ΚΟ: Αυτό που συνέβη στην Μ. Βρετανία και τον Νάιτζελ Φάρατζ,
(Nigel Farage) όπου μεγάλη τράπεζα του έκλεισε τους τραπεζικούς του λογαριασμούς επειδή οι απόψεις
του δεν συνάδουν με «τις αξίες της», είναι ένα δείγμα για το πώς μπορεί να μετατραπεί
μία «ανοιχτή» κοινωνία σε ένα ‘woke’
ψηφιακό σωφρονιστικό ίδρυμα. Ο Φάρατζ κατήγγειλε ότι έλαβε έναν φάκελο σαράντα
σελίδων που του εξηγούσαν ότι έκλεισαν οι λογαριασμοί του στην Coutts, την
τράπεζα της βασίλισσας Ελισάβετ και θυγατρική της Natwest, επειδή οι απόψεις
του δεν αντιστοιχούσαν «στις αξίες της» και ότι τον θεωρεί «ξενοφοβικό και
ρατσιστή».
Γράφει ο Matthew Goodwin (SUN) / ΚΟ
Το να έχεις έναν τραπεζικό λογαριασμό είναι σαν να έχεις πρόσβαση
τόσο σε τρεχούμενο νερό όσο και σε ένα θερμαινόμενο σπίτι — είναι αδύνατο να
λειτουργήσεις χωρίς αυτά.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το σκάνδαλο που κατακλύζει
τον πρώην ηγέτη του Ukip
Νάιτζελ Φάρατζ – ο οποίος βρήκε ξαφνικά τον τραπεζικό του λογαριασμό Coutts κλειστό λόγω των
απόψεών του υπέρ του Brexit
– είναι τόσο εξωφρενικό.
Η αφαίρεση αυτού του βασικού δικαιώματος από τους πολίτες, η
κατάργηση της οικονομικής τους ελευθερίας, απλώς και μόνο επειδή τυχαίνει να
έχουν απόψεις που δεν είναι της μόδας για την ελίτ είναι κάτι που θα περίμενε
κανείς στην κομμουνιστική Κίνα, όχι στη σύγχρονη, δημοκρατική Βρετανία.
Και το γεγονός ότι στη συνέχεια χρειάστηκαν εβδομάδες
επίπονης έρευνας από τον Farage
για να μάθει ακριβώς γιατί έκλεισε ο τραπεζικός του λογαριασμός – ενώ το BBC απλώς ακολούθησε την
παραπλανητική ιστορία που τους παρείχε η τράπεζα – μυρίζει επίσης ολοκληρωτισμό,
καθώς στα ολοκληρωτικά καθεστώτα η οικονομική ελίτ και τα μέσα ενημέρωσης «τα κάνουν
πλακάκια»
Το όλο πράγμα βρωμάει.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή είναι μόνο η κορυφή ενός
πολύ μεγάλου, άσχημου παγόβουνου.
Η ωμή και θλιβερή πραγματικότητα στη Βρετανία σήμερα είναι
ότι πολλά ιδρύματα, όπως οι τράπεζες, δείχνουν ανοιχτά ότι διακατέχονται από πολιτικές
προκαταλήψεις.
Αντί να μένουν πολιτικά ουδέτερα, προωθούν τακτικά μια soft φιλελεύθερη
ατζέντα της Αριστεράς που αντικατοπτρίζει τη στενή κοσμοθεωρία της ελίτ που
διοικεί τη Βρετανία, αλλά είναι εντελώς απορριπτέα από όλους τους άλλους.
Από τη δημόσια διοίκηση μέχρι τα πανεπιστήμια, από τα
μουσεία σε άλλους δημόσιους φορείς, από το NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας) έως το BBC, πάρα πολλά από τα
ιδρύματά μας έχουν μετατραπεί σε απροκάλυπτα πολιτικές οργανώσεις που
καθοδηγούν σαφώς μια ατζέντα.
Το βλέπετε στον τρόπο με τον οποίο οι τραπεζικές εταιρείες
όχι μόνο αποκλείουν άτομα με τα οποία διαφωνούν, αλλά συντάσσονται με άλλες
εταιρείες στο Twitter
για να πουν στους ανθρώπους να «ψωνίσουν αλλού» εάν δεν μοιράζονται τις woke πεποιθήσεις
τους – όπως η δέσμευσή τους στις «αντωνυμίες φύλου».
Το βλέπετε στο πώς οι δημόσιοι υπάλληλοι απειλούν τώρα
ανοιχτά ότι θα χτυπήσουν ή θα διαρρεύσουν πληροφορίες κατά υπουργών που
ακολουθούν πολιτικές που έχουν δημοκρατικά υποστηριχθεί από τους ψηφοφόρους,
αλλά τις οποίες ο woke μπαμπούλας αντιπαθεί – όπως η καταστολή της παράνομης
μετανάστευσης.
Το βλέπετε στο πώς το Υπουργείο Εργασίας και Συντάξεων
αναγκάστηκε πρόσφατα να πληρώσει 100.000 £ στην καταγγελία της Anna Thomas, η οποία αποκάλυψε ότι
εκπαίδευε το προσωπικό να έχει ριζοσπαστικές woke πεποιθήσεις.
Το βλέπετε στο πώς δεν μπορείτε πλέον να πάρετε τα μέσα
μαζικής μεταφοράς στο Λονδίνο, να χρησιμοποιήσετε το NHS ή να επισκεφτείτε μια
πανεπιστημιούπολη σε αυτή τη χώρα χωρίς να βομβαρδιστείτε από σημαίες του
ουράνιου τόξου και οργουελιανικού τύπου πινακίδες που σας λένε πώς να σκέφτεστε
και να μιλάτε.
Το βλέπετε από το πώς έχει γίνει ρουτίνα για τα μουσεία και τις
γκαλερί να ζητούν «συγγνώμη» για την ιστορία μας, ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλουν
οτιδήποτε και οτιδήποτε ως «ρατσιστικό».
Το βλέπετε από το πώς τα σχολεία μας έχουν επίσης υιοθετήσει
την woke ιδεολογία, λέγοντας στα παιδιά μας ότι μπορούν να ταυτιστούν
με δεκάδες φύλα και ότι πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη για το «λευκό προνόμιο»
τους.
Το βλέπετε όταν το BBC δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τους
απλούς ανθρώπους.
Το βλέπετε στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση και το NHS που υποτίθεται ότι είναι
περιορισμένα σε χρήματα ξοδεύουν εκατομμύρια σε έργα «διαφορετικότητας και
ένταξης» και υποβάλλουν το προσωπικό σε εκπαίδευση «αντιρατσισμού», παρόλο που
οι μελέτες δείχνουν ότι αυτά τα προγράμματα είναι ελαττωματικά και έχουν
ελάχιστη έως καθόλου επίδραση .
Και το βλέπετε από το πώς οι πολιτικοί μας θεσμοί, είτε υπό
την ηγεσία των Συντηρητικών είτε των Εργατικών, τώρα κλίνουν πολύ περισσότερο
προς την πολιτιστική Αριστερά από τον μέσο άνθρωπο. όπου οι βουλευτές βλέπουν
με απορία όταν οι απλοί Βρετανοί ζητούν πράγματα όπως την μείωση της
μετανάστευσης, μια σκληρότερη προσέγγιση για το έγκλημα και τον τερματισμό της
ακύρωσης του πολιτισμού (cancel culture).
Όλα αυτά είναι παραδείγματα του πώς μια εντελώς αποπνικτική
και καταπιεστική κουλτούρα ξεχύνεται από τους θεσμούς, περιορίζει αθόρυβα αλλά
ανελέητα την ελευθερία του λόγου, φιμώνοντας τους διαφωνούντες και καθιστώντας
ξεκάθαρο ότι αν δεν συναινέσετε σε αυτή, τότε εσείς και η οικογένειά σας μπορεί
να είστε οι επόμενοι.
Συμβαίνει επειδή οι τράπεζες και τα ιδρύματα κυριαρχούνται
πλέον από άτομα όπως η Dame Alison Rose,
πρώην διευθύνουσα σύμβουλος της NatWest,
στην οποία ανήκει η Coutts,
η οποία εν τέλει, αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Είναι τα μέλη μιας επίλεκτης τάξης πτυχιούχων που έχουν σαγηνευτεί
από την πολιτιστική Αριστερά και παίρνουν μαζί τους και τα ιδρύματα.
Διαθέτοντας τεράστια οικονομική και πολιτιστική δύναμη,
χρησιμοποιούν τους θεσμούς για να επιβάλουν τη στενή τους κοσμοθεωρία στον υπόλοιπο
κόσμο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο περισσότεροι από τους
μισούς Βρετανούς αισθάνονται τώρα ότι δεν μπορούν να πουν αυτό που πραγματικά
σκέφτονται και γιατί η εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς καταρρέει.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η νέα ελίτ είναι η πιο
μισαλλόδοξη πολιτικά ώστε αποστασιοποιείται από ανθρώπους που, όπως ο Farage, τυχαίνουν να έχουν
διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους.
Όλοι αυτοί που ανήκουν στη νέα ελίτ κάθονται ο ένας δίπλα στον
άλλον σε δείπνα χλευάζοντας μεγάλο μέρος του υπόλοιπου λαού.
Αυτό που χρειάζεται τώρα αυτή η χώρα είναι μια πλήρης και
ειλικρινής συζήτηση όχι μόνο για τις τράπεζες αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και πιο
απαίσιο — την πολιτικοποίηση όλων των θεσμών μας.
Μόνο τότε, και μόνο με τη μεταρρύθμισή τους, οι άνθρωποι θα
αρχίσουν να αισθάνονται ότι οι αξίες τους εκπροσωπούνται στους διαδρόμους της
εξουσίας και ότι δεν μπορούν να τους αφαιρέσουν τον τραπεζικό λογαριασμό και
τον αυτοσεβασμό τους.
ΚΟ / πηγή