breaking newsNEA TAΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ο καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών του WEF είναι απλώς παγκόσμιος φασισμός με άλλο όνομα

 

 

Του Μπράντον Σμιθ

 

Η έννοια του «φασισμού» εισήχθη αρχικά στην Encyclopedia Italiana από τον Ιταλό φιλόσοφο Giovanni Gentile, ο οποίος δήλωσε ότι «ο φασισμός θα έπρεπε πιο σωστά να αποκαλείται κορπορατισμός επειδή είναι μια συγχώνευση κρατικής και εταιρικής εξουσίας».

Ο Μπενίτο Μουσολίνι αργότερα θα έπαιρνε τα εύσημα για το απόσπασμα σαν να το είχε γράψει ο ίδιος, αλλά είναι σημαντικό να σημειωθεί γιατί περιγράφει τον πρωταρχικό σκοπό της ιδεολογίας αντί να ρίχνει απλώς την ταμπέλα σε ανθρώπους που δεν μας αρέσουν ως ανέντιμο μέσο υπονομεύουν τη νομιμότητά τους.

Παρά το γεγονός ότι οι αριστεροί σήμερα συχνά επιτίθενται στους συντηρητικούς ως «φασίστες» λόγω της επιθυμίας μας να προστατεύσουμε τα εθνικά σύνορα και τη δυτική κληρονομιά, η αλήθεια είναι ότι όλος ο φασισμός είναι βαθιά ριζωμένος στις αριστερές φιλοσοφίες και στοχαστές.

Ο Μουσολίνι ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα σοσιαλιστής, μέλος του κόμματος που θαύμαζε πολύ τον Καρλ Μαρξ. Αποκλίνει από τους σοσιαλιστές λόγω της επιθυμίας τους να παραμείνουν ουδέτεροι κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και συνέχισε να υπερασπίζεται έναν συνδυασμό σοσιαλισμού και εθνικισμού, αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως φασισμό.

Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν επίσης σοσιαλιστής και θαυμαστής του Καρλ Μαρξ, όπως και ο Μουσολίνι.

Είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις πού διαφέρουν πραγματικά ο Μαρξ, οι κομμουνιστές και οι φασίστες – Μια βαθύτερη αίσθηση εθνικισμού φαίνεται να είναι ένα από τα λίγα σημεία διαμάχης. Αν και ο Μαρξ είδε την ύπαρξη των εθνικών κρατών ως προσωρινή για το προλεταριάτο και την άρχουσα τάξη, σημείωσε ότι οι βιομήχανοι ούτως ή άλλως διέγραφαν τα εθνικά σύνορα.

Ο Μαρξ υποστηρίζει στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο με κάποια αισιοδοξία:

«Οι εθνικές διαφορές και ανταγωνισμοί μεταξύ των λαών τείνουν ήδη να εξαφανίζονται όλο και περισσότερο, λόγω της ανάπτυξης της αστικής τάξης, της ανάπτυξης του ελεύθερου εμπορίου και μιας παγκόσμιας αγοράς και της αυξανόμενης ομοιομορφίας των βιομηχανικών διαδικασιών και των αντίστοιχων συνθηκών ζωής».

Ο Μαρξ θεώρησε την ανάπτυξη της εταιρικής ισχύος ως χρήσιμη και το επόμενο απαραίτητο βήμα προς τον σοσιαλισμό , σημειώνοντας ότι οι μετοχικές εταιρείες (εταιρίες) και το πιστωτικό σύστημα είναι:

« Η κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μέσα στον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής».

Με άλλα λόγια, οι εταιρείες θεωρούνται ως εργαλείο για την τελική μετάβαση σε μια σοσιαλιστική «ουτοπία» και τον θάνατο των ελεύθερων αγορών.

Για άλλη μια φορά, βλέπουμε ότι υπάρχει πολύ μικρή διαφορά στα κίνητρα μεταξύ της πολιτικής αριστεράς και των φασιστών. Η φυσική εξέλιξη κάθε μορφής μαρξισμού, κομμουνισμού, σοσιαλισμού, φασισμού κ.λπ., όλα τελικά οδηγούν σε ένα είδος παγκοσμιοποίησης ιδεολογίας και διαγραφή του πολιτιστικού διαχωρισμού.

Οι μέθοδοι μπορεί να διαφέρουν ελαφρώς, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μερικοί πιστεύουν ότι αυτό είναι καλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετά δηλητηριώδες.

Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί μια γενική κοινωνική δυναμική, ένα ενιαίο μυαλό, διαφορετικά δεν μπορεί να επιβιώσει. Εάν οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ή να δημιουργήσουν καλύτερες επιλογές (ή διαφορετικές επιλογές) για τη ζωή, τότε η παγκοσμιοποίηση χάνει τη σημασία της.

Η ύπαρξη επιλογής πρέπει να διαγραφεί.

Αυτή είναι μια συμπεριφορά που η πολιτική αριστερά έχει ασπαστεί πλήρως και είναι περισσότερο από χαρούμενη που συνεργάζονται χέρι-χέρι με εταιρικούς ολιγάρχες για να κάνουν πραγματικότητα το ιδανικό τους σύστημα.

Οι εποχές των προοδευτικών κατά των εταιρειών έχουν παρέλθει εδώ και πολύ καιρό – ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ την εταιρική κυριαρχία, αλλά μόνο εάν αυτές οι εταιρείες προωθούν και επιβάλλουν αριστερά μοντέλα για την κοινωνία.

Ο φασισμός του Μουσολίνι βρίσκεται στη ρίζα της ίδιας της εταιρικής διακυβέρνησης που οι αριστεροί επικροτούν και ποθούν σήμερα. Έχουν πολύ περισσότερα κοινά με τους φασίστες απ’ όσα φαντάζονται.

Ο νέος φασισμός είναι μια ανανεωμένη φιλοσοφία που αντιπροσωπεύεται καλύτερα από κάτι που ονομάζεται «Καπιταλισμός Ενδιαφερομένων».

Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται συχνά από τους παγκοσμιοποιητές στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τον επικεφαλής του WEF, Klaus Schwab.

Ο φιλικός προς τα μέσα ενημέρωσης ορισμός του Stakeholder Capitalism είναι:

Μια μορφή καπιταλισμού στην οποία οι εταιρείες όχι μόνο βελτιστοποιούν τα βραχυπρόθεσμα κέρδη για τους μετόχους, αλλά επιδιώκουν τη μακροπρόθεσμη δημιουργία αξίας, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες όλων των μετόχων τους και της κοινωνίας γενικότερα.

Αλλά ποιοι είναι «όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη» κατά τη γνώμη του WEF;

Λοιπόν, σύμφωνα με τον Klaus Schwab είναι όλοι του ανθρώπινου πολιτισμού, τώρα και στο μέλλον.

Με άλλα λόγια, ο στόχος της SHC είναι οι εταιρικοί ηγέτες και η παγκοσμιοποιητική γραφειοκρατία να αναλάβουν την ευθύνη για ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο για τους δικούς τους υπαλλήλους, τους μετόχους και τα κέρδη τους.

Και τέτοιοι ηγέτες δεν θα ενεργούσαν ως άτομα, θα ενεργούσαν ως συλλογικότητα.

Με άλλα λόγια, η SHC απαιτεί από όλες τις μεγάλες εταιρείες να ενεργούν ως μια ενιαία μονάδα με έναν ενιαίο σκοπό και μια ενοποιημένη κολεκτιβιστική ιδεολογία – Ένα ιδεολογικό μονοπώλιο.

 

 

Όπως αναφέρει ο Klaniarious Schwab:

« Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του μοντέλου των ενδιαφερομένων σήμερα είναι ότι τα διακυβεύματα του συστήματός μας είναι πλέον πιο ξεκάθαρα παγκόσμια. Οι οικονομίες, οι κοινωνίες και το περιβάλλον συνδέονται στενότερα μεταξύ τους τώρα από ό,τι πριν από 50 χρόνια. Ως εκ τούτου, το μοντέλο που παρουσιάζουμε εδώ έχει θεμελιωδώς παγκόσμιο χαρακτήρα, και οι δύο κύριοι ενδιαφερόμενοι είναι επίσης.

…Αυτό που κάποτε θεωρούνταν εξωτερικές επιπτώσεις στη χάραξη εθνικής οικονομικής πολιτικής και στη λήψη ατομικών εταιρικών αποφάσεων θα πρέπει τώρα να ενσωματωθεί ή να εσωτερικευτεί στις λειτουργίες κάθε κυβέρνησης, εταιρείας, κοινότητας και ατόμου. Ο πλανήτης είναι επομένως το κέντρο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και η υγεία του θα πρέπει να βελτιστοποιηθεί στις αποφάσεις που λαμβάνονται από όλους τους άλλους ενδιαφερόμενους».

Η ιδέα της SHC είναι απατηλή εκ πρώτης όψεως επειδή προσποιείται ότι οι εταιρείες θα λογοδοτήσουν από το κοινό μέσα σε κάποια μορφή «επιχειρηματικής δημοκρατίας», σαν το κοινό να έχει ψήφο για το τι κάνουν οι εταιρείες.

Στην πραγματικότητα, οι εταιρείες θα λένε στο κοινό τι είναι αποδεκτό να σκέφτεται και να κάνει και οι εταιρείες σε συνδυασμό με τις κυβερνήσεις θα χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να τιμωρούν τους ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Το μεγάλο μαγικό κόλπο είναι ότι αυτές οι ίδιες ενοποιημένες εταιρείες χρησιμοποιούν την ασπίδα της «ιδιωτικής ιδιοκτησίας» και των επιχειρηματικών δικαιωμάτων ως μέσο ελέγχου της κοινωνίας χωρίς επιπτώσεις.

Άλλωστε, πρωταρχική αρχή του συντηρητισμού και του συντάγματος των ΗΠΑ είναι τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Έτσι, η παρέμβαση για να διαταράξει την εταιρική διακυβέρνηση θα παραβίαζε ένα από τα αγαπημένα μας ιδανικά. Ακούγεται σαν Catch-22, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι εταιρείες αποτελούν στον πυρήνα τους μια σοσιαλιστική αντίληψη: Δημιουργούνται μέσω κυβερνητικού καταστατικού, μεταβιβάζονται νομικά πρόσωπα και έχουν ειδική προστασία από την κυβέρνηση.

ΔΕΝ είναι οντότητες ελεύθερης αγοράς και ο Άνταμ Σμιθ, ο δημιουργός των περισσότερων ιδανικών της ελεύθερης αγοράς, αντιτάχθηκε στις εταιρείες ως καταστροφικές και επιρρεπείς στο μονοπώλιο.

Εφόσον λαμβάνουν προστασία από την κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων νομισματικών κινήτρων και προγραμμάτων διάσωσης, οι εταιρείες δεν θα πρέπει να απολαμβάνουν την ίδια προστασία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας όπως οι κανονικές επιχειρήσεις. Είναι παρασιτικές δημιουργίες, ξένες προς τον φυσικό επιχειρηματικό κόσμο. Σε μια κοινωνία βασισμένη στην ελευθερία θα αποσυναρμολογούνταν για να αποτραπούν αυταρχικά αποτελέσματα.

Ο καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών είναι επίσης μια απίστευτα αλαζονική υπόθεση, επειδή υποθέτει ότι οι ηγέτες εταιρειών έχουν τη σοφία ή την αντικειμενική ευφυΐα να επεκτείνουν τον ρόλο τους πέρα ​​από τις επιχειρήσεις και σε κοινωνικές και πολιτικές σφαίρες. Αυτό έχει ήδη συμβεί από πολλές απόψεις με πολύ χάος που δημιουργήθηκε, αλλά η ανοιχτή εταιρική διακυβέρνηση είναι το τελικό παιχνίδι και κάθε άλλο παρά αντικειμενικό ή καλοπροαίρετο.

Ποια είναι μερικά παραδείγματα αυτού του είδους εταιρικής/πολιτικής διακυβέρνησης (φασισμός) στην πράξη; Τι θα λέγατε για τη λογοκρισία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης Big Tech που κλίνει ΒΑΡΙΑ εναντίον των συντηρητικών και των ακτιβιστών της ελευθερίας;

Τι θα λέγατε για στοιχεία συμπαιγνίας μεταξύ εταιρειών μεγάλης τεχνολογίας και κυβέρνησης, όπως η διοίκηση Μπάιντεν και το DHS που συνεργάζονται στενά με το Twitter και το Facebook για να αφαιρέσουν ενεργά τις φωνές και τις απόψεις που δεν τους αρέσουν;

Τι θα λέγατε για τους εταιρικούς ηγέτες να συνωμοτούν για να καταστρέψουν τους συντηρητικούς ανταγωνιστές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως ο Parler;

Τι θα λέγατε για δάνεια ESG που χρηματοδοτούνται από εταιρικούς υποστηρικτές όπως η Blackrock ή παγκοσμιοποιητικές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις όπως το Rockefeller Foundation;

Εάν όλοι οι εταιρικοί δανειστές εφάρμοζαν ESG στις δανειακές τους πρακτικές, όλα τα άτομα και οι επιχειρήσεις θα έπρεπε να υιοθετήσουν αριστερές κοινωνικές ιδεολογίες και αμφίβολους περιβαλλοντικούς ισχυρισμούς για να έχουν πρόσβαση σε πιστώσεις.

Το ESG είναι ένα νομισματικό κίνητρο που δημιουργείται από εταιρικές ελίτ για να κρατούν όλες τις άλλες επιχειρήσεις σε σειρά. Εάν συνεχιστεί, το ESG θα μπορούσε να εξαλείψει την πολιτική αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση σε μια μόνο γενιά.

Και τι γίνεται με το Συμβούλιο για τον Περιεκτικό Καπιταλισμό ;

Αυτή είναι η πιο κραυγαλέα έκφραση ανοιχτού παγκόσμιου φασισμού που έχω δει ποτέ, με χρηματοοικονομικές ελίτ και πολιτικούς να συνεργάζονται με τον ΟΗΕ και ακόμη και θρησκευτικούς ηγέτες όπως ο Πάπας Φραγκίσκος.

Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια ενιαία κεντρική πλατφόρμα παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα βασίζεται στις ίδιες ατζέντες που περιγράφονται στο ESG και το SHC, καθιστώντας τις εταιρείες μέλη ενός νέου παγκόσμιου συμβουλίου το οποίο αναφέρονται ως «Οι Φύλακες».

Δεν προσπαθούν καν να κρύψουν τη συνωμοσία πια, είναι ανοιχτά.

Ο Klaus Schwab φροντίζει ιδιαίτερα να αναφέρει συχνά ότι τα γεγονότα της παγκόσμιας κρίσης είναι η «ευκαιρία» που απαιτείται για να ωθήσει το κοινό στην αγκαλιά του Καπιταλισμού Ενδιαφερομένων μέσω ενός σημείου σύνδεσης που ονομάζεται «Η Μεγάλη Επαναφορά».

Δηλαδή, πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχει (ή να κατασκευαστεί) εκτεταμένος φόβος και απόγνωση για να διαιωνιστεί γρήγορα το πλαίσιο SHC. Προφανώς, οι παγκοσμιοποιητές βρίσκονται σε ένα χρονοδιάγραμμα συρρίκνωσης, αν και είναι δύσκολο να πούμε γιατί. Σκίζουν τη μάσκα πιο γρήγορα τα τελευταία δύο χρόνια από ό,τι την προηγούμενη δεκαετία.

Περισσότερο από πιθανό καταλαβαίνουν σε κάποιο βαθμό ότι αν πάνε πολύ αργά, το κοινό θα έχει χρόνο να υπερασπιστεί εναντίον τους. Θα επινοήσουν κάθε είδους περισπασμούς και αποδιοπομπαίους τράγους για να αποτρέψουν τους ανθρώπους με πνεύμα ελευθερίας να τους αντεπιτεθούν. Θα μας στοχοποιήσουν στη Ρωσία, θα μας στοχοποιήσουν την Κίνα, θα μας στοχοποιήσουν σε χρήσιμους ηλίθιους μεταξύ των αριστερών.

Θα στοχοποιήσουν τη Ρωσία, την Κίνα και τους αριστερούς εναντίον μας. Θα προσπαθήσουν να μας στείλουν στον πόλεμο, θα μας πουν εξεγερμένους, θα μας πουν τρομοκράτες, θα πουν ξεκινήσαμε την όλη κατάρρευση και ότι φταίμε για τα δεινά του κόσμου.

Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι παγκοσμιοποιητές στην κορυφή πληρώνουν το τίμημα για το κακό που προκαλούν.

Όταν αφαιρεθεί το κεφάλι του φιδιού, μόνο τότε μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος φταίει, ποιοι ήταν οι ήρωες, ποιοι ήταν οι κακοί και ποιοι ήταν οι ηλίθιοι.

Μόνο τότε μπορούμε να ξαναχτίσουμε έχοντας κατά νου την αληθινή ελευθερία.

 

Πηγή ξενλογλωσσου κειμένου

πηγή μετάφρασης

Back to top button