Όταν άνθρωποι ή θεσμοί τυλίγονται με τα ενδύματα των «καλών προθέσεων» και διακηρύσσουν με φανφάρες ότι εργάζονται για το «καλύτερο συμφέρον του λαού», τότε είναι ακριβώς η στιγμή που η ατομική ελευθερία κινδυνεύει περισσότερο
Ανεξάρτητα από το πόσο ευγενείς είναι οι δηλωμένες προθέσεις του Great Reset και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στον πυρήνα του προγράμματός τους βρίσκεται η συγκέντρωση της εξουσίας από μία μικρή διεθνή οικονομική ελίτ.
Αυτή η αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της κοινωνίας έχει αλλάξει ριζικά τη σχέση μεταξύ των δυτικών πολιτών και των εθνικών τους κυβερνήσεων. Για να διεκδικήσουν ξανά την εξουσία οι πολίτες, πρέπει όχι μόνο να ενστερνιστούν τα βασικά των ελεύθερων αγορών για άλλη μια φορά, αλλά και να αναζωπυρώσουν την θέλησή τους για αμφισβήτηση των κινήτρων των πολιτικών αρχών., γράφει ο ιστότοπος Noqreport.
Από όλες τις πειστικές υπερασπιστικές θέσεις του Λόρδου Άκτον για την ατομική ελευθερία ως το υψηλότερο αγαθό του ανθρώπινου πολιτισμού, μια παρατήρηση παραμένει πιο αξιομνημόνευτη: «Η εξουσία τείνει να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απολύτως».
Όσο γνωστές κι αν είναι αυτές οι λέξεις, η καθολικότητα της σημασίας τους συχνά αγνοείται. Δεν είναι μόνο οι βασιλιάδες, οι στρατηγοί και οι πάπες που έχουν μεγάλη δύναμη. Όπου ένα άτομο, μια ομάδα ή ένα ίδρυμα είναι ικανό – μέσω δελεασμού, εξαναγκασμού ή ωμής βίας – να κάμψει την ελεύθερη βούληση ενός ατόμου, υπάρχουν οι δομές και τα όργανα εξουσίας.
Μια τοπική σχολική επιτροπή, σε τελική ανάλυση, μπορεί να έχει πιο άμεσες και στενές επιρροές στην οικογένεια ενός ατόμου από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών και την περιστρεφόμενη πόρτα των δεσποτών του που τείνουν να εκδίδουν διεθνή ψηφίσματα που θωρακίζουν τα δικά τους εγκλήματα.
Ένας πλούσιος γαιοκτήμονας που ασκεί ισχυρή επιρροή στις αγορές γεωργικών προϊόντων ή βοοειδών επηρεάζει και τις περιουσίες των πιο μετριοπαθών αγροτών.
Η εξουσία σε οποιαδήποτε μορφή — πολιτική, οικονομική, πολιτιστική, πνευματική — είναι μια διαρκής πρόκληση για την ανθρώπινη ελευθερία, και με αυτόν τον τρόπο, πρέπει πάντα να φυλάσσεται ως δυνητικός εχθρός.
Μη ελεύθερες αγορές
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι σημερινοί πλουτοκράτες έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον για τις πραγματικά ελεύθερες αγορές, έχουν ελάχιστα κίνητρα να ελέγξουν αυτά που κατέχουν και έχουν κάθε κίνητρο να αναπτυχθούν και να ενισχύσουν τις δυνάμεις που έχουν ήδη στα χέρια τους.
«Η ευημερία του λαού», σημείωσε συνοπτικά ο Άλμπερτ Κάμους , «…ήταν πάντα το άλλοθι των τυράννων». Οι μεγάλοι μαζικοί δολοφόνοι του εικοστού αιώνα πιστοποιούν αυτήν την αλήθεια. Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Πολ Ποτ και ο Μάο σκότωσαν δεκάδες εκατομμύρια, αλλά το έκαναν, διαβεβαιώνοντας τον κόσμο πως το έκαναν όχι για τη δική τους δόξα, αλλά για το όφελος του «λαού». Ο Κάστρο και ο Γκεβάρα εκτέλεσαν δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους την ίδια στιγμή που με παράλογο τρόπο διαφήμιζαν ότι το έκαναν στο όνομα της «ελευθερίας». Στο ίδιο αυτό «όνομα», έγιναν και οι πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, από τα μισά του 20ου αιώνα, μέχρι και σήμερα.
«Το μεγαλύτερο μέρος του κακού σε αυτόν τον κόσμο», προειδοποίησε ο Τόμας Στερν Έλιοτ, «γίνεται από ανθρώπους με καλές προθέσεις». Έτσι, όταν άνθρωποι ή θεσμοί τυλίγονται με τα ενδύματα των «καλών προθέσεων» και διακηρύσσουν με φανφάρες ότι εργάζονται για το «καλύτερο συμφέρον του λαού», τότε είναι ακριβώς η στιγμή που η ατομική ελευθερία κινδυνεύει περισσότερο.
Σήμερα στη Δύση βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα άβολο παράδοξο. Την ίδια στιγμή που οι εθνικοί ηγέτες υπερασπίζονται τις ασαφείς έννοιες της «δημοκρατίας» έναντι των «αυταρχικών» απειλών πέρα από τα σύνορά τους, η δύναμη και η επιρροή συνεχίζουν να συγχωνεύονται γρήγορα στα χέρια λίγων. Δεν είναι μυστικό ότι το χρήμα επηρεάζει την πολιτική, ανεξάρτητα από το πόσο άφθονα μπορούν οι πολιτικοί να διεκδικούν την ανεξαρτησία των πολιτών από τους λομπίστες και τους ευεργέτες που γεμίζουν τα πολεμικά σεντούκια της εκστρατείας τους.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, για παράδειγμα, απαιτεί από τις κυβερνήσεις να λάβουν επείγουσα δράση για την καταπολέμηση ή την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, της κυβερνοασφάλειας, της διαδικτυακής παραπληροφόρησης, της τεχνητής νοημοσύνης, του υπερπληθυσμού, της χρήσης ενέργειας από υδρογονάνθρακες, της ιδιοκτησίας αγροκτημάτων, των προμηθειών τροφίμων, της εξάλειψης της ιδιοκτησίας ιδιωτικών οχημάτων και την επιβολή πρωτοκόλλων ελέγχου των πολιτών για την άμυνα έναντι μελλοντικών πανδημιών.
Η ρύθμιση των ανθρώπων και των αγορών είναι πλέον ύψιστης σημασίας για όσους διαθέτουν πλούτο και δύναμη.
Όταν ο πρόεδρος ενός διεθνούς οικονομικού φορέα όπως ο Κλαόυς Σβαμπ, καυχιέται δημόσια για τη μόχλευση που ασκεί στους ηγέτες κυρίαρχων εθνικών κρατών, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι υπερασπίζεται τα πλεονεκτήματα της «δημοκρατίας»
Η «καθαρή» ενέργεια
Όταν η υπερελίτ επηρεάζει επιτυχώς τους πολιτικούς να θεσπίσουν νόμους που ωφελούν τα προσωπικά τους οικονομικά συμφέροντα —μια διεφθαρμένη πρακτική γνωστή ως «κανονιστική σύλληψη»— διαστρεβλώνει την κανονική δυναμική οποιασδήποτε ελεύθερης αγοράς.
Όταν οι κυβερνήσεις επιβάλλουν ακριβότερες μορφές «καθαρής» ενέργειας σε όλη την αγορά, για παράδειγμα, οι πλούσιες εταιρείες που μπορούν να αντέξουν αυτό το πρόσθετο κόστος αποκομίζουν τα δευτερεύοντα οφέλη από την καταπάτηση του μεριδίου αγοράς που εγκαταλείφθηκε από μικρότερους ανταγωνιστές που δεν μπορούν να επιβιώσουν. Αυτό είναι από σχέδιο του Great Reset.
Συγχώνευση συμφερόντων
Αυτή η συγχώνευση μεταξύ χρηματοοικονομικών συμφερόντων και κυβερνητικής εξουσίας έχει δημιουργήσει έναν τύπο αντίστροφου φασισμού.
Αντί κάποιος χαρισματικός πολιτικός ηγέτης απαιτεί από τους τιτάνες της βιομηχανίας να ακολουθούν τις εντολές του προς όφελος του κράτους και προς το συμφέρον του λαού, μια νέα τάξη πλουτοκρατών κατευθύνει τώρα την κατεύθυνση των εθνικών πολιτικών και πληρώνει πολιτικούς για να βεβαιωθεί ότι ο λαός θα συμμορφωθεί.
Σημειωτέον, οι σημερινοί πλουτοκράτες παίρνουν σχεδόν την ίδια θέση με τους παραδοσιακούς κομμουνιστές υποστηρίζοντας ότι η «οικονομική πίτα» είναι τόσο μεγάλη και επομένως μπορεί να διαιρεθεί μόνο σε έναν αυξανόμενο πληθυσμό σε όλο και μικρότερες μερίδες, αλλά ποτέ στην πραγματικότητα δεν θα διευρυνθεί.
Όταν ο οικονομικός πλούτος θεωρείται πεπερασμένος, είναι απαραίτητο να εμποδίζουμε τους άλλους να αποκτήσουν προσωπική ευημερία για τη διατήρηση του status quo της πολιτικής εξουσίας. Ωστόσο, όταν ο ανταγωνισμός της αγοράς επιτρέπεται να αυξάνει ο πλούτος στο διηνεκές, όχι μόνο ένα αυξανόμενο μερίδιο του πληθυσμού αυξάνει τον πλούτο του, αλλά και η πολιτική εξουσία απλώνεται πιο διάχυτα και γίνεται πιο καθαρή.
Όταν η «ανερχόμενη παλίρροια» των ελεύθερων αγορών αφήνεται να «σηκώσει όλες τις βάρκες», ούτε το πλουτοκρατικό, ούτε το κομμουνιστικό σύστημα ασκούν τόση επιρροή. Για το λόγο αυτό, τόσο οι κομμουνιστές όσο και οι πλουτοκράτες μοιράζονται έναν παρόμοιο στόχο — την ελαχιστοποίηση της ευημερίας της πλειοψηφίας των πολιτών, μεγιστοποιώντας παράλληλα την πολιτική δύναμη μιας μικρής μειοψηφίας κυβερνητικών αξιωματούχων.
Υπό από τον κομμουνισμό, αυτός ο τύπος διευθέτησης εξουσίας παίρνει τη μορφή ολιγαρχίας ή διακυβέρνησης από λίγους. Υπό από το σήμα της ολιγαρχίας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, όπου οι πλουσιότεροι της Δύσης χειραγωγούν κεντρικά ελεγχόμενες κυβερνήσεις, το αποτέλεσμα είναι αποδεδειγμένα πλουτοκρατικό.
Τέλος, σε μια εποχή αχαλίνωτης πολιτικής ορθότητας και «αφύπνησης» της κουλτούρας, η κατήχηση και το πολιτικό δόγμα έχουν υποκαταστήσει τη βασική εκπαίδευση. Τα μαθηματικά, η επιστήμη, η ιστορία και η φιλοσοφία έχουν υποβαθμιστεί για να δημιουργηθεί χώρος για ιδεολογικά χνούδια που συχνά προορίζονται στο να διχάσουν τους μαθητές μεταξύ τους.
Το συνδυασμένο και φυσικό αποτέλεσμα όλης αυτής της «κακοποίησης» που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση ήταν ότι η διαγενεακή κοινωνική κινητικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, που κάποτε ήταν εντυπωσιακά ισχυρή, έχει κατακρημνιστεί πλήρως.
Ποιος ωφελείται όταν τα πιο βασικά θεμέλια για τη δημιουργία ευημερίας στερούνται από την πλειοψηφία των πολιτών; Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία είναι εκείνοι που φυσικά επωφελούνται επειδή, με το να νοθεύουν το σύστημα προς όφελός τους και να θεσμοθετούν καταστροφικές συνήθειες, πολύ λίγοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους έχουν τα φόντα για να ανέβουν αρκετά ψηλά για να το κάνουν.
Η πλουτοκρατία κερδίζει. Η εγωιστική φυλή των πλούσιων ελίτ που κατοικούν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ τελικά κερδίζει. Η συντριπτική πλειοψηφία των δυτικών πολιτών, ωστόσο, χάνει σημαντικά… ξανά και ξανά.
primenews