Αναρωτηθείτε, ποιος αξίζει την εμπιστοσύνη σας. Οι πολέμιοι των lock down σήμερα είναι ανάλογοι των πολέμιων της δουλείας του παρελθόντος

 

Της Stacey Rudin

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος πίστευε ότι ο αξιοσέβαστος χαρακτήρας και η σοφία στη ζωή ξεκινούν με την σαφή κατανόηση μιας βασικής αρχής: «μερικά πράγματα είναι υπό τον έλεγχό μας και μερικά πράγματα δεν είναι». 

Το πώς μας εκλαμβάνουν οι άλλοι – η δημοφιλία μας – είναι τελικά εκτός του ελέγχου μας. Πρέπει να επικεντρωθούμε στον χαρακτήρα, όχι στη φήμη, γιατί «το να προσπαθούμε να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε αυτό που δεν μπορούμε, μπορεί να έχει ως μόνο αποτέλεσμα τον ψυχικό βασανισμό». Το έτος 2020 αποκάλυψε την αλήθεια αυτής της άποψης. Πολλοί Αμερικανοί, ειδικά εύποροι, δίνουν προτεραιότητα στη φήμη έναντι του χαρακτήρα, και αυτό πράγματι έχει οδηγήσει στον ψυχικό βασανισμό.

Στη συζήτηση για τον COVID, υπάρχει μια γενική, «δημοφιλής» αφήγηση, και μια ανταγωνιστική, «μη δημοφιλής» αφήγηση – το «περιθώριο». Η πρώτη εκμεταλλεύεται την κοινή, μέτρια επιθυμία να είναι κανείς «δημοφιλής». 

Η συμμετοχή σ’ αυτό το κίνημα είναι εύκολη. Καταλήγει σε επιβεβαιωτικά χτυπήματα στην πλάτη, στην επιβεβαίωση, και δεν απαιτεί δυσάρεστες αντιπαραθέσεις. 

Αυτή η αφήγηση αναφέρει ότι είναι αδύνατο για την ανθρωπότητα να επιβιώσει από την πανδημία COVID19 χωρίς εμβόλιο, καραντίνες και μάσκες, ορισμένοι συνδυασμοί των οποίων θα συνεχίσουν να απαιτούνται για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στο μέλλον. 

Η αφήγηση αυτή είναι υπέρ του να κατηγορείτε τους άλλους ότι «σας μολύνουν» με ασθένειες, αντί να ενθαρρύνει την προσωπική ευθύνη για το ανοσοποιητικό και τη γενικότερη υγεία.

Οι υποστηρικτές της ανταγωνιστικής αφήγησης, από την άλλη πλευρά, πρέπει να τα βάλουν με τεράστιες κοινωνικές δυνάμεις ώστε να εκφράσουν τα επιχειρήματά τους, τα οποία δεν είναι ριζοσπαστικά: υποστηρίζουν την επιστροφή στα κλασικά εργαλεία διαχείρισης πανδημιών, τα ίδια που χρησιμοποιούνται από τη Σουηδία και άλλα κράτη και πολιτείες που δεν κλειδώθηκαν εξαιτίας του COVID19, τα οποία εργαλεία είχαν ως αποτέλεσμα μια μέτρια θνησιμότητα για το 2020.

Δεν πιστεύουν ότι αυτή η πανδημία δικαιολογεί μια πλήρη αναθεώρηση των οικονομικών, κοινωνικών και εκπαιδευτικών συστημάτων. Πιστεύουν ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει τη δύναμη της έγκυρης πληροφόρησης σχετικά με τους κινδύνους και το πώς μπορεί να φροντίσει καλύτερα την προσωπική του υγεία, και να κάνει τις δικές του επιλογές.

Αντιμετωπίζοντας αυτές τις ανταγωνιστικές αφηγήσεις, πρέπει να εξετάσουμε τα κίνητρα και το κόστος τους. Η δύναμη της κοινωνικής πίεσης για συμμόρφωση με την επικρατούσα αφήγηση είναι μεγάλη, οπότε ξέρουμε από την αρχή ότι οι άνθρωποι που θέλουν να εναντιωθούν σε αυτήν είναι είτε τρελοί, είτε εξαιρετικά αφοσιωμένοι, θαρραλέοι και δυνατοί.

 Είναι εύκολο να αποκλείσουμε την πιθανότητα να είναι τρελοί – πολλοί από αυτούς, όπως ο Elon Musk και οι επιστήμονες που συνέταξαν τη Διακήρυξη του Great Barrington – είναι γίγαντες στους τομείς τους. Διακινδυνεύουν τα πάντα, ξεπερνώντας εξαντλητικές προσωπικές επιθέσεις από όλες τις πλευρές, προκειμένου να εναντιωθούν στο πλήθος.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι κερδίζουν κάνοντας αυτό που κάνουν; Ο καθηγητής του Πρίνστον, Ρόμπερτ Π. Τζωρτζ, ειδικός στην ηθική και την πολιτική φιλοσοφία και τη θεωρία της συνείδησης, χρησιμοποιεί το παράδειγμα της δουλείας για να δείξει ότι κάθε σοβαρό ηθικό δίλημμα αποκαλύπτει δύο κατηγορίες ανθρώπων: την πλειοψηφία, που ακολουθούν το δημοφιλές πνεύμα της εποχής -το zeitgeist-  όσο αποτρόπαιο κι αν είναι, και τη μειονότητα, που διακινδυνεύουν την ύπαρξή τους για να το πολεμήσουν.

«Μερικές φορές ρωτάω τους μαθητές μου, ποια θα ήταν η στάση τους για τη δουλεία αν ήταν λευκοί και ζούσαν στο Νότο πριν από την κατάργησή της. Tη μαντεύετε; Όλοι θα ήταν υπέρ της κατάργησής της! Όλοι θα είχαν εκφραστεί με θάρρος ενάντια στη δουλεία και θα εργάζονταν αγόγγυστα εναντίον της.

Φυσικά, αυτό είναι μια ανοησία. Μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό από αυτούς, ή από οποιουσδήποτε, θα είχε εκφραστεί ενάντια στη δουλεία ή θα έκανε το παραμικρό για να απελευθερώσει τους σκλάβους. 

Οι περισσότεροι – και εμείς οι ίδιοι- θα είχαν ακολουθήσει το κυρίαρχο ρεύμα. Πολλοί θα είχαν υποστηρίξει το σύστημα της δουλείας, και θα είχαν επωφεληθεί ευχαρίστως από αυτό.

Έτσι, τους απαντώ λέγοντας ότι θα δώσω βάση στους ισχυρισμούς τους εάν μπορούν να δείξουν τα ακόλουθα: ότι ζώντας τη ζωή τους στο σήμερα υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα κάποιων μη δημοφιλών θυμάτων αδικίας των οποίων η ίδια η ανθρώπινη υπόστασή τους αμφισβητείται, και που το έχουν πράξει γνωρίζοντας:

(1) ότι θα τους έκανε αντιδημοφιλείς στον κύκλο τους, (2) ότι θα δέχονταν το μίσος και τη γελοιοποίηση από άτομα και θεσμούς με ισχύ και απήχηση στην κοινωνία μας, (3) ότι πολλοί από τους φίλους τους θα τους εγκατέλειπαν, (4) ότι ο κόσμος θα τους απευθύνονταν με δυσάρεστους χαρακτηρισμούς και (5) ότι θα κινδύνευαν να στερηθούν πολύτιμες επαγγελματικές ευκαιρίες ως αποτέλεσμα της ηθικής τους ετυμηγορίας. Εν ολίγοις, η πρόκληση που τους θέτω είναι να μου δείξουν το πώς -διατρέχοντας έναν κίνδυνο για τον εαυτό τους και το μέλλον τους- υπερασπίστηκαν έναν σκοπό που δεν είναι δημοφιλής για τις ελίτ του πολιτισμού μας σήμερα.

Ο Επίκτητος θα αναγνώριζε αυτούς τους ανθρώπους, που επιθυμούν να επιδιώξουν μη δημοφιλείς σκοπούς, ως άτομα με χαρακτήρα – ώριμα άτομα που δημιουργούν τη δική τους αξιοσύνη αγνοώντας τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτούς.

«Ποτέ μην εξαρτάσαι από τον θαυμασμό των άλλων. Δεν δείχνει δύναμη κάτι τέτοιο. Είναι γεγονός ότι οι άλλοι άνθρωποι, ακόμη και άνθρωποι που σας αγαπούν, δεν θα συμφωνήσουν απαραίτητα με τις ιδέες σας, δεν θα σας καταλάβουν, ούτε θα μοιραστούν τους ενθουσιασμούς σας. Ωριμάστε! Ποιος νοιάζεται τι σκέφτονται οι άλλοι για εσάς!»

Ενώ αυτός ο δρόμος οδηγεί στη σοφία και τον αυτοσεβασμό, ο Επίκτητος αναγνωρίζει ότι έχει τεράστιο κοινωνικό κόστος – γι ‘αυτό μόνο μια μειονότητα ανθρώπων τον επιλέγει. 

«Μπορεί να γελοιοποιηθείτε και να καταλήξετε σε χειρότερη κατάσταση, σε όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής σας, συμπεριλαμβανομένης της καριέρας σας, της κοινωνικής σας υπόστασης, και της νομικής σας αντιμετώπισης στα δικαστήρια» Αυτό συνέβαινε στους υπέρμαχους της κατάργησης της δουλείας για δεκαετίες, και συμβαίνει τώρα σε όσους εναντιώνονται στα μέτρα για τον COVID: ο Δρ Scott Atlas συκοφαντήθηκε από εκατό συναδέλφους του στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, οι οποίοι στη συνέχεια αρνήθηκαν να συζητήσουν την ουσία των ισχυρισμών τους εναντίον του.

 Μια αναζήτηση στο Google θα αποκαλύψει δεκάδες συκοφαντίες κατά της Διακήρυξης του Great Barrington και των συντακτών της. (σ.σ. και στη χώρα μας ανάλογες συκοφαντικές επιθέσεις δέχεται ο ομογενής καθηγητής του Στάνφορντ Τζον Ιωαννίδης)

Τι κερδίζουν αυτοί οι πολέμιοι των εγκλεισμών εκθέτοντας την επιχειρηματολογία τους στο κοινό; Τίποτα το υλικό – μια ιδέα που είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι συνήγοροι των εγκλεισμών. Αυτό που κερδίζουν είναι η ασφάλεια της επίγνωσης ότι αγωνίστηκαν για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και το σωστό, ακόμη και στο σημείο να ρισκάρουν τα πάντα. Κάτι τέτοιο αποτελεί προνόμιο.

Οι πολέμιοι των εγκλεισμών μπορούν και υψώνουν το ανάστημά τους για λογαριασμό των πιο αδύναμων ανθρώπων στην κοινωνία μας. Για εκείνους που δεν έχουν φωνή. Για τους ανθρώπους που θέλουν απελπισμένα να επιβιώσουν οι βιομηχανίες τους. Για τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων που μετά βίας μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους. 

Για τους «απαραίτητους εργαζόμενους» που στέκονται στα ταμία των σούπερ μάρκετ καθημερινά, ενώ τα παιδιά τους μένουν στο σπίτι παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, αντί να είναι στο σχολείο. Για τα παιδιά στις αναπτυσσόμενες χώρες που περπατούν ολόκληρα μίλια μέσα από χωράφια, απλά για να πιάσουν ένα σήμα WiFi. Για τους φοβισμένους ηλικιωμένους που δεν έχουν αγκαλιάσει ένα μέλος της οικογένειάς τους εδώ και οκτώ μήνες. Για τους ασθενείς στο νοσοκομείο που θα πεθάνουν μόνοι και φοβισμένοι. Για το εκκλησίασμα που δεν μπορεί πια να προσεγγίσει όσους έχουν ανάγκη.

Για τις οικογένειες που αναγκάζονται να ξεχάσουν διακοπές, γενέθλια και ταξίδια. Για τους κοινωνικά απομονωμένους. Για τα μωρά που μεγαλώνουν χωρίς να βλέπουν χαμόγελα. Για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που στερούνται τη θεραπεία τους, για τις γυναίκες και τα παιδιά που είναι κλειδωμένα στο σπίτι μαζί με άτομα που τα κακοποιούν. 

Για τους νέους δικαιούχους των τραπεζών τροφίμων, για τους πρώην περήφανους ανθρώπους καριέρας, που κατέληξαν πρόσφατα στην ουρά για το ταμείο ανεργίας. Για όσους οδηγούνται στα ναρκωτικά ή το ποτό, για εκείνους των οποίων η αποκατάσταση της υγείας τους έχει αναβληθεί. 

Για όσους σκέφτονται να αυτοκτονήσουν. Για αυτούς των οποίων οι εμβολιασμοί και οι ιατρικές θεραπείες έχουν καθυστερήσει ή έχουν ακυρωθεί. Για όσους αναρωτιούνται αν η ζωή θα αξίζει ξανά. Για εκείνους που αισθάνονται ότι δεν απέμεινε τίποτα όπου να μπορεί να βασιστεί κανείς, τώρα που οι ανθρώπινες ζωές, τα μέσα διαβίωσης, και η εκπαίδευση μπορούν να διαλυθούν από μια ξαφνική έμπνευση του κράτους.

Οι πολέμιοι των εγκλεισμών πιστεύουν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κάθε ένας από αυτούς, αξίζει μια φωνή, μια μοναδική «ψήφο» ως προς τη φιλοσοφία της ζωής του, και ότι  κανείς άλλος  – ακόμη και κάποιος πολύ πιο ισχυρός – δεν έχει το δικαίωμα να την παρακάμψει. Υποστηρίζοντας αυτό το σύστημα ισότητας και δικαιοσύνης, οι πολέμιοι των εγκλεισμών επιδιώκουν να ζήσουν σε έναν κόσμο βασισμένο σε αυτές τις αρχές, ο οποίος θα προστατεύει τους ίδιους, τις οικογένειές τους και το σύνολο της ανθρωπότητας, δίνοντας προτεραιότητα στα ανθρώπινα όντα, έναντι των εταιρικών και κυβερνητικών συμφερόντων.

Τι κερδίζουν οι συνήγοροι των εγκλεισμών; Για να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, πρέπει απλά να εξετάσουμε ποιος ωφελείται από την αποδοχή του σχεδιασμού τους. Τεχνολογικά συμφέροντα, δισεκατομμυριούχοι, φαρμακευτικές εταιρείες, ορισμένα πολιτικά κόμματα.

Το 1% – οι ίδιοι άνθρωποι που μπορούν εύκολα να δουλέψουν από το σπίτι, που δεν βλάπτονται από τους εγκλεισμούς, που θεωρούν τον εαυτό τους τόσο έξυπνο, ώστε η απόφασή τους για το «τι πρέπει να είναι τρομακτικό» οφείλει να ισχύει για κάθε άτομο στον πλανήτη. Η κρίση τους είναι τόσο εξαιρετική, που δεν χρειάζονται ψηφοφορίες. Όσες επιχειρήσεις, κοινωνικές δομές, και εκπαιδευτικά συστήματα πρέπει να πεθάνουν, ας πεθάνουν, γιατί το λένε εκείνοι.

Το μόνο που χρειάζονται να κάνουν για να προωθήσουν αυτόν τον σχεδιασμό, είναι να αποκτήσουν τη συνεργασία των μέσων ενημέρωσης, κάτι που μπορεί να γίνει απλά με χρήματα.

Αναρωτηθείτε, ποιος αξίζει την εμπιστοσύνη σας. Οι πολέμιοι των lock down σήμερα είναι ανάλογοι των πολέμιων της δουλείας του παρελθόντος – άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να αναλάβουν έναν αντιδημοφιλή σκοπό με απίστευτο προσωπικό ρίσκο. 

Οι υποστηρικτές των lock down ενδέχεται να είναι «δημοφιλείς», αλλά βρίσκονται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.

 

***

Η Stacey Rudin είναι συγγραφέας, ακτιβίστρια, community leader, εθελόντρια και πρώην δικηγόρος που δραστηριοποιείται στο κίνημα για να διασφαλίσει τη διαχείριση μελλοντικών πανδημιών σύμφωνα με τις καθιερωμένες οδηγίες για τη δημόσια υγεία. Διαβάστε περισσότερα από την Stacey Rudin στο Medium.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα Αγγλικά στην ιστοσελίδα του AIER και αποδόθηκε στα Ελληνικά από τον Νίκο Μαρή.

eleytheriagora.gr