Ο Ιούλιος θα κρίνει την επιβίωση του ΝΑΤΟ, καθώς η πίεση αυξάνεται για να γίνει κάποιου είδους επίσημη δήλωση σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας. Σε άρθρο των New York Times υποστηρίζεται ότι αυξάνονται οι πιέσεις προς τον Biden να ανακοινώσει ένα χρονοδιάγραμμα για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ στη Σύνοδο του Βίλνιους τον επόμενο μήνα.
Υποτίθεται ότι ο Biden είναι “απομονωμένος” μεταξύ των συμμάχων του ΝΑΤΟ με την απροθυμία του να το κάνει, παρόλο που ο ισχυρισμός αυτός διαψεύδεται από την ίδια την τελευταία παράγραφο του άρθρου (αυτή που ο Noam Chomsky κάποτε είπε ότι πρέπει να διαβαστεί πρώτη), η οποία αναγνωρίζει ότι “άλλοι υποστηρίζουν αθόρυβα” ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ “θα μπορούσε να δώσει στον Putin περισσότερα κίνητρα για να συνεχίσει τον πόλεμο ή να τον κλιμακώσει”.
Πράγματι, δεδομένου ότι η Μόσχα έχει ήδη δηλώσει ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι εντελώς απαράδεκτη και αποτελεί υπαρξιακή απειλή -η αποτροπή της οποίας είναι ένας από τους κύριους πολεμικούς της στόχους-, μια δήλωση του Βίλνιους ότι η Ουκρανία θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όταν τελειώσει ο πόλεμος θα εξασφαλίσει ουσιαστικά ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πάντα.
Θα αφαιρέσει επίσης από το τραπέζι το κεντρικό διαπραγματευτικό χαρτί της Δύσης για την επίτευξη της ειρήνης, που είναι μια ουδέτερη Ουκρανία.
Τελική μάχη δίνει ο Zelensky
Είναι σαφές ότι η “πίεση” στον Biden προέρχεται από τον Zelensky και ορισμένες από τις ανατολικές χώρες του ΝΑΤΟ, συγκεκριμένα την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Ο Zelensky δήλωσε πριν από δύο εβδομάδες ότι η Ουκρανία δεν θα συμμετείχε καν στη Σύνοδο του Βίλνιους, αν δεν της δοθεί ένα σταθερό μήνυμα σχετικά με την ενδεχόμενη ένταξή της στο ΝΑΤΟ.
Ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Anders Rasmussen, που τώρα είναι σύμβουλος του Zelensky, απείλησε μάλιστα ότι “αν το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να συμφωνήσει σε μια σαφή πορεία προς τα εμπρός για την Ουκρανία, υπάρχει σαφής πιθανότητα κάποιες χώρες μεμονωμένα να αναλάβουν δράση”. Συγκεκριμένα, “οι Πολωνοί θα εξέταζαν σοβαρά το ενδεχόμενο να επέμβουν”, προκαλώντας άμεσο πόλεμο μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
των NYT αφήνει να εννοηθεί ότι ο σημερινός γενικός γραμματέας Jens Stoltenberg συμφωνεί με τους σκληροπυρηνικούς στην ανάγκη ενός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν έδωσε τέτοιες υποσχέσεις κατά την κοινή ομιλία του με τον πρόεδρο Biden την Τρίτη.
Μέχρι την Τετάρτη, ο Stoltenberg και το ΝΑΤΟ κατέστησαν σαφές ότι κανένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν θα ήταν στην ημερήσια διάταξη στο Βίλνιους.
Επανέλαβε τα σχόλια του Απριλίου ότι “το μέλλον της Ουκρανίας είναι στο ΝΑΤΟ” και δήλωσε ότι θα υπάρξει συμφωνία από τα κράτη μέλη για ένα “πολυετές πρόγραμμα” που θα βοηθήσει την Ουκρανία να “γίνει πλήρως διαλειτουργική με το ΝΑΤΟ”, αλλά δεν δεσμεύτηκε για κάτι πιο συγκεκριμένο από αυτό.
Προφανώς, ο Zelensky και οι σύμμαχοί του κατά μήκος των ρωσικών συνόρων είναι αυτοί που είναι “απομονωμένοι”, όχι ο πρόεδρος Biden. Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές απόψεις του Stoltenberg, γνωρίζει ότι το ΝΑΤΟ είναι διχασμένο στο ζήτημα της εισδοχής της Ουκρανίας στο εγγύς μέλλον. Ακόμα και οι NYT αναφέρουν ονομαστικά τρεις χώρες – τη Γερμανία, την Ουγγαρία και την Τουρκία – των οποίων οι ηγέτες θα ήταν σίγουρα αντίθετοι στην ένταξη σε συγκεκριμένη μελλοντική ημερομηνία.
Η συμπεριφορά Biden
Πολλοί ακόμη ηγέτες έχουν εκφράσει ιδιωτικά την ανησυχία τους, και ο Biden, προς τιμήν του, φαίνεται να είναι ένας από αυτούς.
Ενώ η συνολική συμπεριφορά και ρητορική του ήταν επιθετική (αν και θα μπορούσε να είχε αποφύγει αυτόν τον πόλεμο συνολικά με καλύτερη διπλωματία κατά τους μήνες που προηγήθηκαν), ο Biden υπήρξε αξιοθαύμαστα συνεπής στην επιθυμία του να μην οδηγήσει την Αμερική σε άμεσο πόλεμο με τη Ρωσία.
Οι απειλές του Rasmussen υπογραμμίζουν πόσο εύκολα ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό πόλεμο σε μια συμμαχία όπου όλα τα μέλη δεσμεύονται να έρθουν στη στρατιωτική άμυνα οποιουδήποτε μέλους.
Ο αμερικανικός λαός μπορεί να αρχίσει να αμφισβητεί τη σοφία της θέσπισης νέων εγγυήσεων του άρθρου 5, εάν ξένοι όπως ο Rasmussen μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις υπάρχουσες για να εκβιάσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε απερίσκεπτη δράση.
Κοντά στο να δοθούν στην Ουκρανία οι εγγυήσεις ασφαλείας που παρέχει η ένταξη στο ΝΑΤΟ, ορισμένοι στον κύκλο της εξωτερικής πολιτικής του Biden, όπως ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken, προωθούν μια διαφορετική ιδέα, η οποία είναι να δοθεί στην Ουκρανία το “καθεστώς του Ισραήλ”.
Αυτό συνίσταται σε μακροχρόνιες εγγυήσεις ασφαλείας (οι οποίες στην περίπτωση του Ισραήλ διαρκούν ανά δεκαετία), συμπεριλαμβανομένων όπλων, πυρομαχικών και χρημάτων “που δεν υπόκεινται στην τύχη της τρέχουσας αντεπίθεσης ή στο εκλογικό ημερολόγιο”.
Με άλλα λόγια, η Αμερική δεν θα επανεκτιμήσει την υποστήριξη ακόμη και αν η αντεπίθεση αποτύχει. Πράγματι, η υποστήριξη δεν θα σταματήσει ακόμη και αν αυτοί οι ενοχλητικοί ψηφοφόροι αλλάξουν γνώμη. Ο πόλεμος του Biden για τη δημοκρατία είναι πολύ σημαντικός για να υπόκειται σε εκλογές.
Το δόλωμα
Ωστόσο, ορισμένοι παρατηρητές μπορεί να δουν εδώ ένα κλασικό δόλωμα και αλλαγή. Πέρυσι, αφού η Ουκρανία ανακατέλαβε τα εδάφη γύρω από το Χάρκοβο και τη Χερσώνα, ο αμερικανικός λαός διαβεβαιώθηκε ότι οι Ουκρανοί θα ολοκλήρωναν τη δουλειά την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2023.
Αυτή η νέα ουκρανική αντεπίθεση θα ανακάμψει τα ρωσικά εδαφικά κέρδη, ίσως ακόμη και να απειλήσει τη ρωσική κατοχή της Κριμαίας, και έτσι να οδηγήσει τη Μόσχα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τερματίσει τον πόλεμο. Πολλοί Αμερικανοί υποστήριξαν τις πιστώσεις ύψους 100+ δισεκατομμυρίων δολαρίων για την Ουκρανία σε αυτή τη βάση. Η σιωπηρή υπόσχεση ήταν ότι επρόκειτο για μια εφάπαξ δαπάνη και όχι για τη βάση για μια ετήσια πίστωση σε έναν νέο Διαρκή Πόλεμο.
Τώρα μια δύσκολη έναρξη της αντεπίθεσης σε συνδυασμό με μια προτεινόμενη πολυετή συμφωνία στο Βίλνιους καθιστά σαφές ότι αυτό ήταν ένα ψέμα ή ένα όνειρο απατηλό. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα;
Οι διοικήσεις μας διευκολύνουν στον πόλεμο με υποσχέσεις για γρήγορη και εύκολη νίκη, και στη συνέχεια, μόλις εμπλακούν, μας λένε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, όποιο κι αν είναι το κόστος, επειδή διακυβεύεται η αμερικανική αξιοπιστία.
Είναι σαν το Βιετνάμ, το Αφγανιστάν ή το Ιράκ ξανά από την αρχή, μόνο που αυτή τη φορά με έναν πυρηνικά εξοπλισμένο αντίπαλο που δημιουργεί τον αυξημένο κίνδυνο ότι ο πόλεμος θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανά πάσα στιγμή.
Ίσως η πιο άσκοπη πτυχή της τρέχουσας συζήτησης μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ είναι ότι με ή χωρίς χρονοδιάγραμμα, η δήλωση του Βίλνιους ότι η Ουκρανία θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ είναι μια υπόσχεση που δεν μπορεί να υλοποιηθεί, χωρίς μια σημαντική ανατροπή στην τύχη της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης.
Μια τέτοια δήλωση δεν μπορεί να εγγυηθεί την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ περισσότερο από ό,τι έκανε ο προκάτοχός της στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου το 2008. Μπορεί μόνο να εγγυηθεί ότι οι Ρώσοι παραμένουν αμείλικτα αποφασισμένοι να την σταματήσουν, διαιωνίζοντας τον πόλεμο όσο χρειαστεί.
Έτσι, η επιμονή να επιτραπεί στην Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ “κάποια μέρα”, σε συνδυασμό με την (λογική) επιθυμία να μην εμπλακεί κανένας στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σημαίνει ότι αυτή η “κάποια μέρα” δεν θα φτάσει ποτέ. Οι ηγέτες που συναντώνται στο Βίλνιους μπορεί να μην θέτουν αυτό το ερώτημα, αλλά οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα τους κρίνουν σίγουρα θα το κάνουν.