Η επόμενη μέρα θα είναι … νύχτα…….Ο νόμος της νύχτας έγινε νόμος του κράτους. Στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται η Πολιτεία κοιμήθηκε.. Η ωραία κοιμωμένη είναι νεκρή.. Οι κερένιες κούκλες κυβερνάνε. Η κερένια κούκλα πέθανε το άνομο τέκνο της οργής... ” και τα χείλη των νέων που γελούνε ( τώρα έξω από τη Βουλή) φανερώνουν το τόξο της οδύνης….»
Ο Νίκος και η Λιόλια είπαν να ζήσουν τον έρωτα τους που γεννήθηκε ένα βράδυ Αποκριάς στην Αθήνα.. Ο Νίκος απαλλαγμένος από το φορτίο ενός προβληματικού γάμου με μια άρρωστη φυματική προγραμμένη δόθηκε με απληστία στο νέο του πάθος..Σήμερα υπό μια επικαιροποιημένη εκδοχή η Βεργινία η άρρωστη σύζυγος του μορφονιού του Νίκου είναι ο θρησκευτικός γάμος . Θεσμός σε κρίση αποπνευματοποιημένος που ξεπνόησε…κι είπαμε να του δώσουμε και την χαριστική..
Τον γλωσσόφαγε η κοινωνία ”του έβαλε τα δυο πόδια σ΄ένα παπούτσι … Κρίμας το νέο να πάρη εκείνη τη χτικιάρα!» Ο νεοελληνικός ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ του Κ. Χρηστομάνου εμφανίζει καρέ καρέ το θάνατο της γυναίκας Βεργινίας στην οποία ενσαρκώνεται ουσιαστικά το ψυχορράγημα ενός θεσμού που βιώνει κρίση εσωτερική, συμβατικότητα, αλλά και άδειασμα ψυχής πάσχει από έλλειμα αγάπης. Από αγάπη πάσχουσα και συμπάσχουσα.. Η αγάπη είναι υποχωρητική ( παραβλέπει το ίδιον θέλημα, τον ατομικιστικό ωφελιμισμό) και συγχωρητική ( μια έννοια χωροταξική μια από κοινού συνύπαρξη συμβίωση συγκατοίκηση) … Πάσχει από ανθρωπιά από συμπόνοια από έλεος από συγ-χωρητικότητα..
Η «Βεργινία Ρώτα, ετών 26» πλανάται πλέον σαν φάντασμα πάνω από την Αθήνα.. Η Βεργινία η νεαρή άτεκνη σύζυγος η φθισικιά ένας γάμος σε κρίση που η Βουλή έσπευσε να τη/τον στείλει ως άλλος Νίκος μια ώρα αρχύτερα στα αζήτητα…
αλλά το άνομο τέκνο της οργής που θα προκύψει από τον έρωτα του Νίκου και της Λιόλιας θα γεννηθεί σχεδόν νεκρό σαν μια κερένια κούκλα… ανευλόγητο εξ αρχής …
Και θα κραυγάσει η Πολιτεία σύντομα ΜΕΤΑΝΟΙΑ πάνω από το νεκρό γάμο πάνω από το μνήμα της Βεργινίας για να σώσει τα άρρωστα παιδιά της όπως η δύστυχη Λιόλια:
— Βεργινία! Βεργινία! φώναξε μέσα στο χώμα, Βεργινία! λυπήσου με, μη μου πάρης το παιδί μου! . . . Βεργινία, εγώ δεν το θέλησα για να πεθάνης! ( απλά επίσπευσα το θάνατο σου) παρ’ τον ήσκιο σου αποπάνω μου! Λυπήσου μοναχά το Νίκο που τον αγαπούσες, γιατί θ’ αρρωστήση. Μη μας πάρης το παιδί μας! . . Θα του βγάλω τ’ όνομά σου γιατί σου μοιάζει. . αχ, γιατί μου τόκαμες αυτό! Μη μου το πάρης τουλάχιστο! Θα σου ανάβω ένα κερί κάθε μέρα ως που να μεγαλώση.( θα τα βαφτίζουμε ..είμαστε χριστιανοί αλλά πως το πε ο ποιητής φιλελεύθερη Ορθοδοξία) Δε φταίμ’ εμείς! ( Ανήκουμε στη Δύση) — η Μοίρα μας έτσι το θέλησε ( το ευρωπαικό πεπρωμένο μας) . Βεργινία! Βεργινία! άκουσε με, Βεργινία! Νά, σου άναψα ένα κερί για τον καθένα μας, για να μας λυπηθής. . .
Και η Βεργινία απάντησε:
«Όλα τα θέλεις, αχόρταγη! ( η πλεονεξία, θέλαμε όχι 2 αλλά 22 φύλα) και το σπίτι μου και τον άντρα μου και το παιδί μου; ( δεν τους αρκούσε ένας τύπος γάμου θέλαν ο καθένας και το δικό του τυπικό το δικό του εξατομικευμένο μοντέλο δεν τους αρκούσε το συμβόλαιο κοινωνικής συμβίωσης θέλαν και γάμο να έχουν και τεκνοθεσία και μέσω παρένθετης απογόνους. Τίνος είναι το παιδί;)
Είναι δικό μου το παιδί! — τόσον καιρό το λαχταρούσα και το περίμενα. . η ψυχή μου τόχει γεννημένα πριν ναρθής εσύ να μου πάρης την ευτυχία μου! ‘Oλη μου την ευτυχία εσύ μου την επήρες!»
‘‘έβαλαν την Κερένια Κούκλα μες το χώμα, στα πόδια του τάφου της Βεργινίας”…
η κερένια κούκλα είναι καταδικασμένη να πεθάνει ..όπως αυτό το ανομοσχέδιο γιατί γεννήθηκε από το θάνατο του Γάμου.
η κερένια κούκλα δεν είναι ένα ”μωρό φάρμακο” είναι ένα μωρό φαρμάκι…
-το άρθρο χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη το μυθιστόρημα ”Η κερένια κούκλα” του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου
dimpenews.com