Από την ”κοινωνική δικαιοσύνη” στη ”δικαιοσύνη” μιας σαφής υποχώρηση των κινημάτων. ”Δικαιοσύνη” αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα απαίτηση του πολυσυλλεκτικού κινήματος των Τεμπών..
Όπως και το ” δεν έχω οξυγόνο” που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντιγραφή και εξελληνισμός του συνθήματος ”i can’t breathe’‘ που συγκλόνισε τις ΗΠΑ και τροφοδότησε κινήματα διαμαρτυρίας εμπνευσμένα από την άγρια δολοφονία με ασφυκτικό θάνατο του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από 4 αστυνομικούς….
Λείπει η αυθεντικότητα η πρωτοτυπία η φαντασία.;. Μπορεί όντως το ” δεν έχω οξυγόνο” να ήταν μια αυθεντική τραγική φράση των θυμάτων σε τελικό στάδιο εξόντωσης αλλά η επιλογή του εξακοντισμού της ως κεντρικό σύνθημα πάσχει .. από εν μέρει αμερικανιά και παθητικό μιμιτισμό. Ο ασφυκτικός θάνατος είναι ένας από τους πιο τραγικούς και επώδυνους όπως δηλώνουν επιζήσαντες του Άουσβιτς. Το αν κατάφεραν οι ” ”δημοκρατίες” να δημιουργήσουν βαγόνια του τρόμου και συνθήκες στρατόπεδου συγκέντρωσης και μαζικής εξαύλωσης των υπηκόων τους αυτό είναι όντως μια φρικώδης διαπίστωση..
Το πρώτο σύνθημα ”δικαιοσύνη” αντί κοινωνικής δικαιοσύνης είναι δηλωτικό της απο-ιδεολογικοποίησης των κινημάτων του σταδιακού ρεβιζιονιστικού κομφορμισμού τους της μετατόπισης του πολιτικού στο κοινωνικό..
Το προσκλητήριο νεκρών που συνοδευόταν από την ιαχή ”Αθάνατος” ντουμπλάρει τους άλλοτε ήρωες, ηρωικά πεσόντες για μια ΙΔΕΑ με τα νυν ατυχηματικώς μοιραία θύματα ενός πράγματι διεφθαρμένου συστήματος υποταγμένου στους απάνθρωπους νόμους της αγοράς που θυσιάζει αφειδώς ζωές στο βωμό του κέρδους των ιδιωτικών επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.
Αυτή η συρρίκνωση του πολιτικο-ιδεολογικού ορίζοντα στη μεταπολίτευση ορίστηκε στη φθίνουσα πορεία της πορείας .. μια ήταν η πορεία…. προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.. Στην αρχή ήταν το Πολυτεχνείο ως γεγονός και έπειτα η ανανέωση επανεκκίνηση επιχειρήθηκε μέσα από τη θυσία μονάδων που έπεσαν καθ’ οδόν .. Κουμής Καννελοπούλου, Καλτεζάς για να φτάσουμε στο Γρηγορόπουλο. Μέχρι τώρα τα κατ΄εξοχήν αθηναικά κινήματα που δίνουν γραμμή και στην όλη Ελλάδα κινήθηκαν στις παρυφές αυτής της επανατροφοδότησης.
Στην αρχή ήταν η ταξική πάλη, μετά το ”τέλος των ιδεολογιών” περάσαμε στη διαχωριστική συστημικοί αντισυστημικοί και τώρα αυτό που επιχειρείται δεν είναι καν η ανατροπή ενός συστήματος ούτε η αλλαγή του αλλά η εξυγίανση του..Μα η διαφθορά είναι ενδημικό και εγγενές φαινόμενο του ίδιου του πολιτικού συστήματος ως έχει..
Η μαζικοποίηση του κινήματος εξηγείται κι από τη συντηρητικοποίηση του. Μέσα από Ευρωπαικούς θεσμούς αναζητείται δικαιοσύνη.. Οξύμωρο.. αφού είναι οι ίδιοι οι θεσμοί που γεννούν την παρατεταμένη κρίση..Το πρόβλημα είναι βαθύτερα πολιτικό, θεσμικό, Πολιτειακό, ιδεολογικό..
Τραγικές φιγούρες οι επιβάτες και οι δικοί τους.. Είναι όντως έγκλημα και τρομοκρατία να φεύγεις ξένοιαστος να φεύγεις … στην αναψυχή ανυποψίαστος πολίτης στις καθεστωτικές ράγες μ΄έναν τόσο απροσδόκητο θάνατο. Είναι αναπάντεχος και φρικτός θάνατος αναπάντεχη είδηση τρομερή… όσο τρομερή είναι και η επιχειρούμενη συγκάλυψη.. μια δημοκρατία ”για τα μπάζα”…Και ο πολιτικός αμοραλισμός ανακεφαλαιώνεται από τη ξεδιάντροπη μη ανάληψη ευθύνης…αλλά και τη μη απόδοση ευθυνών εκεί που αναλογούν.
Πολλές φορές ο λαός είναι κι αυτός ένας συρμός … που ετεροκατευθύνεται προς μια σύγκρουση μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού ή άλλων μηχανισμών..από σταθμάρχες και αρμοστές..
Από το Γοργοπόταμο στα Τέμπη .. υπάρχει μια απόσταση.. Το να είναι στα γόνατα ο λαός για το αυτονόητο δεν είναι δα ….και επανάσταση..
για τους γονείς όμως είναι μια παρηγοριά αυτό το συλλογικό πένθος και ότι σαν κοινωνία περάσαμε στο ”συμπάσχειν” ως ένα νέο ”ανήκειν” αποτελεί μια πρόοδος… Είναι μια κατάκτηση πολιτισμική σε πρώτη φάση..
Πάντως ο μίτος είναι εδώ. τίνος βίσμα ήταν ο σταθμάρχης ..ούτε αυτό δεν έχει απαντηθεί..(εξ αρχής υπήρξε συγκάλυψη) γιατί και οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν μέρος της χρόνιας παθογένειας του κράτους.. και του παρακράτους.
Σε κάθε περίπτωση η πλατιά συμμετοχή στις παλλαϊκές κινητοποιήσεις ήταν κάτι ευοίωνο..
dimpenews.com