Του Γεώργιου Οικονόμου*
Είναι γνωστό ότι η Κύπρος έφτασε στο χείλος της καταστροφής στο Gran Montana τον Ιούλιο 2017 και εσώθη όταν την τελευταία στιγμή ο υπουργός των Εξωτερικών της Τουρκίας αρνήθηκε να δεσμευθεί ότι θα δεχθεί επαναδιαπραγμάτευση της εγγυήσεως της Τουρκίας και της παρουσίας του τουρκικού στρατού μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.
Έκτοτε επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη η επιδιωκόμενη από τα Ηνωμένα Έθνη, την ΕΕ και τους συμμάχους μας επιθυμία και προτροπή να συνεχίσουν οι συνομιλίες από το σημείο τερματισμού, και μετά να συζητηθούν οι εγγυήσεις και η παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων.
Δυστυχώς, μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών, αντί η αντιπολίτευση να πλησιάσει τους δύο νικητές και να προσφέρει υποστήριξη στον υποψήφιο που θα δεσμευόταν να μη «συνεχίσει» τις συνομιλίες μέχρις ότου διευθετηθεί το θέμα των εγγυήσεων και της παρουσίας του τουρκικού στρατού, διέπραξε το μέγα σφάλμα και άφησε τους ψηφοφόρους της χωρίς καθοδήγηση.
Ως αποτέλεσμα η πατριωτική αντιπολίτευση είναι σήμερα ανίσχυρη και έρμαιο των δύο κομμάτων που αναζητούν λύση πάση θυσία.
Οι τελευταίες κινήσεις της Τουρκίας, η αμφισβήτηση της ΑΟΖ, το bullying, η εν τοις πράγμασι ακύρωση των ερευνών για την εξόρυξη φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων σε συνδυασμό με τον πολύμηνο σχεδιασμό και την εκπεφρασθείσα μελλοντική παράνομη έρευνα και εξόρυξη αποδεικνύουν τις προθέσεις της τουρκικής κυβερνήσεως να ελέγξει μέσω της φινλανδοποίησης της Κύπρου τον πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου.
Σε αντίθεση με τη γραμμή που πρεσβεύουν οι υπέρμαχοι του ενδοτισμού ότι παρουσιάζεται τώρα ένα παράθυρο ευκαιρίας για επίσπευση της συνέχισης των διαπραγματεύσεων για να μην τερματιστούν οι διερευνητικές γεωτρήσεις τουλάχιστον στα οικόπεδα που τελούν υπό τη διεκδίκηση της Τουρκίας αλλά και του ψευδοκράτους, η πραγματικότητα είναι ότι παρουσιάζεται μια χρυσή ευκαιρία για την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων να αποκαλυφθεί και να καταγγελθεί το παιχνίδι των Τούρκων που δεν περιορίζεται στον έλεγχο της Κύπρου, αλλά προσβλέπει και στον έλεγχο της μεταφοράς του φυσικού αερίου και των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου μέσω Τουρκίας, με αποτέλεσμα να καταστεί η Τουρκία η επικυρίαρχος της περιοχής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αντικειμενικά η εξέλιξη αυτή αντιστρατεύεται τα συμφέροντα ολοκλήρου της περιοχής διότι ουδείς επιθυμεί η Τουρκία, μια αναθεωρητική δύναμη, να διαφεντεύει τον πλούτο των κρατών της.
Η εισήγηση είναι να καταγγελθεί η Τουρκία στους διεθνείς οργανισμούς, όπως πολύ ορθά φαίνεται να πράττει η κυπριακή κυβέρνηση.
Όμως πρέπει να είναι έτοιμη να απορρίψει οποιανδήποτε πίεση για την έναρξη συνομιλιών είτε από «συμμάχους» είτε από διεθνείς οργανισμούς. Ακόμη και αν η Τουρκία προχωρήσει σε εξορύξεις στην κυπριακή ΑΟΖ, θα είναι παράνομες και καμία αξιοπρεπής χώρα δεν θα μπορεί να συνεργαστεί νόμιμα. Είναι πολύ αμφίβολη η ευχερής διάθεση του παράνομου προϊόντος.
Με τις εξελίξεις αυτές αποκτά η Κύπρος το ηθικό πλεονέκτημα αφ’ ενός να εμποδίσει τις συνομιλίες της Τουρκίας με την ΕΕ και να προτάξει το αίτημα της αναγνώρισής της από την Τουρκία και το άνοιγμα των λιμένων της στα πλοία υπό κυπριακή σημαία.
Συγχρόνως να υπάρξει επανατοποθέτηση του Κυπριακού επί άλλης βάσεως, μακριά από τη ρατσιστική ΔΔΕ, η οποία πρέπει να καταγγελθεί ως λύση που προσομοιάζει με το apartheid.
Η λύση πρέπει να είναι λύση δημοκρατική με εξασφάλιση των δικαιωμάτων της μειονότητος αλλά πέραν τούτου ουδέν. Έκαστος Κύπριος πολίτης πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα σε ολόκληρο το νησί.
Η ανθρωπότητα αλλάζει. Η «ήπια ισχύς» σαφώς υπερέχει σήμερα της «οξείας ισχύος» που πρεσβεύει και εφαρμόζει η Τουρκία. Για πόσο ακόμη θα την ανέχονται οι γείτονές της; Οι παλιές συμμαχίες αναθεωρούνται και εγκυμονούνται ανακατατάξεις.
Μπορεί η Τουρκία να είναι μία χώρα με 80 εκατ. κατοίκους, αλλά έχει καταντήσει rogue state.
Είναι δυνατόν σήμερα το Ισραήλ ή η Αίγυπτος ή η Ελλάδα, που τόσα έχουν υποστεί, να υποτάσσονται στις ορέξεις του Ερντογάν ή είναι προτιμότερο να συμπήξουν μία συμμαχία για να προωθήσουν τα κοινά τους συμφέροντα;
Μία συμμαχία Ελλάδος, Αιγύπτου, Ισραήλ και Κύπρου με τη σύμπραξη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης είναι πολύ πιο αξιόπιστη και δυνατή από μία συμμαχία με την Τουρκία.
Οι τέσσερις χώρες μας, και θα προστεθούν και άλλοι τοπικοί παίκτες όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία, θα δημιουργήσουν μία όαση συνεργασίας που θα ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο και τον πλούτο της, δίκαια και ειρηνικά.
Μπορεί οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα να μην είναι έτοιμες «να εγκαταλείψουν» την Τουρκία.
Αύριο όμως θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το εκμεταλλευθούμε.
*Δικηγόρος, Αθήνα