“Έχω ένα είδος απογοήτευσης και θυμού για το πώς φέρθηκε η κοινωνία σε διαφορετικές ηλικίες. Δηλαδή, ένα μωρό παιδί το θεωρούμε άξιο για να ζήσει, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι βόδι όρθιο ή είναι άνθρωπος που έχει μια αξία. Έναν γέρο ξέρουμε τι ψάρια έπιασε στη ζωή του. Εγώ, αν ήταν να σώσω έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, που ζει ακόμα και δεν τα ‘χει χάσει, παρά ένα παιδί που δεν ξέρω τι θα γίνει, θα ‘σωζα τον γέροντα, γιατί να το ρισκάρω, ο γέρος είναι μια πραγματική αξία…».
και συνεχίζει απτόητος:

«Με ποιο δικαίωμα. Σκοτώνεις τον Πικάσο για να ζήσει η κυρά-Μαρία; Μα χίλιες φορές θα σκοτώσω τη κυρά-Μαρία εάν χρειαστεί. Βέβαια και την κυρά-Μαρία θέλω να ζήσει αλλά εάν μπει το πρόβλημα δεν θα σκεφτώ ότι η κυρά-Μαρία είναι17 χρονών και ο Πικάσο είναι 84». 

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς, τον έκδηλο κοινωνικό ρατσισμό, την απάνθρωπη θεώρηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, τα ναζιστικού τύπου διλήμματα για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, την περιφρόνηση των λαϊκών ανθρώπων, το γεγονός ότι αυτό που υποτίθεται κατηγορεί τους ειδικούς γιατρούς ότι κάνουν το κάνει και ο ίδιος θέτοντας θέτοντας θέμα διαφορετικής ”αξίας” της ζωής του κάθε ανθρώπου. 

Στα αξιολογικά του κριτήρια δεν είναι μόνο η ηλικία, οι γέροι πρέπει να ζήσουν και πρέπει να προτιμηθούν από τους νέους, αλλά όχι όλοι οι γέροι, αλλά εκείνοι μόνο που έχουν “αξία”, οι επώνυμοι σαν τον Πικάσο και ποιος είναι ο άγνωστος κριτής της “αξίας” του κάθε ανθρώπου, ποιο είναι το κριτήριο, προφανώς κατά Τσόκλη, η επωνυμία και αναγνωρισημότητά του.

Οι υποτιμητικά αποκαλούμενες λαϊκές “κυρά Μαρίες” των 17 ετών (από πότε ένα κορίτσι 17 ετών αποκαλείται κυρά Μαρία;) και τα μωρά “βόδια” στον Καιάδα για να ζήσουν οι διάσημοι 80άρηδες.

Στα ανύπαρκτα διλήμματα του Τσόκλη απαντάμε ότι το κράτος και η κοινωνία οφείλουν να διαφυλάξουν και να σώσουν τις ζωές όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας, μόρφωσης, ταξικής προέλευσης και αναγνωρισημότητας, γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι η υπέρτατη αξία αυτή καθ’ εαυτή.

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι, για να μην πω τίποτα πιο βαρύ.