Η εποχή μας έχει φροντίσει να μας δώσει ένα τέλος σε ό,τι μέχρι χθες μας παραχωρούσε μια στιγμή αξιοπρέπειας, σε ό,τι μας προσέφερε ένα μέγεθος υπερηφάνειας για κάποιες στιγμές, και σ’ ότι μας χάριζε ένα νόημα μαρτυρίας, γιατί το νόημα μόνο ως μαρτυρία επιβεβαιώνεται.
Η ιστορία μας λένε τα κουκουβαγεία (ΑΕΙ) έπαψε να είναι γεγονογραφική, έγινε επιλογή και τις περισσότερες φορές αυθαίρετη, διασπάστηκε σε πολλαπλά επίπεδα και αρνήθηκε τα αντικειμενικά στοιχεία.
Έτσι η ιστορία καθίσταται ένας κυκεώνας δίχως άκρη και μέση και πλέον όλοι οι «πανσοφίτες» έχουν βαλθεί να χαλάσουν την ιστορία για να την ξαναβάλουν σε καινούργιο κοντέρ να ξαναγράψει με τα νέα επιβαλλόμενα κριτήρια από την αρχή.
Κρυφή ελπίδα των νέο-εξουσιατών να ξαναρχίσουμε από το μηδέν, δίχως εθνικές καταγωγές, δίχως σύμβολα, δίχως αφηγήσεις. Με την έννοια βέβαια ενός ξαναγραψίματος από την αρχή και φυσικά από την ανάποδη.
Μια ιστορία που δεν θα καταγράφει θύτες και θύματα γιατί εκ μεταφοράς θα αθωώνονται όλοι.
Και αυτή η ανάποδη γραφή της ιστορίας θα αποτελεί το τρένο που θα μας επιστρέψει στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, στην Ιερά Συμμαχία, στα πειράματα του «Αγγέλου του Θανάτου» του Μένγκελε στο Άουσβιτς.
Όλα λοιπόν δουλεύουν με υπερωρίες για να φτιαχτεί ο νέος κόσμος της αμνησίας, της υποταγής, της νέας εξάρτησης, της αναθεώρησης όλων.
Που μπορεί όμως να βρει χώρο για να τρυπώσει στο επιταχυνόμενα σήμερα της ογκώδους ανασυγκροτήσεως της ιστορίας το Έπος του 1940;
Και μάλιστα σε μια χώρα που δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική της, σε μια χώρα όπου η δικτατορία των ημιμαθών με τις υπερ-απλουστεύσεις τους και τις υπερ-επαναστατικές υστερίες τους, τις εθνονιχιλιστικές τους απόψεις, χρέωσε σε κάθε νεώτερη ιστορική στιγμή που έγραψε έναν ενθουσιασμό με κεντροθέτηση την εθνική ελευθερία έναν ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΒΙΝΙΣΜΟ.
Πώς να μιλήσεις για το Έπος του 1940, για το τρανταχτό «ΟΧΙ», όταν οι ίδιες οικογένειες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είναι οι ίδιες εκείνες που βρίσκονται στη πολιτική διαχείριση του τόπου.
Όταν ο δωσιλογισμός είναι σε πλήρη εφαρμογή ακόμη και στις μέρες μας, αξεπέραστο ταμπού βλέπετε, όταν η οικονομική κατοχή επαναλαμβάνεται με μνημόνια και δάνεια, όταν η ανάγκη να φωνάξουμε και σήμερα ΑΕΡΑ από τις μάσκες που μας καλύπτουν τα πρόσωπα είναι επίσης αναγκαία.
«Ιστορία τελειωμένη, ιστορία ατελείωτης»καθώς θα έλεγε και ο Λουί Αλτουσέρ.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας Επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο LUDT Πάντοβας
.antinews.