
Σε έναν κόσμο όπως ο σημερινός που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πένθος την τραγικότητα το έγκλημα τους πολέμους την αδικία το μήνυμα της Ανάστασης καθίσταται όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητο… ΒΙΤΤΚΕΝΤΣΤΑΪΝ: ”Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση”
Η Ανάσταση ως παράγωγο της Αγάπης..Αν ο Θεός δεν ήταν αγάπη (ο Θεός αγάπη εστί) δεν θα ήταν και η Ζωή και η Ανάσταση.. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή”…Η Ανάσταση ως λύτρωση της Αγάπης..
Χριστιανός θα πει ο πιστεύσας στην Ανάσταση. Που καλείται και έλκεται αδιάλειπτα και νοερά από το ”Δεύτε λάβετε φως” είναι η μεγαλειώδης στιγμή όπου καταλύεται το σκοτάδι, σκοτάδι πνευματικό υπαρξιακό …
Χριστιανός είναι αυτός που ακολουθεί συνεχώς τη φωτεινή ένδειξη-υπόδειξη ”Δεύτε λάβετε φως” ώσπου να βγει από το τούνελ της επίγειας ζωής στο ξέφωτο του ήλιου της δικαιοσύνης στο τρίστρατο της Τρισηλίου θεότητας..
Χριστιανός είναι ο καθένας που απελευθερώνεται από το Πλατωνικό σπήλαιο των γήινων ψευδαισθήσεων..από τις σκιές της πραγματικότητας. Αυτές οι σκιές είναι οι πραγματικές αλυσίδες των εγκλείστων..και οι σκιές αυτές είναι τα κοσμοείδωλα ή οι κίβδηλες αξίες τα τηλε-πρότυπα και τα ιδανικά ενός κόσμου χωρίς ιδανικά που δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ γης και ουρανού μεταξύ αλήθειας και γνώσης, πραγματικού και αληθινού, δουλείας και ελευθερίας.. ”Η αλήθεια ελευθερώσει υμάς”.
” Ένα πλατωνικό κείμενο του Βιτγκενστάιν!
Εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι σ΄ένα από τα δύο αδημοσίευτα έργα, που παρουσιάζονται στο έργο και σχολιάζονται από την Ilse Somavilla, ότι παίρνει σαφώς θέση υπέρ της θρησκείας ως φωτεινής γνώσης. Αυτό το απόσπασμα μιας επιστολής του 1925, με τίτλο «The Man in the Red Glass Bell Jar», θυμίζει ακαταμάχητα την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου, όπως επισημαίνει η ίδια η Ilse Somavilla (σελ. 177). Σίγουρα δεν παρουσιάζει το ισοδύναμο μιας σπηλιάς αλλά πολλών, κατά κάποιο τρόπο, μέσα από την περιγραφή ανθρώπων που ζουν συλλογικά –αλλά χωρίς καμία σχέση μεταξύ των κοινοτήτων– σε αυτόν ή τον άλλον κλειστό χώρο, και χρωματίζονται από το πέρασμα ενός λευκού εξωτερικού φως μέσα από το ειδικά χρωματισμένο γυαλί που οριοθετεί τον βιότοπό τους. Ένας τέτοιος χώρος που καθορίζεται από το συγκεκριμένο χρώμα του ερμηνεύεται από τον Βιτγκενστάιν ως εκείνος μιας δεδομένης κουλτούρας και το έγχρωμο φως που ταυτίζεται με τα ιδανικά που είναι ειδικά για αυτόν τον πολιτισμό. Όσο για το λευκό φως, είναι το πνευματικό και θρησκευτικό ιδανικό στην καθαρή του κατάσταση. Τέσσερις τύποι ανθρώπων εμφανίζονται τότε: εκείνοι που δεν συνειδητοποιούν ότι ζουν σε περιορισμένο χώρο, εκείνοι που το κάνουν αλλά παραμένουν εκεί (διασκεδάζουν ή μελαγχολούν), εκείνοι που καταφέρνουν να ξεφύγουν από την κουλτούρα τους (γίνονται θρησκευόμενοι) , όσοι βγαίνουν έξω αλλά προτιμούν να επιστρέψουν μέσα στο πολύχρωμο συννεφάκι τους.
Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο, συγκρίνει τη θρησκεία με το πιο αγνό φως..”
(απόσπασμα από το ”Wittgenstein, Russell και Θρησκεία”
Σχετικά με το βιβλίο του: J. Bouveresse, Τι μπορούμε να κάνουμε με τη θρησκεία; από τον Patrick Ducray)
‘‘Η σοφία είναι ψυχρή και πως μπορείς με αυτή να ισιώσεις τη ζωή σου όσο κα το σίδερο σαν είναι κρύο.” γράφει ο φιλόσοφος. Καίρια επίδραση στην αντίληψη του Wittgenstein για τη θρησκευτική του πίστη και την αλλαγή στάσης του έναντι αυτής διαδραμάτισε η επαφή του με το βιβλίο του Λ Τολστόι ”Το Ευαγγέλιο” που διάβασε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας και της εμπειρίας του στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
”Ο άνθρωπος πρέπει να ξυπνήσει για ν΄αρχίσει ν’απορεί (και το ίδιο ίσως να συμβαίνει με τους λαούς). Η επιστήμη είναι ένας τρόπος να τον στείλεις ξανά για ύπνο.” Σε αυτή τη διατύπωση μπορεί να διακρίνει κανείς τον προβληματισμό και την αντίθεση του στην επιστημολατρεία που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Θα ορίσει τη Θεολογία με ένα δικό του τρόπο που πλησιάζει αρκετά στην ησυχαστική παράδοση του ανατολικού χριστιανισμού λέγοντας ουσιαστικά πως η πρόσληψη του λόγου δεν γίνεται αποκλειστικά μέσω των λέξεων. Συμπεραίνει ότι ”μόνο το υπερφυσικό μπορεί να εκφράσει το υπερφυσικό».
Επίσης τη θρησκευτική πίστη θα την ορίσει ως το ακύμαντο βάθος της θάλασσας στο οποίο τα πάντα είναι ήσυχα και τακτοποιημένα σε σχέση με το ύψος των κυμάτων.
Ως προς την ουσιώδη διαφορά πίστης και φιλοσοφίας αναφορικά με τον απώτερο σκοπό του ανθρώπου.” Αν θέλω πραγματικά να σωθώ εκείνο που μου χρειάζεται είναι η σιγουριά και όχι η σοφία, τ΄όνειρο ή ο στοχασμός. Και η σιγουριά είναι ακριβώς αυτή η πίστη. Πίστη σημαίνει πίστη σ΄εκείνο που χρειάζεται η καρδιά μου, η ψυχή μου και όχι η στοχαζόμενη διάνοια μου. Γιατί είναι η ψυχή μου με τα πάθη της σαν να λέμε η σάρκα με τα οστά της εκείνο που πρέπει να σωθεί κι όχι το αφηρημένο πνεύμα μου. Θα μπορούσαμε να πούμε Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση… η λυτρωτική Αγάπη πιστεύει ακόμη και στην Ανάσταση. εμμένει στην Ανάσταση. Κείνο που μάχεται την αμφιβολία είναι σαν να λέμε, η λύτρωση” ”Η αρρώστια μας είναι αυτή θέλουμε να εξηγούμε αλλά κάποτε οι εξηγήσεις φτάνουν σε ένα τέλος ”.
Ο νεοθετικισμός θεωρήθηκε ως το κίνημα της κάθετης αμφισβήτησης της μεταφυσικής ως θεωρητικής ορθολογικής επιστήμης. Όμως θα εκπλαγεί κάποιος σήμερα από την ύπαρξη φιντειστικών στοιχείων μέσα στο ίδιο το ”ευαγγέλιο” του το Tractatus” ( έργο του Wittgenstein).
(τα αποσπάσματα είναι από το πόνημα ”Λ. ΒΙΤΤΚΕΝΤΣΤΑΪΝ: ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ” του Γ Βλαχόπουλου )
ΒΙΤΤΚΕΝΤΣΤΑΪΝ: Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση..
”Τα θρησκευτικά σημάδια εμφανίζονται σε όλο το έργο του Wittgenstein, από το Tractatus έως το On Certainty (C), σε πολύ ποικίλα πλαίσια (λογικά, ηθικά, ανθρωπολογικά και φυσικά θρησκευτικά), αλλά με τόσο εύπλαστο τρόπο που φαίνεται αδύνατο να αναγνωρίσουμε ένα leitmotif. Ο Maurice Drury αναφέρει ότι ο Wittgenstein είπε κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας στα τέλη της δεκαετίας του 1940: «Δεν είμαι θρησκευόμενος άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ να μην δω όλα τα προβλήματα από θρησκευτική σκοπιά. » [Rhees, 1984, 79] Αυτή η δήλωση είναι αινιγματική…
(απόσπασμα από το ”Wittgenstein’s Religions. The Creed of a Norwegian Priest” του Philippe de Lara)
”Η προσευχή είναι η σκέψη του νοήματος της ζωής’‘ γράφει ο Wittgenstein.
Αυτό ωστόσο είναι είτε το προστάδιο της προσευχής , ή μια προσευχή πριν την προσευχή, αν η προσευχή εκτός όλων των άλλων είναι και μια διαρκής αναζήτηση του Θεού. Ο Θεός δεν είναι στατικός (”το ακίνητο που κινεί τα πάντα” αλλά και το αεικίνητο που ακινητοποιεί τα πάντα γι αυτό και αυτοκαθοριστηκε ως το Α και το Ω η Αρχή και το Τέλος) όπως δεν είμαστε και εμείς.. αλλάζει θέση αλλάζουμε θέση η προσευχή είναι και μια συνεχής παρατήρηση του Θεού ακόμη και όταν δεν τον βλέπεις το να είσαι στραμμένος στο Θεό..”μνήμη Θεού”.. αναζητώντας το νόημα της ζωής ανακαλύπτεις τη ζωή..
Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν: Περί πίστης
”Η πίστη σε έναν Θεό σημαίνει κατανόηση του ζητήματος του νοήματος της ζωής.
Το να πιστεύεις σε έναν Θεό σημαίνει να βλέπεις ότι τα γεγονότα του κόσμου δεν λύνουν τα πάντα.« Το να πιστεύεις σε έναν Θεό σημαίνει να βλέπεις ότι τα γεγονότα του κόσμου δεν είναι το τέλος της υπόθεσης»
Το να πιστεύεις σε έναν Θεό σημαίνει να βλέπεις ότι η ζωή έχει νόημα.”Carnets 1914-1916
Τολστόι: Και ξαφνικά είδα ότι ζούσα μόνο όταν πίστευα στον Θεό
Η λογοτεχνική αφήγηση του Τολστόι δείχνει αυτό που καμία φιλοσοφία δεν μπορούσε (και δεν έπρεπε) να εξηγήσει ποτέ. Το φως του Χριστιανισμού εμφανίζεται στον Τολστόι ως καθαρή χαρά και τον σώζει από τη βαθύτερη άβυσσο της αμφιβολίας. Ο χαρακτήρας Levine/Λέβιν στην Anna Karenina/Άννα Καρένινα καταλαβαίνει επιτέλους, μετά από μεγάλες περιόδους δισταγμού και μια πολύ οδυνηρή αναζήτηση, ποιο είναι το νόημα της ζωής:
Μια μέρα στις αρχές της άνοιξης ήμουν μόνος στο δάσος και άκουγα τους ήχους του. Σκέφτηκα την αναταραχή μου τα τελευταία τρία χρόνια, την αναζήτησή μου για τον Θεό, τις αέναες εναλλαγές μου από τη χαρά στην απελπισία… Και ξαφνικά είδα ότι ζούσα μόνο όταν πίστευα στον Θεό. Και μόνο η σκέψη του ξεσήκωσε τα χαρούμενα κύματα της ζωής μέσα μου. Όλα γύρω μου ζωντάνεψαν, όλα πήραν νόημα. Αλλά μόλις δεν πίστευα πια σε αυτό, ξαφνικά η ζωή σταμάτησε. – Λοιπόν, τι ψάχνω ακόμα; μια φωνή φώναξε μέσα μου. Είναι λοιπόν αυτός χωρίς τον οποίο δεν μπορεί κανείς να ζήσει! Η γνώση του Θεού και η ζωή είναι το ίδιο πράγμα. Ο Θεός είναι ζωή… Από τότε, αυτό το φως δεν με άφησε ποτέ».
dimpenews.com