Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει μία από τις μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες προκλήσεις της από το 1996, αλλά και από την μακρινή εποχή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Οι τραγικές αυτές περίοδοι φαίνονται πιθανό να αναβιώσουν με μια νέα κυοφορούμενη αντιπαράθεση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Τουρκία και πρόεδρος Ερντογάν, φέρονται ότι έχουν λάβει εδώ και καιρό, όλες τις κρίσιμες αποφάσεις τους και ετοιμάζονται να υλοποιήσουν τα άνομα σχέδιά τους, τα οποία αφορούν τόσο τη «γαλάζια πατρίδα», όσο και την πιθανή αναβίωση του νεο-οθωμανικού οράματος τους, για ένα περιβάλλον, στο οποίο θέλουν να κυριαρχεί η Τουρκία, από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή.
Τα δεδομένα που υπάρχουν μέχρι τώρα μας καταδεικνύουν ότι ένας ελληνοτουρκικός διάλογος και οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης δεν έχουν σημασία ή νόημα.
Το σχέδιο για διπλωματική αποτροπή με παράλληλη πίεση προς τους συμμάχους μας από την Αθήνα, θα φέρει την όλη κατάσταση σε ένα επίπεδο κατά το οποίο, μπορεί να παρακολουθήσουμε τον τουρκικό στόλο που θα συνοδεύει πλωτά γεωτρύπανα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη που “χάραξε” η άκυρη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, οπότε η Ελλάδα δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά την στρατιωτική δράση, προκειμένου να οριοθετήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Για την ίδια την χώρα , η κρίση με την Άγκυρα θα σημάνει και το τέλος οποιασδήποτε ψευδαίσθησης του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας συνολικά.
Η ελληνική πολιτική ελίτ ζούσε εδώ και πολλά πολλά χρόνια με ψευδαισθήσεις, ότι η Τουρκία θα εντάσσονταν στην ΕΕ, θα συμμορφώνονταν με τον διεθνές δίκαιο και πολλά… θα, που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ.
Το ελληνικό αυτό σύστημα έδωσε προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών της Ελλάδος μέσω απίθανων συμφωνιών, ξεχνώντας ότι τα χειρότερα έπονται.
Οι ξένοι δεν πρόκειται επουδενί φυσικά να επηρεάσουν την όλη κατάσταση, όπως έγινε για παράδειγμα το 1996 και να σταματήσουν μια κρίση στην κυριολεξία στο παρά πέντε με την Τουρκία. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο τώρα σε μια πιθανή περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης και όλα θα αλλάξουν.
Τα τελευταία χρόνια, ο αυτο-ευνουχισμος, η καλλιέργεια αντιπατριωτικής σκέψης, ο εφησυχασμός και πολλά άλλα κυριαρχούν στον ελλαδικό χώρο από την πολιτική ηγεσία.
Με αυτά και πολλά άλλα σύνδρομα πολλές ελληνικές κυβερνήσεις δεν προχώρησαν σε οριοθέτηση της ΑΟΖ, αφήνοντας την πρωτοβουλία στην τουρκική πλευρά που κινήθηκε πρώτη.
Ευρώπη, ΗΠΑ, Ρωσία, Αίγυπτος, Ισραήλ, και λοιποί ναι μεν αντιτίθενται και αμφισβητούν τη συμφωνία για την ΑΟΖ της Λιβύης-Τουρκίας, αλλά δεν πράττουν προς το παρόν οτιδήποτε προς την πλευρά της Ελλάδος.
Το ΝΑΤΟ “ νίπτει τα χείρας του” ως συνήθως, θεωρώντας μια πιθανή κρίση ως διμερή διαφορά. Τι θα γίνει όμως και στην ίδια την συμμαχία εάν παρουσιαστεί μια σοβαρή κρίση με την Τουρκία στο Αιγαίο, την Κρήτη;
Θα προστρέξει η συμμαχία με πολεμικά μέσα να τερματίσει μια σοβαρή πιθανή διένεξη, και αν ναι με τι αποτελέσματα για την Ελλάδα;
Εκτιμάται ότι, παρόλο το “βαρύ” τοπίο, η Ελλάδα θα είναι εντελώς μόνη της στην αρχή μιας πιθανής κρίσης με την Τουρκία, αν όμως αντέξει η χώρα μας μερικές ημέρες πολλά μπορεί να αλλάξουν, ενώ αν αντιδράσουμε δυναμικά, αιφνιδιάζοντας ακόμα και τους Τούρκους, τότε ίσως κερδίσουμε πολλά περισσότερα ακόμα και από αυτά που ευχόμεθα.
Ο λόγος είναι ότι η σημερινή Τουρκία “κάθεται στο λαιμό” πολλών μεγάλων χωρών, που δεν την θέλουν στα πόδια τους τη στιγμή που μοιράζουν τεράστια κοιτάσματα υδρογοναθράκων.
pentapostagma