ΕΝΟΧΟΣ
Σου φόρεσε μάσκα και γάντια, σε υποχρέωσε να στέλνεις sms για να βγαίνεις από το σπίτι σου και πειθαρχώντας συναίνεσες στην εδραίωση της σκλαβιάς και της απαξίωσής σου.
ΕΝΟΧΟΣ.
Σου επέβαλε πρόστιμα γιατί θέλησες να αναπνεύσεις ελεύθερα και να μαζέψεις λίγο ήλιο. Τα πλήρωσες.
ΕΝΟΧΟΣ.
Σε έκανε να νιώθεις μουδιασμένος, οπότε έβλεπες αστυνομικό και κρυβόσουν. ΕΝΟΧΟΣ.
Σου επέβαλε να κυκλοφορείς ακόμη και στον καθαρό αέρα μασκοφορεμένος εισπνέοντας διοξείδιο-βακτήρια και υπάκουσες. ΕΝΟΧΟΣ.
Σου επέβαλε να μασκοφορέσεις το παιδί σου, δεν έβγαλες άχνα. (και μια διαπίστωση: Ο Έλληνας που άλλοτε για τα παιδιά του μπορούσε να μεταμορφωθεί σε superman, πλέον το κάνει μόνο για την τσέπη του).
ΕΝΟΧΟΣ.
Σου έθαψε πατέρα, μάνα και αδέλφια σαν τα σκυλιά μέσα σε μια σακούλα, μα εσύ παραμένεις απαθής.
ΕΝΟΧΟΣ.
Σου κάρφωσε τον στυλεό στο ρουθούνι, προκειμένου να εργαστείς για ένα κομμάτι ψωμί, ψιλομάτωσες αλλά το δέχθηκες χωρίς αντιρρήσεις. Στον ξανακάρφωσε για δεύτερη φορά μέσα στην βδομάδα και η δεύτερη θα γίνει τρίτη και η τρίτη τέταρτη μέχρι να τρυπηθείς. Θα σκύψεις το κεφάλι σε όλα. Ο σβέρκος σου ακόμη αντέχει. ΕΝΟΧΟΣ.
Σε μάντρωσε στο σπίτι από τις 9 ως τις 5 με την αισχρή δικαιολογία ότι πρόκειται για ένα απαραίτητο μέτρο και φυλακίστηκες χωρίς να αντιδράσεις. Θα σε ξαναμαντρώσει, είσαι πια ένας καλά εκπαιδευμένος πειραματάνθρωπος.
ΕΝΟΧΟΣ.
Σου απαγόρευσε να βολτάρεις στις πλατείες, σου απαγόρευσε να επισκέπτεσαι τους συγγενείς και τους φίλους σου, σου πρότεινε με τρόπο να δοκιμάζεις έξω από τα μαγαζιά ρούχα και παπούτσια, που ήθελες να αγοράσεις, το έκανες και αυτό και ξεγυμνώθηκες ψυχή τε και σώματι στα πεζοδρόμια.
ΕΝΟΧΟΣ.
Πάτησε η φασιστική τους μπότα ακόμη και στο σπίτι σου και σου υπέδειξε με ποιον τρόπο θα ψήσεις το αρνί το Πάσχα. Στον φούρνο με πατάτες. Το δέχθηκες και αυτό. ΕΝΟΧΟΣ.
Σου στέρησε γιορτές, ήθη και έθιμα του τόπου σου, ενώ την ίδια στιγμή εγκαθιστούσε δίπλα σου ανθρώπους, από ξένους και μακρινούς τόπους που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι, αμπόλιαστοι, ατεστάριστοι, που γιορτάζουν ελεύθερα τα δικά τους έθιμα, κι εσύ κοιτάζεις αποχαυνωμένος. Εκείνοι δεν αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία. Σε ενοχλεί, αλλά ακόμη κοιτάζεις.
ΕΝΟΧΟΣ.
Ήρθε το εμ3όλιο σε 8 μήνες που θα σε οδηγούσε στην ελευθερία! Ούτε που ήξερες, ούτε ξέρεις τι είναι, κανένας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, κανένας δεν σε πείθει για την αποτελεσματικότητά του και όμως πας να τρυπηθείς. Πρώτα με το μαλακό… για να μην τρομάξεις. Μετά επί πληρωμή, 150 ψωροευρώ. Μετά χωρίς σάλιο. Καθαρός βιασμός “σε θέλω -> μα θα σε πληρώσω -> θα μου κάτσεις θες δεν θες”. Μια δόση, μετά δυο, οι δυο δόσεις έγιναν τρεις και οι τρεις θα γίνουν τέσσερις, πέντε και πάει λέγοντας… Εν τω μεταξύ, δίπλα σου οι εμ3ολιασμένοι συνεχίζουν να νοσούν, να νοσηλεύονται στις ΜΕΘ, να έχουν σοβαρές παρενέργειες, να πεθαίνουν. Και όμως πας να τρυπηθείς. Τα συζητάς, μιλάς για τις ανησυχίες σου, έχεις σοβαρές ενστάσεις, και όμως… πας να τρυπηθείς.
ΕΝΟΧΟΣ.
Το ΣΥΝΤΑΓΜΑ, άγρια βιασμένο και καταξεσκισμένο μπροστά στα μάτια σου, οι ελευθερίες σου πάνε περίπατο, παρέα με το χαμόγελο και την υγεία σου, ψυχική και σωματική!! Η ζωή σου μέσα στο μνήμα κι εσύ κοιτάζεις σαν ναρκωμένος πρεζάκιας βγάζοντας διαδικτυακές κορώνες για το Οβιέδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, απαριθμώντας άρθρα του Συντάγματος.
Έστω και τώρα, έστω κι έτσι ενημερώθηκες, έμαθες;; Αν όχι είσαι πλέον αδικαιολόγητος.
Ε-Ν-Ο-Χ-Ο-Σ.
Υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να ξυπνήσεις;; Υπάρχει ακόμη ψυχή αλλά και χρόνος να αντιδράσεις στα μέτρα τους;; Ή πλέον μπήκες στο παιχνίδι τους τόσο βαθιά, που έγινες ο ίδιος παιχνίδι;;
Μην περιμένεις ΣΩΤΗΡΕΣ. Οι λειτουργοί της Έρμης της δικαιοσύνης κρύβονται και σωπαίνουν.
Οι πρωτοκλασάτοι της εκκλησίας Α.Ε. πέταξαν Θεό, πετραχήλια και άρπαξαν τα τριάκοντα αργύρια, το αντίτιμο σιωπής και προδοσίας.
Αντιπολίτευση δεν υπάρχει, είναι όλοι τους όψεις του ίδιου νομίσματος, συμπαίκτες, συνεργάτες, σύμμαχοι.
Άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά, τηρούν σιγήν ιχθύος και είναι το ίδιο ένοχοι στα δικά μου μάτια, όσο και οι εφιάλτες-δικτάτορες που μας κυβερνούν.
Υπάρχεις εσύ, υπάρχω εγώ, χωρίς ταμπέλες, χωρίς χρώματα, χωρίς “ανήκω εκεί” Δεν ανήκω πουθενά και η μάχη είναι πρωτίστως προσωπική, για να φτάσει η στιγμή να γίνει συλλογική. Μα είτε ξυπνήσεις τώρα είτε όχι, είτε θες να ξυπνήσεις είτε όχι, να είσαι σίγουρος/σίγουρη ότι το αύριο θα έχει ατελείωτη αφύπνιση και αγώνα. Δεν είναι όλοι οι αγώνες για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ήρεμοι.