Το σύγχρονο φαινόμενο του «wοke» («αφυπνισμού») είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Είναι ένα κίνημα, μια θρησκεία, μια στάση, ή ένας τρόπος ζωής; Εδώ προτείνουμε τον δικό μας ορισμό, που τοποθετεί τον αφυπνισμό μέσα στην ευρύτερη ιστορική και πολιτική πορεία της Δύσης.

Ξεκινάμε με μια λίστα στοιχείων συμπεριφοράς που οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι πρέπει να υπολογίζονται ως μέρος του αφυπνισμού. Εδώ δεν ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε, με μια ολόκληρη σειρά παραδειγμάτων από την προσωπική, πολιτική και εταιρική σφαίρα από τα οποία μπορούμε να διακρίνουμε τα βασικά στοιχεία. Εδώ είναι τα πέντε κορυφαία μας:

1. Υπεξαίρεση ταυτότητας. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η οικειοποίηση του φύλου, όπου οποιοσδήποτε λέει ή πιστεύει ότι είναι γυναίκα είναι πράγματι γυναίκα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια από άλλους, επί ποινή κοινωνικής αποδοκιμασίας, ακόμη και δικαστικής τιμωρίας. Οι αφυπνισμένοι στερούνται σεβασμού για τις προηγούμενες ταυτότητες.
2. Ανελευθερία. Η προοπτική του αφυπνισμού σε πολλούς τομείς χαρακτηρίζει μια αναστολή της πίστης στη δημόσια συζήτηση και στην αξία των διαφορετικών απόψεων, σε σημείο να είναι πρόθυμος να εισβάλει και να σαμποτάρει τους δημόσιους χώρους στους οποίους εκπέμπονται τέτοιες συζητήσεις και απόψεις.
3. Κουλτούρα της Ακύρωσης. Βλέπουμε την επιτακτική ανάγκη του αφυπνισμού για ακύρωση στην καταστροφή συμβόλων και τελετουργιών του άλλοτε κυρίαρχου δυτικού πολιτισμού: γκρέμισμα μνημείων, βανδαλισμός της τέχνης, άρνηση των παραδοσιακών ημερών εορτασμού, χρήση της αναταραχής και του χάους για να επιστήσει την προσοχή στους σκοπούς του, και στοχοποίηση της σταδιοδρομίας όσων υπερασπίζονται τον προϋπάρχοντα πολιτισμό.
4. Θυματοποίηση. Ο αφυπνισμός δίνει προτεραιότητα στη δημόσια σφαίρα στην ανικανότητα και τη θυματοποίηση, κατά προτίμηση την θυματοποίηση που προκύπτει από τις υποτιθέμενες αδικίες από τα χέρια του παραδοσιακού δυτικού πολιτισμού.
5. Κινδυνολογία. Ο αφυπνισμός προωθεί την ιδέα της κατάρρευσης του πολιτισμού εξαιτίας απειλών που προκαλούνται από τον άνθρωπο (όπως το κλίμα, οι ιοί) και υιοθετεί διαρκώς καινούργια τοτέμ για να αποτρέψει αυτή την κατάρρευση.

Η κλοπή ταυτότητας ήταν πάντα ένα χρήσιμο εργαλείο για ελπιδοφόρα πολιτιστικά πραξικοπήματα, όπως για παράδειγμα όταν οι Χριστιανοί έντυσαν τον Διάβολό τους με την τρίαινα του Έλληνα θεού Ποσειδώνα και με τα πόδια κατσίκας άλλων θρησκειών, ενισχύοντας τα δικά τους διαπιστευτήρια ενώ περιθωριοποιούσαν την παλαιότερη κουλτούρα. Ο αντι-φιλελευθερισμός είναι βασικό συστατικό του κομμουνισμού και του φασισμού, και οι δύο δυτικές εφευρέσεις. Ο απολυταρχισμός της κουλτούρας της ακύρωσης είναι μια μετάλλαξη του παραδοσιακού φιλελευθερισμού. Η θυματοποίηση είναι ένα παλιό χριστιανικό πρότυπο. Η κινδυνολογία είναι το ψωμί και το βούτυρο των διεθνιστικών ομάδων που εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις από αμνημονεύτων χρόνων.

Αυτά τα πέντε στοιχεία έχουν ένα μακροχρόνιο ιστορικό στην πολιτιστική μας πορεία. Ωστόσο, δεν ήταν πρωταρχικής σημασίας στην κυρίαρχη δυτική κουλτούρα, ας πούμε, πριν από 30 χρόνια, επομένως η συλλογική τους κεντρική θέση στη σημερινή συζήτηση είναι κάτι καινούργιο. Το αδιάκοπο τροπάρι του αφυπνισμού σχετικά με την ανεκτικότητα, την αποδοχή, την συμπεριληπτικότητα και τη φροντίδα είναι όλα μια σκέτη πόζα, και στην πραγματικότητα είναι το αντιδιαμετρικά αντίθετο από την πραγματικότητα των πράξεων και των αντιδράσεών του. Ωστόσο, το να φορά αυτή τη μάσκα το βοηθά να εκμεταλλευτεί την αφέλεια εκείνων που προηγουμένως υπάκουαν σε άλλες θρησκείες.

Woke δραστηριότητες 1: Η επιδρομή

Οι πρωταρχικές δραστηριότητες του κινήματος του αφυπνισμού συλλογικά μπορούν να θεωρηθούν ως εδαφική επιδρομή: κατάληψη των πολιτιστικών και οικονομικών χώρων, που προηγουμένως καταλαμβάνονταν από άλλες ομάδες και κουλτούρες. Αυτό είναι ένα ιστορικά φυσιολογικό φαινόμενο σε περιόδους αναταράξεων, όταν ευκαιριακές ομάδες εκμεταλλεύονται παραζαλισμένους πληθυσμούς, για να αρπάξουν προνόμια και να υπονομεύσουν την υπάρχουσα κουλτούρα. Υπό αυτή την έννοια, το φαινόμενο του αφυπνισμού είναι απλώς μια επέκταση άλλων πολύ πρόσφατων επιδρομών κατά της Δύσης.

Για παράδειγμα, η φεμινιστική ιδεολογία του τελευταίου κύματος της αντίστασης στην «πατριαρχία» μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια από τις κυρίαρχες λευκές δυτικές γυναίκες να σφετεριστούν τα προνόμια των κυρίαρχων λευκών δυτικών ανδρών. Η «διαθεματικότητα» (intersectionality) μπορεί να θεωρηθεί παρομοίως ως μια προσπάθεια, κυρίως από λευκές δυτικές γυναίκες, να εξοντώσουν τους λευκούς άντρες της Δύσης, συμμαχώντας με άλλες «καταπιεσμένες» ομάδες, επειδή, υποτίθεται, όλες είχαν πέσει θύματα των λευκών ανδρών της Δύσης.

Το σημερινό κίνημα του αφυπνισμού κάνει ρελάνς, υποστηρίζοντας την κατάργηση κάθε τι δυτικού, συμπεριλαμβανομένων των λευκών θηλυκών, οι οποίες με αυτόν τον τρόπο έχουν πέσει μέσα στον λάκκο που έσκαβαν, και έτσι νιώθουν αρκετά προδομένες. Η επιδρομή τους στα προνόμια των ανδρών τους υπερφαλαγγίστηκε από μια πολύ μεγαλύτερη επιδρομή, την οποία θα είχαν πολεμήσει οι ίδιοι οι άντρες τους οποίους είχαν προηγουμένως στοχοποιήσει.

Στην πρωτοπορία του τρέχοντος σφετερισμού είναι νέοι λευκοί Δυτικοί, δείχνοντας το οικονομικό κύριο θέμα του αφυπνισμού: είναι μια προσπάθεια της νεαρής λευκής νεολαίας να υφαρπάξει προνόμια από τους «γέρους λευκούς». Για άλλη μια φορά αυτού του είδους η δυναμική είναι πολύ φυσιολογική στις βασιλικές αυλές, τις θέσεις εξουσίας που συνήθως προσελκύουν πολλούς αργόσχολους, που δεν έχουν τίποτα πραγματικά παραγωγικό να κάνουν, αλλά απλώς πασχίζουν για προνόμια.

Woke δραστηριότητες 2: Η θρησκευτική εμπειρία

Το Woke, με την κινδυνολογία και την ακυρωτική κουλτούρα του, είναι απόρροια ενός είδους πνευματικού ταξιδιού, από μια νέα γενιά που αναζητά νέες ενοποιητικές θρησκευτικές αφηγήσεις. Σε συμφωνία με την κεντρική παράδοση της δυτικής κυρίαρχης θρησκείας, η νέα θρησκεία του αφυπνισμού ακολουθεί ένα απολυταρχικό σχήμα: όπως η πρώτη εντολή στη Βίβλο είναι να «μην υπάρχει άλλος Θεός εκτός από εμένα», το woke είναι εξίσου απολυταρχικό και βίαιο απέναντι σε όποιον αρνείται τον «έναν θεό» που υπαγορεύεται από τον αφυπνισμό σε μια περιοχή που έχει στοχεύσει ο αφυπνισμός.

Οι απόστολοι του αφυπνισμού έχουν εγκαταλείψει την ιδεολογία της ανεξιθρησκείας και της ελευθερίας του λόγου που χαρακτηρίζει τον Διαφωτισμό, και αντ’ αυτού έχουν ταξιδέψει πίσω στον Μεσαίωνα για να αντλήσουν την έμπνευσή τους. Η κατάρριψη των συμβόλων και των τελετουργιών που ανήκουν σε παλιούς θεούς και ηττημένες ομάδες είναι (όπως κι οι επιδρομές) μια ιστορικά φυσιολογική δραστηριότητα των εξεγερμένων και των επίδοξων ανερχόμενων ομάδων στη δυτική κουλτούρα, ή σε οποιονδήποτε πολιτισμό στην πραγματικότητα.

Woke δραστηριότητες 3: Παρασιτισμός

Ο αφυπνισμός τρέφεται σαν παράσιτο όχι μόνο από τις επιτυχίες των προηγουμένως κυρίαρχων ομάδων και θρησκειών της Δύσης, αλλά από οτιδήποτε υγιές και γόνιμο στη Δύση. Το βλέπουμε αυτό στην επίθεση κατά των οικογενειών, στις επιθέσεις του σε θετικές ιστορικές εικόνες ολόκληρων χωρών, και στις επιθέσεις του στην πραγματική υγεία, που ενσαρκώνονται στην εμμονική προπαγάνδα ανθυγιεινών τρόπων ζωής (για παράδειγμα, στην συνηγορία υπέρ της χρήσης μάσκας και υπέρ του «μένουμε ασφαλείς») και στην εξύμνηση μη υγειών σωματότυπων (για παράδειγμα, αυτά των παχύσαρκων ή των ατόμων που έχουν υποστεί αλλαγή φύλου). Ειδικά κατά τη διάρκεια του Covid, είδαμε αυτόν τον παρασιτισμό κατά της επιτυχίας στην επίθεση του αφυπνισμού στην επιστήμη, καθώς επικροτούσε τις «αλήθειες» που διατυπώνονταν από αυθεντίες. Η διαφορετικότητα είναι υγιής και, κατά συνέπεια, βλέπουμε να της επιτίθεται και ο αφυπνισμός (αν και οι οπαδοί του δεν θα το παραδεχτούν ποτέ αυτό), όποτε προσπαθεί να ακυρώσει τις διαφορετικές απόψεις.

Η αποκαλυπτική περίπτωση της Posie Parker

Το φαινόμενο του αφυπνισμού είχε γλυκόπικρες στιγμές. Πάρτε για παράδειγμα την εμπειρία της Posie Parker (Kellie-Jay Keen-Minshull) στη Νέα Ζηλανδία. Η Posie ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο διακηρύσσοντας στεντόρεια σε διαδηλώσεις ότι «μια γυναίκα είναι ένα ενήλικο θηλυκό άτομο», υπονοώντας ουσιαστικά ότι η γυναικεία ιδιότητα είναι ένα βιολογικό γεγονός και όχι μια επιλογή που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε ενήλικας, υπερασπίζοντας έτσι την θέση των γυναικών στη δυτική κουλτούρα.

Αυτό αψηφούσε ανοιχτά την ιδεολογία ότι ο αυτοπροσδιορισμός υπερτερεί έναντι της βιολογίας, με αποτέλεσμα ο υπουργός Μετανάστευσης της Νέας Ζηλανδίας να αποκαλέσει αποκρουστικές τις απόψεις της Posie. Ένας βίαιος όχλος περισσότερων από 1.000 «τρανς ακτιβιστών» στο Ώκλαντ εκφόβισε την Posie και τους υποστηρικτές της, οδηγώντας την εφημερίδα Guardian (αναμφισβήτητα την «κοιτίδα του αφυπνισμού» στα μέσα ενημέρωσης) να την αποκαλέσει αντι-τρανς ακτιβίστρια και να δημοσιεύσει μια γνώμη που την αποκαλούσε «ταραχοποιό» και την ρητορική της «μισαλλόδοξη» και «επικίνδυνη». Όλη αυτή η βία και η επίδειξη ηθικού πλεονεκτήματος συνοψίστηκε όμορφα από τον Brendan O’Neill στο Spectator ως «η τελετουργική καταισχύνη μιας μάγισσας, η βίαιη κάθαρση μιας αιρετικής».

Η ειρωνεία του όλου πράγματος ήταν ότι χρειάστηκαν σωματώδεις άρρενες αστυνομικοί για να σώσουν την Posie από τον όχλο. Οι κύριοι σύμμαχοι της Posie τα τελευταία χρόνια ήταν οι φεμινίστριες δεύτερου και τρίτου κύματος, των οποίων οι κύριοι εχθροί μέχρι πρόσφατα ήταν λευκοί άνδρες – δηλαδή, οι ίδιοι τύποι ανθρώπου που έσπευσαν στη διάσωσή της: άνδρες που έπαιρναν στα σοβαρά τον αρχαίο πατριαρχικό τους ρόλο του προστάτη. Το μάθημα του «να προσέχεις τι εύχεσαι» παραδόθηκε μετ’ επιτάσεως σε κάθε γυναίκα που παρακολουθεί τα γεγονότα.

Ο ορισμός μας για το Woke

Συγκεντρώνοντας τις στάσεις και τις δραστηριότητες που χαρακτηρίζουν το φαινόμενο του αφυπνισμού, καταλήγουμε στον ακόλουθο ορισμό του:

Το Woke είναι ένα κίνημα που εισβάλλει και σφετερίζεται δημόσιους χώρους και οικονομικούς ρόλους που καταλαμβάνουν κυρίαρχες πολιτιστικές δυνάμεις και ομαδικές ταυτότητες, επιδεικνύοντας ηθικό απολυταρχισμό, μισαλλοδοξία, ναρκισσισμό, θυματοποίηση, υπεξαίρεση ταυτότητας, κινδυνολογία και την προσποίηση της ανοχής και της διαφορετικότητας, αντί της ουσίας της.

Ο ορισμός μας είναι αρκετά μπουκωμένος, αλλά αυτό είναι δύσκολο να αποφευχθεί όταν προσπαθούμε να συλλάβουμε ένα περίπλοκο, μεγάλης κλίμακας κοινωνιολογικό φαινόμενο. Αν γράφαμε ένα λεξικό για τον απλό άνθρωπο και χρειαζόμασταν ένα απλό μονόγραμμα, θα μπορούσαμε να γράψουμε ότι το woke είναι μια «στείρα, πεισιθανάτια σέχτα αντιπαραγωγικών, κλαψιάρικων παιδιών, τα οποία συναντούν το ένα το άλλο σε μια επιδρομή κατά των ενηλίκων, τους οποίους ελπίζουν να αντικαταστήσουν».

Η πολιτική του Woke

Από την άλλη πλευρά, ένα κίνημα όπως ο αφυπνισμός θα μπορούσε, κατά την κρίση μας, να συντριβεί από τα χρήματα μέσα σε μια στιγμή. Αν οι υπερπλούσιοι το ήθελαν, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολιτικά εργαλεία για να ισοπεδώσουν το woke μέσα σε λίγες εβδομάδες και επιπλέον θα τους επευφημούσε η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Για τον απλούστατο λόγο ότι οι δραστηριότητες του woke ταιριάζουν με τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών, των διεθνών φορέων και της τάξης των διεθνιστών. Οι εχθροί της τάξης των διεθνιστών είναι ο πατριωτισμός και οι ρωμαλέες κοινότητες που είναι ικανές να δουν την αλήθεια και να οργανωθούν ενάντια στους διεθνιστές. Οι διεθνιστές στη συνέχεια υποστήριξαν το woke φυσικά, ακολουθώντας την αρχαία αραβική ρήση ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Υπάρχει επίσης ένα σαφές οικονομικό σκεπτικό: ευθυγραμμιζόμενες με το χαριτωμένο πρόσωπο του woke, οι εταιρείες, οι ΜΚΟ και οι διεθνείς φορείς μπορούν να αποκτήσουν περισσότερες δουλειές, περισσότερα χρήματα και περισσότερη εξουσία. (Τον τελευταίο καιρό, έχουμε δει μερικές εταιρείες – όπως η Anheuser-Busch – να παραβιάζουν τη δική τους προθυμία να πηδήξουν στο τρένο του αφυπνισμού, αλλά αυτά τα λιγοστά παραδείγματα δεν έχουν ακόμη δώσει αρκετή ώθηση για να αντιστρέψουν την φορά του κινήματος.)

Ορισμένοι προσπάθησαν να εντοπίσουν ροές διεθνούς εταιρικής χρηματοδότησης (π.χ. μέσω των συστημάτων βαθμολόγησης αφύπνισης και επενδυτικού συστήματος ESG ), ένα συνεχές ερευνητικό έργο που δυσχεραίνεται από την έλλειψη κανόνων χρηματοοικονομικής διαφάνειας.

Ωστόσο, αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί ταιριάζει με οικονομικά κίνητρα. Οι woke λαμβάνουν πόρους και αξιοποιούνται από την τάξη των διεθνιστών ως ένα είδος στρατού φασιστικού σοκ, για να βοηθήσουν στο διαίρει και βασίλευε επί των πληθυσμών της Δύσης, ενώ οι διεθνιστές ονειρεύονται να ιδρύσουν τελικά μια τεχνοκρατική, νεοφεουδαρχική αυτοκρατορία υπό τον έλεγχό τους.

Η τάξη των διεθνιστών –για την οποία έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο– παίζει με τη φωτιά όταν ευθυγραμμίζεται με το woke. Βάζει στοίχημα ότι τα μέλη της μπορούν να ξεφύγουν προσωπικά από τις αρνητικές συνέπειες του woke και ότι μπορούν να περιθωριοποιήσουν το woke όταν δεν θα είναι πλέον χρήσιμο, και τα δύο είναι πιθανώς σωστά στοιχήματα.

Ωστόσο, οι διεθνιστές στοιχηματίζουν επίσης ότι η ατζέντα του αφυπνισμού δεν θα υπονομεύσει το κράτος δικαίου από το οποίο εξαρτώνται τα δικά τους ιδιοκτησιακά δικαιώματα ή την ισχύ ολόκληρης της Δύσης, από την οποία εξαρτάται το διεθνές τους στάτους. Αυτό είναι ένα πολύ πιο ριψοκίνδυνο στοίχημα, παρόμοιο με το να κάψεις ένα σπίτι για να εκδιώξεις τους ενοίκους και μετά να ζήσεις εσύ εκεί.

Ο πόθος του Woke για καταστροφή έχει αναδυθεί από την καρδιά μιας παρακμάζουσας δυτικής κοινωνίας. Το Woke είναι μια επίθεση στα πιο ισχυρά και υγιή στοιχεία αυτής της κοινωνίας, με την υποστήριξη των υπερπλούσιων που αναζητούν περισσότερο έλεγχο. Μια κάποτε στείρα νέα θρησκεία κάποιων άχρηστων που εξυμνούν την αχρηστία, μια φανατική σέχτα καταστροφολόγων, και ένας κλέφτης του καλού, του υγιούς και της αυτο-κατάφασης, αντιπροσωπεύει με τέσσερα γράμματα αυτό που αρρωσταίνει τη Δύση, και το αντίθετο αυτού που χρειάζεται για να την θεραπεύσει.