Συγχαρητήρια Μουσταφά. Χάρηκα πολύ που τα κατάφερες. Εκείνος ο Ντερβίς ήταν αχώνευτος και αντιπαθητικός. Φτυστό ομοίωμα του Ντενκτάς. Εσένα σε συμπαθούσα. Άλλη φάτσα, άλλο ύφος. Όσο παρατηρούσα την πολιτική σου πορεία, τόσο περισσότερο σε συμπαθούσα. Άπειρος και ρομαντικός όπως ήμουνα κάποτε, πίστευα ότι με σένα ή με τον μακαρίτη τον Οζγκιούρ, θα μπορούσαμε να βρούμε λύση.
Συγκέντρωνες, ωστόσο, ασήμαντα ποσοστά. Τα μονοψήφια νούμερα σκότωναν τις ελπίδες. Σιγά-σιγά ωρίμασα. Αντιλήφθηκα την πραγματική διαφορά μεταξύ ονείρου και ωμής πραγματικότητας. Συνειδητοποίησα ότι ο όποιος ηγέτης της τ/κ κοινότητας μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στο κυπριακό από ελάχιστα έως καθόλου. Έμαθα τη μοναδική αλήθεια της ιστορίας του κυπριακού. Ότι εξαρτάται απολύτως από τις ορέξεις του βάρβαρου εισβολέα. Ότι ο Αττίλας θέλει να πατάει η αρβύλα του για πάντα στο νησί. Ότι του δώσαμε την ευκαιρία, εμείς οι άμυαλοι, να καταλάβει το μισό νησί και δεν θα επιτρέψει να υπάρξει λύση που δεν θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του.
Στην πάροδο των χρόνων αναζητούσα ελπίδα. Πάλευα να γαντζωθώ από κάπου. Δεν ήθελα να πιστέψω πως όσο θα διαρκούσε η ζωή μου, δεν θα ξαναέβλεπα ελεύθερη τη λατρεμένη πατρίδα. Το ομολογώ Μουσταφά, σ’ αυτή την απέλπιδα προσπάθεια μου, πίστεψα ακόμη και σε παραμύθια. Ήμουνα παιδί; Όχι. Απελπισμένος ήμουνα. Από τη μια ο πόθος για επανένωση. Από την άλλη η οικτρή πραγματικότητα της κατοχής. Και τα όνειρα τα οποία έσβηνε η ισχύς των πειρατών. Το τελευταίο που είχε παρουσιαστεί ήταν ότι οι σύντροφοι Χριστόφιας και Ταλάτ θα μπορούσαν να φτάσουν σε λύση. Το πίστεψαν πολλοί. Απογοητεύτηκαν νωρίς…
Λοιπόν Μουσταφά, φοβάμαι. Διότι πριν καν εκλεγείς, είδα να πλάθεται ένα καινούργιο παραμύθι. Φοβάμαι την επιστροφή στον κόσμο των παραμυθιών. Η ωμή πραγματικότητα είναι καθημερινά μπροστά μου. Ξυπνώ, την βλέπω στη ράχη του παλικαρόβουνου και μου πλακώνει την ψυχή. Είναι καιρός να κλείσουμε τις πληγές του παρελθόντος και να κοιτάξουμε το μέλλον, είπες. Συμφωνούμε απόλυτα. Το θέμα είναι πώς. Έχει σίγουρα σημασία να μπορέσεις να μιλήσεις κοινή γλώσσα με τον Αναστασιάδη. Πρωτίστως, όμως, πρέπει να μπορέσεις να μιλήσεις σε κοινή γλώσσα με τον Ερντογάν. Τι και αν μιλάτε κι οι δύο τούρκικα. Στη γλώσσα της λογικής και του δικαίου μπορείτε; Ήδη από χθες θα κατάλαβες ότι αυτό είναι δύσκολο. Ζήτα από τον Σουλτάνο να σου δώσει το κλειδί του κυπριακού. Αν το πιάσεις στα χέρια σου, να είσαι σίγουρος ότι θα βρούμε την κλειδαριά να το εφαρμόσουμε. Όσο θα παραμένει στα χέρια του Σουλτάνου, τα εύηχα λόγια και οι καλές προθέσεις θα παραμένουν έπεα πτερόεντα.
Ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο απ’ όλα Μουσταφά; Ότι μας βρίσκεις απροετοίμαστους. Είχαμε επαναπαυθεί αντικρίζοντας την ωμή πραγματικότητα του Σουλτάνου και του εγκάθετου βεζύρη του. Η εικόνα της αδιαλλαξίας τους μας βόλευε. Ήταν εύκολο το έργο των ταγών μας. Τώρα η αδιάλλακτη τουρκική πλευρά έχει στην προμετωπίδα της για συνομιλητή τον πλέον μετριοπαθή και συναινετικό πολιτικό. Αυτό αφαιρεί το χαλί από τα πόδια των δικών μας. Τώρα δεν μπορούν να επικαλούνται την αδιαλλαξία του συνομιλητή. Πρέπει να είναι παραγωγικοί προς την κατεύθυνση της λύσης. Και δεν είναι έτοιμοι. Δεν έχουν σχέδιο δράσης. Ούτε στρατηγική. Ούτε οριοθετημένες γραμμές. Άλλο να ρίχνεις πέτρες και άλλο να πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις πέτρες για να κτίσεις…
Φοβάμαι πολύ Μουσταφά. Χθες πήρες το πρώτο δείγμα. Είδες τον Σουλτάνο πώς τα πήρε στο κρανίο και τι σου είπε: Μια ζωή «μητέρα πατρίδα» θα είναι η Τουρκία για την κατεχόμενη Κύπρο. Ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο του στοιχίζετε, λέει, από το 1974 και εντεύθεν. Αν είναι τα χρήματα το θέμα, να τον πληρώσουμε και να πάει στο καλό. Σαράντα εκατομμύρια μας κάνει ο λογαριασμός. Να του πληρώσουμε και τόκους. Τόσα δις χρωστάμε στους ξένους, μερικά εκατομμύρια θα μας τρομάξουν; Ξέρεις πολύ καλά, όμως, ότι το θέμα δεν είναι διόλου οικονομικό. Χάρηκα που δεν έκανες κωλοτούμπα και του απάντησες. Θα αντέξεις όμως; Σύντομα ο Σουλτάνος δεν θα μείνει στα λόγια. Θα σε στριμώξει, θα σε απειλήσει, θα σε εκβιάσει. Έλα στην Τουρκία να τα πούμε, σου είπε. Φοβάμαι πολύ ότι κι αυτή τη φορά τη μάχη παραμυθιού-ωμής πραγματικότητας θα την κερδίσει η δεύτερη. Κι αυτή τη φορά δεν θα είναι απλώς απογοητευτικό. Θα είναι το οριστικό τέλος και θα είναι οδυνηρό.
Γι’ αυτό δεν παρασύρομαι απ’ όσους πανηγυρίζουν για την εκλογή σου. Δεν τους κατηγορώ. Από τον πόθο τους για επανένωση το κάνουν. Δεν παρασύρομαι ούτε και από εκείνους που μηδενίζουν την αλλαγή. Αυτή τη φορά είμαι προετοιμασμένος. Θα περιμένω. Να δω πρώτα πώς θα εξελιχθεί η σχέση σου με τον Σουλτάνο. Πόσο αέρα θα σου επιτρέψει να αναπνέεις. Και μετά να δω όταν θα καθίσεις στο τραπέζι των συνομιλιών τι θα καταθέσεις. Τι αιτήματα θα προβάλεις. Πώς ακριβώς εννοείς το κοινό μέλλον. Ένα κοινό μέλλον, το οποίο για να έχει ελπίδες και προοπτικές, πρέπει να απελευθερωθεί από τις εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα. Μακάρι να έχεις τα κότσια να το παλέψεις. Τότε θα κρίνω αν ένα χελιδόνι μπορεί να φέρει την Άνοιξη!
Λοιπόν Μουσταφά, φοβάμαι. Διότι πριν καν εκλεγείς, είδα να πλάθεται ένα καινούργιο παραμύθι. Φοβάμαι την επιστροφή στον κόσμο των παραμυθιών. Η ωμή πραγματικότητα είναι καθημερινά μπροστά μου. Ξυπνώ, την βλέπω στη ράχη του παλικαρόβουνου και μου πλακώνει την ψυχή. Είναι καιρός να κλείσουμε τις πληγές του παρελθόντος και να κοιτάξουμε το μέλλον, είπες. Συμφωνούμε απόλυτα. Το θέμα είναι πώς. Έχει σίγουρα σημασία να μπορέσεις να μιλήσεις κοινή γλώσσα με τον Αναστασιάδη. Πρωτίστως, όμως, πρέπει να μπορέσεις να μιλήσεις σε κοινή γλώσσα με τον Ερντογάν. Τι και αν μιλάτε κι οι δύο τούρκικα. Στη γλώσσα της λογικής και του δικαίου μπορείτε; Ήδη από χθες θα κατάλαβες ότι αυτό είναι δύσκολο. Ζήτα από τον Σουλτάνο να σου δώσει το κλειδί του κυπριακού. Αν το πιάσεις στα χέρια σου, να είσαι σίγουρος ότι θα βρούμε την κλειδαριά να το εφαρμόσουμε. Όσο θα παραμένει στα χέρια του Σουλτάνου, τα εύηχα λόγια και οι καλές προθέσεις θα παραμένουν έπεα πτερόεντα.
