”Πώς θα ζήσω τα μωρά μου; Εγώ ας πεθάνω από την πείνα».
Παλεύω από προχθές να προσπεράσω το συγκλονιστικό γεγονός. Να το βγάλω από το μυαλό μου. Είναι, όμως, αδύνατο. Η σπαρακτική φωνή της μάνας στριφογυρίζει συνεχώς στις σκέψεις μου. Η απελπιστική κατάσταση της ανήμπορης μητέρας, την ανάγκασε να γκρεμίσει και τον τελευταίο φραγμό στη συνείδηση της. Ποδοπάτησε την αξιοπρέπειά της και βγήκε στο πρόγραμμα του Μέγα «Έχεις μέσον», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει στήριξη. Να αναζητήσει οξυγόνο. Να αναζητήσει ελπίδα. Για να μπορέσει πρώτα να ζήσει τα δύο παιδιά της, ηλικίας πέντε και δύο χρόνων. Και να αντλήσει η ίδια δύναμη, ώστε να συνεχίσει να παλεύει. Κόντρα στην ανέχεια, στην απελπισία και στα αδιέξοδα.
Ράγισε καρδιές ο μητρικός σπαραγμός.
Πρώτα της συναδέλφου Νατάσας Ιωάννου, που δεν άντεξε και δάκρυσε και του συναδέλφου Ονούφριου Σωκράτους, που πάλεψε να συγκρατήσει την οργή του. Και μετά τις καρδιές όσων έτυχε να παρακολουθήσουν την σπαρακτική εξομολόγηση της άνεργης μητέρας. Χρωστάει τρία ενοίκια. Συνολικά 1050 ευρώ. Και το λογαριασμό της υδατοπρομήθειας. Και όμως, η κρατική πρόνοια και η σοφία των κρατικών μεγαλόσχημων αξιωματούχων, έκρινε ότι μια άνεργη μητέρα με δύο παιδιά, που έχει να πληρώνει ενοίκιο, μπορεί να τα βγάλει πέρα στηριζόμενη στο κορυφαίο επίτευγμα αυτής της διακυβέρνησης. Το Ελάχιστο Εγγυημένο Επίδομα (ΕΕΕ), το οποίο αντιστοιχεί για την κυρία Βενετία στο τεράστιο ποσό των 241 ευρώ!!! Μια φορά το χρόνο τής δίνουν επίδομα μονογονιού και τέκνου και της το αφαιρούν από το ΕΕΕ.
Αποτάθηκε και στο Γραφείο Ευημερίας, μονολογούσε μέσα στα αναφιλητά της η δύσμοιρη γυναίκα, αλλά της είπαν ότι επειδή παίρνει το τεράστιο ΕΕΕ δεν δικαιούται άλλο επίδομα. Δεν υπάρχει ανθρώπινη καρδιά που να μην ραγίζει ακούγοντας μια μάνα να μονολογεί το δράμα που ζει: «Περιμένω να βάλω τα μωρά μου να κοιμηθούν για να κλάψω…». Δεν υπάρχει ανθρώπινη ψυχή, που να μην γίνεται κομμάτια όταν ακούει μια μάνα να εξομολογείται τον πόνο της: «Η κόρη μου με ρωτά γιατί κλαίω. Της απαντώ, αγάπη μου δεν έχουμε λεφτά να ζήσουμε».
Ακούς Νίκο Αναστασιάδη, ακούς Χάρη Γεωργιάδη, ακούς Αβέρωφ Νεοφύτου; Δεν έχουν χρήματα να ζήσουν. Άκουγα χθες τον Αναστασιάδη στο συνέδριο του Economist να καυχιέται ότι «η Κύπρος εισέρχεται σε μια νέα εποχή ανάπτυξης και ευημερίας». Και ότι «προσφέρεται ως μια επιτυχημένη ιστορία οικονομικής ανάπτυξης». Το περιβόητο success story… Και, προ ημερών τον Χάρη Γεωργιάδη να κομπάζει σαν φουσκωμένος διάνος, ότι βγήκαμε στις αγορές. Και τον Αβέρωφ Νεοφύτου να αναζητεί μερίδιο της «αίγλης», καυχόμενος ότι η Κύπρος άφησε την ύφεση και πέρασε στην ανάπτυξη.
Πανηγύριζαν όλοι για το σταυρουδάκι που πρόσθεσε στην οικονομία της Κύπρου ο οίκος Fitch. Βλέπουν τα σταυρουδάκια που προσθέτουν οι διεθνείς οίκοι, οι οποίοι αποτελούν απλά πιόνια των ληστρικών μεγαλοκαρχαριών. Δεν στρέφουν ποτέ, όμως, τα μάτια προς τα κάτω. Να δουν τις χιλιάδες φτωχούς ανθρώπους, οι οποίοι σέρνονται στα τέσσερα, έχοντας πια λυγίσει από τους τεράστιους σταυρούς, που τους φόρτωσαν στις ράχες τους.
Δεν τολμήσατε ποτέ, κύριοι, να κοιτάξετε πιο χαμηλά από τα συννεφάκια στα οποία ζείτε. Δεν έχετε κότσια να αντικρίσετε τον απέραντο πόνο και δυστυχία αυτών των ανθρώπων. Επιμένετε πεισματικά να κοιτάζετε μόνο πάνω και να αυτολιβανίζεστε για τα σταυρουδάκια του κάθε Fitch. Ηδονίζεστε με τα «μετάλλια» των Τροϊκανών, που σας τιμούν γιατί ακολουθήσατε κατά γράμμα τις εντολές τους κι έτσι βελτιώνονται οι αριθμοί. Δεν τολμήσατε ποτέ, όμως, να κοιτάξετε κατάματα τα θύματα των δικών σας εγκληματικών λαθών και της απάνθρωπης πολιτικής αυτών που σας επιβραβεύουν.
Ναι, κύριοι κυβερνώντες, η πονεμένη κυρία Βενετία δεν είναι η μόνη, δεν είναι η εξαίρεση, δεν είναι μια από τις λίγες βασανισμένες περιπτώσεις.
Είναι μια από τις πολλές. Οι συνάδελφοι του Μέγα –και όχι μόνο- φέρνουν στο φως καθημερινά πολλές τέτοιες τραγικές ιστορίες θυμάτων ενός υποτυπώδους κράτους πρόνοιας. Ποιος από εσάς συγκινήθηκε; Ποιος μπήκε στον κόπο να συναντήσει αυτά τα θύματα και να τα βοηθήσει; Δεν ζητά ελεημοσύνη η γυναίκα. Εργασία ζητά για να ζήσει τα παιδιά της, να πληρώνει το ενοίκιό της, να σταματήσει να κλαίει. Η φτωχή Βενετία είναι απλώς μια από τις χιλιάδες, που τους τελειώνει το οξυγόνο. Γι’ αυτό, μάζεψε τα συντρίμμια της ψυχής της, διέγραψε από τον εγκέφαλο και την καρδιά της τον όρο αξιοπρέπεια, φόρεσε το κοστούμι της ταπείνωσης, που της στείλατε δώρο και βγήκε στις οθόνες.
Αυτό το κοστούμι της ταπείνωσης το φοράνε ολοένα και περισσότεροι. Αλλά εσείς δεν τους βλέπετε. Θα σας το επαναλάβω. Το περιβόητο ΕΕΕ το μεταφράζετε ως Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα.Η πραγματική του μετάφραση είναι ελάχιστος εγγυημένος εξευτελισμός. Ελάχιστος κύριοι, διότι ο κυριολεκτικός εξευτελισμός στον οποίο κρατάτε δέσμιους χιλιάδες ανθρώπους είναι πολύ μεγάλος. Τεράστιος. Τόσος χρειάζεται για να βγουν κάποιοι άνθρωποι δημόσια και να ομολογήσουν το δράμα τους.
Μεγαλόσχημοι κύριοι της εξουσίας, ολόψυχα σας εύχομαι να μην βρεθείτε ποτέ στη θέση της κυρίας Βενετίας και να πρέπει να πείτε στα παιδιά σας «δεν έχουμε χρήματα αγάπη μου να ζήσουμε». Δεν θα το αντέξετε.
Θα το αντέχατε μόνο αν ακούγοντας τον σπαραγμό κάθε τέτοιας μάνας, σπεύδατε να βρείτε λύση. Αν δεν κρυβόσασταν πίσω από ένα ξερό «αυτό λέει ο νόμος» ή πίσω από κάποιο σταυρουδάκι του Fitch. Αν εδώ και τρία χρόνια, αντί να κόπτεσθε για τις λιμουζίνες και τις αυξήσεις σε καλοθρεμμένους αξιωματούχους, καταθέτατε ψυχή για να φτιάξετε πραγματικό κράτος πρόνοιας.
Ακούς Νίκο Αναστασιάδη, ακούς Χάρη Γεωργιάδη, ακούς Αβέρωφ Νεοφύτου; Δεν έχουν χρήματα να ζήσουν. Άκουγα χθες τον Αναστασιάδη στο συνέδριο του Economist να καυχιέται ότι «η Κύπρος εισέρχεται σε μια νέα εποχή ανάπτυξης και ευημερίας». Και ότι «προσφέρεται ως μια επιτυχημένη ιστορία οικονομικής ανάπτυξης». Το περιβόητο success story… Και, προ ημερών τον Χάρη Γεωργιάδη να κομπάζει σαν φουσκωμένος διάνος, ότι βγήκαμε στις αγορές. Και τον Αβέρωφ Νεοφύτου να αναζητεί μερίδιο της «αίγλης», καυχόμενος ότι η Κύπρος άφησε την ύφεση και πέρασε στην ανάπτυξη. 
