Μπάιντεν: Οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι βρισκόμαστε πιο κοντά στον πυρηνικό πόλεμο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, μετά την Κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962. Κάποιοι θα υποστήριζαν μάλιστα ότι είμαστε πιο κοντά τώρα από ό,τι ήμασταν εκείνες τις μοιραίες μέρες, όταν οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα παραλίγο να πυροδοτήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.
Εκείνες τις μέρες μας έλεγαν ότι βρισκόμασταν σε μια αναμέτρηση ζωής ή θανάτου με τον κομμουνισμό, και επομένως δεν μπορούσαμε να εκχωρήσουμε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο εδάφους, αλλιώς τα ντόμινο θα έπεφταν ένα-ένα μέχρι να κυριαρχήσουν πάνω μας οι «Κόκκινοι».
Αυτή η κρίση ήταν πολύ πραγματική για μένα, καθώς στρατολογήθηκα εν μέσω της αντιπαράθεσης ΗΠΑ/ΕΣΣΔ για την Κούβα και όλοι μπορούσαμε να νιώσουμε πόσο κοντά ήμασταν στον αφανισμό.
Ευτυχώς, είχαμε έναν πρόεδρο στον Λευκό Οίκο εκείνη την εποχή που κατανοούσε τους κινδύνους του πυρηνικού εκβιασμού. Παρόλο που ήταν περικυκλωμένος από γεράκια που δεν μπορούσαν ποτέ να τον συγχωρήσουν που απέτρεψε την ηλίθια εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα, ο Πρόεδρος John F. Kennedy πήρε το τηλέφωνο για μια συζήτηση με τον Σοβιετικό ομόλογό του, Nikita Khrushchev, η οποία τελικά έσωσε τον κόσμο.
Οι ιστορικοί μας λένε τώρα ότι ο Πρόεδρος Kennedy συμφώνησε να αποσύρει τους αμερικανικούς πυραύλους από την Τουρκία με αντάλλαγμα οι Σοβιετικοί να απομακρύνουν τους πυραύλους από την Κούβα. Ήταν μια κλασική περίπτωση του πώς μπορεί να λειτουργήσει η διπλωματία εάν χρησιμοποιηθεί σωστά.
Είναι πολύ ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε έναν John F. Kennedy στον Λευκό Οίκο σήμερα. Αν και δεν αντιμετωπίζουμε πλέον μια σοβιετική αυτοκρατορία και την κομμουνιστική ιδεολογία ως δικαιολογία για να υιοθετήσουμε έναν συγκρουσιακό τόνο απέναντι στη Ρωσία, η κυβέρνηση Μπάιντεν εξακολουθεί να σέρνει τις ΗΠΑ προς μια πυρηνική σύγκρουση. Γιατί μας βάζουν όλους σε κίνδυνο; Η ίδια παλιά «θεωρία του ντόμινο» που απαξιώθηκε στον Ψυχρό Πόλεμο: Αν δεν πολεμήσουμε τη Ρωσία μέχρι να χαθεί κι ο τελευταίος Ουκρανός, ο Πούτιν σύντομα θα προελαύνει μέχρι το Βερολίνο.
Όλα ξεκίνησαν με τον Μπάιντεν να υπόσχεται πως θα στείλει μόνο στολές και ιατρικές προμήθειες στην Ουκρανία, από φόβο μήπως πυροδοτήσει ρωσικά αντίποινα. Από εκεί πήγαμε στους αντιαρματικούς πυραύλους, τους εκτοξευτές πολλαπλών ρουκετών, τους πυραύλους Patriot, τα μαχητικά οχήματα Bradley και εκατομμύρια φυσίγγια. Η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι θα στείλει πυρομαχικά απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Ουκρανία, που θα δηλητηριάσουν το έδαφος για τις επόμενες χιλιετίες. Φήμες λένε ότι οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς ATACM πρόκειται να παραδοθούν σύντομα, οι οποίοι θα μπορούσαν να χτυπήσουν βαθιά μέσα στη Ρωσία.
Όπως φαίνεται, καθ’ οδόν βρίσκονται και τα μαχητικά αεροσκάφη F-16.
Το σκεπτικό της κλιμάκωσης εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μας λένε, είναι ότι εφόσον οι Ρώσοι δεν έχουν αντιδράσει άμεσα εναντίον του ΝΑΤΟ για την ευθεία υποστήριξη του ΝΑΤΟ στην πολεμική μηχανή της Ουκρανίας, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αντιδράσουν ποτέ.
Είναι πράγματι σίγουρο αυτό το στοίχημα; Είναι σαφές σε πολλούς ότι το να επιτεθούν εναντίον Ρώσων στην Ουκρανία –ή ακόμα και στην ίδια τη Ρωσία–αμερικανικής κατασκευής μαχητικά F-16 που θα απογειώνονται από τις βάσεις του ΝΑΤΟ με πιλότους του ΝΑΤΟ θα αποτελούσε κήρυξη πολέμου στη Ρωσία.
Αυτό σημαίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος – κάτι που καταφέραμε να αποφύγουμε καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Το Κογκρέσο σιωπά –ή συμμορφώνεται– καθώς βαδίζουμε προς την καταστροφή, για χάρη ενός απροσδιόριστου στρατηγικού στόχου των ΗΠΑ. Ο Μπάιντεν – ή όποιος κινεί τα νήματα στην πραγματικότητα – προχωρά ακάθεκτος.
Καθώς μπαίνουμε στον κύκλο των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: χρειαζόμαστε απεγνωσμένα έναν ειρηνικό πρόεδρο, ώστε να κάνει για εμάς ό,τι έκανε ο JFK για τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της κρίσης της Κούβας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ αργά.
[Δείτε επίσης το «προφητικό» άρθρο του 2020 «Mises Institute: Εάν εκλεγεί ο Biden, η Κλίκα των Πολεμοκάπηλων θα επιστρέψει δριμύτερη»]Άρθρο του Ron Paul, πρώην μέλους του Κογκρέσου και διακεκριμένος σύμβουλος του Ινστιτούτου Mises