του Γιώργου Καλλινίκου
Την βαθιά ανησυχία του για το άνοιγμα της παραλίας των Βαρωσίων εξέφρασε το Συμβούλιο Ασφαλείας. Κάλεσε την Άγκυρα να την αναιρέσει. Αυτή και αν είναι «ιστορική» απόφαση. Νενικήκαμεν! Το άκουσε ο σουλτανοπειρατής στο «Λευκό Σαράι» του και πανικοβλήθηκε. Έσπευσε σε μια παλιά παπουτσοθήκη. Βρήκε τα παλαιότερα των υποδημάτων του. Κοίταξε τις σόλες. Και τότε ησύχασε. Τους είχε όλους εκεί γραμμένους. Μηδενός εξαιρουμένου.
Επί 46 χρόνια, η Άγκυρα πετάει τα ψηφίσματά σας στο αποχετευτικό της σύστημα. Και νομίζετε ότι θα συγκινηθεί τώρα από κάποια δήλωσή σας;
Αν υπήρχε έστω κι ένα ψήγμα αληθείας στα λόγια σας, έπρεπε να είχατε ήδη αναλάβει δράση. Γιατί δεν στέλνετε στρατό να τους βγάλετε έξω από την Αμμόχωστο; Έξω από την Κύπρο; Με τόση ευκολία το κάνατε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Γελοίοι υποκριτές!
Πώς, όμως, να περιμένουμε κάτι περισσότερο; Πώς να ελπίζουμε σε κάτι πιο αποτελεσματικό; Όταν οι δικοί μας ηγέτες εμφανίζονται μπροστά στους ισχυρούς της γης χλωμοί, άψυχοι και άτολμοι; Πώς να ενδιαφερθούν για οτιδήποτε πιο αποφασιστικό όταν την ώρα που οι λύκοι βιάζουν τα Βαρώσια, μετά βίας συγκεντρώνονται λίγες εκατοντάδες άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν;
Αντί να δουν 100.000 ανθρώπους και να ανησυχήσουν τι μπορεί να προκληθεί, είδαν ελάχιστους. Και η δήλωσή τους, υπερβολική είναι… Πώς να προσδοκάς κάτι περισσότερο, όταν οι ηγέτες μας περιορίζονται στην ίδια εκνευριστική φρασεολογία τόσων χρόνων. Μας κούρασαν εμάς, πόσο μάλλον τους ξένους.
Τι ηγέτες είστε μωρέ εσείς; Ο ένας να προειδοποιεί ότι είναι η τελευταία ευκαιρία αυτή που έπεται στο Κυπριακό. Ο άλλος να λέει mea culpa. Ο τρίτος να εκλιπαρεί για επιστροφή σε συνομιλίες, σε ένα περιβάλλον το οποίο εξόφθαλμα θα επαναφέρει το θύμα με την πλάτη στον τοίχο.
Έτσι είναι μωρέ οι ηγέτες; Αυτό; Να απειλούν το λαό ότι είναι η τελευταία ευκαιρία; Μα δεν χρειάζεται ηγέτες ο λαός να του μιλάνε για τελευταία ευκαιρία. Αν ήταν να περιοριστούν στο φόβο τους και να αποδεχθούν οτιδήποτε, τότε τι τους ήθελε τους ηγέτες; Τους χρειάζεται για να αποτρέπουν τελευταίες ευκαιρίες. Να ανοίγουν νέα μονοπάτια. Να μπορούν να του προσφέρουν άλλες επιλογές.
Έτσι είναι μωρέ οι ηγέτες; Να έρχονται 46 χρόνια μετά να του λένε mea culpa; Τι σας χρειάζεται τότε ο λαός; Σας εμπιστεύθηκε, σας εισάκουσε, σας ακολούθησε. Τον οδηγήσατε στην καταστροφή. Είστε ακόμη ηγέτες (θεωρητικά). Και ό,τι καλύτερο έχετε να του πείτε είναι ένα mea culpa; Να βρείτε μια διέξοδο. Να δώσετε μάχη. Να ανατρέψετε την όλεθρο.
Να στείλετε ένα ισχυρό μήνυμα στους ξένους εμπόρους των εθνών ότι δεν αποδεχόμαστε την καταστροφή. Δεν συμβιβαζόμαστε με αυτήν. Αυτό αναμένει ο κόσμος από τους ηγέτες. Όχι ένα ατιμωτικό mea culpa. Γι’ αυτό σας πληρώνει, βρε αφιλότιμοι…
Αυτό, όμως, ήταν το σχέδιο των ξένων εμπόρων των εθνών από την αρχή. Να περάσουν τα χρόνια. Να μαδάνε τη μαργαρίτα. Για να κουραστούμε. Να τα παρατήσουμε. Να ξεχάσουμε. Η γενιά του μεγάλου πόθου έφυγε ήδη. Μια άλλη, σε καμιά 20αριά χρόνια θα φύγει κι εκείνη. Τότε, θα μπορούν να παίξουν την τελική παρτίδα. Χωρίς αντίσταση. Το αποτέλεσμα θα είναι εκ των προτέρων δεδομένο. Όπως το έχουν σχεδιάσει προ δεκαετιών…
Αυτό, δυστυχώς, ήταν και το σχέδιο κάποιων εσωτερικών εμπόρων. Που καθοδηγούνται ή ακολουθούν, ανίκανοι να αντισταθούν, τις ντιρεκτίβες των εξωτερικών ισχυρών εμπόρων. Με ακατάσχετη συνθηματολογία και ανεπαρκή πολιτική πρακτική, άφησαν τα χρόνια να περάσουν. Μέχρι να κουραστούμε.
Να εγκλωβιστούμε σε διαδοχικά τετελεσμένα. Να εγκαταλείψουμε.
Να συμβιβαστούμε ότι αυτή είναι η μοίρα των αδυνάτων. Η κραυγή του Καποδίστρια δεν έφτασε ποτέ στα αφτιά τους: «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύσει εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». Τους βόλεψαν και ένα σωρό άλλοι. Που το μόνο το οποίο τους ενδιαφέρει είναι πώς θα θησαυρίζουν με κάθε μέσο. Έγιναν δούλοι της διαφθοράς και κυνηγοί του χρήματος.
Και όμως. Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι… Και οι εκτός και οι εντός. Μπορεί να μας κουράσατε. Όμως, δεν θα τα παρατήσουμε. Πιο καθαρά από όσο τα λέει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ δεν μπορεί να ειπωθούν:
«Λες: Πολύν καιρό αγωνίστηκες. Δε μπορείς άλλο/ Άκου λοιπόν/ Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις/Λες: Πολύν καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια/ Έλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος; Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες/ Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο/ Δεν έχουμε ελπίδα/ Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει/ Θα χαθούμε/ Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε/ Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του/ Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση/ Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη». Μια ανάσα και συνεχίζουμε… Θα μπολιάσουμε και την επόμενη γενιά…
Όσο για τους ηγέτες, αφυπνισθείτε αδέλφια. Αναζητείστε άλλους.
Που να καίει η φλόγα στα σωθικά τους. Που να μην έχει σκουριάσει το μυαλό τους. Που να διαθέτουν την τόλμη να παλέψουν.
Στα βήματα του Καζαντζάκη: «Πότε έγινε κάτι μεγάλο στον κόσμο με σιγουριά; Πότε η φρονιμάδα ξεσήκωσε τους ανθρώπους να παρατήσουν τα σπίτια και το χουζούρι τους και να πιάσουν τα βουνά να ζητούν λευτεριά;
Αυτό θα πει παλληκαριά. Να ξεκινάς και να μην είσαι σίγουρος»!
ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1036419/etsi-einai-more-oi-igtes