breaking newsΆποψη

Τέτοιοι είμαστε κάποτε κι εμείς…

 Αν οι σιωνιστές δεν είχαν καταφέρει να επιβάλλουν μια ιδιότυπη ομερτά, στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ετούτη εδώ η συγκλονιστική φωτογραφία, θα έπρεπε να είχε κιόλας βραβευτεί ως η κορυφαία του 21ου αιώνα.

Ο άνθρωπος που βλέπετε να αμύνεται με μια σφεντόνα, απέναντι στα τανκς και στους πυραύλους του πανίσχυρου Ισραηλινού στρατού είναι – ή πιο σωστά, ήταν – ο Παλαιστίνιος  Φαντί Αμπού Σαλάντ, που αν και με κομμένα τα πόδια, από Ισραηλινή επιδρομή στις 30 Μαρτίου του 2014, συνέχισε τον πόλεμο του [δίκαιο ή άδικο, αδιάφορο…] για μια κλεμμένη πατρίδα...

Μέχρι χτες.
Όπου τον σκότωσαν οι Εβραίοι στρατιώτες…

Αν βάνετε κάτου την κλεμμένη μνήμη μας ρε Έλληνες και θυμηθειτε κάποιον Κυναίγειρο, ίσως συνειδητοποιήσετε με απεραντη θλίψη, πως τέτοιοι είμαστε κι εμείς κάποτε. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά τα παιδιά μας στέκονταν απέναντι μας και έταζαν εν χορώ, πως θα γινόντουσαν από εμάς, “πολλώ κάρονες” [πολύ καλύτεροι]

Βαριά η μνήμη του σκλάβου…

Κι επειδή δεν είναι ώρα να τρέχετε τώρα σε βικιπαίδειες και σε γκουγκλια, ξεπατικώνω εδώ από το καλό μπλογκ “Ο παιδαγωγός”, τα σχετικά με τον λησμονημενο Κυναιγειρο…

“[Μετά την ήττα τους στη μαχη του Μαραθώνα], οι εναπομείναντες Πέρσες έσπευσαν να διαφύγουν με τον στόλο τους.
Στον σκληρό αγώνα που ακολούθησε γύρω από τα εχθρικά πλοία, ο Κυναίγειρος, προσπαθώντας να εμποδίσει ένα πλοίο να αποπλεύσει, το άρπαξε με το χέρι, περιμένοντας να φτάσουν οι συμπολεμιστές του και να το καταλάβουν.  Όταν ένας Πέρσης του ακρωτηρίασε το χέρι, τότε ο Κυναίγειρος έπιασε το πλοίο με το άλλο του χέρι.  

Όταν ο Πέρσης του έκοψε και το δεύτερο, τότε ο Κυναίγειρος γράπωσε το πλοίο με τα δόντια του.
Κι ο Περσης του εκοψε το κεφαλι…”

Ο Παιδαγωγός 

Μάλιστα κυρια μου, τέτοιοι είμαστε κι εμείς καποτε…

Και μην πάει τώρα ο νους σου ότι εγώ καμω προπαγανδα υπερ των Παλαιστινίων και κατα του Ισραηλ και αλλα τετοια ανατριχιαστικα.
Όχι!
Δεν υπαρχει τιποτα που να σιχαινομαι πιο πολυ απο τη μισαλλοδοξια του Ισλαμ, ακομα και αν σε καποιες περιπτωσεις, μπορει οι μουσουλμανοι να εχουνε τα χιλια δικια.
Απλως θαυμαζω την ανθρωπινη ψυχη από όπου και αν προέρχεται, που εχει τη δυναμη να συνεχιζει, εστω και εναν χαμενο πολεμο, με σφεντονες και με πετρες, απεναντι στους μεγιστανες της οικουμενης.
Εστω και χωρις ποδια.
Εστω και χωρις χερια…
Εστω και χωρις πατριδα! 

Κι οσο θαυμαζω αυτη την αρρενωπη Virtus, ασχετα με το δικιο ή το αδικο του αποφασισμενου μαχητη, αλλο τοσον σιχαινομαι ολα αυτα, που εμεις οι Ελληνες εχωμε καταντησει να εκπροσωπουμε τη σημερον…
Τη δειλια, την στρεψοδικία, την πουστια, την υπουλία, τον συμβιβασμό, το ψέμα, το “εγώ ελπίζω να τη βολέψω…”
Κι είναι πραγματικά απογοητευτικό το ποιοι είμαστε κάποτε και ποιοι καταντησαμε σημερα.

Και να σας πω και κατι ακομα;
Αυτος ο Κυναιγειρος ηταν αδερφος του Μεγαλου Τραγικου Ποιητη Αισχυλου, ο οποιος επισης ειχε διακριθει στη μαχη του Μαραθωνα.
Κι ισως αυτο να διαφοριζει εμας τους Ελληνες και να μας καμει μοναδικους στην ιστορια του Πολιτισμου…

Το οτι τα δικα μας [αλλοτινα] ανδραγαθηματα, δεν τα κάναμε μοναχά στα πεδία των μαχών αλλά και στα πεδία του Πνεύματος. Κι οι δικές μας σφεντόνες δεν εκτίνασσαν μοναχά πέτρες κατά της αδικίας, της βαρβαροτητας και της  βιαιης εισβολης αλλα εκτινασσαν παραλληλα και Λογον και Τεχνην, απεναντι στους σκοτεινους επιβουλείς του ανθρώπινου όντος…

Με σφεντόνες και με στίχους πολεμούσαμε άλλοτε και εμείς τους μεγιστάνες του πλανήτη.
Τι κριμα που σημερα διοργανωνουμε με απολυτη επιτυχια, τα γκεη παρεηντς… 

 https://panusis.blogspot.com.
   
Back to top button