Ο ισχυρισμός ότι ο κορωνοϊός περιορίζεται από τα lockdowns είναι ψευδο-επιστήμη, ή αλλιώς, ένας πολύ επικίνδυνος τρόπος σκέψης στα όρια της δεισιδαιμονίας.

 

Του Jeffrey A. Tucker

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Με βάση τα δεδομένα, φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των lockdown και της διάσωσης ανθρώπινων ζωών. Αυτό είναι κάτι αξιοσημείωτο, δεδομένου ότι γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι οι τα lockdown έχουν καταστρέψει τις οικονομίες σε όλο τον κόσμο.

 

Κάθε μοντέλο πρόγνωσης της επιδημίας που κυκλοφορούσε τον Μάρτιο βασίστηκε στην υπόθεση ότι οι καραντίνες θα περιόριζαν τον ιό. Τις πρώτες μέρες, ο σκοπός ήταν η διατήρηση της διαθεσιμότητας κλινών στα νοσοκομεία. Αργότερα, ο σκοπός έγινε μια γενικότερη αρχή: να επιβραδύνουμε την εξάπλωση του ιού. 

Οι μέθοδοι ήταν ίδιες σχεδόν σε κάθε χώρα. Απαγόρευση μεγάλων συγκεντρώσεων. Κλείσιμο σχολείων. Κλείσιμο επιχειρήσεων. Επιβολή διαταγμάτων παραμονής στο σπίτι. Εντολές τήρησης αποστάσεων. Μάσκες. Περιορισμοί ταξιδιών.

Τίποτα παρόμοιο δεν είχε δοκιμαστεί σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, σίγουρα όχι σε αυτήν την κλίμακα.

 Ίσως να υποθέσετε, λοιπόν, ότι υπήρχε απόλυτη βεβαιότητα ότι θα υπήρχε αιτιώδης σχέση μεταξύ των lockdown και της εξέλιξης της ίωσης. Ακριβώς όπως ο αμερικανικός οργανισμός φαρμάκων FDA δεν εγκρίνει ένα φάρμακο, εκτός εάν αποδειχθεί ότι είναι ασφαλές και αποτελεσματικό, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι το ίδιο θα ίσχυε και για μια πολιτική που συνέτριψε κάθε κανονικότητα και καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα στο όνομα του μετριασμού μιας ασθένειας.

Οπωσδήποτε! Αποδεικνύεται ότι αυτό δεν ισχύει. Ήταν μια καθαρή εικασία ότι τα lockdown θα περιόριζαν αυτόν τον ιό και η εικασία αυτή βασίστηκε στην υβριστική υπόθεση, πως οι κρατικοί γραφειοκράτες διαθέτουν κάποιου είδους υπερδύναμη και ανώτερη ευφυΐα.

Για πέντε μήνες, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο παρεκτρέπονται, χειραγωγώντας τους πολίτες, επιβάλλοντας τους να κάνουν πότε το ένα και πότε το άλλο, νομοθετώντας το ένα διάταγμα πίσω από το άλλο και, ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία πως οτιδήποτε από όλα αυτά παίζει κάποιο ρόλο σε σχέση με τον ιό.

Ήδη από τα μέσα Απριλίου προέκυψαν κάποια ερωτήματα. 

Ο καθηγητής Isaac Ben-Israel , επικεφαλής του προγράμματος Σπουδών Ασφαλείας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Ανάπτυξης, εξέτασε τα δεδομένα από όλο τον κόσμο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ιός έρχεται και φεύγει μετά από 70 ημέρες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές που επιστρατεύονται. Δεν βρήκε καμία σχέση μεταξύ του κλειδώματος των πάντων και της μετάδοσης ή των θανάτων.

Ας μεταφερθούμε τώρα στα μέσα Ιουλίου. Οι επιστήμονες που μελετούν τα δεδομένα διερευνούσαν το φαινόμενο από την άνοιξη. Ούτε εκείνοι βρήκαν καμία σχέση μεταξύ του ιού και των μέτρων που εφαρμόστηκαν. Διατυπώνοντάς το απροκάλυπτα: «Το άμεσο κλείσιμο των συνόρων, τα ερμητικά lockdown, και τα σε μαζική κλίμακα διενεργούμενα τεστ δεν συσχετίζονται με τη θνησιμότητα του COVID-19 ανά εκατομμύριο πληθυσμού.»

Είναι τρομερό αν το αναλογιστεί κανείς. Δισεκατομμύρια ζωές άλλαξαν ριζικά. Οι οικονομίες καταστράφηκαν. Αιώνες παράδοσης ελευθερίας και νομοκρατίας πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Αστυνομοκρατούμενες χώρες παντού. Και με ποιο αποτέλεσμα; Τα δεδομένα δείχνουν ότι όλα έγιναν για το τίποτα. Θα έπρεπε να είναι προφανές ότι ένας ιός δεν μπορεί να ελεγχθεί μέσω κρατικών διαταγμάτων. Ο ιός δεν φαίνεται να επηρεάζεται από όλα αυτά.

Ένα χρήσιμο εργαλείο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να το διαπιστώσετε προέρχεται από το Our World in Data, το οποίο παρουσιάζει έναν δείκτη αυστηρότητας των διάφορων κρατικών μέτρων, που βασίζεται σε δεδομένα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Ας δούμε τον δείκτη με βάση τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας Covid-19 στον κόσμο. Είναι το Σαν Μαρίνο, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία, το Περού, η Ιταλία, η Χιλή, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Βραζιλία, η Ολλανδία, και το Μεξικό.

Εδώ είναι όλες αυτές οι χώρες με βάση τον δείκτη αυστηρότητας των μέτρων.

Τα περισσότερα από αυτά τα κράτη επέβαλαν γρήγορα απαγορευτικά, περίπου ταυτόχρονα, ενώ ακολούθησε ύστερα μια σταδιακή και σποραδική προσπάθεια απελευθέρωσης. Φυσικά, η Σουηδία είναι η μεγάλη εξαίρεση. Όλες οι χώρες είχαν υψηλά ποσοστά θνησιμότητας, μερικές χώρες υψηλότερα και μερικές χαμηλότερα από της Σουηδίας. Τα αντιπαραδείγματα για αυτές τις χώρες είναι ανέφικτα, φυσικά, αλλά ήδη αυτό το γράφημα εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν και σε ποιο βαθμό είχαν τα μέτρα αυτά μια οποιαδήποτε σχέση με την αποτροπή θανάτων.

Ένας άλλος τρόπος να το δούμε είναι να συγκρίνουμε τις έξι πρώτες χώρες με τη μεγαλύτερη θνησιμότητα ανά εκατομμύριο, με τις έξι σημαντικές χώρες με τη χαμηλότερη θνησιμότητα ανά εκατομμύριο. Αυτές οι χώρες με χαμηλή θνησιμότητα είναι οι: Ουγκάντα, Μπουρούντι, Μοζαμβίκη, Τανζανία, Ρουάντα και Σρι Λάνκα. Όλες αυτές οι χώρες κλειδώθηκαν.

Παρατηρήστε την απουσία σχέσης μεταξύ θανάτων και lockdown, σε αντιπαραβολή με τις κοινωνίες που έμειναν ανοιχτές.

Δείτε τώρα 12 χώρες με πολύ παρόμοιους αριθμούς θανάτων ανά εκατομμύριο (50 ανα εκατομμύρια, συν ή πλην 10). Μπορείτε να παρατηρήσετε ένα τεράστιο φάσμα πολιτικών μέτρων, αλλά καμία εμφανή σχέση μεταξύ αυτών των πολιτικών και των αποτελεσμάτων όσον αφορά τους θανάτους.

Σημειώνοντας μόνο τις ευρωπαϊκές χώρες, έχουμε ένα λίγο παράξενο αποτέλεσμα, ένα μοτίβο, αλλά το αντίθετο από αυτό που  θα περιμέναμε να δούμε. Ο Todd Kenyon χρησιμοποίησε τα δεδομένα της Οξφόρδης για να δημιουργήσει το ακόλουθο ανησυχητικό διάγραμμα, που δείχνει ότι όσο πιο αυστηρό είναι το κλείδωμα της κοινωνίας, τόσο υψηλότεροι είναι οι θάνατοι ανά εκατομμύριο. Ενδέχεται να υπάρχουν πολλές άλλες εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο, αλλά εδώ, και πάλι, δεν βλέπουμε τίποτα που να υποδηλώνει ότι οι καραντίνες βελτίωσαν την κατάσταση.

Τώρα, μπορείτε να σκίσετε αυτά τα δεδομένα με την αιτιολογία ότι είναι πολύ συγκεντρωτικά, ότι υπάρχουν πάρα πολλές μεταβλητές με βάση τα δημογραφικά στοιχεία (ο μέσος όρος ηλικίας θανάτου σε όλο τον κόσμο είναι τα 82 έτη με υποκείμενα νοσήματα, σχεδόν οι μισοί σημειώνονται στα γηροκομεία) και ούτω καθεξής.

Σε κάποιο σημείο, θα πρέπει να ρίξουμε λευκή πετσέτα. Το εάν μια χώρα επιβάλει lockdown ή όχι, έχει τόση προγνωστική ισχύ για τους θανάτους από covid-19 ανά εκατομμύριο ανθρώπων, όσο και το εάν βρέχει σήμερα σχετίζεται με το χρώμα που έχουν οι κάλτσες μου. Ή με το εάν οι τυφώνες επηρεάζονται από τα ποσοστά αλφαβητισμού.

Με άλλα λόγια, ο ισχυρισμός ότι ο κορωνοϊός περιορίζεται από τα απαγορευτικά μέτρα είναι ψευδο-επιστήμη, ή αλλιώς, ένας πολύ επικίνδυνος τρόπος σκέψης στα όρια της δεισιδαιμονίας. Καταστρέφει οικονομίες και ζωές.

Σίγουρα, υπάρχουν πολλές μελέτες που διατείνονται ότι οι καραντίνες έσωσαν ζωές, αλλά οι πιο γνωστές από αυτές είναι βάσει μοντέλων που υποθέτουν την ύπαρξη μιας σχέσης, την οποία τα γεγονότα δεν φαίνεται να υποστηρίζουν. Εάν υπάρχει μια ευρείας βάσης ερευνητική μελέτη που χρησιμοποιεί πραγματικά δεδομένα, τα οποία να καταδεικνύουν ότι υπάρχει κάτι σωτήριο στην καταστροφή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των ελευθεριών στο όνομα του περιορισμού των ιών, δεν την έχω συναντήσει ακόμα. (Ένας διαφωνών αναγνώστης μου στέλνει αυτό το έγγραφο , το οποίο μπορείτε να διαβάσετε και να λάβετε υπ’ όψη σας.)

Εν τω μεταξύ, κατακλυζόμαστε με τεκμήρια ότι όλα αυτά ήταν άσκοπα και καταστροφικά. Ελευθερία σημαίνει το να μπορούμε να απολαύσουμε την υγεία και την ευημερία μας. Τα lockdown οδηγούν σε αυτό ακριβώς που προέβλεπε ο κορυφαίος επιδημιολόγος στην Ιστορία, DA Henderson : στην καταστροφή.

 

***eleytheriagora.

Συντάκτης: Jeffrey A. Tucker

Ο Jeffrey A. Tucker είναι διευθυντής σύνταξης στο American Institute for Economic Research. Είναι συγγραφέας πολλών χιλιάδων άρθρων στον επιστημονικό και στον εκλαϊκευμένο τύπο και οκτώ βιβλίων σε 5 γλώσσες, με πιο πρόσφατο το The Market Loves You . Είναι επίσης ο συντάκτης του The Best of Mises. Δίνει διαλέξεις για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του American Institute for Economic Research