| Kallistii / pixabay |
Και αναφέρομαι στους πολλούς σε τούτο τον ρημαγμένο τόπο. Στους πολλούς που έχουν εθιστεί στην επίπεδη λογική. Και ο ρωμαλέος λόγος, ένας λόγος σκληρός, που πολλές φορές η αποφθεγματικότητά του τον κάνει δυσπρόσιτο, τους φοβίζει.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο λαός εγκλωβισμένος στο φόβο και στο “δηθεναριό”. Στο επίπλαστο και στο ανάλαφρο, για να αποδέχεται την πολιτική γελοιότητα. Και πάντα σε κάποιο “φόβο” τον εγκλωβίζουν. Και οι πολιτικοί; Οι πολιτικοί της αθλιότητας έχουν εκπορνεύσει το λαό εν ονόματι του λαού. Και οδηγείται έτσι ο λαός στις έσχατες βαθμίδες της απάθειας και της ανοχής. Οδηγείται στην πολιτική αφασία!
Ακόμη και οι ολίγιστοι στοχαστές αυτού του τόπου γυροφέρνουν χτικιασμένοι στην πολιτική αγορά ζητιανεύοντας θέσεις και οβολούς, για να ψωμιστούν. Και εξαργυρώνουν την πνευματική τους πραμάτεια με τις πρόσκαιρες αντιπαροχές της πολιτικής εξουσίας, που ενώ τους χρησιμοποιεί όσο τους χρειάζεται, τους παροπλίζει εν μια νυχτί, μετατρέποντάς τους σε ανυπόληπτα μειράκια, ανήμπορα να ασκήσουν κάποια επίδραση στην κοινωνία.
Και κάποιοι που επιμένουν ως “γραφικοί” να αντιδρούν, μοιάζουν σαν να έχουν στήσει καταμεσής στο πέλαγος άμβωνες απ’ όπου προσπαθούν με λόγους παραινετικούς να συνετίσουν τα ψάρια, μιας και οι Έλληνες κουφάθηκαν!
Μακάριοι οι αγοραστές της ελπίδας και οι ωραιοποιοί της θνήσκουσας πραγματικότητας. Ακόμη και η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα μπροστά στην κατάντια μας ως κοινωνία.
Για τον κάθε Μητσοτάκη των πακτωλών ψεμάτων και των συνοδοιπόρων του της απληστίας, που επιβάλλουν τις βουλές τους σε τούτη τη χώρα-αποικία των τιμωρημένων (δανείζομαι τη φράση από τον Κάφκα), χαμογελάνε τα κοιμητήρια. “Χαμογελάνε” τα κοιμητήρια, γιατί ξέρουν ότι στο θάνατο διάκριση και μοιρασιά ποτέ δεν γίνεται.
Βλέπω την απομυθοποίηση των πάντων και δεν ακούω σ’ αυτόν τον τόπο των μύθων και των θρύλων, να διηγούνται ούτε ένα παραμύθι που να μπορεί να ζωοποιήσει τους λιποθυσμένους Έλληνες!
freepen.