Οργίζομαι ἀλλά δέν ἐκπλήσσομαι καί πάντως δέν ἐντυπωσιάζομαι πλέον ἀπό τίς τελευταῖες ἐξελίξεις στά ἑλληνοτουρκικά.
Ὅλα ὅσα συμβαίνουν ἀποτελοῦν σκέψεις πού γίνονταν στά παρασκήνια τά προηγούμενα τέσσερα χρόνια, ἀμέσως μετά τήν κρίση τοῦ «Ὀρούτς Ρέιτς». Κάποιος τότε, πού ἄν χρειαστεῖ στό μέλλον θά ἀποκαλύψω τήν ταυτότητά του, μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε τό σχέδιο διαμοιρασμοῦ τῶν θαλασσῶν: Ἐμεῖς τήν νότια Κρήτη, γιά τήν ὁποία ἔχουμε νόμιμους τίτλους κυριότητας μετά τήν ὑπογραφή τῆς ἑλληνοαιγυπτιακῆς συμφωνίας, καί οἱ Τοῦρκοι τίς θάλασσες τῶν Δωδεκανήσων κάτω ἀπ’ τό Καστελλόριζο, στίς ὁποῖες δέν ὑπάρχει ἀκόμα ὁριοθέτηση. Θέλω νά θυμίσω ὅτι ἡ μήνυση πού ὑπέβαλε ἐναντίον τοῦ προσώπου μου καί τριῶν ἀκόμη συναδέλφων ὁ Πρόεδρος Ἐρντογάν εἶχε ὡς αἰτιολογία ὅτι ἐμποδίζουμε τήν πολιτική του στή «θάλασσα τῶν νησιῶν». Στό Αἰγαῖο δηλαδή. Καί πῶς τήν ἐμποδίζουμε;
Ἄν διαβάσετε τό κείμενό μου γιά τό ὁποῖο μηνυθήκαμε, τό ὁποῖο δημοσιεύτηκε ταυτοχρόνως στήν «Ἑστία» καί στήν «δημοκρατία», θά διαπιστώσετε ὅτι ἔκανα μακρά ἀναφορά στίς θαλάσσιες ζῶνες κάτω ἀπό τό Καστελλόριζο, οἱ ὁποῖες ἔχουν θεωρηθεῖ ἀπό τούς Τούρκους ὡς ἀμφισβητούμενης δικαιοδοσίας. Διαφιλονικούμενες.
Ὁ ἀγγλικός ὄρος πού εἶναι δημοφιλής στίς παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ τῶν ἡγεσιῶν εἶναι dispute. Ὅλα ὅσα ἐπισήμανα σέ ἐκεῖνο τό κείμενο ἐπιβεβαιώνονται δυστυχῶς κατά τόν χειρότερο τρόπο ἀπό τίς τελευταῖες ἐξελίξεις. Καθώς ἡ διεκδίκηση τῆς Τουρκίας στήν περιοχή τῶν Δωδεκανήσων ἔχει ἐπεκταθεῖ πλέον καί στίς ὁριοθετημένες ἀπό τήν ἑλληνοαιγυπτιακή συμφωνία περιοχές, ὄχι μόνο στίς μή ὁριοθετημένες καί κατ’ αὐτούς ἀμφισβητούμενης δικαιοδοσίας.
Ἡ σιωπή μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζει ἡ Ἀθήνα τίς ἐξελίξεις στήν περιοχή καί τό εὐχαριστῶ τῶν Τούρκων πού ἀναγνωρίσαμε ὡς δικά τους τουρκικά νερά τά ἀναγνωρισμένα ἑλληνικά νερά ἐνισχύουν τίς ὑποψίες ὅτι βρισκόμαστε μπροστά σέ μία ὀργανωμένη χορογραφία. Χορογραφία ἡ ὁποία ἄρχισε μέ τήν χωροθέτηση τῶν θαλάσσιων πάρκων σέ περιοχές τῶν Κυκλάδων καί τῶν Δωδεκανήσων ἀπό τό ἑλληνικό Ὑπουργεῖο Ἐνέργειας (τίς ὁποῖες ἡ Ἄγκυρα ἀμφισβήτησε εὐθέως καί ἡ Ἀθήνα ἀναδιπλώθηκε) καί συνέχισε μέ τήν Κάσο, πάλι μέ πρωταγωνιστή τό Ὑπουργεῖο Ἐνέργειας, ὅπου ἰταλικά πλοῖα πού δρούσαν γιά λογαριασμό τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ζήτησαν ἄδεια γιά ἔρευνα μέσα σέ ἑλληνικά νερά ἀπό τήν Τουρκική Δημοκρατία.
Στούς πανηγυρισμούς τῆς ὁποίας ἡ Ἀθήνα σιώπησε. Στήν συνωμοσία τῆς σιωπῆς, ἄλλως ὀμερτά, μετεῖχε καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ τοῦ, Ἀμερικανοῦ πολίτη, ἀρχηγοῦ του Στέφανου Κασσελάκη. Ὁ ὁποῖος ἦρθε στήν Ἑλλάδα μέ ἀποστολή νά μετατρέψει τόν ΣΥΡΙΖΑ σέ συμπολιτευόμενη ἀντιπολίτευση. Ὅλα ρυθμισμένα.
Δίνεται ἔτσι σιγά-σιγά ἡ ἐντύπωση ὅτι τό σχέδιο εἶναι νά ἀρχίσει ὁ πολιτικός διάλογος γιά τίς θαλάσσιες ζῶνες στήν Ἀνατολική Μεσόγειο τό φθινόπωρο ἐπί τετελεσμένων. Διά τῆς διολισθήσεως.
Στήν πραγματικότητα, οἱ διπλωματικές ἀντιπροσωπεῖες θά κληθοῦν νά ἐπικυρώσουν διαμορφωμένες πραγματικότητες νομικά κατοχυρωμένες καθώς τά κείμενα μιλοῦν. Καί οἱ ἠχογραφημένες (διατεταγμένες) σιωπές στίς ὁποῖες ὑποχρεώθηκαν οἱ ἄνδρες καί οἱ γυναῖκες τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ στό κανάλι 16 ὅταν οἱ Τοῦρκοι τούς προκαλοῦσαν ἀπό τούς ἀσυρμάτους τους ὅτι ἡ θαλάσσια περιοχή ἔξω ἀπό τήν Κάσο εἶναι τουρκική εἶναι κι αὐτές ντοκουμέντο ἀποδείξεων.
Στήν πραγματικότητα, τό συγκλονιστικό πού συμβαίνει δέν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ἡ Ἑλλάδα υἱοθετεῖ ἕνα τμῆμα τῶν διεκδικήσεων τοῦ τουρκολιβυκοῦ μνημονίου ἀλλά ὅτι ἀλλάζει τό status quo αἰώνων τοῦ Αἰγαίου. Αὐτή εἶναι ἡ προδοσία τῆς πεντηκονταετίας. Καί εἶναι προδοσία γιατί μέ τήν ἀλλαγή αὐτή θά δημιουργηθεῖ στό μέλλον (ἐάν ἐπικυρωθεῖ ὁριστικῶς) μεῖζον ζήτημα ἐθνικῆς ἀσφάλειας μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀρχιπελάγους. Διότι, ὅπως μοῦ ἔλεγε κάποτε καί ἕνας κορυφαῖος Ἕλληνας ἐφοπλιστής, «κάθε φορά πού χάνουμε τό κοντρόλ στό Αἰγαῖο ἔχουμε καί μία ἐθνική τραγωδία».
Ἀλλά ὁ «Φινλανδός» πού παριστάνει τόν Ἕλληνα Πρωθυπουργό φαντασιώνεται ὅτι εἶναι ὁ μέγας Βενιζέλος πού θά τά λύσει ὅλα καί θά μείνει στήν Ἱστορία. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί στήν Κύπρο. Τό αἴτημα εἶναι ἡ ὑποχώρηση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τό αἴτημα εἶναι, μέ δόλωμα τούς πόρους τοῦ ὑπό σύσταση ταμείου γενεῶν ἀπό τήν ἐξόρυξη τοῦ ἐνεργειακοῦ πλούτου, νά καταργηθεῖ ἡ Κυπριακή Δημοκρατία καί στή θέση της νά δημιουργηθεῖ ἕνα Ὁμόσπονδο κράτος μέ δύο ἰσότιμα συνιστῶντα κρατίδια. Στήν οὐσία, τό σχέδιο Ἀννάν. Τό μοντέλο αὐτό προβλέπει ἐκ περιτροπῆς προεδρία τρία χρόνια μέ Ἑλληνοκύπριους καί δύο χρόνια μέ Τουρκοκύπριους ἡγέτες. Ἄγνωστο ποιά πρόνοια ὅμως θά περιλαμβάνει ἄν τυχόν κάποτε ὁ Τουρκοκύπριος δέν θελήσει νά παραδώσει τήν ἐξουσία στόν Ἑλληνοκύπριο.
Αὐταπάτες δέν ὑπάρχουν. Ὅλοι ἐμεῖς πού ἐπισημαίνουμε ὅτι ἡ συνέπεια ὅλου αὐτοῦ τοῦ μεγαλεπήβολου σχεδίου «εἰρήνης καί εὐημερίας τῶν λαῶν» θά εἶναι νά παραδώσουμε στίς ἑπόμενες γενεές μιά Ἑλλάδα μικρότερη ἀπό αὐτήν πού παραλάβαμε ἐμεῖς ἀπό τούς προπάτορές μας δέν ἀρέσουμε γιατί χαλᾶμε τήν ἀτμόσφαιρα.
Τήν χαλᾶμε σέ συμμαχικό ἐπίπεδο, ὅπου προγραμματίζονται ἀγοραπωλησίες ἀεροπλάνων πολλῶν δισ. καί στίς δύο χῶρες πού κατά τά ἄλλα θά ὑπογράψουν εἰρήνη. Χαλᾶμε τήν ἀτμόσφαιρα στίς ἐπιχειρηματικές ἐλίτ τῶν δύο χωρῶν πού ἑτοιμάζουν δουλειές καί πηγαινοέρχονται μεταξύ Ἀθηνῶν καί Κωνσταντινουπόλεως ἀποδεχόμενες ὅτι ἡ Ἑλλάς προώρισται λόγω τῆς οἰκονομικῆς ὑστερήσεώς της νά γίνει στό μέλλον ὁ τοπικός δορυφόρος τῆς Τουρκίας. Τήν χαλᾶμε καί στόν ἁπλό εὐκολόπιστο καί πάντα προδομένο λαό ἐντός τῶν συνόρων, ὁ ὁποῖος ἔχει ξεγελαστεῖ ἀπό τίς τουρκικές λίρες πού ἀφήνουν σέ εὐρώ οἱ Τοῦρκοι τουρίστες σέ Θράκη καί Βόρειο Αἰγαῖο καί πιστεύει ὅτι ὅλα τά ἄλλα (ἀκόμα κι ἄν φάει ἕνας συνοριοφύλακάς μας σφαῖρα στόν Ἕβρο ἀπό Τοῦρκο στρατοχωροφύλακα ) εἶναι περιττές λεπτομέρειες πού δέν πρέπει νά ἀπασχολοῦν τίς τσέπες τους. Τό τουρκικό χρῆμα νά πέφτει!
Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια ὠμά. Ἡ συνθηκολόγηση ἐξαγοράζεται. Οἱ ἐνοχλητικοί ἀπομονώνονται. Τά πρωτοσέλιδά τους ἀποκρύπτονται, δέν μεταδίδονται ἀπό τίς τηλεοράσεις μέ θεσμική κάλυψη. Θέλω καί πάλι νά θυμίσω πώς ὅταν ἀποκάλυψα, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2020, τό σχέδιο διαμοιρασμοῦ τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου μέ τήν θεωρία τῶν «διαφιλονικούμενων καί ἀμφισβητούμενων περιοχῶν» καί κινήθηκε νομικά τότε ἐναντίον μας ὁ Πρόεδρος Ἐρντογάν, ἡμέτερες πρόθυμες δυνάμεις ἀκόμα καί στό δικό μας σωματεῖο, τήν ΕΣΗΕΑ, ἦταν ἕτοιμες νά ἐκδώσουν κείμενο καταδίκης μας καθ’ ὑπόδειξη τῆς Κυβερνήσεως ἐπειδή διαταράσσαμε τήν ἀνάπτυξη τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων.
Αὐτή θά ἦταν ἡ κατηγορία. Ὁπότε ἐπαναλαμβάνω αὐτό πού ἔγραψα στήν ἀρχή. Ὀργίζομαι ἀλλά δέν ἐντυπωσιάζομαι πιά. Μεταξύ τῶν πεπεισμένων στρατευμένων στίς ὑπηρεσίες τρίτων καί τῶν ἐξωνημένων, οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι εἶναι οἱ…πεπεισμένοι. Αὐτοί πού ὑπογράφουν τήν προδοσία καί νομίζουν ὅτι κάνουν καλό στήν πατρίδα.
ΠΗΓΗ: