Φωτο: ΑΠΕ – ΜΠΕ
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια ιστορική επέτειος για την Ελλάδα. Η φετινή του 2020 είναι ακόμη πιο σημαντική, αφού συμπληρώνονται 80 χρόνια από την εποποιία του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου. Επίσης, είναι ο προάγγελος της ακόμη σημαντικότερης επετείου που ακολουθεί, της 25ης Μαρτίου, της Επανάστασης που θα γιορτάσει του χρόνου τα 200 χρόνια της.
Οι αδιάλειπτες τουρκικές προκλήσεις το τελευταίο τρίμηνο θα ωθούσαν οποιαδήποτε κυβέρνηση να προσδώσει σημαίνοντα ρόλο ειδικά σε αυτές τις επετείους, όχι μόνο για την ιστορικότητά τους.
Δεν συνδέονται απλά με την ανάμνηση των μεγάλων νικών του έθνους απέναντι σε υπέρτερους στρατούς και υπεράριθμους λαούς, αλλά συμβολίζουν την υπόμνηση της ισχυρής κρατικής οντότητας που αποτελεί η σημερινή σύγχρονη Ελλάδα -έστω και μεταμνημονιακά- ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ με αυτοδύναμες Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση σε επίπεδο εθνικής και διεθνούς ισχύος ούτε με το 1821, ούτε με το 1940.
Σχέση βέβαια μπορεί να μην έχει, αλλά ως θέση, βρίσκεται και πάλι αμυνόμενη έναντι ενός επιθετικού γείτονα.
Αντί λοιπόν να περιβληθούν οι επετειακές εκδηλώσεις με πρόσθετο κύρος, για άλλη μια φορά βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
Με αφορμή -και όχι αιτία- τον Covid-19 η κυβέρνηση θα είναι απούσα από τη δοξολογία για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Φαίνεται πως διακατέχεται από δυσανεξία απέναντι στο τρίγωνο Ιστορία – Παράδοση – Ορθοδοξία.
Στο μεταξύ η Πρόεδρος της Επιτροπής για τα 200 χρόνια, Γιάννα Αγγελοπούλου, προσκάλεσε τον Ερντογάν στους εορτασμούς του 2021 αλλά… έφαγε πόρτα από την Άγκυρα!!!
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο Ερντογάν συνεχίζει τις προκλήσεις και σε επίπεδο πολιτισμού. Ανακοίνωσε για την Παρασκευή 30/10 για πρώτη φορά μουσουλμανική λειτουργία στη Μονή της Χώρας που με το έτσι θέλω μετέτρεψε το καλοκαίρι από μουσείο σε τζαμί και εμείς αρνούμαστε έστω και τη συμβολική παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής μας ηγεσίας σε χώρους θρησκευτικής λατρείας.
Τα παραπάνω τα γράφει και τα υπογράφει ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ «υπερπατριώτης». Αντίθετα ήμουν και είμαι συνεπής στην Καραμανλική σχολή σκέψης. Προπάντων σύνεση, μέτρο και μετριοπάθεια. Όμως, όλα έχουν ένα όριο. Κάπου μπαίνει μια κόκκινη γραμμή. Και αυτή την κόκκινη γραμμή δεν τη θέτει ο κάθε σχολιογράφος, ούτε δοτοί περαστικοί υπουργοί. Τη θέτουν οι διεθνείς συνθήκες που ορίζουν το Εθνικό μας Δόγμα που διέπει την εξωτερική μας πολιτική τα τελευταία 46 χρόνια.
Όμως όποιος διατηρεί την ελάχιστη εθνική συνείδηση, δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται πως η εποχή αυτή δεν προσφέρεται για δυνητικούς «ωχαδελφισμούς», ούτε «εκπτώσεις» 6 μιλίων. Εκτός αν είναι πρόβατο, ή μια πιο βαριά λέξη που αρχίζει με τα ίδια 3 γράμματα.
Ανάμεσα στην ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ και την ΥΠΟΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, στον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ και τον ΕΝΔΟΤΙΣΜΟ, υπάρχει μια τρίτη στάση, ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟΣ.