του  Giorgio Agamben

Kι αν το passe sanitaire δεν ήταν μια συνέπεια αλλά ο σκοπός; Aναπαράγουμε την κατάθεση/μαρτυρία του φιλόσοφου Giorgio Agamben ενώπιον των Ιταλών Γερουσιαστών επ’ ευκαιρία της αντιπαράθεσης για το passe sanitaire (νόμος 2394), στις 7 Οκτωβρίου 2021. Δεν αντιμετωπίζει τις ιατρικές εκφάνσεις αυτού του μέτρου , αλλά την πολιτισμική αλλαγή που προκαλεί κι επομένως δεν έχουμε όλοι συνείδηση.

Θα επικεντρωθώ μοναδικά στα 2 σημεία που θα ήθελα να φέρω στην προσοχή των κοινοβουλευτικών που θα όφειλαν να τοποθετηθούν στη συζήτηση για το διάταγμα του νόμου.

ΕΝΑ ΕΜΒΟΛΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ, ΑΛΛΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ

Το πρώτο είναι η προφανής, υπογραμμίζω τη λέξη, η προφανής αντίφαση του εν λόγω διατάγματος.

Ξέρετε ότι η Κυβέρνηση, μ’ ένα ειδικό διάταγμα-νόμου με αριθμό ddl 44/2021 αποκαλούμενο « ποινική ασπίδα » έκτοτε θεωρούμενο ως νόμο, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη για τις προκληταίες βλάβες από τοι εμβόλιο.

Και η σοβαρότητα αυτών των βλαβών προκύπτει από το γεγονός ότι στο άρθρο 3 του εν λόγω διατάγματος αναφέρονται ρητά τα άρθρα 589, 590 του Ποινικού Κώδικα που αναφέρονται σε ανθρωποκτονία και …τραυματισμούς από αμέλεια.

Όπως επισήμαναν οι έγκυροι νομικοί, αυτό σημαίνει ότι το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει την ευθύνη ενός εμβολίου που δεν τελείωσε την πειραματική του φάση, κι ωστόσο την ίδια στιγμή προσπαθεί να εξωθήσει με όλα τα μέσα τους πολίτες να εμβολιαστούν, υπό την ποινή του αποκλεισμού από την κοινωνική ζωή

και τώρα με το νέο διάταγμα που κληθήκατε να επικυρώσετε τους στερεί ακόμη και αυτή την δυνατότητα εργασίας.

Ρωτάω, είναι δυνατόν, να φανταστεί κανείς μια κατάσταση νομικά και ηθικά πιο αντικανονική/ανορμάλ;

Πως το κράτος μπορεί να κατηγορήσει για ανευθυνότητα αυτούς που επιλέγουν να μην εμβολιαστούν, ενώ είναι το ίδιο το κράτος που αποποιείται πρώτο κι επίσημα κάθε ευθύνη για τις ενδεχόμενες πιθανές συνέπειες;

Θυμηθείτε τ’ άρθρα 589 και 590 :θάνατοι και τραυματισμοί οφειλόμενοι στο εμβόλιο.

Θα ήθελα οι κοινοβουλευτικοί εδώ ν’αναλογιστούν εδώ αυτήν την αντίφαση, η οποία κατά τη γνώμη μου συνιστά πραγματικό νομικό τερατούργημα.

ΤΟ PASSE SANITAIRE : ΣΥΝΕΠΕΙΑ Ή ΣΚΟΠΟΣ; ( ή τέλος με την τελολογική έννοια του σκοπού)

Το δεύτερο σημείο επί του οποίου θα ήθελα να ελκύσω την προσοχή σας δεν αφορά το ιατρικό πρόβλημα του εμβολίου αλλά αυτό το πολιτικό του Passe sanitaire, που δεν πρέπει να συγχέεται με το πρώτο.

Κάναμε τόσα εμβόλια χωρίς να μας υποχρεώνουν αν επιδείξουμε ένα πιστοποιητικό…

Ειπώθηκε από τους επιστήμονες και τους γιατρούς ότι το passe sanitaire δεν έχει από μόνο του καμιά ιατρική σημασία αλλά εξυπηρετεί στο να εξωθήσει τα άτομα να εμβολιαστούν.

Πιστεύω μάλλον ότι μπορεί να ειπωθεί το αντίθετο: δηλαδή ότι το εμβόλιο είναι ένα μέσο αναγκασμού των ανθρώπων να έχουν υγειονομικό πάσο. Δηλαδή, ένας μηχανισμός που σας επιτρέπει να ελέγχετε και να παρακολουθείτε, σε πρωτοφανή βαθμό, τις κινήσεις τους.

Οι Πολιτειολόγοι ξέρουν εδώ και πολύ καιρό ότι οι κοινωνίες μας πέρασαν από το μοντέλο που αποκαλούνταν άλλοτε « κοινωνία της πειθαρχίας» σε αυτό μιας « κοινωνίας ελέγχου », της κοινωνίας που βασίζεται σε έναν σχεδόν απεριόριστο αριθμητικό έλεγχο των ατομικών συμπεριφορών, ο οποίος καθίσταται έτσι ποσοτικοποιήσιμος σε έναν αλγόριθμο.

Συνηθίζουμε τώρα σε αυτούς τους μηχανισμούς ελέγχου , αλλά σας ερωτώ : μέχρι που είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε αυτόν τον έλεγχο aille;

Είναι δυνατόν οι πολίτες μιας διατεινόμενης δημοκρατικής κοινωνίας να βρίσκονται σε χειρότερη θέση από τους πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης υπό Στάλιν;

Ξέρετε ίσως ότι οι Σοβιετικοί πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να παρουσιάζουν μια propiska, ένα laissez-passer για κάθε μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο.

Αλλά υποχρεωθήκαμε επίσης να δείξουμε ένα υγειονομικό πάσο για να πάμε σε εστιατόριο, ή ακόμα και στο μουσείο ή στον κινηματογράφο..

Και τώρα —— αυτό που είναι ακόμα πιο σοβαρό με το διάταγμα που οφείλετε να μετασχηματίσετε σε νόμο — ακόμα και κάθε φορά που θα πηγαίνετε στη δουλειά.

Και επίσης πώς να δεχτούμε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της Ιταλίας μετά τους φασιστικούς νόμους του 1938 για τους μη-Άριους, δημιουργούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας υποβαλλόμενοι σε περιορισμούς, οι οποίοι, υπό αυστηρή νομική οπτική ενώ τα δύο φαινόμενα δεν έχουν καμία σχέση, (μιλάω μόνο για νομική αναλογία) υφίστανται περιορισμούς ίδιους με αυτούς που υπέστησαν οι μη-Άριοι.

Αυτό που, όπως γνωρίζετε, αφορούσε κυρίως τη δυνατότητα να παντρευτούν …

Όλα υποδηλώνουν να γίνει πιστευτό ότι τα διαδοχικά διατάγματα, σαν να προέρχονται από ένα πρόσωπο, πρέπει να αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας μετασχηματισμού των θεσμών και παραδειγμάτων διακυβέρνησης των κοινωνιών στις οποίες βρισκόμαστε.

Μια μεταμόρφωση ακόμη πιο ύπουλη από αυτή που συνέβη με τον φασισμό, λαμβάνει χώρα χωρίς αλλαγή στο κείμενο του Συντάγματος … κρυφά.

Το μοντέλο που διαβρώθηκε και ακυρώθηκε έτσι είναι αυτό των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών με τα δικαιώματά τους, τις συνταγματικές τους εγγυήσεις.

Και στη θέση τους αναλαμβάνει ένα παράδειγμα διακυβέρνησης στο οποίο, στο όνομα της βιοασφάλειας και του ελέγχου, οι ατομικές ελευθερίες είναι καταδικασμένες να αντιμετωπίζουν αυξανόμενους περιορισμούς.

Η αποκλειστική εστίαση της προσοχής στις λοιμώξεις και την υγεία, στην πραγματικότητα, μου φαίνεται ότι μας εμποδίζει να αντιληφθούμε το νόημα αυτής της μεγάλης μεταμόρφωσης που συντελείται στην πολιτική σφαίρα.

Και μας εμποδίζει να συνειδητοποιήσουμε ότι, όπως μας υπενθυμίζουν συνεχώς οι ίδιες οι κυβερνήσεις, η ασφάλεια και το επείγον δεν είναι φαινόμενα παροδικά, αλλά η νέα μορφή διακυβέρνησης.

Πιστεύω ότι μέσα σε αυτή την προοπτική, είναι πιο επείγον παρά ποτέ οι κοινοβουλευτικοί να θεωρήσουν με μια έντονη προσοχή τον εν εξελίξει πολιτικό μετασχηματισμό να μην επικεντρωθούν μοναδικά στην υγεία. … ο εν εξελίξει πολιτικός μετασχηματισμός, που μακροπρόθεσμα είναι δρομολογημένος να εκκενώσει το Κοινοβούλιο από τις εξουσίες του, περιορίζοντας το όπως συμβαίνει σήμερα, απλώς να εγκρίνει στο όνομα της βιοασφάλειας, διατάγματα που εκδίδονται από οργανώσεις και ανθρώπους που έχουν ελάχιστα να κάνουν με τη Βουλή.

Ευχαριστώ. Giorgio Agamben (Ιταλός Ακαδημαϊκός, Φιλόσοφος. Κυρίως ερμήνευσε την βιοπολιτική του Michel Foucault).

Mετάφραση
Alexandre de Perlinghi (voltairenet.org) 11/10/21

dimpenews.com