breaking newsΔιεθνή

Μιλέι στον Economist: «Γιατί θα εξαφανίσουμε την Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής και θα πετάξουμε τα πέσο»

 

Μιλέι: Το 1935 δημιουργήθηκε η Κεντρική Τράπεζα της Δημοκρατίας της Αργεντινής (περισσότερο γνωστή με το ισπανόφωνο ακρωνύμιό της, BCRA). Σηματοδότησε την αρχή μιας από τις μεγαλύτερες κομπίνες στην ιστορία της χώρας μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυση της BCRA, ο ετήσιος πληθωρισμός αυξήθηκε σε διψήφιο ποσοστό, αναδιανέμοντας βίαια το εισόδημα και μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Το πέσο, που προηγουμένως ήταν ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα του κόσμου, ξεκίνησε την άδοξη πτώση του, θέτοντας τα θεμέλια για την άνοδο του περονισμού.

Από τον Χαβιέρ Μιλέι/The Economist

Το 1946 η στρατιωτική κυβέρνηση εθνικοποίησε πλήρως την BCRA. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Αργεντινή υπέστη τρεις υπερπληθωριστικές περιόδους, με πληθωρισμό κατά μέσο όρο 250% ετησίως, και πολλά νομίσματα ήρθαν και έφυγαν και άλλα κατέρρευσαν υπό το νομισματικό χάος. Μόλις το 1991 ανακαλύψαμε ξανά το υγιές χρήμα, με την υιοθέτηση ενός νέου νομισματικού καθεστώτος που συνέδεε το πέσο με το δολάριο μέσω ενός πίνακα μετατρεψιμότητας. Από τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού στον κόσμο φτάσαμε στον χαμηλότερο.

Ωστόσο, στους Αργεντινούς πολιτικούς δεν άρεσε η ιδέα της πολιτικής χωρίς τη ροή ευνοϊκού προς αυτούς χρήματος, έτσι αναίρεσαν το καθεστώς μετατρεψιμότητας, όπως ήταν γνωστό, βυθίζοντας την οικονομία στη χειρότερη ύφεση από το 1930. Οι κυβερνήσεις υπό την ηγεσία του Néstor και της Cristina Kirchner μεταξύ 2003 και 2015 κατέφυγαν στα παλιά νομισματικά κόλπα και ο πληθωρισμός άρχισε να ανεβαίνει. Όταν ο Mauricio Macri έγινε πρόεδρος το 2015, ο ετήσιος πληθωρισμός ξεπέρασε το 30%. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη σήμερα: Έχουμε διψήφιο μηνιαίο πληθωρισμό και, βάσει συναινετικών εκτιμήσεων, θα κλείσουμε το έτος με ετήσιο πληθωρισμό κοντά στο 180%.

Αν προσθέσουμε σε αυτό το μείγμα τη νομισματική υπερχείλιση που δημιουργήθηκε από τους περιορισμούς στο συνάλλαγμα της Αργεντινής και το αυξανόμενο χρηματοοικονομικό χρέος της BCRA, γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας άλλης υπερπληθωριστικής περιόδου. Το ερώτημα, επομένως, δεν είναι πλέον το αν «πρέπει να δολαριοποιήσουμε» αλλά αντίθετα «γιατί να διατηρήσουμε το πέσο». Προκαλώ οποιονδήποτε να το υπερασπιστεί. Όπως επεσήμανε ο Vladimir Lenin σχεδόν πριν από έναν αιώνα, δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος να υπονομεύσουμε τα θεμέλια μιας καπιταλιστικής κοινωνίας από την αποχαύνωση του νομίσματος. Αυτό ακριβώς έχουν κάνει οι πολιτικοί στην Αργεντινή.

Πρέπει όμως να εξετάσουμε και άλλα ζητήματα.

Το πρώτο είναι ηθικό. Θα ήταν έγκλημα αν τύπωνα πλαστά χαρτονομίσματα για να αγοράσω αγαθά. Γιατί, λοιπόν, αφήνουμε την BCRA να παραποιεί πέσος; Η απάντηση είναι: Επειδή το κράτος, που έχει το μονοπώλιο της εξουσίας, έχει επιβάλει το πέσο ως νόμιμο χρήμα. Με άλλα λόγια, είναι εντάξει αν ένας πολιτικός κλέβει, αλλά είναι έγκλημα αν το κάνει ένας απλός πολίτης. Αυτό που έχει κάνει η BCRA κατ’ εντολή των πολιτικών είναι κλοπή. Όχι μόνο καταδικάζει την Αργεντινή σε οικονομική παρακμή, αλλά είναι και ηθικά λάθος.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά μια θεωρητική εξέταση. Κανείς δεν μεταφέρει τα χρήματά του στη μετά θάνατον ζωή. Το χρήμα είναι ένα έμμεσο εμπόρευμα ανταλλαγής που επιτρέπει την κατανάλωση με την πάροδο του χρόνου: Ξοδεύοντας σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Η πορεία αυτής της δαπάνης, με τη σειρά της, καθορίζεται από τις προτιμήσεις, τα χαρίσματα και την τεχνολογία -τις θεμελιώδεις παραμέτρους της οικονομίας που καθορίζουν τις αποφάσεις των εμπόρων. Όταν ληφθεί υπόψη με αυτούς τους όρους, η πραγματική ζήτηση χρήματος είναι στην πραγματικότητα μια παράγωγη ζήτηση, και επομένως η BCRA, ορίζοντας την ονομαστική ποσότητα χρήματος, μπορεί να καθορίσει μόνο την ονομαστική κλίμακα της οικονομίας (δηλαδή, το επίπεδο τιμών).

Επιπλέον, δεν υπάρχει βέλτιστη νομισματική πολιτική, ούτε τρόπος να σχεδιαστεί με τις διαθέσιμες πληροφορίες. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε ενέργεια αναλαμβάνεται από μια κεντρική τράπεζα θα είναι πάντα επιζήμια. Πόσο αξίζει ένα μπουκάλι κρασί σε μια κοινωνία τετοταλιστών; Το ίδιο θα μπορούσε να αφορά και το πέσο. Οποιαδήποτε ενέργεια και αν κάνει η BCRA θα οδηγήσει τις τιμές εκτός ελέγχου.

Τρίτον, υπάρχει ένα πρόβλημα σχετικά με την αφερεγγυότητα της BCRA: Τα καθαρά διεθνή αποθέματά της είναι αρνητικά και το χρηματοοικονομικό της χρέος προς το τραπεζικό σύστημα είναι τόσο μεγάλο που έχει τριπλασιάσει τη νομισματική βάση. Μαζί με τους συμβούλους μου, μελετώ διάφορους πιθανούς τρόπους επίλυσης αυτού του προβλήματος και έχουμε λάβει προτάσεις από διεθνή επενδυτικά κεφάλαια που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν σε μια μεταβατική περίοδο.

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι το χρέος της BCRA είναι πραγματικό χρέος του ταμείου της Αργεντινής, δηλαδή δεν είναι άχρηστο. Ο σιωπηρός ρυθμός πληθωρισμού σε ένα σενάριο δολαριοποίησης είναι πολύ χαμηλότερος από εκείνον στα εναλλακτικά σχέδια σταθεροποίησης. Η λύση μας προσφέρει μια πορεία προς πιο σταθερές τιμές και μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα ζητήματα και την ιστορία της Αργεντινής, το ερώτημα είναι «Γιατί να μην κλείσουμε την BCRA;». Και εδώ μπαίνει η πολιτική.

Τα τελευταία 20 χρόνια οι πολιτικοί της χώρας και οι μαριονέτες τους, που επωφελούνται από το status quo, έχουν κλέψει δισεκατομμύρια δολάρια από τους σκληρά εργαζόμενους Αργεντινούς μέσω του φόρου πληθωρισμού. Υπό την τρέχουσα διοίκηση ο αριθμός είναι κοντά στα 90 δισεκατομμύρια δολάρια. Εκτιμούμε ότι, μόνο τον περασμένο χρόνο, οι πολιτικοί έχουν κλέψει πάνω από το 5% του ΑΕΠ της χώρας υποβιβάζοντας το πέσο.

Η εξάλειψη της κεντρικής τράπεζας είναι απαραίτητη. Δεν υπάρχει μέλλον για την Αργεντινή με το πέσο.

Η τυραννία του status quo υπερασπίζεται διεφθαρμένους πολιτικούς, υβριστές επιχειρηματίες, ηγέτες συνδικάτων που προδίδουν εργαζόμενους, δημοσιογράφους εθισμένους στην κρατική διαφήμιση και σε επί πληρωμή άρθρα και ψευδο-διανοούμενους που παρέχουν υποστήριξη σε αυτό το σχέδιο Πόντσι που υποστηρίχτηκε από την κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε τους σκληρά εργαζόμενους Αργεντινούς, ορισμένοι από τους οποίους ζουν σε τέτοια φτώχεια που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να φάνε, παρότι εργάζονται όλο και περισσότερο, ενώ άλλοι βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν από τη χώρα λόγω έλλειψης ευκαιριών. Ξέρετε πλέον ποια θέση έχω σε αυτόν τον επικό αγώνα.

PrimeNews.

Back to top button