Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών κ. Κασουλίδη, όσον αφορά την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, ότι «…να αφήσει το κομμάτι που αντιστοιχεί στο Καστελόριζο έξω από τη συμφωνία…», οφείλουμε να αναλύσουμε τη σχολή σκέψης του και της πλατφόρμας του. Μια σχολή σκέψης που εν ολίγοις μας λέει ότι για να μην ενοχληθούν τα τουρκικά συμφέροντα, οφείλουμε να αποποιηθούμε τα κυρίαρχα δικαιώματα μας, τόσο εμείς όσο και η Ελλάδα. Κανονικά δεν έπρεπε να μας ξενίζει, αλλά να μας εξοργίζει η συγκεκριμένη σχολή σκέψης μιας και τη ζήσαμε ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, από τα ίδια άτομα και πάντα με το ίδιο απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Βασικά υπάρχουν δύο σχολές σκέψης στην αντιμετώπιση της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό, με τις μετριοπαθείς και ακραίες εκφάνσεις τους. Η πρώτη σχολή εκφράζεται από την αντίληψη της τακτικής του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας. Θεωρεί ότι η λύση του Κυπριακού είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να αναχαιτισθεί η τουρκική επιθετικότητα.
Γι’ αυτό, επιμένει στη συνέχιση των συνομιλιών, έστω και άκαρπων, υποβάλλοντας την ανάγκη παραχωρήσεων στην τουρκική/τουρκοκυπριακή πλευρά, για να καταλήξουμε σ’ έναν συμβιβασμό· εν ανάγκη, εκπίπτοντας και από διεθνώς κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Δηλαδή, «από καταδυομένης νηός ό,τι αν λάβης κέρδος».
Ακριβώς αυτή τη σχολή εκφράζει και ο τέως υπουργός Εξωτερικών και οι συν αυτώ, της υποχωρητικότητας και του καλού παιδιού. Η σχολή αυτή στήριξε με θέρμη το σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς όμως την κρίσιμη στιγμή του 2004, στο πηδάλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας βρισκόταν ο κατεξοχήν εκφραστής της δεύτερης σχολής, που είναι και η πλέον ρεαλιστική, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος.
Η δεύτερη σχολή εκφράζεται από την αντίληψη, ότι η Τουρκία έχει ήδη από τη δεκαετία του 1950 συγκεκριμένο σχέδιο δράσης έναντι της Κύπρου, το οποίο ακολουθεί πιστά και με συνέπεια και το οποίο περιλαμβάνει, σε πρώτη φάση, τον έλεγχο της νήσου, και την πλήρη κατάληψη της, εν καιρώ, το περιβόητο δηλαδή «κυβερνήτες στο βορρά και συγκυβερνήτες στο νότο». Θεωρεί, ότι η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί τις συνομιλίες, για να παγιώσει τα τετελεσμένα της εισβολής και διόλου δεν ενδιαφέρεται για συμβιβαστική λύση.
Ως εκ τούτου, θεωρεί ως αναποτελεσματική την οποιαδήποτε τακτική κατευνασμού της Τουρκίας και την οποιαδήποτε υποχωρητικότητα ως μάταιη και μη δυνάμενη να κάμψει την τουρκική αδιαλλαξία. Πιστεύει, ότι η Τουρκία πρέπει να αντιμετωπίζεται σε όλα τα μέτωπα και να καταγγέλλεται σε όλα τα προσφερόμενα fora. Η σχολή αυτή πιστεύει ότι η επιθετικότητα της Τουρκίας θα καμφθεί, μόνο εάν προκληθεί σ’ αυτήν κόστος˙ εάν λ.χ., της επιβληθούν σοβαρές κυρώσεις, οικονομικές ή άλλες ή απειληθούν σοβαρά τα συμφέροντα της.
Τη δεύτερη σχολή σκέψης εξέφραζε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και συνεχίζει να εκφράζει το ΔΗΚΟ με τον Νικόλα Παπαδόπουλο, αλλά και τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου.
Η Νέα Στρατηγική στο Κυπριακό που προωθήθηκε από τον Νικόλα Παπαδόπουλο το 2017, εξηγεί επακριβώς πώς πραγματικά θα θωρακίσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία και πώς θα προκληθεί πραγματικό κόστος στην Τουρκία που να την αναγκάσει να έρθει στο τραπέζι των συνομιλιών διαλλακτική. Αυτή η ίδια Στρατηγική κάνει λόγο για ενδυνάμωση της αποτρεπτικής μας δύναμης και ενίσχυση της Εθνικής Φρουράς.
Φυσικά για προεκλογικές σκοπιμότητες κάποιοι χλεύαζαν αυτή τη στρατηγική για να έρθουν μετά από 2 χρόνια και αφού χάθηκε πολύτιμος χρόνος να συμφωνήσουν μαζί της, χωρίς όμως και να τολμούν το παραδεχθούν.
Η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης είναι επιτακτική, το προστάζει η αξιοπρέπεια, η ιστορία μας και επιθυμία μας για συνέχιση του Ελληνισμού σε αυτόν τον τόπο, άλλωστε «το να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ο ορισμός της παράνοιας…».
*Διευθυντής Γραφείου του προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος
Φιλελεύθερος