του Μάριου Χριστοδούλου
Εκείνο που έχει παρατηρηθεί έντονα στην κυπριακή τραγωδία του ’74, από όλες σχεδόν τις μαρτυρίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αυτά τα 43 χρόνια, είναι το γεγονός ότι οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής δεν είχαν σεβαστεί κανένα κανόνα (γραπτό ή άγραφο) πολέμου.
Αγνοούσαν κάθε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός σε όλο το μέτωπο του πολέμου και εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία προέλαυναν κατά δεκάδες χιλιόμετρα προς το εσωτερικό της νήσου χωρίς σχεδόν καμία αντίσταση.
Εν ολίγοις η κατάληψη του μεγαλύτερου εδάφους της Κύπρου από τους Αττίλες έγινε σε περίοδο εκεχειρίας.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η τακτική αυτή ήταν προμελετημένη. Eπιτυχή κατάληψη εδαφών με τις όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Από την αντίθετη πλευρά, η ανοργάνωτη υπό τις τότε περιστάσεις και άπειρη Εθνική Φρουρά ήταν αδύναμη να αντισταθεί στην προέλαση των κατακτητών. Εκεί και όπου, στις εκτός σχεδίων περιοχές κατάληψης, σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες, υπήρξε έστω και η παραμικρή αντίσταση, έστω και μια τουφεκιά αναχαίτιζαν τον τουρκικό στρατό.
Μετά από 43 χρόνια κατοχής και γυρίζοντας ακόμη πιο πίσω το ρολόι του χρόνου, από τότε που η Κυπριακή Δημοκρατία απόκτησε την ανεξαρτησία της, μέλημα της Άγκυρας ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου. Ουκ ολίγες άλλωστε οι απόπειρες στρατιωτικής επέμβασης πριν από το ’74 για κατάληψη του βόρειου τμήματος.
Τελικά, το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, είναι τεράστιο;
Μπορεί να μην υπάρχει ο φανατισμός και το μίσος των δεκαετιών του ’60 και του ’70 ανάμεσα στους δυο λαούς, για να ζήσουν μαζί ειρηνικά, προσκρούει όμως στα συμφέροντα της τούρκικης ηγεσίας… Συμφέροντα που φροντίζει κάθε φορά να αναδεικνύει μέσα από τα προσκόμματα που επικαλείται.
Η βασικότερη διαφορά που παρουσιάζεται από τις εκάστοτε συνομιλίες και ιδιαίτερα τις τελευταίες με αποτέλεσμα να καταρρέουν, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης η οποία κατ’ επέκταση δημιουργεί την ανασφάλεια. Εκτός και αν υποκρίνονται, έλλειψη τάχα εμπιστοσύνης, στοιχείο αποτρεπτικό για την επίτευξη της ειρηνικής συμβίωσης και της επικοινωνίας μεταξύ των λαών, για να διατηρηθεί το σημερινό στάτους που αποτελεί και το πρωταρχικό τους σχέδιο.
Στο τέλος, εμείς κλαίμε κι αυτοί χαριεντίζονται! Τετράμηνο εκδηλώσεων για τους κατακτητές. Αρχίζει από την 20η Ιουλίου, ημέρα της εισβολής και κορυφώνεται την 15η Νοεμβρίου με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Ανάμεσα σ’ αυτές, η 446η επέτειο της κατάληψης της Κύπρου από τους Οθωμανούς, εκδηλώσεις για την 59η επέτειο της ίδρυσης της ΤΜΤ, την 53η επέτειο των βομβαρδισμών της Τηλλυρίας από την τουρκική αεροπορία καθώς και την 41η επέτειο δημιουργίας της Διοίκησης των δυνάμεων ασφαλείας.
Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι όλες οι εθνικές επέτειοι που εορτάζει η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι για την απελευθέρωση ή την αντίσταση κατά του κατακτητή, σε αντίθεση με την τούρκικη κοινότητα.
Πόσο μάλλον όταν μια μειονότητα που κατά τα άλλα θέλει να αφήσει πίσω της, όπως διαλαλούν οι εκάστοτε ηγέτες της, το αιματηρό παρελθόν και να ζήσει ειρηνικά με τον υπόλοιπο πληθυσμό, εξακολουθεί να πανηγυρίζει προκλητικά τις κατακτήσεις και τον όλεθρο που προκάλεσε σε βάρος της άλλης με εκδηλώσεις και παρελάσεις.
Και όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα της ειρηνικής τάχα συμβίωσης που αναζητεί η τ/κ κοινότητα. Κατά τα άλλα έχει το θράσος να «παραδίδει μαθήματα» ειρήνης, δικαίου και δημοκρατίας πέραν από κάθε λογική και η ε/κ πλευρά να την ανέχεται στο πλαίσιο του καλού κλίματος και εγκλωβισμένη στην μικροπολιτική διπλωματία της.
onisilos.gr