© AP Photo / Francisco Seco
Σημαία της Μεγάλης Βρετανίας. Φωτογραφία αρχείου
ria.ru
Ο δήμαρχος του Λονδίνου Sadiq Khan εξέφρασε το αναπόφευκτο. «Αυτό το χειμώνα», είπε, «εκατοντάδες χιλιάδες Λονδρέζοι δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το ή να πληρώσουν για φαγητό ή για θέρμανση. Δεν θα έχουν αρκετο ουτέ το φαγητο ούτε την θέρμανση
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι, όπως θα έλεγαν οι Βρετανοί, μια υποτίμηση. Τον Μάιο , οι στατιστικές φάνηκαν ότι το ένα τέταρτο των Βρετανών ήταν υποσιτισμένο. .. την άνοιξη ήταν περίπου δεκαέξι και μισό εκατομμύρια άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των βρεφών και των ηλικιωμένων.
Από τον Μάιο, οι τιμές στη Βρετανία αυξάνονται μόνο, ενώ οι μισθοί έχουν μείνει στάσιμοι. Οι λογαριασμοί θέρμανσης θα προστεθούν σε αυτό το φθινόπωρο. Το Bloomberg υπολόγισε ότι το μέσο αγγλικό νοικοκυριό τον Ιανουάριο θα πληρώνει 4.600 λίρες ετησίως για ηλεκτρισμό και θερμότητα, μέχρι τον Απρίλιο ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί σε πεντέμισι χιλιάδες.
Η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να περιορίσει τις τιμές των τροφίμων στα σούπερ μάρκετ – η αγορά θα αποφασίσει. Οι μισθοί δεν αυξάνονται, αν και οι πολίτες απεργούν τακτικά και μαζικά. Τα οφέλη για την αντιστάθμιση της «αύξησης του κόστους ζωής» φαίνονται ειλικρινά κοροϊδευτικά.
Πολύς λόγος γίνεται για επιδοτήσεις κοινόχρηστων διαμερισμάτων, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάτι σε αυτό το θέμα. Φαίνεται ότι οι αρχές υπόσχονται μερικές εκατοντάδες λίρες, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο πόσο επειδή οι αυξήσεις των τιμών είναι απρόβλεπτες.
Από προεπιλογή, είναι ήδη σαφές ότι οι περισσότεροι Βρετανοί δεν θα μπορούν να θερμάνουν τα σπίτια και τα διαμερίσματά τους.
Η κυβέρνηση τους καλεί να πάνε σε βιβλιοθήκες και μουσεία. Το πρόβλημα είναι ότι οι βιβλιοθήκες και τα μουσεία θα έχουν λογαριασμούς για φως και θέρμανση στις εκατοντάδες χιλιάδες λίρες το χειμώνα. Το αν θα τα πληρώσει η κυβέρνηση είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον ερώτημα είναι πώς θα θερμαίνονται τα νοσοκομεία. Σε πολλά από αυτά, ακόμη και πριν από οποιαδήποτε κρίση, οι ασθενείς αναγκάζονταν να ξαπλώνουν με πουλόβερ και εξωτερικά ρούχα – έκανε τόσο κρύο στους θαλάμους.
Ο δήμαρχος του Λονδίνου -παρεμπιπτόντως, Πακιστανός στην καταγωγή- μιλώντας για χιλιάδες Λονδρέζους, εννοεί πρώτα απ’ όλα κοινωνικά απροστάτευτους πολίτες. Πρόκειται για συνταξιούχους, ανάπηρους, λαθρομετανάστες, άτομα με εξαρτήσεις, άστεγους, ψυχικά ασθενείς, πεταμένους στο δρόμο από τα νοσοκομεία.
Είναι όντως σε κίνδυνο. Παλαιότερα, αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι μπορούσαν τουλάχιστον μερικές φορές να περάσουν τη νύχτα σε ένα καταφύγιο, να τραφούν λίγο εκεί. Τα καταφύγια αντιμετωπίζουν πλέον κλείσιμο λόγω εξαψήφιων λογαριασμών κοινής ωφέλειας.
Ωστόσο, ο Sadiq Khan οδηγεί πεισματικά τον υποτελή πληθυσμό μακριά από την πικρή αλήθεια: τον χειμώνα, όχι μόνο οι άστεγοι θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, αλλά και οι απλοί Βρετανοί, η πρώην μεσαία τάξη, η ομορφιά και η υπερηφάνεια των ” χρυσό δισεκατομμύριο».
Δεν πρόκειται για κάποια αντικοινωνικά στοιχεία, αλλά για εκατομμύρια αξιοσέβαστους εργαζόμενους που ζουν σε μια από τις πλουσιότερες και πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου.
Ένα εκπληκτικό πράγμα, φυσικά. Επιβλήθηκαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας , αλλά οι Βρετανοί δεν έχουν τίποτα να φάνε.
Επρόκειτο να μπλοκάρουν τη χώρα μας και το Λονδίνο θα ζήσει στις συνθήκες του αποκλεισμού .
Τώρα λοιπόν οι κραυγές έχουν υποχωρήσει. Διότι, αφενός, η Ρωσία αναπτύσσει συνεργασίες με φιλικές χώρες με κάθε δυνατό τρόπο και εγγυάται την προμήθεια σιτηρών σε αυτές. Και από την άλλη, ο πληθυσμός των μη φιλικών χωρών συνειδητοποιεί ότι οι αρχές τις χρησιμοποιούν ως τροφή για κανόνια στον οικονομικό πόλεμο με τη Ρωσία. Και οι κάτοικοι της Foggy Albion είναι οι πρώτοι που μπαίνουν κάτω από το μαχαίρι.
Πολλοί μύθοι για τη Δύση έχουν χαθεί τελευταία.
Μπροστά στα μάτια μας πεθαίνει ο πιο αξιοσέβαστος, ο πιο διαδεδομένος, ο πιο σγουρομάλλης. Αυτές είναι οι αξέχαστες «εκατό ποικιλίες λουκάνικου», η αιώνια ευημερία, η γη που ρέει γάλα και μέλι. Ξαφνικά φάνηκε ότι όλη αυτή η ευημερία βασιζόταν στη λεηλασία των ξένων χωρών. Μόλις ένας από αυτούς επαναστάτησε ενάντια στην παλιά τάξη, αμέσως έπεσε κάτω.
Το κερασάκι στην τούρτα για τους καλούς Άγγλους είναι ότι τα πολυτελή εστιατόρια, τα νυχτερινά κέντρα, τα ξενοδοχεία και οι χώροι διασκέδασης του Λονδίνου είναι εδώ για να μείνουν. Ταγματάρχες από τις πρώην βρετανικές αποικίες, παιδιά ολιγαρχών που έχουν έρθει σε μεγάλους αριθμούς από όλο τον κόσμο, θα τρώνε με την σέσουλα. Όλα θα είναι φυσικά, όπως στις ταινίες για τη Μεγάλη Ύφεση: το ένα τοις εκατό του πληθυσμού σε ταβέρνες, όλοι οι υπόλοιποι δεν ξέρουν πώς να ταΐσουν τα παιδιά τους.
Γιατί οι πολίτες -όχι μόνο της Αγγλίας , αλλά όλης της Ευρώπης- υπομένουν όλους αυτούς τους εμπαιγμούς; Εξάλλου, τον τελευταίο μισό αιώνα, δεν έχουν ζήσει ποτέ τόσο άσχημα. Όχι, βλέπουμε φυσικά ότι βγαίνουν τακτικά στους δρόμους με πλακάτ, όπου η αστυνομία τους χτυπάει ενδεικτικά, αλλά αυτό είναι απελευθέρωση ατμού, τίποτα παραπάνω.
Οι απεργίες συνεχίζονται και μάλιστα μαζικές.
Στην ίδια Βρετανία, οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων παραλύουν τακτικά την κυκλοφορία των τρένων. Αλλά οι ηγέτες των συνδικάτων έχουν παρασυρθεί από καιρό από το κατεστημένο, είναι μέρος του κατεστημένου, έτσι οι μαζικές απεργίες που κατέστρεψαν αυτοκρατορίες πριν από εκατό χρόνια έχουν πλέον εκφυλιστεί σε ένα τελετουργικό γεγονός που αναπόφευκτα καταλήγει σε εξίσου τελετουργικές διαπραγματεύσεις και αυξήσεις μισθών κατά μισό ποσοστιαία μονάδα.
Αρχαιρεσίες? Όμως ούτε οι Βρετανοί ούτε οι ίδιοι Γερμανοί επιλέγουν απευθείας τον ηγέτη της χώρας τους. Το σύστημα σε αυτές τις υποδειγματικές δημοκρατίες είναι χτισμένο με υποδειγματικό δημοκρατικό τρόπο. Δίνεται στους πολίτες να επιλέξουν από μια τράπουλα πολιτικών προεπιλεγμένων από πλούσιους ανθρώπους. Και μετά αυτοί οι εκλεκτοί μεταξύ τους -και μετά από διαβουλεύσεις με πλούσιους- διαλέγουν ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα. Τώρα εδώ είναι μια ολόκληρη διεθνής μπουλντόγκ που παλεύει κάτω από το χαλί για τη θέση του Βρετανού πρωθυπουργού. Οι απλοί Βρετανοί απλά δεν έχουν κανένα μοχλό σε αυτήν την κατάσταση. Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουν;
Παίζει επίσης ρόλο το γεγονός ότι ο πληθυσμός της Βρετανίας είναι ως επί το πλείστον ηλικιωμένος, όχι πολύ υγιής και μη διατεθειμένος προς τις επαναστάσεις. Η τοπική διασπορά μεταναστών γίνεται επίσης αισθητό. Προσθέστε σε αυτό τη βιρτουόζικη πλύση εγκεφάλου και τη μαζοχιστική αγάπη των πολιτών για αυτό το πλύσιμο.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που εκπλήσσει πάντα τους Ρώσους στη Δύση.
Παραδόξως, εδώ παίζει ρόλο και η ταχύτητα της φτωχοποίησης. Ενώπιον των μαζών των ανθρώπων σε πλήρη ανάπτυξη υπάρχει κίνδυνος να ξοδέψουν όλες τις οικονομίες τους κυριολεκτικά σε τρόφιμα. Έχασαν την προοπτική, είναι πραγματικά σοκαρισμένοι.
Εξάλλου, οι αρχές τους πιέζουν με αυτόν τον τρόπο για αρκετά συνεχόμενα χρόνια. Τα πιο βάναυσα lockdown, τρελές αυξήσεις τιμών, γενική κατάθλιψη – όλα αυτά ξεκίνησαν πολύ πριν από την ειδική επιχείρηση στην Ουκρανία , η οποία σήμερα συνηθίζεται να κατηγορείται για οποιοδήποτε φτάρνισμα. Εδώ και αρκετά χρόνια, ο βρετανικός πληθυσμός ζει στη λαμπερή δεκαετία του ’90.
Άσχημο, αλαζονικό έγκλημα, άγρια έθιμα της μεταναστευτικής διασποράς, καθημερινά μαχαιρώματα, επιθέσεις με οξύ. Υπήρξαν μόλις έξι δολοφονίες σε τέσσερις ημέρες στο Λονδίνο. Ο δήμαρχος Khan είπε ότι ήταν από τη ζέστη. Όλοι λένε ότι είναι νευρικοί.
Η σεξουαλική ακολασία εκφυλίζεται σε όλο και πιο τερατώδεις μορφές. Τα ναρκωτικά πηγαίνουν στις μάζες: τα τελευταία δέκα χρόνια, οι θάνατοι μόνο από την κοκαΐνη έχουν επταπλασιαστεί . Η κατάργηση του πολιτισμού οδηγεί στην άνθηση των πάσης φύσεως σκουπιδιών.
Αποδεικνύεται ότι ο οικονομικός πόλεμος που έκαναν οι αρχές του νησιού διεξάγεται σε δύο μέτωπα. Το ένα κόντρα στη Ρωσία, όπου προφανώς έχασαν τα πάντα. Η δεύτερη είναι ενάντια στη δική της μεσαία τάξη.
Σε τι χρησιμεύει; Ναι, ακριβώς για να μην υπάρχει κανείς να επαναστατήσει. Οι πιο δραστήριοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα, οι υπόλοιποι προσπαθούν με κάποιο τρόπο να επιβιώσουν. Απλώς δεν έχουν τη δύναμη για την ταξική πάλη, την αυτοοργάνωση, την πολιτική αντιπαράθεση.
Ο αποθαρρυμένος πληθυσμός του νησιού δεν βλέπει κανένα νόημα στην προσπάθεια ανοικοδόμησης της κοινωνίας. Αντίθετα, είναι σαν ένα φτηνό ναρκωτικό εθισμένο στην προπαγάνδα που τους λέει ότι όλα έχουν να κάνουν με την Ουκρανία.
Οι Άγγλοι μπορούν να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές. Μάλιστα, τους λένε ότι το κύριο τώρα είναι να νικήσουμε τη Ρωσία στην Ουκρανία. Τι σημαίνει να νικήσεις τη Ρωσία; Ως μέγιστο – καταστρέψτε στο έδαφος, τουλάχιστον – “αποαποικιοποιήστε”, συνθλίβοντας σε κομμάτια. Φυτέψτε την μαριονέτα σας στο Κρεμλίνο και έτσι αρπάξτε πλούτο που δεν είναι ρεαλιστικό για σήμερα – από υδρογονάνθρακες μέχρι καθαρό νερό, από μαύρο χώμα μέχρι δάση.
Οι Βρετανοί πιστεύουν αυτή την προπαγάνδα, γιατί στη δεκαετία του ’90 σχεδόν τα κατάφεραν. Με τη λεηλασία της Σοβιετικής Ένωσης ανέβηκε η ευημερούσα Βρετανία που όλοι γνωρίζουμε. Με την ελπίδα να επαναλάβουν αυτή την ιστορία, αντέχουν.
Υποσιτισμένοι, διψασμένοι, όλα για χάρη της νίκης.
Αλλά αυτή τη φορά δεν θα λειτουργήσει.
ria-ru