Η αντίδραση του Τουμάζου Τσιελεπή εκ μέρους του ΑΚΕΛ για την απόφαση της ΕΔΕΚ να τοποθετηθεί επίσημα ενάντια στη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αποδεικνύει πόσο συγκρουόμενες αντιλήψεις υπάρχουν για το περιεχόμενο της λύσης που επιδιώκουμε.
Δεκαετίες ολόκληρες έχουμε κολλήσει σε έναν τίτλο χωρίς περιεχόμενο και ο καθένας δίνει ερμηνείες ανάλογα με την πολιτική του, αλλά χωρίς ποτέ να δίνει βαρύτητα σε αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, δηλαδή στο τι περιλαμβάνει ο κάθε όρος ξεχωριστά, πόσο λειτουργικός μπορεί να είναι ή ακόμα και πόσο δίκαιος ή άδικος.Μένουν όλοι στην εύκολη εξήγηση του όρου ομοσπονδία και παραπέμπουν στο γεγονός ότι λειτουργούν σήμερα στον πλανήτη καμιά εικοσαριά κράτη με ομοσπονδιακό σύστημα.
Αλλά, οι όροι διζωνική και δικοινοτική, παραμένουν ακαθόριστοι. Ο κ. Τσιελεπής λέει: «Η διζωνική δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι η Ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία θα αποτελείται από δύο πολιτείες, καθεμιά από τις οποίες θα διοικείται από την αντίστοιχη κοινότητα. Όλα τα άλλα που αποδίδονται στη διζωνική, όπως για παράδειγμα τα περί δήθεν εγγυημένης πλειοψηφίας πληθυσμού και γης, συνιστούν κατά καιρούς τουρκικές θέσεις που δεν υιοθετούνται ούτε από την ελληνοκυπριακή πλευρά ούτε από τα Ηνωμένα Έθνη».
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι εγγυημένες πλειοψηφίες πληθυσμού και γης υπάρχουν στο σχέδιο Ανάν και οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ τις έχουν αποδεχθεί. Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι προβλεπόταν ότι για 20 χρόνια μετά τη λύση ο αριθμός Ελληνοκυπρίων που θα μπορούσε να εγκατασταθεί στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος περιοριζόταν στο 18% του πληθυσμού και μετά το ποσοστό θα περιοριζόταν εσαεί στο ένα τρίτο του πληθυσμού. Παρομοίως και για την ιδιοκτησία γης.
Ας ξεχάσουμε όμως το σχέδιο Ανάν. Πώς γίνεται να διαβεβαιώνει ο κ. Τσιελεπής ότι «τα περί δήθεν εγγυημένης πλειοψηφίας πληθυσμού και γης» δεν υιοθετούνται ούτε από τα Ηνωμένα Έθνη. Αν περιλαμβάνονται σε ένα σχέδιο λύσης των Ηνωμένων Εθνών σημαίνει ότι υιοθετούνται.
Κι επειδή δεν μπορεί να λέει ο καθένας ό,τι θέλει, πρέπει να σημειώσουμε ότι η πρώτη φορά που δόθηκε ορισμός στη διζωνικότητα από τα Ηνωμένα Έθνη ήταν στις 26 Φεβρουαρίου 1990 με δήλωση του τότε Γενικού Γραμματέα, Πέρεζ ντε Κουεγιάρ. Έλεγε: «Η διζωνικότητα της ομοσπονδίας είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να προέρχεται από το γεγονός ότι το κάθε ομοσπονδιακό κράτος θα διοικείται από μια κοινότητα στην οποία θα υπάρχεισταθερά εγγυημένη ξεκάθαρη πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησίας περιουσιών στην περιοχή της».
Κι αυτό όταν γνωρίζουν πάντα τα Ηνωμένα Έθνη ότι οι δύο πλευρές δίνουν διαφορετικές ερμηνείες στους όρους και ουδέποτε συμφώνησαν για το περιεχόμενό τους, εκτός στις περιπτώσεις που η ελληνοκυπριακή πλευρά έκανε εκπτώσεις από θέσεις αρχών μόνο και μόνο για να διευκολύνει το κλίμα και να πλησιάσει την τουρκική αδιαλλαξία. Έτσι, η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί τους όρους διζωνική και δικοινοτική για να βάλει στο περιεχόμενό τους τα δύο κράτη, δύο λαούς, δύο θρησκείες και η ελληνοκυπριακή πλευρά μιλά μόνο για τον όρο ομοσπονδία ώστε να δικαιούται να αναφέρεται στην επανένωση της χώρας και του λαού που εξασφαλίζεται με μια ομοσπονδιακή διευθέτηση, όπως είναι δήθεν και στην Αμερική.
Όμως, το ζητούμενο δεν είναι να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι «η διζωνική δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι η Ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία θα αποτελείται από δύο πολιτείες, καθεμιά από τις οποίες θα διοικείται από την αντίστοιχη κοινότητα».
Το ζητούμενο είναι να δώσουμε επιτέλους περιεχόμενο σε αυτούς τους όρους και να συμφωνήσουμε ότι θα διασφαλιστεί η ενότητα και η κυριαρχία του κράτους, οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίζονται όλα τα κράτη της ΕΕ και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δεκαετίες ολόκληρες έχουμε κολλήσει σε έναν τίτλο χωρίς περιεχόμενο και ο καθένας δίνει ερμηνείες ανάλογα με την πολιτική του, αλλά χωρίς ποτέ να δίνει βαρύτητα σε αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, δηλαδή στο τι περιλαμβάνει ο κάθε όρος ξεχωριστά, πόσο λειτουργικός μπορεί να είναι ή ακόμα και πόσο δίκαιος ή άδικος. Μένουν όλοι στην εύκολη εξήγηση του όρου ομοσπονδία και παραπέμπουν στο γεγονός ότι λειτουργούν σήμερα στον πλανήτη καμιά εικοσαριά κράτη με ομοσπονδιακό σύστημα.
Δεκαετίες ολόκληρες έχουμε κολλήσει σε έναν τίτλο χωρίς περιεχόμενο και ο καθένας δίνει ερμηνείες ανάλογα με την πολιτική του, αλλά χωρίς ποτέ να δίνει βαρύτητα σε αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, δηλαδή στο τι περιλαμβάνει ο κάθε όρος ξεχωριστά, πόσο λειτουργικός μπορεί να είναι ή ακόμα και πόσο δίκαιος ή άδικος.