Όλοι βεβαίως χαιρόμαστε και ανανεώνουμε ελπίδες με την επανέναρξη των συνομιλιών. Προπάντων, όταν είναι εκκίνηση με εξαγγελία Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, γεγονός που δείχνει καλή βούληση. Και άσχετα αν τα ΜΟΕ, όπως η κατάργηση κάποιων διατυπώσεων στα οδοφράγματα, έχουν μόνο τυπικό χαρακτήρα.
Όταν παραμερίζεις τα ουσιαστικά είναι λογικό να σε ενθουσιάζουν τα πανηγυρικά. Εξάλλου, μια ζωή χαμένοι στις αυταπάτες μας και στα πολύχρωμα μπαλόνια ή τα λευκά περιστέρια ή τα κόκκινα χαλιά..
Όπως το μυρίστηκε ο Άιντα κι έστησε πανηγύρι με φιλαρμονικές και κουστωδίες για να υποδεχθεί στο Λήδρα Πάλας τις δύο «αυτού εξοχότητες». Γιατί να έχει σημασία, που ο Πρόεδρος του νόμιμου κράτους υποβαθμίζεται για να είναι στο ίδιο στάτους με τον παράνομο πρόεδρο του κατοχικού καθεστώτος, όταν μπροστά μας διανοίγονται προοπτικές.
Κι όταν προσδοκούμε στην απελευθέρωση της Αμμοχώστου, γιατί να μεμψιμοιρούμε και να έχουμε απαιτήσεις αφού μπορούμε να χαρούμε και με την κατάργηση διατυπώσεων στα οδοφράγματα. Μήπως όταν μιλάμε για επανένωση εννοούμε κάτι περισσότερο από αυτό;
Να περνούμε τάκα-τάκα τα οδοφράγματα να πηγαίνουμε και στο αεροδρόμιο της Τύμπου όταν βιαζόμαστε για τις Βρυξέλλες, να μη χάνουμε χρόνο.
Στο κάτω-κάτω, προχτές ακόμα μας έλεγαν οι ηγέτες μας ότι η λύση που αναζητούν βασίζεται στην ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτέμβρη 2009, η οποία λέει ότι «η λύση πρέπει να επιτυγχάνει την ενότητα του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας» και ότι «πρέπει να προνοεί την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων» και ότι, ακόμα, «απορρίπτεται και αποκλείεται η όποια μορφή λύσης που οδηγεί στη νομιμοποίηση του στάτους κβο ή στη λύση δύο χωριστών κρατών».
Ε, τι άλλο θέλουμε; Μήπως, νομιμοποιεί το στάτους κβο και τη λύση δύο κρατών το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και η ισοστάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας με το κατοχικό καθεστώς;
Μήπως αποδέχθηκαν παραμονή εποίκων οι ηγέτες μας και ο λαός μας; Μήπως δεν επιτυγχάνει την ενότητα του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας η συμφωνία Αναστασιάδη – Έρογλου, που είναι η βάση των διαπραγματεύσεων, που προνοεί ότι «οι συνιστώσες πολιτείες θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, χωρίς επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση»;
Μήπως, δεν εξασφαλίζει την ενότητα η πρόνοια ότι οι πολίτες της Κύπρου θα έχουν ιθαγένεια της ελληνοκυπριακής ή της τουρκοκυπριακής πολιτείας ξεχωριστή από την ομοσπονδιακή ιθαγένεια; Ή, μήπως, δεν οδηγεί σε ομοσπονδία το γεγονός ότι όλες οι συζητήσεις γίνονται στη βάση της ένωσης δύο προϋπαρχόντων κρατών ίσου καθεστώτος (δηλαδή και τα δύο παράνομα;) και όχι σε μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Γιατί λοιπόν να μην είμαστε ενθουσιασμένοι με τη νέα προσπάθεια;
Το κλίμα είναι καλό, ο συνομιλητής είναι καλός, ο μεσολαβητής είναι πανηγυρικός, τα ΜΟΕ «χαμηλής πολιτικής» (σικ) είναι μία πραγματικότης…
Και φυσικά η Τουρκία είναι βοηθητική, όπως πάντα. Όλα βαίνουν καλώς. Να προσέξουμε μόνο να μην πάθουμε κάτι από την πολλή ευτυχία.
Κι όταν προσδοκούμε στην απελευθέρωση της Αμμοχώστου, γιατί να μεμψιμοιρούμε και να έχουμε απαιτήσεις αφού μπορούμε να χαρούμε και με την κατάργηση διατυπώσεων στα οδοφράγματα. Μήπως όταν μιλάμε για επανένωση εννοούμε κάτι περισσότερο από αυτό;