του Γιώργου Καλλινίκου
Τα Χριστούγεννα του 1956, ήταν τα τελευταία του Γρηγόρη. Βρισκόταν στο σπίτι του Παπαχριστοδούλου μαζί με συναγωνιστές του. Αφού χόρεψε ένα τσάμικο, εκφώνησε λόγο προς τους αντάρτες του: «Προσέξετε, βρε. Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η μοίρα του καθενός μας. Είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε, ένα θα είναι το έπαθλο του αγώνα μας για νεκρούς και ζώντας. Η Κύπρος να γίνει Ελληνική και να ζήσει ελεύθερη και ευτυχισμένη. Όσοι επιζήσουν να μην επιδιώξουν ανταμοιβές και αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα ποτέ δεν εξαργυρώνονται. Πάνω απ’ όλα, η αγάπη και η ομόνοια είναι καθήκον και χρέος προς την πατρίδα…».
Η χθεσινή μέρα απέπνεε θλίψη. Τι και αν ήταν ηλιόλουστη. Η 3η Μαρτίου είναι ενίοτε αποπνικτική. Ζωντανεύει από τη μια ό,τι λαμπρότερο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου. Τους λεβεντονιούς οι οποίοι ακολούθησαν τα μονοπάτια που οδηγούν στη λευτεριά. Παράλληλα, όμως, προκαλεί και συνειρμούς. Συγκρίσεις. Κριτικές και αυτοκριτικές. Το πόρισμα είναι τόσο θλιβερό… Τα λόγια του Σταυραετού του Μαχαιρά, που αναφέρονται ανωτέρω, είναι αρκετά για να αναδείξουν τη σύγκριση των δύο εποχών. Του χαρακτήρα, του ήθους και της ψυχής εκείνης της υπερήφανης γενιάς με την δική μας γενιά της ντροπής.
Ο ίδιος, έκανε πράξη τα λόγια του εκείνη την παγερή νύκτα του 1957. Τον κάλεσαν να παραδοθεί. Η Ιστορία ξύπνησε από τα βάθη των αιώνων. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκε στο βουνό, που έμελλε να γίνει ένα με τον θρύλο. «Μολών λαβέ», βροντοφώναξε ο Αετός.
Τι και αν είχαν περάσει 25 αιώνες; Ο Λεωνίδας και οι 300 του ζωντάνεψαν ξανά στο πρόσωπο του Γρηγόρη. Οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τι σημαίνει ηρωισμός, πατρίδα, θυσία. Ότι η ιδέα της Ελευθερίας υπερνικά κάθε λογική, κάθε φόβο, κάθε αριθμητική. Ο Αετός είχε αποφασίσει προ πολλού. «Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πώς πεθαίνουν», τους είπε. Και βροντοφώναξε εκείνο το μνημειώδες «Όχι».
«Εκείνο το «Όχι» δεν το επανέλαβε η ηχώ. Ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει», έγραψε ο Μόντης. Ο Αετός με τα πελώρια φτερά στριμωγμένος στη μικρή σπηλιά, περίμενε τον Χάρο με χαμόγελο στα χείλη και το δάκτυλο στη σκανδάλη. «Καλωσόρισες. Εγώ δεν σε φοβάμαι. Κόπιασε να τους δείξουμε πώς πεθαίνουν οι Έλληνες», του είπε. Ο Χάρος τρόμαξε… Ο 29χρονος έφεδρος ανθυπολοχαγός, μετατράπηκε σε προσωποποίηση της ελληνικής αρετής, που φθάνει μέχρι την αυτοθυσία για την πατρίδα και την ελευθερία.
Όλο το μεγαλείο εκείνων των ηρώων, όμως, εμπεριέχεται σε μια φράση του Γρηγόρη από την αναφορά στην αρχή του άρθρου:
«Όσοι επιζήσουν να μην επιδιώξουν ανταμοιβές και αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα ποτέ δεν εξαργυρώνονται». Ελάχιστοι έκαναν πράξη την υπέρτατη αξία, που εμπερικλείεται στα λόγια του ήρωα. Οι πλείστοι αναλώθηκαν στα χρόνια που ακολούθησαν στην διαμάχη για ανταμοιβές και αξιώματα. Ανέδειξαν το χείριστο πρόσωπο. Έφτασαν μέχρι και την ακραία και καταστροφική διχόνοια. Έστρωσαν το δρόμο για άλλα ακόμη χειρότερα. Εξιδανίκευσαν τον ατομικισμό. Ιεράρχησαν ως ύψιστους στόχους τις επενδύσεις, τον πλούτο, την χλιδή και τα εγκληματικά αλισβερίσια σε σκοτεινά δωμάτια για εξασφάλιση αξιωμάτων και εύκολου οικονομικού κέρδους.
«Να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να καθαρίσουμε το δικό μας, να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να μπολιάσουμε το δικό μας», καλούσε με νόημα ο Μόντης. Τίποτα δεν πήραμε. Κάποιοι φρόντισαν με την πάροδο των χρόνων να ακρωτηριάσουν και την Παιδεία. Τον ιερό εκείνο χώρο, που εμπλούτιζε τις ψυχές των νέων με ιδανικά, αρετές και αξίες. Με αγνό πατριωτισμό. Διατηρούσε ζωντανή στις καρδιές την φλόγα για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Η κατάπτωση ήταν αναπόφευκτη.
Όλα τα χαρακτηριστικά του Αετού, τα αντικαταστήσαμε με αδιάκοπες υποχωρήσεις στο βωμό μιας αναποτελεσματικής «καλής θέλησης». Εύστοχα χθες ο εκπαιδευτικός Κυριάκος Μπαρρής έγραφε: «Η ελευθερία θεωρείται εξτρεμισμός και η δουλοπρέπεια ρεαλισμός…
Εκπλήσσει σήμερα η λέξη ελευθερία, αφού μας υποβάλλουν ότι το όραμα είναι η επανένωση. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν επανενώνεις το κατεχόμενο με το ελεύθερο κομμάτι, απλά οριστικοποιείς και νομιμοποιείς για πάντα τη διχοτόμηση. Καλός στόχος η επανένωση, μόνο, όμως, αν προηγηθεί η απελευθέρωση και η απαλλαγή από την κατοχή»…
Η κορύφωση της θλίψης κάθε 3η Μαρτίου είναι η διαπίστωση της εκμετάλλευσης της θυσίας του Αετού και των άλλων ηρώων. Η υποκρισία και ο εμπαιγμός, που εμφανίζουν το απεχθές προσωπείο τους. Όταν ακούς όσους ανεβαίνουν στο Μαχαιρά. Στριμώχνονται για μια θέση στην πρώτη σειρά, κορδώνουν και εξυμνούν την αυταπάρνηση του Αετού. Την επόμενη μέρα, όμως, αυτοί οι ίδιοι επιστρέφουν στο αναξιοπρεπές και εκνευριστικό ρεφρέν τους.
«Πρέπει πάση θυσία να τα βρούμε με την Τουρκία. Χωρίς αυτήν δεν βγάζουμε το αέριο. Χωρίς λύση οι υδρογονάνθρακες θα χαθούν. Λύση να τελειώνουμε». Κάποιοι με περισσότερο πολιτικό θράσος, επιχειρούν, μάλιστα, να ωραιοποιήσουν την αναξιοπρεπή υποχώρηση από αρχές και αξίες, πλασάροντας ένα όραμα ντροπής. Με τη λύση θα εισβάλουμε επιχειρηματικά στην τεράστια αγορά της Τουρκίας…
Απομένουν οι λίγοι ρομαντικοί να ατενίζουν το Πάνθεον των Αθανάτων, και να αναζητούν ψήγματα ελπίδας… Αναπολώντας τον Ρίτσο: «Τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς».
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/496143/apo-ta-ftera-toy-aetoy-stin-epochi-tis-ypotags