Η Ατζέντα 21, επίσημα γνωστή ως «Agenda for the 21st Century», παρουσιάστηκε στο κοινό ως μια παγκόσμια στρατηγική βιώσιμης ανάπτυξης και περιβαλλοντικής διαχείρισης. Εγκρίθηκε το 1992 στη Διάσκεψη του ΟΗΕ στο Ρίο ντε Τζανέιρο και έκτοτε αποτελεί σημείο αναφοράς για μια σειρά διεθνών, ευρωπαϊκών και εθνικών πολιτικών που φέρουν τον μανδύα της «πράσινης μετάβασης».
Ωστόσο, κάτω από την επιφανειακή ρητορική περί κλιματικής σωτηρίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, η Ατζέντα 21 κρύβει ένα σκοτεινό και πολυεπίπεδο σχέδιο παγκόσμιας αναδιάρθρωσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Όλο και περισσότεροι πολίτες, ερευνητές και πολιτικοί αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται για ένα αθώο σύνολο περιβαλλοντικών στόχων, αλλά για μια μακροπρόθεσμη ατζέντα κοινωνικής μηχανικής και επιβολής ενός τεχνοκρατικού παγκόσμιου καθεστώτος.
Στην ουσία της, η Ατζέντα 21 προβλέπει τον πλήρη ανασχεδιασμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, την οικονομία, την παραγωγή, την κατανάλωση και τελικά με την ίδια του την ταυτότητα.
Με πρόφαση την «οικολογική βιωσιμότητα», προωθείται μια εκ βάθρων αναδιοργάνωση της καθημερινής ζωής: περιορισμός της ιδιοκατοίκησης υπαίθρου, προώθηση των «έξυπνων πόλεων» (Smart Cities), ενίσχυση των ψηφιακών ταυτοτήτων, ενοποίηση των προσωπικών δεδομένων σε κρατικές και υπερεθνικές βάσεις, παρακολούθηση των εκπομπών άνθρακα σε ατομικό επίπεδο και βαθμιαία κατάργηση της ιδιοκτησίας —όλα με πρόσχημα τη «σωτηρία του πλανήτη».
Το περιβόητο σύνθημα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ «Δεν θα έχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος» φαίνεται να αποτελεί την επιτομή της σκέψης που διέπει την εφαρμογή αυτής της πολιτικής ατζέντας.
Η εφαρμογή της Ατζέντας 21 δεν είναι άμεση, αλλά βαθμιαία και μεθοδική. Μέσω προγραμμάτων όπως η Ατζέντα 2030 και οι 17 Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs), το αφήγημα διεισδύει σταδιακά στα εκπαιδευτικά συστήματα, στις τοπικές αυτοδιοικήσεις, στους δήμους, στις γεωργικές και επιχειρηματικές πολιτικές.
Χρηματοδοτικά εργαλεία όπως το Ταμείο Ανάκαμψης, οι «πράσινες» επιδοτήσεις και οι δεσμεύσεις για «κλιματική ουδετερότητα» ως το 2050 αποτελούν τους μηχανισμούς επιβολής των στόχων αυτών, ενώ η τεχνολογία (5G, Internet of Things, βιομετρικά δεδομένα, τεχνητή νοημοσύνη) λειτουργεί ως το πρακτικό όχημα υλοποίησής τους.
Πίσω από τις όμορφες λέξεις περί βιώσιμης ανάπτυξης, βιώσιμων πόλεων, βιώσιμης γεωργίας και βιώσιμου τρόπου ζωής, κρύβεται ένα νέο είδος παγκόσμιας εξουσίας. Πρόκειται για μια εξουσία χωρίς πρόσωπο, χωρίς αντιπροσώπευση, χωρίς λογοδοσία.
Η πολιτική λήψη αποφάσεων μεταφέρεται σταδιακά από τις εθνικές κυβερνήσεις σε υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ, η ΕΕ, το WEF και πλήθος ΜΚΟ και ιδρυμάτων που εξαρτώνται από μεγάλες χρηματοδοτήσεις και λειτουργούν ως «τεχνικοί σύμβουλοι». Ο πολίτης δεν έχει πλέον φωνή στο πώς διαμορφώνονται οι κανόνες της ζωής του. Αντιμετωπίζεται ως στατιστικό μέγεθος, ως εκπομπέας άνθρακα, ως υγειονομικό υποκείμενο που πρέπει να διαχειρίζεται από αλγορίθμους.
Η επιβολή των μέτρων αυτών προϋποθέτει την αναδιάρθρωση της κοινωνικής συνείδησης. Η νέα πραγματικότητα που επιδιώκεται, απαιτεί την αποδοχή ενός νέου «κανονικού»: τη ζωή σε ενοικιαζόμενους μικρούς χώρους, την πρόσβαση αλλά όχι κατοχή αγαθών, τη διατροφή με έντομα και εργαστηριακές πρωτεΐνες, την περιορισμένη κατανάλωση ενέργειας, τον περιορισμό των μετακινήσεων, την πλήρη αποδοχή της ψηφιακής εποπτείας. Όλα αυτά ενσωματώνονται σιγά-σιγά σε πολιτικές παιδείας, δημόσιας υγείας, πολεοδομίας, ακόμη και θρησκείας.
Οι φωνές που αντιστέκονται χαρακτηρίζονται «συνωμοσιολόγοι», «αντιδραστικοί», «αρνητές της επιστήμης». Όμως ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αρχίζουν να βλέπουν τη σύνδεση: η Ατζέντα 21 δεν είναι απομονωμένη∙ συνδέεται με τη Μεγάλη Επανεκκίνηση, με το ψηφιακό χρήμα των Κεντρικών Τραπεζών (CBDC), με την επιβολή ψηφιακής ταυτότητας, με την πανδημική διαχείριση, με την τεχνητή νοημοσύνη, με την παρακολούθηση της πληροφορίας και τον έλεγχο της ροής ειδήσεων. Ο κοινός παρονομαστής είναι η υποταγή της ελευθερίας στην «αναγκαιότητα», και της προσωπικότητας στην «ασφάλεια».
Η Ατζέντα 21 δεν είναι θεωρία – είναι εφαρμοσμένη πολιτική. Στους χάρτες του ΟΗΕ υπάρχουν ήδη οι ζώνες «άνευ ανθρώπινης παρουσίας», οι αστικές περιφέρειες υψηλής συγκέντρωσης, τα μοντέλα κινητικότητας, οι όροι πρόσβασης στο φυσικό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, η ανθρωπότητα μετατρέπεται σε πληθυσμιακή μάζα προς διαχείριση – και όχι σε δημιουργικά πρόσωπα με δικαιώματα, ρίζες και ελευθερία.
Η αντίσταση δεν είναι εύκολη, αλλά είναι αναγκαία. Η αφύπνιση της συνείδησης, η επανασύνδεση με τις εθνικές και πολιτισμικές ρίζες, η επαναδιεκδίκηση της φυσικής ζωής, της κοινότητας, της αυτάρκειας και της αλήθειας είναι ο μόνος τρόπος να εμποδιστεί η αποπροσωποποίηση του ανθρώπου. Η ελευθερία δεν παραχωρείται από τα συμβούλια και τις επιτροπές. Κατακτάται με κόστος, με επίγνωση και με απόφαση.
Η Ατζέντα 21 είναι το προσχέδιο ενός μέλλοντος χωρίς εμάς. Είναι στο χέρι μας να το ξαναγράψουμε.
primenews.