Ο εγκλεισμός, η ενέργεια δηλαδή με την οποία κάποιος υποχρεώνεται να παραμείνει για κάποιο χρόνο περιορισμένος σε κλειστό χώρο, είναι η τιμωρία που επιβάλλεται στον άνθρωπο για κάποια αξιόποινη πράξη του. Πέρα από αυτήν, η επιβολή του είναι παράλογη και αποτελεί εγκληματική ενέργεια για το πολίτευμα της Δημοκρατίας και σύνηθες φαινόμενο για τα δικτατορικά καθεστώτα.
Πιο κάτω παραθέτω απόσπασμα από ένα εκ των σημαντικότερων έργων του Αλμπέρ Καμύ, «Ο Ξένος», ενδεικτικό των απόψεών του για το παράλογο. «[…] Κι όμως, τον πρώτο καιρό που με φυλακίσανε, το πιο σκληρό ήταν ότι σκεφτόμουνα σαν ελεύθερος άνθρωπος. Παραδείγματος χάριν, μ’ έπιανε η επιθυμία να βρεθώ σε μια παραλία και να κατέβω στη θάλασσα.
Όταν φανταζόμουνα τον ήχο από τα πρώτα κύματα κάτω απ’ τις πατούσες μου, το κορμί μου να μπαίνει στο νερό και την αίσθηση ελευθερίας που έβρισκα εκεί μέσα, ένιωθα αμέσως πόσο στενοί ήταν οι τοίχοι της φυλακής μου. Όμως αυτό κράτησε μερικούς μήνες. Ύστερα δεν είχα πια παρά τις σκέψεις ενός φυλακισμένου […]».
Στο ευρωπαϊκό σύστημα, μιας και συγκαταλεγόμαστε σ’ αυτή την οικογένεια, η κράτηση και η φυλάκιση είναι πολύ πρόσφατες τακτικές τιμωρίας. Έκαναν την εμφάνισή τους μετά τα τέλη του 18ου αιώνα και αρχικά είχαν περιορισμένο χαρακτήρα.
Οι νομικοί του 18ου αιώνα υποστήριζαν ότι η φυλακή δεν είναι ποινή, αλλά άσκηση εξουσίας, καθώς ο εγκλεισμός χρησιμοποιείται από τον ηγεμόνα, για να προστατευτεί απ’ τους αντιπάλους του.
Ο εγκλεισμός την ίδια εποχή διακρίνεται σε εγκλεισμό-ενέχυρο, που αναφέρεται λιγότερο στην τιμωρία και περισσότερο στον έλεγχο του ατόμου και στον εγκλεισμό-υποκατάστατο, που επιβάλλεται σε κάποιον που δεν υπάγεται στη δικαιοδοσία των ποινικών δικαστηρίων, καθώς σχετίζεται με τον κώδικα ηθικής ή συμπεριφοράς και υποτίθεται ότι στοχεύει στον σωφρονισμό, αποτελώντας κυρίως τιμωρία, παρά ποινή. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, ο εγκλεισμός κατέληξε να θεωρείται η γενική μορφή ποινής.
Ποιοι προστατεύονται από τα μέτρα;
Η πρόληψη προστασίας από τον ιό που προκαλούν τα επιβαλλόμενα μέτρα είναι μηδαμινή σε σχέση με τη δημιουργία τεραστίων διαστάσεων ποικιλόμορφων προβλημάτων που δημιουργούν. Δυστυχώς η αναλογία είναι δυσανάλογη.
Κι αυτά τα παρατηρούν και τα επισημαίνουν αρκετοί επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. Γιατί επιστήμονες δεν είναι μόνο μια μερίδα επιδημιολόγων που προφανώς σήκωσαν πολύ ψηλά τον αμανέ του «σωτήρα» της ανθρωπότητας. Επιστήμονες, λοιπόν, είναι και οι υπόλοιποι επιδημιολόγοι, γιατροί άλλων ειδικοτήτων, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι κ.λπ.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο «Φ» φιλοξένησε στις σελίδες του κάποιους από αυτούς, οι οποίοι έκαναν σημαντικές επισημάνσεις για τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη διαχείριση της κατάστασης. Από την αρχή της πανδημίας το «τροπάριο» γύρω από την εξελισσόμενη συμφορά περιστρεφόταν στις ευπαθείς ομάδες, οι οποίες ήταν οι πλέον εκτεθειμένες στον κίνδυνο. Ομάδες ανθρώπων φυσικά οι οποίες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, γιατί είναι και οι πρώτες που εκτίθενται σε κάθε κίνδυνο, με αποτέλεσμα η επιβολή των μέτρων να εστιάζεται στη σωτηρία αυτών των ανθρώπων.
Η συντριπτική πλειονότητα της κατηγορίας αυτής, κυρίως από τη φύση της, αποτελείται από τους ηλικιωμένους. «Το να βάζουμε τους ηλικιωμένους σε lockdown είναι σαν να τους προκαλούμε περισσότερες ασθένειες και να τους θέτουμε σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου από αυτόν τον οποίο προσπαθούμε να τους γλυτώσουμε», ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων στον «Φ» παθολόγος-γεροντολόγος.
Εν ολίγοις το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η συνταγή της επικαλούμενης αιτιακής επιλογής, του εγκλεισμού, τάχα για την προστασία, δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους. Η εν λόγω επιλογή καθίσταται επίσης τρισχειρότερη και για το μέλλον της ανθρωπότητας, από διάφορες απόψεις.
«Τα παιδιά», αναφέρει στον «Φ» κλινική ψυχολόγος, «δεν είναι καμωμένα για να είναι έγκλειστα στο σπίτι»! Συμπληρωματικά, κανείς δεν είναι καμωμένος για να είναι έγκλειστος στο σπίτι. Η ψυχολόγος επισημαίνει πως «η φύση τους και η ανάγκη για τη σφαιρική τους ανάπτυξη απαιτούν να έχουν πολλαπλά ερεθίσματα στην καθημερινότητά τους» και καταλήγει ότι «λόγω των μέτρων υπάρχουν πολυεπίπεδες επιπτώσεις σε διάφορους τομείς της ανάπτυξής τους».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι απόψεις πολλών άλλων επιστημόνων, οι οποίοι είτε ευθέως είτε εμμέσως, πλην σαφώς, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το εγγύς μέλλον από την εν λόγω διαχείριση της κατάστασης, πέρα από την καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι άξιον απορίας το γεγονός ότι από την αρχή της πανδημίας βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα «πρώτο τραπέζι πίστα» να αυτοαναιρούνται. Θα ήταν πιο συνετό να προσκληθούν σε μια εκπομπή ειδικοί (επιδημιολόγοι, γιατροί άλλων ειδικοτήτων που έχουν άμεση σχέση με το αντικείμενο… κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, γεροντολόγοι, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι κ.λπ.) από όλους τους χώρους και να γίνει μια σφαιρική συζήτηση για το θέμα. Να ακουστούν όλες οι απόψεις.
Και ο πολίτης να βγάλει από μόνος του τα δικά του συμπεράσματα και όχι να χειραγωγείται από τις εκτιμήσεις και τις απόψεις μιας μονόπλευρης μικρής μερίδας ανθρώπων.
philenews