«.. ότι κανένας δεν μπορεί να μας αναγκάσει να είμαστε ευτυχισμένοι με τον δικό του τρόπο ( όπως αυτός στοχάζεται την ευτυχία άλλων ανθρώπων), αλλά ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει την ευτυχία του με το δικό του τρόπο, αρκεί να μην εμποδίζει την ελευθερία των άλλων να επιδιώξουν, όμοιο σκοπό, που μπορεί να υπάρχει μαζί με την ελευθερία οποιουδήποτε σύμφωνα με τον γενικό νόμο» απόσπασμα του kant 1793 εις το δοκίμιο «Τούτο είναι ορθό στην Θεωρία, αλλά για την πράξη δεν ισχύει», και ειδικότερα εις το μέρος του δοκιμίου του «Η σχέση προς την πράξη μέσα στο δημόσιο δίκαιο».
Η σιδηρά τροπολογία φαλκίδευσης καθόδου του νομίμου συνεστημένου δημοκρατικού κόμματος «Ελληνες» καθώς και η συνακόλουθη αποστέρηση ασκήσεως του αναπαλλοτρίωτου δικαιώματος του εκλέγεσθαι ως προς τον Ηλία Κασιδιάρη, συνιστά ανυπερθέτως ένα ολέθριο και κατάφωρο Συνταγματικό πραξικόπημα, υπό τις ερπύστριες του οποίου ενταφιάζεται άπαξ και δια παντός παν ψήγμα δημοκρατικών ελευθεριών όπως το Κράτος Δικαίου καθώς και η εν γένει ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η προσχηματική επίκληση της απειλής του Δημοκρατικού πολιτεύματος από τους προσβατόσχημους λυκοποιμένες του διεφθαρμένου συστήματος του εριζωμένου εγχώριου κατεστημένου, ενώπιον το οποίου ασχημονούν αδιαλείπτως και κατά συρροή, ποδοπατώντας ανενδοιάστως την Συνταγματική έννομη τάξη, συνιστά μία ιταμή και υποκριτική πρόκληση προς το διακύβευμα της πραγματικής ελευθερίας και δημοκρατίας μακράν.
Η υιοθέτηση ενός νεοπαγούς ολοκληρωτισμού, δια της στυγνής ποινικοποίησεως του φρονήματος και της συνακόλουθης ασύδοτης και κατά το δοκούν επιβολής ενός αυθαίρετου ιδεολογικού «Απαρτχάιντ», κατ’ επιταγήν της σύγχρονης μάστιγας της πολιτικής ορθότητας συνιστά την μέγιστη διολίσθηση προς μία εκ βάθρων και άρδην σηψαιμική πολιτική πραγματικότητα.
Η καταδήλως αντιδημοκρατική αυτή πρακτική συνιστά ανυπερθέτως μία μορφή θεσμικής βίας η οποία δικαιολογεί συγγνωστά την ενεργοποίηση της επιτομής του Συνταγματικού πατριωτισμού, ήτοι του ακτροτελευτίου άρθρου 120 του Συντάγματος, μία θεμελιώδης διάταξη, η οποία μας παρέχει την εξουσία να αντιδράσουμε σύννομα, αφενός περί της αποψίλωσης του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου κατά το άρθρο 14 του Συντάγματος και εξ ετέρου περί της επιβολής μίας σύγχρονης μορφής «πιστοποίησης κοινωνικών φρονημάτων»
Εκ των εξελίξεων αυτών συνάγεται με σαφήνεια ότι η κυβέρνηση, ελλείψει πειστικής επιχειρηματολογίας, με θεραπαινίδα το αστυνομικό Κράτος και τις Εισαγγελικές αρχές, αλλά και τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε, επιδιώκει «ξύλοις και ροπάλοις» να εξανδραποδίσει τις ελεύθερες φωνές και να εκτοπίσει δια της Ιεράς εξέτασης, τους αντιφρονούντες, ούτως ώστε δια της ωμής βίας να επικρατεί μόνον η ιδική της, δοτή εν πολλοίς εκ των υπερεθνικών διευθυντηρίων των κοσμο-εξουσιαστών, άποψη, ενίοτε και μη έγκαιρη, απλώς επιβάλλεται πάσει δυνάμει προς την πνευματικά ευνουχισμένη μάζα.
Το Κράτος δια μέσου των απολυταρχικών αυτών πρακτικών επιδιώκει να ελέγχει τους πάντες, ούτως ώστε να δύναται απρόσκοπτα να ασκεί φαιά προπαγάνδα και να ψευδολογεί ανεπαίσχυντα παραχαράσσοντας την αλήθεια, εις βάρος του Ελληνικού λαού, άνευ αντιλόγου, διότι θα τον έχει φιμώσει, εξαρθρώνοντας εκ προοιμίου δια του Ποινικού Κώδικα, οιαδήποτε ελεύθερη φωνή αντίδρασης.
Ο παραλογισμός αυτός εκ μέρους της κυβερνήσεως αποδεικνύει ότι ευρίσκεται σε πανικό και επιδιώκει αμιγώς εξωτερικά να δείξει ισχυρή δια της βίας και την επίταση του αυταρχισμού, εντούτοις δείχνει ότι έχει ενστερνιστεί πλήρως τις θεμελιώδεις αρχής παραπληροφόρησης και συντεταγμένης χειραγώγησης των μαζών.
Τούτο δε πιστοποιείται από, τις ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός του Ι.Β Στάλιν : «οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών».
Καθώς και του Α. Χίτλερ : «Θεμελιώδες όρος επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε κάθε πρόβλημα»
Περαιτέρω, ο αόρατος σύγχρονος εχθρός και η άλογη και ακατάληπτη αυτή πραγματικότητα μας παραπέμπει αφεύκτως εις το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ ¨Οργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη».
Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης).
Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.
Εν κατακλείδι εις τον αντίποδα του σχεδιασμού εξόντωσης της ελευθερίας του λόγου παραθέτω, το εξής :
«η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνον πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν…
Το επιβάλλει ο πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία»
ΕΔΔΑ, handyside v. The United Kingdom, 7.12.1976, (1979-80), 1.E.H.R.R, 737, &49.
Εν τέλει ποιός καθίσταται ο αληθής ή ο εικονικός ιθύνων νους, ή άλλως, ο ιδιώνυμος επικεφαλής των, εν τοις πράγμασι πραξικοπηματιών της δημοκρατίας μας, ήτοι ο υπερεθνικός κλειδούχος αύτών;
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
primenews