Θείος μου, αδελφός της μητέρας μου… αν ζούσε, τον Οκτώβριο θα γιόρταζε τα 61 του χρόνια. Δεν τον γνώρισα ποτέ, είναι, όμως, σαν να τον ξέρω. Φρόντισε η γιαγιά για αυτό! Ήταν ο πρωτότοκός της και ο πιο μεγάλος της καημός (πριν μας βρει και ο Αύγουστος του 2005, εκεί ο καημός έγινε αβάσταχτος… ήταν και πιο άδικος).
Όχι πως δεν αγαπούσε τα άλλα τρία της παιδιά, όμως, αυτόν δεν πρόλαβε να τον δει να μεγαλώνει, να ανδρώνεται, να προκόβει και να δημιουργεί τη δική του οικογένεια.
Μετά τα επεισόδια του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974, έφυγε μια μέρα κρυφά από το σπίτι και στρατολογήθηκε. Η επόμενη φορά που έμαθαν για την τύχη του ήταν η 20ή Ιουλίου 1974 στο άκουσμα του θανάτου του. Είχε κατευθυνθεί προς την τουρκική συνοικία της πόλης, σκαρφάλωσε στον ιστό μιας σημαίας και αντικατέστησε την τουρκική με την ελληνική.
Δεν πρόλαβε να κατέβει, μία σφαίρα τον βρήκε στον κρόταφο και έπεσε νεκρός, τόσο νέος, τόσο άπειρος, μα τόσο μεγάλος! Αν άξιζε στο τέλος ή όχι μια τέτοια θυσία, αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Σημασία έχει ότι ο Ροδίωνας, στα 16 του χρόνια, πέθανε έχοντας άσβηστο τον πόθο του Ελληνισμού στην ψυχή του και η πράξη τούτη ήταν γι’ αυτόν το ύψιστο χρέος για την πατρίδα.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, όλη η οικογένεια συγκεντρώνεται για να τιμήσει τη μνήμη του.
Για 44 ολόκληρα χρόνια, ανελλιπώς η μάνα του ετοιμάζει το μνημόσυνό του και όλοι εμείς είμαστε εκεί, δίπλα της, τρώγοντας και πίνοντας και πολλές φορές λησμονώντας τον πραγματικό λόγο της σύναξής μας (μη ξεχνάτε ότι για εμάς τους νεότερους, η όλη ύπαρξη του θείου είναι αποτέλεσμα μίας εξιστόρησης γεγονότων).
Και αν γράφω σήμερα για τον θείο μου, είναι επειδή λίγοι γνωρίζουν γι’ αυτόν και πρέπει να μάθουν κι άλλοι. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και πέθανε στη Λεμεσό, με πατέρα λογιστή και μητέρα οικοκυρά.
Είχε μεγαλώσει με όλα τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής αστικής οικογένειας, στο κέντρο της Λεμεσού, σε ένα σπίτι που ανήκε στην οικογένεια από τα τέλη του 19ου αιώνα τουλάχιστον (γένος Χατζημιλτή), ακριβώς απέναντι από την πλατεία Αγοράς (Παντοπωλείου).
Όπου άσβεστος πόθος της γιαγιάς είναι να πάρει το όνομά του. Δεν αντιλαμβάνεται, ωστόσο, ότι τα συμφέροντα και τα πολιτικά παιχνίδια είναι πολλά για να αφιερώσουν την πλατεία στη μνήμη ενός τόσο «μικρού ανθρώπου».
Μαθητής ακόμα, μέλος του Σώματος Προσκόπων Κύπρου και με μαθήματα βιολιού, λεπτεπίλεπτος ως προς το σώμα και τους χειρισμούς, όπου όμως, την πιο μεγάλη ώρα, απαρνήθηκε όλα τα καλά που είχε και που τον περίμεναν για να πεθάνει για την πατρίδα.
ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ…
Είχα πρόσφατα μία επαγγελματική συνάντηση σε μία εταιρεία τα γραφεία της οποίας στεγάζονταν σε ένα δρόμο που έφερε το όνομά του (ίσως και ο μόνος δρόμος που υπάρχει στη Λεμεσό).
Από την ώρα που διευθετήθηκε το ραντεβού, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τους πω πως ο δρόμος αυτός φέρει το όνομα του θείου μου, καθώς ήμουν σίγουρη ότι ποτέ δεν έμαθαν ποιος ήταν και ποιος ο λόγος που ο δρόμος είχε ονομαστεί έτσι. Τελικά, δεν είπα τίποτα.
Δείλιασα, σκέφτηκα πως ίσως δεν τους νοιάζει να μάθουν κιόλας.
Οι άνθρωποι, πλέον, είναι τόσο βυθισμένοι στα προβλήματά τους και στον συνεχή αγώνα εξεύρεσης νέου χρήματος, που θα έρθει να επικυρώσει τον λόγο ύπαρξής τους, ώστε δεν δίνουν σημασία στο παρελθόν. Έπρεπε όμως να ξέρουν.
Γι’ αυτό και το μνημόσυνο σήμερα…
.philenews