breaking newsΔιεθνή

Παράξενη δημοκρατία έχουν στις ΗΠΑ…

 

Το 2000 ο Μπους τζούνιορ κέρδισε την προεδρία των ΗΠΑ με 500.000 λιγότερες ψήφους από τον Αλ Γκορ. Δεν διαμαρτυρήθηκε, γιατί έτσι είναι το εκλογικό σύστημα, το οποίο οι Αμερικάνοι εξακολουθούν να μην αμφισβητούν.

Για την ιστορική ακρίβεια διαμαρτυρήθηκε, αλλά όχι για αυτήν την κατάφωρη αδικία. Ζήτησε την επανακαταμέτρηση των ψήφων στην Φλόριντα, όπου ήταν κυβερνήτης ο αδελφός του Μπους, αίτημα το οποίο απέρριψε το Ανώτατο Δικαστήριο με 5-4 ψήφους. Πόσες ψήφους είχαν πάρει στην Φλόριντα οι δύο μονομάχοι; 2.912.790 ο Μπους και 2.912.253 ο Γκορ κι όμως του αρνήθηκαν την επανακαταμέτρηση, ενώ στο σύνολο της επικράτειας είχε πάρει 500.000 περισσότερες. Κανονικότατο πραξικόπημα δηλαδή από μία ελεγχόμενη δικαστική πλειοψηφία. Αν δεν είχε γίνει λαθροχειρία, δεν θα έλεγαν οι ίδιοι οι αδελφοί Μπους «Να τις ξαναμετρήσουμε»;

Και γιατί 537 ψήφοι είχαν τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί το εκλογικό σύστημα, προβλέπει, ότι όποιος κερδίζει μία Πολιτεία, έστω και με μία ψήφο διαφορά(!) παίρνει όλους τους Εκλέκτορες της Πολιτείας και με τους 25 εκλέκτορες της Φλόριντα ο Μπους ξεπέρασε κατά 1 τους 270, που του χρειάζονταν για να εκλεγεί…

Κάνοντας μία ανασκόπηση στο Αμερικάνικο εκλογικό σύστημα, προσπαθούμε να δούμε αν έχει κάποια ελπίδα ο Κένεντι, καθώς φτάνει, ή ξεπερνάει το 20%, ενώ ο πρώτος (Τραμπ) φτάνει μόλις το 36%.

Αν η επιρροή του είναι σχετικά ομοιόμορφη στις πολιτείες, δεν βγάζει ούτε έναν εκλέκτορα και μάλλον έτσι θα γίνει. Είναι παράξενο, γιατί αν είχαν (ας πούμε) το Γαλλικό σύστημα και αν κατάφερνε να βγει δεύτερος, σε έναν δεύτερο γύρο θα κέρδιζε είτε τον Τραμπ, είτε τον Μπάιντεν. Θα πει κανείς «και γιατί είναι πιο δημοκρατικό να γίνεται ο δεύτερος πρώτος στον δεύτερο γύρο;» Κατ αρχήν αν ο πρώτος πήρε 36% αυτονόητα είναι πιο δημοκρατικό. Αλλά και 48% να πάρει, πάλι το 52% είναι περισσότεροι, αν προτιμούν τον δεύτερο. Ετσι κι αλλιώς τέτοιο αποτέλεσμα πρώτου γύρου δεν ανατρέπεται εύκολα κι αν συμβεί ποτέ, πάει να πει, ότι υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι, που θα συσπειρώσουν όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στο πρόσωπο του δεύτερου και αν συναινεί ο λαός, έτσι πρέπει να γίνει.

Αν δούμε το συγκεκριμένο παράδειγμα των επερχόμενων Αμερικάνικων εκλογών, ο Κένεντι είναι η ενωτική λύση σε μία κοινωνία πολύ διχασμένη (και ίσως η καλύτερη). Και μάλιστα δεν μιλάμε για ανατροπή στον δεύτερο γύρο κάποιου που παίρνει το 45-47% στον πρώτο γύρο, αλλά μόλις το 36% σε ένα εκλογικό σύστημα μία κι έξω. Δηλαδή αυτές οι δημοσκοπήσεις διεξάγονται σε ένα εκλογικό σώμα, που δεν περιμένει δεύτερο γύρο, άρα το 30% που δηλώνει, ότι θα ψηφίσει άλλους από τους δύο μονομάχους, γνωρίζει, ότι η ψήφος του θα πάει στο καλάθι των αχρήστων και παρόλα αυτά προτιμάει αυτήν την επιλογή. Πόσοι περισσότεροι (από τους σημερινούς ψηφοφόρους των δύο κομμάτων) θα ψήφιζαν κάτι άλλο, αν υπήρχε δεύτερος γύρος; Και πόσοι περισσότεροι θα ψήφιζαν γενικώς σε μία χώρα που η αποχή είναι σταθερά πρώτο κόμμα; [Και φυσικά αυτοί που σήμερα απέχουν, δεν θα ψήφιζαν ούτε Τραμπ, ούτε Μπάιντεν.]

Γιατί με σύστημα δύο γύρων θα ήταν σίγουρη η νίκη Κένεντι; Γιατί έχει συμπάθειες στους οπαδούς και των δύο κομμάτων. Αφενός εκπροσωπεί το υγιές κομμάτι των Δημοκρατικών και αφετέρου είναι συνεπής αντιεμβολιαστής. Όχι σαν τον Τραμπ, που αρχικά αρνήθηκε την ύπαρξη του κορωνοϊού, στην συνέχεια συμμορφώθηκε πλήρως με τας υποδείξεις του ΠΟΥ και στο τέλος μας έλεγε για το «θαύμα της Pfizer»…

Από την άλλη, το εκλογικό σύστημα και το Σύνταγμα γενικότερα ευνοούν τις μικρότερες πληθυσμιακά Πολιτείες, τιμώντας τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα των ΗΠΑ και δεν φτιάχτηκαν για να ευνοήσουν είτε τους Δημοκρατικούς, είτε τους Ρεπουμπλικάνους. Συμπτωματικά άλλοτε ωφελούνται οι μεν και άλλοτε οι δε. Ευνοούν όμως καταλυτικά τον δικομματισμό και αυτό με την σειρά του υποβαθμίζει την δημοκρατία σε ένα σύστημα εναλλαγής δύο κομμάτων με πολύ δυσδιάκριτες διαφορές. Για παράδειγμα, παραδοσιακά οι Δημοκρατικοί ήταν περισσότερο φιλειρηνιστές και οι Ρεπουμπλικάνοι περισσότερο δεμένοι με την πολεμική βιομηχανία και τον στρατό. Τώρα οι Δημοκρατικοί έχουν αφηνιάσει για έναν πόλεμο δίπλα σε νεοναζί, που σχοινοβατεί πάνω σε πυρηνικά και ο Τραμπ υπόσχεται ειρήνη την επόμενη μέρα!

Πάντως αν αθροιστούν τα ποσοστά Τραμπ και Κένεντι, οι Αμερικάνοι που θέλουν ειρήνη με την Ρωσία είναι τουλάχιστον 56% έναντι μόλις 31-32% του πολεμοχαρή Μπάιντεν. Επίσης, το τεράστιο ποσοστό της αποχής δεν θέλει πόλεμο. Συνεπώς ένα ασήμαντο ποσοστό θέλει τον πόλεμο στην Αμερική, όπως και στην Ευρώπη.

Μήπως στην Ελλάδα πόσο είναι το ποσοστό επί του συνόλου των ψηφοφόρων, που έχει απομείνει στον Μητσοτάκη; Κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν συναινεί με την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία (έστω κι αν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ το κάνουν από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης). Κι όμως ένα κόμμα που στηρίζεται από το 20% των πολιτών μπορεί να αφοπλίζει «νόμιμα» την ίδια την πατρίδα του. Αυτό θα πει «δημοκρατία»…

Το δυστύχημα για την ανθρωπότητα είναι, ότι οι Αμερικάνικες εκλογές και η ανάληψη από τον νέο Πρόεδρο αργούν πολλούς μήνες και οι αφιονισμένοι της Ουάσιγκτον και της CIA έχουν αφηνιάσει φέρνοντας τον πλανήτη στο χείλος του πυρηνικού αφανισμού. Τώρα προαναγγέλλουν τρομοκρατικά χτυπήματα σε όλη την υφήλιο, ως δήθεν αντίποινα του Πούτιν.

Από πού προκύπτουν τα συμπεράσματα των «έγκριτων» αναλυτών, ότι σκοπεύει να τα κάνει λαμπόγυαλα; Και σε ποιο από τα εκατοντάδες πισώπλατα μαχαιρώματα αντέδρασε έτσι; Χίλιες φορές οι «αναλυτές» της διεθνούς πολιτικής προανήγγειλαν την «οργή του Πούτιν» και δυό χιλιάδες φορές διαψεύστηκαν. Αυτά που θα γίνουν, δεν θα είναι η «οργή του Πούτιν» λοιπόν, αλλά οι πιο ύπουλες προβοκάτσιες των Δυτικών μυστικών υπηρεσιών.

PrimeNews.

Back to top button