Είναι εύκολο να αγνοηθεί ό, τι δεν μπορεί να μετρηθεί και οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για την αντιμετώπιση του COVID 19 αγνόησαν τα αφανή κόστη.
Πρώτη δημοσίευση: 7/72020
Του Ryan McMaken
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Είναι απίθανο οι ειδικοί, οι πολιτικοί και το ευρύ κοινό να είχαν ποτέ στο παρελθόν μια τέτοια εμμονή με τους αριθμούς όσο αυτή την εποχή. Μιλώ, φυσικά, για τους αριθμούς γύρω από τους θανάτους και τις ασθένειες που αποδίδονται στον COVID-19.
Εδώ και μήνες, κάθε μέρα έχουμε νέα πρωτοσέλιδα για τις συνολικές μολύνσεις από COVID-19, τους συνολικούς θανάτους και τις εκτιμήσεις προσομοιώσεων, οι οποίες υποτίθεται ότι προβλέπουν το πόσοι θάνατοι θα σημειωθούν προσεχώς.
Οι αριθμοί αυτοί έχουν γίνει για αρκετούς πολιτικούς το επίκεντρο της σταδιοδρομίας τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους Πολιτειακούς κυβερνήτες των ΗΠΑ και άλλους πολιτικούς σε εκτελεστικές θέσεις, οι οποίοι τώρα, σ’ αυτήν την περίοδο «έκτακτης ανάγκης» ουσιαστικά κυβερνούν με διατάγματα.
Νέα διατάγματα εκδίδονται τακτικά από τους αρμόδιους για τη χάραξη πολιτικής, βασισμένα υποτίθεται στην αξιολόγηση των εξαιρετικά σημαντικών αριθμών. Αυτά τα διατάγματα μπορούν να κλείνουν μονομερώς επιχειρήσεις, να αποκλείουν τους ανθρώπους από κρίσιμες ιατρικές διαδικασίες, να απαγορεύουν τις θρησκευτικές συναθροίσεις, ή ακόμη και να περιορίζουν τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Όσοι αρνούνται να συμμορφωθούν διακινδυνεύουν να χάσουν τα προς το ζην.
«Ο Αριθμός» γίνεται το κριτήριο με το οποίο αξιολογείται κάθε συμπεριφορά. Η δραστηριότητα X θα αυξήσει Τον Αριθμό, ή θα τον μειώσει; Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στη Δραστηριότητα Ψ, πρέπει πρώτα να αποδείξουν ότι δεν θα αυξήσει Τον Αριθμό. Δεν επιτρέπεται τίποτα που δεν έχει μια καλή επίδραση στον Αριθμό.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα με αυτόν τον τρόπο δράσης: ο εν λόγω αριθμός μας λέει κάτι μόνο για το ένα πράγμα που καταμετράται. Εάν έχουμε μόνο έναν αριθμό για αυτό το ένα πράγμα, τότε τείνουμε να αγνοούμε όλα τα άλλα πράγματα, για τα οποία δεν έχουμε κάποιον αντίστοιχο αριθμό.
Εστιάζοντας σε έναν αριθμό, και αγνοώντας τους άλλους
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο μονόπλευρα εάν ένας αριθμός ενημερώνεται συνεχώς σε πραγματικό χρόνο, ενώ οι άλλοι αριθμοί ενημερώνονται περιστασιακά μόνο.
Μπορούμε με βεβαιότητα να τα δούμε όλα αυτά σε λειτουργία στη δημόσια συζήτηση για τον COVID-19. Τον Μάρτιο του 2020, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού άρχισε ξαφνικά να ενδιαφέρεται έντονα για τα πιο πρόσφατα στατιστικά του COVID-19.
Το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins δημιούργησε έναν ιστότοπο για να δείχνει την εξάπλωση της νόσου και το Worldometer – ένας ιστότοπος συνήθως χρήσιμος μόνο για τον έλεγχο του πληθυσμού, ας πούμε, της Βολιβίας – άρχισε να δημοσιεύει διαρκώς ενημερωμένους αριθμούς για το σύνολο των κρουσμάτων και των θανάτων από COVID-19.
Άρχισαν επίσης να εμφανίζονται μοντέλα που προέβλεπαν τη μελλοντική πορεία της νόσου. Ο ολοένα αυξανόμενος συνολικός αριθμός των θανάτων συγκρινόταν στη συνέχεια με τις προβλέψεις των μοντέλων – όπως το μοντέλο του Imperial College του Λονδίνου που προέβλεψε περισσότερους από 2 εκατομμύρια θανάτους στις Ηνωμένες Πολιτείες .
Αυτό άλλαξε αμέσως τους όρους της συζήτησης για το ποια μέτρα θα έπρεπε να ληφθούν ως απάντηση στον COVID-19. Αντιμέτωποι με τους αυξανόμενους αριθμούς γύρω από τον COVID-19 στο Worldometer και σχετικούς ιστότοπους, και βομβαρδισμένοι από ρεπορτάζ που ισχυρίζονταν ότι τα νοσοκομεία παντού σύντομα θα γέμιζαν , οι πανικοβλημένοι ψηφοφόροι άρχισαν να απαιτούν δράση από τους πολιτικούς.
«Κοίτα αυτόν τον τρομερό αριθμό!» ήταν ουσιαστικά το «επιχείρημά» τους. Ακολουθούσε η φράση «κάντε κάτι!». Βλέποντας ότι έφτασε η ευκαιρία τους να αποκτήσουν τεράστιες νέες εξουσίες, οι γραφειοκράτες της υγείας εφόρμησαν γρήγορα: «καραντίνα όλοι!» απαίτησαν. «Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε τις παρενέργειες.»
Αγνοώντας το κόστος των απαγορευτικών μέτρων για τον COVID-19
Μέσα σε μια νύχτα σχεδόν, οι μόνοι αριθμοί που είχαν πια σημασία ήταν οι αριθμοί για τον COVID-19.
Όταν επικράτησαν τελικά οι υποστηρικτές των υποχρεωτικών «lockdown», των λουκέτων στις επιχειρήσεις, και των διαταγμάτων για παραμονή στο σπίτι, μια μικρή μειοψηφία αναρωτήθηκε: Ποιες είναι οι αρνητικές επιπτώσεις αυτών των μέτρων;
Εκείνοι οι άνθρωποι αγνοήθηκαν πλήρως. Εκείνοι δεν είχαν στο πλευρό τους διαρκώς ενημερωμένους, φιλικούς προς τα μέσα ενημέρωσης, και εύκολους στην πρόσβαση αριθμούς.
Στην πραγματικότητα, οι αριθμοί που απεικόνιζαν τη σκοτεινή πλευρά των lockdown και των διαταγμάτων «μένουμε σπίτι», μετά βίας άρχισαν να διαρρέουν, και μάλιστα χωρίς κανένα ηλεκτρονικό μετρητή για να ανακοινώνει κάθε νέο περιστατικό.
Για παράδειγμα, τον Απρίλιο οι γιατροί άρχισαν να αναφέρουν ότι παρατηρούν περισσότερες περιπτώσεις σοβαρής παιδικής κακοποίησης (τόσο σεξουαλικής όσο και μη σεξουαλικής) από ό, τι πριν από τις καραντίνες. Οι καραντίνες απέκοψαν τα παιδιά από τους συγγενείς τους και από μέρη που θα τους προσέφεραν μια απόδραση από την κακοποίηση.
Επιπλέον, η πιθανότητα κακοποίησης αυξήθηκε καθώς τα lockdown ασκούσαν μεγαλύτερη οικονομική και συναισθηματική πίεση στις οικογένειες. Έλαβε όμως ιδιαίτερη προσοχή η παιδική κακοποίηση από τα μέσα ενημέρωσης;
Σίγουρα όχι. Τα κακοποιημένα δεν έχουν κάποια αποκλειστική ιστοσελίδα με έναν συνολικό αριθμό περιστατικών, που να δημοσιεύεται καθημερινά στο CNN ή στο Drudge Report.
Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε και με τις αυτοκτονίες και τις υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών . Παρόλο που υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι αυτοκτονίες , οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών και οι άλλοι λεγόμενοι «θάνατοι απόγνωσης» έχουν αυξηθεί ως αποτέλεσμα των απαγορευτικών, αυτές οι απειλές για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα έχουν λάβει ελάχιστη προσοχή από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης, που προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τους φόβους για το COVID-19.
Για άλλη μια φορά, οι αυτοκτονίες και οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών δεν έχουν έναν «καθημερινό φόρο αίματος», που να εμφανίζεται αδιάκοπα στα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης. Αυτοί οι θάνατοι δεν καταμετρώνται σε πραγματικό χρόνο.
Ακόμα χειρότερα, ίσως, είναι τα μέτρα που υιοθέτησαν οι κυβερνήτες των Πολιτειών, που δυσχεραίνουν την πρόσβαση στη βασική ιατρική περίθαλψη.
Ως αποτέλεσμα αυτής της διαδεδομένης προσπάθειας άρνησης της βασικής ιατρικής περίθαλψης σε ασθενείς που δεν έχουν COVID, εκατοντάδες γιατροί τον Μάιο, οργανωμένοι από τον Δρ. Simone Gold, δημοσίευσαν μια ανοιχτή επιστολή στον Donald Trump ζητώντας του να αναλάβει δράση για τον τερματισμό των αποκλεισμών στην περίθαλψη .
Η επιστολή αναφέρει ότι οι Αμερικανοί στους οποίους δεν επιτράπηκε η θεραπεία υπό το καθεστώς αποκλεισμού λόγω COVID συμπεριλαμβάνουν:
150.000 Αμερικανούς το μήνα, που θα είχαν ανιχνεύσει έναν νέο καρκίνο μέσω προγραμματισμένων εξετάσεων που ματαιώθηκαν, εκατομμύρια άλλους που έχασαν την τακτική οδοντιατρική τους περίθαλψη για να διορθώσουν προβλήματα που συνδέονται στενά με καρδιακές παθήσεις και θανάτους, και περιπτώσεις εγκεφαλικού επεισοδίου, καρδιακής προσβολής και παιδικής κακοποίησης, που θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί. Οι τηλεφωνικές κλήσεις σε ανοικτές γραμμές αυτοκτονίας αυξήθηκαν κατά 600%.
Το θέμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο καθώς πολλές από τις αρνητικές επιπτώσεις των lockdown και του κλεισίματος των επιχειρήσεων οδηγούν σε μακροπρόθεσμο κόστος. Γνωρίζουμε ότι η ανεργία επιφέρει μεγαλύτερη θνησιμότητα λόγω ενός μεγάλου εύρους ασθενειών, πολύ μετά την αρχική περίοδο ανεργίας.
Είναι εύκολο να αγνοηθεί ό, τι δεν μπορεί να μετρηθεί
Ωστόσο, ο αντίκτυπος της ανεργίας στη θνησιμότητα και την ψυχική υγεία αγνοήθηκε σχεδόν παντελώς. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι αριθμοί της ανεργίας δεν ενημερώνονται καθημερινά, όπως οι αριθμοί του COVID-19.
Το γεγονός ότι 40 εκατομμύρια Αμερικανοί έχασαν τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια των lockdown – και περισσότεροι από 20 εκατομμύρια παραμένουν άνεργοι σήμερα – εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται σαν μια δευτερεύουσα υπόθεση. Οποιαδήποτε αυξημένη θνησιμότητα προκύψει θα χαρακτηριστεί απλά ως «καρδιακή προσβολή». Δεν θα γίνει καμία σύνδεση με τα απαγορευτικά μέτρα λόγω COVID-19.
Έτσι, η επιστολή του Δρ. Gold συνεχίζει:
Τα εκατομμύρια των θυμάτων μιας συνέχισης των απαγορευτικών θα αποκρυφθούν από τη δημόσια θέα, αλλά θα αποκληθούν αλκοολισμός, έλλειψη στέγης, αυτοκτονία, καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό επεισόδιο ή νεφρική ανεπάρκεια. Στους νέους θα ονομαστούν οικονομική αστάθεια, ανεργία, απελπισία, τοξικομανία, μη προγραμματισμένες εγκυμοσύνες, φτώχεια και κακοποίηση.
Με άλλα λόγια, δεν θα υπάρξει κάποια φιλική ιστοσελίδα, που να αναφέρει τα μακροχρόνια και αναδρομικά αποτελέσματα των lockdown. Δεν θα υπάρξει λίστα με κακοποιημένα παιδιά, τους άπορους, τις αυτοκτονίες και τα θύματα κατάχρησης ναρκωτικών, που δεν μπόρεσαν να λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονταν.
Δεν θα υπάρξει κατάλογος ασθενών με καρκίνο στους οποίους δεν παρασχέθηκε φροντίδα, επειδή οι κυβερνήτες των Πολιτειών τους αποφάσισαν ότι τα διαγνωστικά τεστ για καρκίνο ήταν «εκλεκτικές» ιατρικές διαδικασίες.
Πράγματι, οι θάνατοι και οι ασθένειες που δεν καταμετρώνται σε κανένα κυβερνητικό λογαριασμό θεωρούνται τόσο ασήμαντοι, που οι πολιτικοί μιλούν τώρα για έναν δεύτερο γύρο διαταγμάτων «μένουμε σπίτι» και λουκέτων.
Αξιωματούχοι της πόλης του Λος Άντζελες απειλούν να επιβάλουν νέα μέτρα καραντίνας και τουλάχιστον μία κομητεία στο Τέξας έχει εφαρμόσει ένα διάταγμα υποχρεωτικής παραμονής στο σπίτι.
Εκείνοι που υποστηρίζουν αυτά τα μέτρα δεν χρειάζεται παρά να επισημαίνουν απλά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία: «δείτε, πρέπει να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε αυτόν τον αριθμό του COVID-19 να μεγαλώσει!» Ο αριθμός θα βρίσκεται εκεί, σε κοινή θέα.
Αλλά η κακοποίηση των παιδιών, οι αυτοκτονίες, και οι θάνατοι από καρκίνο; Δεν υπάρχει κανένας αριθμός στο Worldometer για να τους τον υποδείξετε.
Υπάρχει ένα σημαντικό δίδαγμα εδώ. Από τον δέκατο ένατο αιώνα, οι κυβερνητικοί γραφειοκράτες, οι πολιτικοί, και άλλοι υποστηρικτές της εκτεταμένης κυβερνητικής παρεμβατικότητας, έχουν επιδιώξει την μεγαλύτερη δυνατή χρήση των κρατικών στατιστικών ως μέσο δικαιολόγησης των κυβερνητικών παρεμβάσεων στην αγορά. Με αυτόν τον τρόπο σκέψης, αυτό που καταμετράται είναι και αυτό που αξίζει την κρατική φροντίδα.
Είναι απλώς μια άλλη απεικόνιση του διδάγματος του Frederic Bastiat για το «ορατό» έναντι του «αόρατου».
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες κυβερνητικές παρεμβάσεις, το κοινό ενδιαφέρεται μόνο για τα εύκολα ορατά «οφέλη» της κυβερνητικής παρέμβασης. Όλα τα αόρατα κόστη αυτής της παρέμβασης απλά αγνοούνται.
Να πληρώνουμε κυβερνητικούς υπαλλήλους για την παροχή μιας «υπηρεσίας» που σχεδόν κανένας δεν θέλει; Αυτό «δημιουργεί θέσεις εργασίας». Αυτό το τελευταίο μπορεί εύκολα να γίνει ορατό και να μετρηθεί. Ο χαμένος πλούτος που προκύπτει από ένα τέτοιο άσκοπο εγχείρημα; Αυτό είναι δύσκολο να μετρηθεί και μπορεί άνετα να αγνοηθεί.
Αλλά αυτήν την εποχή μαθαίνουμε ότι για να καταμετρηθεί κάτι ως «ορατό» δεν αρκεί να έχουμε μια στατιστική που ενημερώνεται περιστασιακά. Εάν θέλουμε η στατιστική μας να προσελκύσει πολλή προσοχή, πρέπει να μπορεί να τη βρει εύκολα το κοινό και να είναι εύκολη στη χρήση της από τους δημοσιογράφους – οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν τις δεξιότητες να καταπιαστούν με τη σοβαρή έρευνα.
Ένας καθημερινά ενημερωμένος αριθμός θανάτων από COVID-19 θα υπερτερήσει έναντι μιας ετήσιας εκτίμησης των υπερβολικών δόσεων ναρκωτικών, σε κάθε περίπτωση.
Αυτός είναι εν μέρει κι ο λόγος που οι πανδημίες του 1958 και του 1969 προσέλκυσαν πολύ λιγότερη προσοχή – παρόλο που η πανδημία του 1958 παραμένει πιο θανατηφόρος από την τρέχουσα πανδημία.
Αυτές οι πανδημίες δεν είχαν καμία ιστοσελίδα, και καμία συντονισμένη προσπάθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης να μεγιστοποιήσουν την προσοχή που δίνεται σε έναν καθημερινά διογκούμενο αριθμό θυμάτων.
***
Συντάκτης: Ryan McMaken
Ο Ryan McMaken είναι ο αρχισυντάκτης του Mises Wire και του The Austrian στο Ινστιτούτο Ludwig von Mises. Έχει πτυχία στα οικονομικά και στις πολιτικές επιστήμες από το πανεπιστήμιο του Colorado και ήταν αρμόδιος οικονομολόγος του οικιστικού τομέα του Colorado από το 2009 ως το 2014. Είναι συγγραφέας του Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
eleytheriagora.