Σαν τον Άγιο Παίσιο ένας απλός μοναχός που αξιώθηκε το προορατικό το προφητικό προέβλεψε το μεγάλο σεισμό της Χίου τον πιο πολύνεκρο στην πρόσφατη νεοελληνική ιστορία. Συκοφαντήθηκε και εξορίστηκε σαν τον Άγιο Νεκτάριο Νεαμονίτες και οι 2 , θεόπτης του ακτίστου φωτός παιδιόθεν. Νέος Παρθένιος αναδείχθηκε δαιμονοδιώκτης. Προγνώρισε το τέλος του με όραμα της Θεοτόκου. Κλήθηκε με ενύπνιο από τον Απ Μάρκο να ανακαινίσει ναίσκο του που μεταμορφώθηκε σε μονή του. Ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς προέβλεψε τη λύση των δεσμών της ατεκνίας της μητέρας του και ότι θα έλθει μοναχός Άγιος στον κόσμο.. Την αγιότητα του ομολόγησε ως και ο Τούρκος χωροφύλακας που πήγε να τον συλλάβει ενώ στο τέλος γνώρισε τέτοια αποδοχή που οι κάτοικοι της Χίου όπου πατούσε μάζευαν το χώμα για φυλακτό.
Ο Όσιος Παρθένιος ο εν Χίω παρεμβαίνει σήμερα για να πάρει μέρος στη διαμάχη περί προφητολαγνείας-προφητοφοβίας. Απέδειξε με το βίο του ότι ο άνθρωπος του Θεού και σεισμούς προβλέπει και δίνει ως και ακριβές χρονικό πλαίσιο και τοπικό προσδιορισμό.
Ἐγεννήθη εἰς τὸ χωρίον Δαφνῶν τῆς Χίου κατὰ τὸ ἔτος 1815 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Μιχαὴλ καὶ Ἀντωνία Φραγκοσκούφη (ἢ Μενή).
Οι γονείς του Οσίου Παρθενίου, Αντώνιος Φραγκοσκούφης ή Μενής και Αντωνία το γένος Παντελάρα, κατοικούσαν στον Δαφνώνα της Χίου. Ήταν μεγάλοι σε ηλικία και δεν είχαν αγόρι. Κατέφυγαν στον Άγιο Μακάριο τον Νοταρά, που τότε ασκήτευε στη Χίο, ζητώντας τις προσευχές του.
Ο πρωτοκορυφαίος των Κολλυβάδων τους παρότρυνε να επικαλούνται τον Άγιο Νεομάρτυρα Πολύδωρο, που υπήρξε πνευματικό του τέκνο, διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα αποκτήσουν γιο, ο οποίος θα γινόταν στήριγμα πολλών θλιβομένων ψυχών
Περὶ τῆς γεννήσεώς του προεφήτευσε ὁ Ἅγιος Μακάριος Κορίνθου ὁ Νοταρᾶς (ὁ καὶ τελικῶς ἀσκητεύσας εἰς τὴν προσφιλήν του Χίον) στὴ μητέρα τοῦ Ὁσίου, οὖσαν ἐν προκεχωρημένῃ ἡλικίᾳ,τὰ ἑξῆς: «θὰ κάμεις ἀγόρι, θὰ τὸ ὀνομάσεις Πολύδωρον, θὰ γίνει μοναχὸς καὶ διὰ αὐτοῦ θὰ σωθοῦν πολλὲς ψυχές».
Από παιδί θεόπτης- φωτολουσία από άκτιστο φως..
Ἐγεννήθη ὁ Πολύδωρος.. η Θεία Χάρη τον επισκέφθηκε ήδη από την απαλή εκείνη ηλικία: προσευχόμενος μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, έβλεπε θείο Φως να τον καταυγάζει, όπως διηγείται ο βιογράφος του Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ.
Ο Πολύδωρος δεν έδειχνε να έχει κλίση στον Μοναχισμό. Αρραβωνιάστηκε με μια κοπέλα και έφυγε για να εργαστεί ως ναυτικός. Επιστρέφοντας όμως από κάποιο ταξίδι, έμαθε ότι η μνηστή του είχε πεθάνει. Μην αντέχοντας τον ξαφνικό αποχωρισμό, πήγε στον τάφο της και τον έσκαψε για να τη δει για τελευταία φορά. Όμως είδε την αποσύνθεση που είχε ήδη αρχίσει και τότε συνειδητοποίησε τη ματαιότητα τον εγκοσμίων και την φθαρτότητα του παρόντος βίου.
…καταγίνηκε μὲ τὸ ἐμπόριο καὶ παραλλήλως ἀρραβωνίσθη εἰς ἡλικίαν 20 ἐτῶν. Σ’ ἕνα χρόνο ἡ μνηστή του πεθαίνει. Γυρίζοντας ἀπὸ ταξίδι ἐπισκέπτεται τὸν τάφο της καὶ ἀνοίγοντας τὴν πλάκα ἀντικρίζει τὴ σεσηπυῖα σωρό της γεμάτη σκώληκες καὶ φιλοσοφεῖ περὶ τοῦ θανάτου καὶ τὴ ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων. Κι ἀποφασίζει νὰ τὰ ἐγκαταλείψει ὀριστικά.
μοναχική κουρά στη Νέα Μονή της Χίου
Ο Πολύδωρος μετέβη στη Νέα Μονή ως δόκιμος…. Σε σύντομο χρονικό διάστημα εκάρη μοναχός με το όνομα Παρθένιος.
Λαμβάνει τὸ Μέγα Ἀγγελικὸ σχῆμα εἰς τὴν Νέαν Μονὴν τῆς Χίου (ἱδρυθεῖσαν τὸν 10ον αἰώνα) μετονομασθεὶς ἀπὸ Πολύδωρος Παρθένιος. Σὲ μητρῶο τῆς Νέας Μονῆς μὲ ἡμερομηνία 7/5/1843 γράφεται τοῦτο: «Ὁ Γεροπαρθένιος ἴδιον τοῦ Φραγκοσκούφη γρ. 200».Δὲν ἦταν ἀκόμη οὔτε 35 χρονῶν καὶ τὸν προσαγόρευαν γερο-Παρθένιο.
Σε ενύπνιο η κλήση του από τον Απ. Μάρκο
Ἀνακαλύπτει ἐπὶ τοῦ Ὄρους Πενθόδου ἀπόκρημνο σπήλαιο,εἰς τὸ ὁποῖο ἀποφασίζει νὰ ἐγκαταβιώσει. Σὲ ἐνύπνιο βλέπει τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον καὶ Εὐαγγελιστὴν Μάρκο μὲ μοναχικὴ ἐνδυμασία νὰ τὸν ἀποκαλεῖ «γείτονα» καὶ νὰ τὸν προσκαλεῖ νὰ ἔρθει νὰ τὸν βρεῖ. Πράγματι λίγα μόνο μέτρα παραπάνω ἀπὸ τὸν τόπο ἀσκήσεώς του ἀνακάλυψε ἐρημωμένο ναΰδριον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ τότε ἀρχίζει νὰ ἀνεγείρει μικρὴ Μονὴ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Σύντομα κοντά του συρρέει ἀρκετὰ μεγάλος ἀριθμὸς μοναχῶν….
προορατικό – προφήτεψε σεισμό
Σύμφωνα μὲ μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων καὶ τῶν ἐπιγόνων τους ὁ Ὅσιος εἶχε ἀξιωθεῖ τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος. Προέγνωσε τὸν θάνατο ἑνὸς νέου στὴν ἡλικία καλογήρου του καὶ τὸν προέτρεψε νὰ προετοιμασθεῖ.
Το 1881, στις 22 Μαρτίου, σημειώθηκε στη Χίο ο πιο πολύνεκρος σεισμός των τελευταίων 200 ετών στον ελλαδικό χώρο: 3.550 νεκροί.Ο Άγιος τον προέβλεψε..
Όπως αναφέρει ο βιογράφος του Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ, κάποια μέρα οι μοναχοί του Αγίου Μάρκου είδαν τον Γέροντά τους να ατενίζει εκστατικός τον ουρανό. Κατάλαβαν ότι κάτι έβλεπε. Όταν συνήλθε από την έκσταση, δακρύβρεκτος τους διηγήθηκε ότι είχε δει ένα μαύρο σύννεφο να σκεπάζει την πόλη της Χίου και τα νότια χωριά. Κατάλαβε πως κάποιο μεγάλο κακό θα συνέβαινε.
Λίγες μέρες μετά, ενώ προσευχόταν, άκουσε μια βροντερή φωνή να του λέει: «Παρθένιε, δεν θα σου αποκρύψω ότι η Χίος, η πατρίδα σου, θα καταστραφεί. Θα την συγκλονίσει φοβερός σεισμός. Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο και τίποτα δεν αλλάζει την βουλή Μου, που δεν απέκρυψα από τον δούλο Μου». Αρχισε λοιπόν ο Όσιος να ειδοποιεί τους προσκυνητές από τον Σεπτέμβριο του 1880 ότι στις 22 Μαρτίου του 1881, ημέρα Κυριακή και ώρα μία το μεσημέρι, θα γίνει φοβερός σεισμός. ( δίνει όχι μόνο τη μέρα αλλάκαι την ώρα) Και σας το λέω, τους έλεγε, για να μετανοήσετε και να προσεύχεστε, αλλά και για να προφυλαχθείτε εκείνη τη μέρα. ( δηλ. ο άγιος είχε πληροφορία και την μετέδωσε έδωσε ακριβώς το χρονικό στίγμα του σεισμού και τον τον τοπικό προσδιορισμό. Αυτά για κάποιους που προπαγανδίζουν ότι το προφητικό δεν υπάρχει μ. Χ και ότι το προφητικό δεν έδινε χρονικό πλαίσιο. )
Το τίμημα της αλήθειας ( η ιστορία επαναλαμβάνεται )
Οι κάτοικοι του νησιού είχαν τρομοκρατηθεί από την προφητεία και ο διοικητής, νομίζοντας ότι έτσι θα διασφαλίσει την τάξη, τον εξόρισε στη Σμύρνη. Επιβιβαζόμενος στο πλοίο ο Όσιος είπε στους Χριστιανούς που θρηνούσαν για τον αποχωρισμό ότι γρήγορα θα τον έφερναν πίσω. Πριν το πλοίο φτάσει στη Σμύρνη, έγινε ο πρώτος σεισμός. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε ζητώντας την ανάκληση του Αγίου από την εξορία και ο Τούρκος διοικητής αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να τον ανακαλέσει.
Πράγματι, τον Μάρτιο η προφητεία επαληθεύτηκε ακριβώς στον χρόνο που προείπε ο όσιος Παρθένιος: 22 Μαρτίου 1881 στη μία το μεσημέρι.
Ο λαός της Χίου, που ήδη ευλαβείτο τον Παρθένιο ως Άγιο, μετά από αυτό τον τιμούσε ακόμα περισσότερο, μαζεύοντας ακόμα και το χώμα που πατούσαν τα πόδια του για φυλακτό. ( αυτό θα πει άγιος άγιοόχι το χώμα που τον σκεπάζει αλλά το χώμα που πάτησε και περπάτησε αγιοβάδιστος τόπος )
Ἀνήμερα τῆς καταστροφῆς τῆς Χίου ἀπὸ τὸ φονικὸ σεισμὸ τῆς 22ας Μαρτίου τοῦ 1881 ὁ Ὅσιος θρηνώντας φώναζε «Ἕνα μεγάλο βουνὸ θὰ πέση καὶ θὰ κτυπήση τὴ Χίον». Μάλιστα ἀπέτρεψε ἕνα λαϊκό, ὀνόματι Κωνσταντίνο, νὰ ἐγκαταλείψη τὸ μοναστήρι τὴν ὥρα τοῦ σεισμοῦ. Παρὰ μόνο ὅταν κόπασε τὸ κακὸ τοῦ εἶπε «πήγαινε τῶρα νὰ ξεπλακώσης τὴ γυναίκα σου καὶ τὰ παιδιά σου, μὲ προσοχὴ μὴν τοὺς κτυπήσεις,διότι ὅλοι ζοῦνε». Καὶ πράγματι ὁ Κωνσταντίνος βρῆκε τὴν οἰκογένειά του σώα κι ἀβλαβή. Τὸ κήρυγμά του πρὸς ὅσους ἔσπευδαν στὸ μοναστηράκι γιὰ βοήθεια ἦταν: «Μετανοεῖτε παιδιά μου, εἰδάλλως θὰ βουλιάξει ἡ Χίος». Ὁ Κύριος τοῦ φανέρωνε τὰ κρύφια τῶν καρδιῶν πολλῶν πιστῶν καὶ τοὺς διηυκόλυνε κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἐξαγορεύσεως τῶν ἀμαρτιῶν νὰ ὁμολογήσουν. ( αν και απλώς μοναχός είχε το χάρισμα του εξομολόγου τους έστελνε έτοιμους )
Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ
Αλλά η αγία του βιοτή κίνησε τον φθόνο κάποιων που επηρέασαν τον τότε Μητροπολίτη Χίου εναντίον του. ( Άγιος Νεκτάριος πριν τον Άγιο Νεκτάριο Νεαμονίτες και οι δύο)
Δυο εκδοχές ή 2 λόγοι για τη δίωξή του..
α. Ο Όσιος Παρθένιος,νεαρός ακόμη μοναχός, θέλησε ν’ ασκητέψει στην περιοχή Πένθοδο, η οποία ανήκε στη Νέα Μονή της Χίου. Ο ηγούμενος Μελέτιος Φλουράς όχι μόνο δεν του το επέτρεψε, αλλά και τον κατήγγειλε στον δεσπότη της Χώρας Γρηγόριο Κωνσταντινίδη.
β. Ο Μητροπολίτης, φοβούμενος μήπως δημιουργηθούν υποψίες στην τουρκική διοίκηση ότι τα κτίσματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των Τούρκων σε περίπτωση πολέμου, κατήγγειλε τις ενέργειες του Οσίου στον Τούρκο διοικητή. Εκείνος έστειλε έναν ζαπτιέ να οδηγήσει Παρθένιο σε απολογία ενώπιόν του.
Ο ζαπτιές, άνθρωπος απλοϊκός και καλοπροαίρετος, πήγε αρματωμένος και συνάντησε τον νεαρό ασκητή.
› Εσύ είσαι ο καλόγερος; Εσύ κάνεις το νταβαντούρι; Που είναι το μοναστήρι σου;
Ο όσιος του έδειξε μια σπηλιά και ένα μικρό εκκλησάκι από ξερολιθιά.
› Βάι, βάι! Τέτοια φτώχεια! Εσένα θένε να πάνε φυλακή; Φυλακή γκιουζέλ για σένα.
Ο ασκητής έμαθε τον σκοπό του ερχομού του και τον παρακάλεσε να ξεκινήσουν την επόμενη , το πρωί. ….Ο Τούρκος έδειξε κατανόηση και τον ρώτησε:
› Και που θα μείνω τη νύχτα;
› Εκεί στη σπηλιά.
› Όκι χωρά. Με πλακώνει η καρδιά μου.
› Θέλεις εδώ στο εκκλησάκι;
› Θέλω. Θα κοιμηθώ όμως έξω. Μέσα είναι αμαρτία. Μέσα θα κοιμηθείς εσύ. Δική σου είναι η εκκλησία.
Έφαγαν κάτι φτωχικά και ο ζαπτιές έβγαλε και πρόσφερε στον όσιο ρακί.
› Εγώ δεν πίνω , είπε εκείνος.
› Εγώ κάνει να πιώ εδώ που είναι η Παναγία;
› Κάνει , κάνει να πιεις.
Ήπιε λίγο κι αποκοιμήθηκε. Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, ξύπνησε. Σαν ν’άκουσε ένα μουρμουρητό. Πλησιάζει στον εκκλησάκι, σκύβει στον πορτάκι του ,και μένει αποσβολωμένος. Στο τρεμάμενο φως του καντηλιού ο όσιος προσευχόταν . Δεν ακουμπούσε όμως στη γη κι ήταν λουσμένος μ’ ένα φως ιλαρό!…Είχε σηκώσει τα χέρια και το φως ακτινοβολούσε γύρω του. ( έτσι είναι ο Χριστός Τό φῶς Χριστοῦ “φαίνει πᾶσι“). Σε λίγο χαμήλωσε τα χέρια. Τω φως χάθηκε.Ο μοναχός προσευχόταν για την αναξιότητά του κι έκλαιγε, έκλαιγε…Κι ο τούρκος άκουγε το κλάμα, εκστατικός , ένα κλάμα βουβό και σιγανό, ανάμεσα στα λόγια της προσευχής.
Ο Τούρκος χωροφύλακας ομολογεί την αγιότητα του!
Μόλις έφεξε, έφυγε ο ζαπτιές αναστατωμένος, μόνος του, για τη Χώρα. Δεν τόλμησε να ενοχλήσει τον όσιο και να τον πάρει μαζί του. Ο δεσπότης απόρησε:
› Που είναι ο καλόγερος; ρώτησε.
› Δεσπότη, εφέντη, ο καλόγερος είναι άνθρωπος του Θεού , είπε ο τούρκος, και διηγήθηκε όσα είχε δει.
Ο επίσκοπος κατάλαβε. Έμαθε εκείνο που ήθελε. Στέλνει τώρα άλλο χωροφύλακα , ο οποίος φέρνει τον όσιο αυθημερόν στη Χώρα.
› Εσύ είσαι ο Παρθένιος; τον ρώτησε.
› Εγώ, αποκρίθηκε εκείνος βάζοντας βαθιά μετάνοια.
› Σε κατηγορούν…
› Δίκιο έχουν . Δική τους είναι η περιοχή.
Τι κάνεις πάνω στο βουνό;
› Προσεύχομαι,
› Σε ποιόν άγιο;
› Στον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο.
Το όνομα του αγίου τράνταξε τον επίσκοπο.
› Εκείνος έβλεπε το άκτιστο φως, αλλά κι εσύ το βλέπεις, είπε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του.
› Εγώ ο αμαρτωλός; διαμαρτυρήθηκε ο όσιος, έτοιμος να κλάψει. ( είναι δυνατόν ο άλλος να βλέπει τον άγιο σε κατάσταση ανεπίγνωστης χάριτος)
Ο δεσπότης τον κοίταζε προσεκτικά. Διέκρινε σ’ αυτόν τον μοναχό μια θεϊκή δύναμη.. ένιωσε να τον συγκλονίζει η αγιότητα του.
› Καλά , παιδί μου, Πήγαινε στον καλό…Να πορεύεσαι όπως προσεύχεσαι, και να θυμάσαι κι εμένα στην προσευχή σου….
Nέος Παρθένιος εκβάλει δαιμόνια
Ο Μητροπολίτης Χίου, Στέφανος,τὸ 1948 ἐπικαλούμενος τὰς εὐχὰς τοῦ Ὁσίου Παρθενίου καὶ τοποθετώντας τὰ ἱερὰ λείψανά τοῦ (τὰ ὁποία κατὰ διαστήματα ἐκχέουν ἁπαλὴ εὐωδία) ἐπὶ δαιμονιζομένης μοναχῆς ἐξέβαλε ἰσχυρὸ δαιμόνιο,τὸ ὁποῖο ταλάνιζε αὐτὴν ἐπὶ 17 ἔτη.
Τὸ 1952 ἡ Ἀγγέλα Μανίδη, τοῦ Σταματίου καὶ τῆς Μαρίας, εἰς ἡλικίαν 20 ἐτῶν ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ δαιμόνιο καὶ βρῆκε τὴν ἀκοή της,ἀφοῦ προσεκύνησε στὸν τάφο τοῦ Ὁσίου.
Προγνώρισε το θάνατο του με όραμα της Θεοτόκου.
Είχαν περάσει 45 χρόνια αυστηρής ασκήσεως. Από 23 ετών ασκήτευε και τώρα ήταν 68 ετών.
Μια νύχτα, εκεί που κοιμόταν ήσυχος μέσα στην υγρή και άγρια σπηλιά του, ένα όνειρο τον γέμισε αγαλλίασι. Είδε την Κυρία Θεοτόκο!
– Παρθένιε, του είπε, σε τρεις ημέρες θα είναι έτοιμος ο τόπος της αναπαύσεώς σου. Οι άγιοι σε περιμένουν!
Ο όσιος ξύπνησε. Νόμιζε ότι ακόμη άκουγε το ουράνιο μήνυμα από το στόμα της Παρθένου.
– Δεν έκανα καλό ποτέ στη ζωή μου, είπε, και ήρθε η Κυρία των αγγέλων να με ειδοποιήση για την έξοδο μου;
Έτσι τον προέτρεπε να λέει η ταπεινοφροσύνη του….. Σηκώθηκε. Το ανήγγειλε στους μοναχούς:
– Σε τρεις ημέρες θα πεθάνω, είπε.
Την Τρίτη μέρα, 8 Δεκεμβρίου του 1883, ξάπλωσε στο νεκροκρέββατο χωρίς καμμιά ασθένεια να τον βασανίζη. Μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια.
– Πού να σε ενταφιάσουμε; τον ρώτησαν.
– Να με πάρετε από το πόδι και να με πετάξετε σε μια χαράδρα, τους απάντησε από ταπεινοφροσύνη, όπως ακριβώς και ο Μ. Αντώνιος, σε ανάλογη ερώτηση, όταν επρόκειτο να κοιμηθή.
Αργότερα, καθώς έβλεπε τους οσίους και τους αγγέλους, που είχαν έρθει να τον συνοδεύσουν στην κατοικία των ευφραινομένων, έλεγε:
– Καλώς ήρθαν οι κύριοι μου!
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» ήταν τα τελευταία του λόγια…
Ὁ Ὅσιος Παρθένιος κοιμήθηκε εἰρηνικὰ εἰς τὰς 8 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1883 καὶ ἐτάφη ἐντὸς τοῦ νάρθηκα τοῦ ταπεινοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς του.
Κατά την εξόδιο ακολουθία του πολλοί ασθενείς που ασπάστηκαν το λείψανό του ανέκτησαν την υγεία τους, ενώ κάποιος Νεαμονίτης μοναχός, τη νύχτα της κοίμησής του Οσίου είδε έναν φωτεινό δρόμο στον ουρανό, από τον Άγιο Μάρκο ως τις ουράνιες αψίδες, με αγγέλους γονατισμένους στη μια και την άλλη του άκρη και στο μέσον να περνάει ο όσιος Παρθένιος, συνοδευόμενος από τον χορό των αρχαίων και νέων ασκητών. sostis.gr/orthodoxtimes.gr/tideon.org κ.α
ΥΓ Δεν ήξερα την ύπαρξη του ή δεν τον είχα συγκρατήσει στο νέφος αγίων του ελληνισμού. Χθες ημέρα της γιορτής του 2 με τρεις φορές ευχήθηκα στον Άγιο Πολύδωρο και σήμερα μου εμφανίστηκε ο Άγιος Παρθένιος ο Πολύδωρος που αγίασε ως Παρθένιος. Τι ταπεινοί που είναι οι άγιοι ο ένας σε παραπέμπει στον άλλον.. Πολύδωρου το δώρο……
YΓ Ο Άγιος Παρθένιος ο εν Χίω ο Ασκητής του Αγίου Μάρκου σχετίζεται με την επαρχία Μόρφου καθώς στο βασίλειον της Θεομόρφου έρχεται ο Απόστολος και ευαγγελιστής Μάρκος μαζί με 2 άλλους Αποστόλους εκ των 70ήκοντα τον Τίμωνα κι τον Ρόδωνα εκεί στη θάλασσα του Λιμνίτη συναντούν τον Αυξίβιο τον Ρωμαίο κι αυτός ο άνθρωπος γίνεται ο Άγιος Αυξίβιος ο πρώτος ιεράρχης όλης της ευρύτερης περιοχής της επισκοπής πλέον των Σόλων που είναι αυτή που γέννησε την πολύ νεότερη Μητρόπολη της Μόρφου.
dimpenews.com