Η μόνιμη επωδός του Ραούφ Ντενκτάς ήταν ότι θα υπάρξει λύση μόνο όταν οι Ελληνοκύπριοι αποδεχτούν τις πραγματικότητες.
Και εννοούσε, φυσικά, τα τετελεσμένα της εισβολής.
Το έλεγε παντού και κάθε φορά φωνάζαμε εμείς (λαός και ηγεσία, που λένε) ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα αποδεχτούμε τις πραγματικότητες.
Προχτές, έγραφα ότι θα πάει ο ΘΟΚ να δώσει παράσταση στη Σαλαμίνα και ρωτούσα αν το επόμενο βήμα είναι να πάει ελληνοκυπριακή αντιπροσωπεία στα κατεχόμενα να παρακολουθήσει τη στρατιωτική παρέλαση για την επέτειο της «ειρηνευτικής επιχείρησης» του 1974, δίπλα από τον Ερντογάν και τον Ακιντζί.
Κάποια σχόλια που πήρα από πολίτες, διαβεβαίωσαν ότι ήρθε η ώρα της επιβεβαίωσης του Ντενκτάς.
Δεν ξέρω σε πόση έκταση και παρόλο που πιστεύω με φανατισμό στην ορθή κρίση και στο ένστικτο του λαού (πολύ ορθότερη και καθαρότερη από την κρίση της ηγεσίας του, που ενίοτε μολύνεται από σκοπιμότητες και προσωπικές ατζέντες) νομίζω ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Η αποδοχή των πραγματικοτήτων του Ντενκτάς κορυφώνεται από το 2003, με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, ενισχύθηκε όσο ποτέ προηγουμένως κατά την πενταετία Χριστόφια και σήμερα βρίσκεται ένα βήμα από το να γίνει «κυρίαρχο καθεστώς».
Για το αν θα πάει ελληνοκυπριακή αντιπροσωπεία στην παρέλαση, κάποιος είπε μια φράση που τα λέει όλα: «Ε, και;» Είχε μάλιστα και επιχείρημα: ότι, λέει, οι Γερμανοί μέχρι πέρσι έπαιρναν μέρος στους εορτασμούς της Ρωσίας για τη νίκη των συμμάχων επί της ναζιστικής Γερμανίας.
Δεν ξέρω πόσους το χωράει το μυαλό τους, το δικό μου πάντως είναι αδύνατο να χωρέσει ότι υπάρχει έστω κι ένας Ελληνοκύπριος, που δεν βλέπει τίποτα παράδοξο στο να αρχίσουμε να παίρνουμε μέρος στους εορτασμούς του Αττίλα για την επέτειο της εισβολής.
Είναι ίσως η παραμορφωμένη ιστορία, που έχουν στο μυαλό τους, είναι το σαλεμένο μυαλό που συγκρίνει την υπό κατοχή Κύπρο με την ελεύθερη Ρωσία που δέχτηκε τη συγνώμη της Γερμανίας αφού μάλιστα η Γερμανία αποκήρυξε το ναζιστικό παρελθόν της και απολογήθηκε σε όσους λαούς υπέφεραν;
Είναι η απελπισία της οικονομικής δυστυχίας, που στο τέλος μπορεί να επιβάλει και την τελική διευθέτηση του Κυπριακού με την υπόσχεση της οικονομικής ανάπτυξης;
Είναι η απελπισία της κρίσης θεσμών και αξιών, της κακοδιαχείρισης του κράτους, της ανευθυνότητας αξιωματούχων, που οδηγεί τον κόσμο να σκέφτεται με μίσος εναντίον όσων συνεχίζουν να αντιδρούν στο τελειωτικό ξεπούλημα της πατρίδας και της συνείδησης;
Ότι και να συμβαίνει, πάντως, η τραγική αλήθεια είναι ότι πολλοί νεοκύπριοι σήμερα έγιναν οι καλύτεροι προπαγανδιστές των πραγματικοτήτων του Ραούφ Ντενκτάς. Έχω μόνο μια ελπίδα ότι αύριο, επέτειο της εισβολής, την ώρα των μνημοσύνων και του πόνου, μπορεί κάποιοι να ξαναθυμηθούν τι συμβαίνει στον τόπο μας. Έστω κι αν θέλουν πολλοί να οδηγούν το λαό στην υποτακτική σκέψη:
Δεν έχουμε σωτηρία.
Εμείς, πάντως, για να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, και είμαστε βέβαιοι και πολλοί άλλοι, δεν θα τους κάνουμε το χατίρι, όσο δεν εξασφαλίζεται για τον κυπριακό ελληνισμό δημοκρατική, βιώσιμη και λειτουργική λύση.
Προχτές, έγραφα ότι θα πάει ο ΘΟΚ να δώσει παράσταση στη Σαλαμίνα και ρωτούσα αν το επόμενο βήμα είναι να πάει ελληνοκυπριακή αντιπροσωπεία στα κατεχόμενα να παρακολουθήσει τη στρατιωτική παρέλαση για την επέτειο της «ειρηνευτικής επιχείρησης» του 1974, δίπλα από τον Ερντογάν και τον Ακιντζί.
Η αποδοχή των πραγματικοτήτων του Ντενκτάς κορυφώνεται από το 2003, με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, ενισχύθηκε όσο ποτέ προηγουμένως κατά την πενταετία Χριστόφια και σήμερα βρίσκεται ένα βήμα από το να γίνει «κυρίαρχο καθεστώς».
Δεν ξέρω πόσους το χωράει το μυαλό τους, το δικό μου πάντως είναι αδύνατο να χωρέσει ότι υπάρχει έστω κι ένας Ελληνοκύπριος, που δεν βλέπει τίποτα παράδοξο στο να αρχίσουμε να παίρνουμε μέρος στους εορτασμούς του Αττίλα για την επέτειο της εισβολής.