Πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι; Θα μπορούσαν κάποιοι φίλοι να αποτελούν τον καθρέφτη ο ένας του άλλου; Όχι πάντα, εκτός αν είσαι Έλληνας πρωθυπουργός και γενικότερα πολιτικός. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τους φίλους του κ. Σημίτη όταν ήταν πρωθυπουργός: εργολάβοι κρατικοδίαιτοι που ανέβαζαν το κόστος των δημοσίων έργων τρεις με τέσσερις φορές υψηλότερα από τον μέσο ευρωπαϊκό, ενώ έριχναν την ποιότητα αντιστρόφως ανάλογα.
Ήταν όμως πολύ καλοί φίλοι, εργολάβοι και πρωθυπουργός. Όπως το ίδιο καλοί φίλοι με τον κ. πρωθυπουργό ήταν οι μεσάζοντες για την προμήθεια όπλων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων – αν και ο άλλος καλός φίλος των εν λόγω μεσαζόντων, ο κ Τσοχατζόπουλος, δεν άρεσε στον κ Σημίτη. Αλλά συμβαίνει με τους φίλους των φίλων. Είχε φίλους και στο εξωτερικό ο κ. Σημίτης, στη Γερμανία.
Για τούτο ιδιωτικοποίησε τον ΟΤΕ στην Ελλάδα κρατικοποιώντας τον στην Γερμανία. Είχε όμως και άλλους φίλους: ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων και μέσων ενημέρωσης, κυρίως εκείνους οι οποίοι χαρακτηρίζονταν από ένα κάποιο τραμπουκισμό, ιδιοκτήτες δημόσιου τζόγου και φυσικά τραπεζίτες.
Για να συσφίξει τις φιλίες του, ο κ Σημίτης δημιούργησε και ένα ειδικότερο δίκτυο, εκείνο των κολλητών. Μα τι είδους παρέες ήταν αυτές; Όλοι οι φίλοι του ανήκαν σε εκείνη την κατηγορία που στην πολιτική οικονομία ορίζονται ως παρασιτικοί κεφαλαιούχοι.
Ωστόσο, όπως κάθε κακό παράδειγμα που διαθέτει δημόσια δύναμη, η περίπτωση του κ. Σημίτη διαμόρφωσε σχολή. Γεια παράδειγμα, θυμάμαι τους υπερατλαντικούς φίλους του κ. Γιώργου Παπανδρέου, οι οποίοι του ζήτησαν να ακυρώσει την συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Και αυτός αυθωρεί και παραχρήμα το έπραξε αμέσως μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2009.
Και ακόμη χάρισε την χώρα σε άλλους ισχυρούς, Ευρωπαίους αυτή τη φορά, δηλαδή Γερμανογάλλους. Προκειμένου να σώσει δυο τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες κατέστρεψε την ελληνική χώρα, παραδίδοντας την κυριαρχία, τον πλούτο και τους πολίτες της.
Τι γενναιοδωρία, τι καλός φίλος! Αν και, είναι η αλήθεια, ότι παρέδωσε στους Γερμανογάλλους φίλους του κάτι που δεν του ανήκε, υποπίπτοντας σε ότι αποκαλείται στο ποινικό δίκαιο κατάχρηση πληρεξουσιότητας. Αλλά τώρα, δεν εξετάζονται αυτά μεταξύ φίλων. Η αγάπη μετράει, μόνο αυτή. Οπότε το εν λόγω κακούργημα πήγε στα αζήτητα.
Και έπειτα οι οικονομικές ιδιοφυίες
Και μετά ήρθε ο μεταβατικός πρωθυπουργός, τραπεζίτης, ο πλέον μορφωμένος με ένα και μοναδικό φίλο, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αν και μέσω αυτού συνδεόταν με δεσμούς συντροφικότητας με πάμπολλους τραπεζίτες.
Αυτός, αν και αντίθετος, με τις πιέσεις του ευτραφούς και πανάσχετου στα οικονομικά, πλην υπουργού Οικονομικών, κ. Βενιζέλου περιέκοψαν το ελληνικό χρέος, καταστρέφοντας ριζικά τα αποθεματικά των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, κάποιους μικροομολογιούχους και πολλούς ακόμη.
Τι οικονομικές ιδιοφυΐες και οι δυο τους, τι πνεύμα αδελφοσύνης προς Μέρκελ, Σόιμπλε, Σαρκοζί και άλλους στενούς τους φίλους! Ακολούθησε ο κ. Σαμαράς, λογικό είναι να είχε και αυτός τους δικούς του φίλους. Έτσι πούλησε τον ΟΠΑΠ, όχι ακριβώς τσάμπα αλλά αρκετά κοντά σε αυτή την αποτίμηση.
Αλλιώς τι σόι φίλοι θα ήταν; Έκτοτε, οι ελληνικές πόλεις γέμισαν μικρά καζίνα, που πουλάνε ελπίδα και παραπλάνηση ενώ εισπράττουν τα φραγκοδίφραγκα της απελπισίας εκατομμυρίων συμπολιτών μας ανερχόμενα σε δισεκατομμύρια ευρώ μετά την άθροιση.
Στο μεταξύ, όλοι, πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους μαζί με τους βουλευτές τους σαν ένα σώμα, πρόσφεραν χαρά στους τραπεζίτες: μια, δύο, τρεις άμεσες ανακεφαλαιοποιήσεις χρεωμένες στους Έλληνες πολίτες, αναβαλλόμενοι φόροι και τόσα ακόμη. Α!, θα πρέπει οι Έλληνες τραπεζίτες να ήταν πολύ αγαπητά πρόσωπα στους πολιτικούς μας. Διότι αν και ανίκανοι και με τραπεζικές πρακτικές αρπακτικών, υποθέτω πως θα ήταν καλοί άνθρωποι. Για τούτο και απέσπασαν το μεγαλύτερο μερίδιο φιλίας και αγάπης των πολιτικών μας.
Οι φιλίες ΣΥΡΙΖΑ
Υπάρχουν πολλές φιλίες ακόμη, πάντως το παράδειγμα που διαμόρφωσε ο κ. Σημίτης ανάχθηκε σε υπόδειγμα για τους επόμενους. Έως ότου ήρθαν οι ριζοσπάστες, οι πολύ ζόρικοι και αδέσμευτοι από κάθε φιλία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το πρώτο που τσάκισαν από το παλαιό φαύλο πολιτικό σύστημα ήταν ό,τι είχε απομείνει από τη λαϊκή κυριαρχία μεταστρέφοντας το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ.
Ακολούθως, σταχυολογώντας, ξεπάτωσαν τους αγαπημένους φίλους των προηγούμενων κυβερνήσεων, τους Έλληνες τραπεζίτες. Βύθισαν τεχνητά την αξία των ελληνικών τραπεζών και τις πούλησαν για πενταροδεκάρες σε ξένους, έργο του μεγάλου οικονομολόγου και στοχαστή των ευρωπαϊκών προγραμμάτων κ. Δραγασάκη. Αυτό θα πει να είσαι πρώην κομμουνιστής και νυν δεν ξέρω τι.
Στη συνέχεια χτύπησαν μια ακόμη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπέρ των ξένων πλέον, αλλά χρεωμένη στους Έλληνες πολίτες. Όχι από δοσιλογισμό, αλλά για να κάνουν και αυτοί κάποιους φίλους στο εξωτερικό που δεν διέθεταν λόγω ασήμαντης προέλευσης. Και ακολούθησε το χτύπημα των κρατικοδίαιτων κεφαλαιούχων με απλό όσο και αποτελεσματικό τρόπο. Έδωσαν κάθε δημόσια περιουσία, μαζί και περίπου 2.500 αρχαιολογικούς χώρους και εκατοντάδες σχολικά κτίρια, στο ταμείο ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.
Έτσι Γερμανογάλλοι και άλλα φιλικά προσαρτήματα του ευρωπαϊκού άξονα αγοράζουν ό,τι ελληνικό δημόσιο πλούτο απέμεινε, σχεδόν τζάμπα. Αλλά κάτι είχε περισσέψει. Οι κατοικίες και αρκετές επιχειρήσεις.
Οπότε διογκώθηκε από το ευρωιερατείο το πρόβλημα των κόκκινων δανείων στα ενεργητικά κεφάλαια των τραπεζών. Ζήτησαν, λοιπόν, από τον κ. Τσίπρα να το λύσει. Και αυτός με τη σειρά του ζήτησε από τους τραπεζίτες να συντάξουν ένα νομοσχέδιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας (δηλαδή του κεφαλαίου των τραπεζών). Οι τραπεζίτες συντάσσουν τους νόμους στην χώρα μας; Όχι, ασφαλώς.
Αλλά για την περίπτωση ο κ. Τσίπρας τους παραχώρησε τη νομοθετική εξουσία του Κοινοβουλίου επειδή τους αγαπάει για την φιλική στήριξη που του παρέχουν, αλλά και για τους Ευρωπαίους φίλους τους που είναι και δικοί του φίλοι. Στο μεταξύ, για να δείξει πόσο κακοί ήταν οι προηγούμενοι, άρχισε να βγάζει σκάνδαλα στην φόρα, αν και τελικά στο κεφάλι του χτυπάνε.
Οι Έλληνες «μοναχοφάηδες»
Και τέλος έκανε τα πρώτα βήματα παραχώρησης εθνικής επικράτειας προς κατευνασμό της Τουρκίας. Τα Ίμια τα είχε ήδη γκριζάρει, το Καστελλόριζο ανέλαβε να το σπρώξει προς τον κ. Ερντογάν ο κ. Τσιρώνης. Πρόκειται για χειρονομίες καλής θέλησης προς το τουρκικό κράτος.
Επί τέλους, να μην τα παίρνουν όλα οι Γερμανογάλλοι, ακόμη λιγότερο οι Έλληνες «μοναχοφάηδες» που θέλουν όλο το Αιγαίο δικό τους, όπως είπε ο πρώην μόσχος ο σιτευτός της κυβέρνησης, κ. Κοτζιάς. Εντέλει ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας είναι γενναιόδωρος, αν και με ξένα κόλλυβα, και οπωσδήποτε θαρραλέος αν συνυπολογίσει κανείς ότι κινδυνεύει από άλλα άρθρα περί απώλειας εθνικής επικράτειας!
Πάντως ξεπέρασε όλους τους προηγούμενους σε θάρρος και αποφασιστικότητα. Και πρόσφατα ξεπέρασε το υπόδειγμα του κ. Σημίτη με ένα εντυπωσιακό βήμα: ένας εκπρόσωπος του παρασιτικού κεφαλαίου, από μεγάλη οικογένεια ποδοσφαιρο-στοιχημαν-τηλεορατζίδων στο ψηφοδέλτιο! (με παρ ολίγον μία που έκλεβε την σύνταξη του μπαμπά της). Θαύμα πολιτικής τακτικής το οποίο, δεν αμφιβάλλω, ότι οφείλεται σε σύλληψη του κ. Καρανίκα.
Η μία από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, συγχωρητέο ότι είναι κάπως χαζο-κουτοπόνηρη, είχε πει πως τα σκληρά μέτρα είναι για να εξωθήσουν τον ελληνικό λαό να εξεγερθεί. Και αναρωτιέμαι, μήπως με τις πράξεις τους οι πολιτικοί ωθούν τον ελληνικό λαό προς αυτό που προέτρεπε κάποτε ο Δημοσθένης τους Αθηναίους να κάνουν σε όσους υποστήριζαν εξωτερικούς εχθρούς της Πόλης:
τους πολιτικούς εχθρούς πρέπει να τους «ξυλοκοπάς» και να τους αντιμετωπίζεις ως «προδότες και πράκτορες του εχθρού», είχε πει. Βέβαια για να απαντήσουμε πρέπει πρώτα να διαπιστώσουμε αν στο Μαξίμου γνωρίζουν ποιος και τι ήταν ο Δημοσθένης.
slpress