H αιολική ενέργεια καταστρέφει τοπία, μολύνει τους ωκεανούς, σκοτώνει την άγρια ζωή και δημιουργεί βουνά απορριμμάτων — και όλα αυτά απορροφώντας δισεκατομμύρια κρατικές επιδοτήσεις και ανεβάζοντας το ενεργειακό κόστος
Ανεμογεννήτριες: Εδώ και δεκαετίες, οι πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο ενημερώθηκαν ότι η αιολική ενέργεια αποτελεί μια καθαρή και υπεύθυνη εναλλακτική λύση στα ορυκτά καύσιμα. Ωστόσο, αυτή η ευρέως διαδεδομένη “πράσινη” προπαγάνδα βασίζεται σε μια παραπλανητική και λανθασμένη εικόνα.
Η αλήθεια είναι ότι η αιολική ενέργεια προκαλεί σοβαρές καταστροφές στο περιβάλλον: πλήττει τα τοπία, μολύνει τους ωκεανούς, σκοτώνει την άγρια ζωή και δημιουργεί τεράστιες ποσότητες απορριμμάτων. Και όλα αυτά, ενώ απορροφά δισεκατομμύρια από κρατικές επιδοτήσεις, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το ενεργειακό κόστος, σύμφωνα με την έρευνα της Always on Energy Research, την οποία υπογράφει η ερευνήτρια Jennifer Stefano.
Η περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλεί η «πράσινη» αυτή ενέργεια είναι πλέον κάτι παραπάνω από προφανής και είναι εμφανής εδώ και χρόνια. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, οι ερευνητές προειδοποίησαν για τους κινδύνους, αφού το αιολικό πάρκο Altamont Pass στην Καλιφόρνια άρχισε να προκαλεί μαζικούς θανάτους σε χρυσαετούς, γεράκια και άλλα πουλιά, μετρώντας χιλιάδες θύματα.
Παρά αυτές τις ανησυχίες, η βιομηχανία δεν έδειξε κανένα σημάδι να σταματήσει την επέκτασή της. Αντίθετα, η ανάπτυξή της συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση, παρά τις προειδοποιήσεις που είχαν ήδη εκδοθεί.
Αγνοώντας τις σοβαρές ενδείξεις, το 2013, μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Wildlife Society Bulletin υπολόγισε ότι οι ανεμογεννήτριες σκότωναν περίπου 573.000 πουλιά και 888.000 νυχτερίδες κάθε χρόνο μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ταυτόχρονα, οι κάτοικοι που ζούσαν κοντά σε αιολικά πάρκα άρχισαν να αναφέρουν προβλήματα υγείας, όπως το «σύνδρομο ανεμογεννητριών» – μια σειρά από χρόνιους πονοκεφάλους, διαταραχές του ύπνου και ναυτία, τα οποία προκλήθηκαν από τον συνεχόμενο θόρυβο χαμηλής συχνότητας που παράγεται από τις περιστρεφόμενες λεπίδες των ανεμογεννητριών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης ήταν το Calhan του Κολοράντο.
Παρ’ όλες τις επισημάνσεις και τις ανησυχίες της επιστημονικής κοινότητας, η αιολική βιομηχανία, σε συνεργασία με την κυβέρνηση, παρέμεινε αδιάφορη και αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις. Η αιολική ενέργεια δεν μπορεί να θεωρηθεί πια ούτε οικονομική ούτε περιβαλλοντικά βιώσιμη λύση. Μέχρι την δεκαετία του 2020, οι συνέπειες από τη χρήση αιολικής ενέργειας ήταν αδιαμφισβήτητες και καταφανείς.
Παρά τα δεδομένα και τις σοβαρές αντιρρήσεις, η κυβέρνηση του Joe Biden, το Μάρτιο του 2021, προχώρησε στην προώθηση ενός φιλόδοξου σχεδίου για την εγκατάσταση 30.000 μεγαβάτ υπεράκτιας αιολικής ενέργειας μέχρι το 2030, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που εγκυμονεί αυτό το σχέδιο. Το Γραφείο Διαχείρισης Ενέργειας των Ωκεανών (BOEM) είχε ήδη καταγράψει σοβαρούς κινδύνους για τη θαλάσσια ζωή, όπως για παράδειγμα για τους βόρειους ατλαντικούς φάλαινες, που βρίσκονται ήδη σε κίνδυνο εξαφάνισης.
Μετά ήρθε η οικονομική κατάρρευση
Μέχρι το 2022, η αιολική ενέργεια βρέθηκε αντιμέτωπη με σοβαρή κρίση. Το κόστος παραγωγής και εγκατάστασης ανεμογεννητριών εκτοξεύθηκε, αναγκάζοντας χώρες όπως η Γερμανία και η Δανία — δύο από τις πιο εξαρτημένες από την αιολική ενέργεια — να περιορίσουν την περαιτέρω επέκταση αυτής της «πράσινης» τεχνολογίας, καθώς οι συνέπειες της επένδυσης έγιναν ολοένα και πιο καταστροφικές.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεγάλα υπεράκτια αιολικά έργα σε περιοχές όπως η Νέα Υόρκη, το Νιου Τζέρσεϊ και το Κονέκτικατ απέτυχαν ως επιχειρηματικά σχέδια, λόγω των μεγάλων οικονομικών ζημιών που υπέστησαν. Ταυτόχρονα, οι παράκτιες κοινότητες και οι ψαράδες αντιστάθηκαν σθεναρά, καταθέτοντας αγωγές κατά των κατασκευαστών των αιολικών έργων, καθώς η εγκατάσταση ανεμογεννητριών έβλαπτε τις αλιευτικές περιοχές και εξάλειφε τα θαλάσσια οικοσυστήματα, με σοβαρές επιπτώσεις στην τοπική οικονομία και τη βιοποικιλότητα.
Στο μεταξύ, η κρίση των αποβλήτων της αιολικής ενέργειας έλαβε δραματικές διαστάσεις. Μέχρι το 2024, οι εκθέσεις επιβεβαίωσαν ότι τα πτερύγια των ανεμογεννητριών, που κατασκευάζονται από υαλοβάμβακα και σύνθετα υλικά, όπως πλαστικά, είναι σχεδόν αδύνατο να ανακυκλωθούν αποτελεσματικά.
Μόνο στις ΗΠΑ, αναμένεται να απορριφθούν 720.000 τόνοι αυτών των λεπίδων τα επόμενα 20 χρόνια. Κάποιες χωματερές έχουν αρχίσει να τα δέχονται, ενώ άλλες καταφεύγουν σε διαδικασίες αποτέφρωσης, οι οποίες απελευθερώνουν τοξικές χημικές ουσίες στον αέρα, δημιουργώντας νέες περιβαλλοντικές ανησυχίες. Οι ανεμογεννήτριες, παρά τον φαινομενικό τους χαρακτήρα ως «πράσινης» τεχνολογίας, καταστρέφουν τη γη και το νερό, δημιουργώντας νέες προκλήσεις που δυσκολεύονται να αντιμετωπιστούν με βιώσιμους τρόπους.
Η κατασκευή των αεριοστρόβιλων
Η αιολική ενέργεια δεν αποτελεί απλώς μια καταστροφή όταν οι ανεμογεννήτριες λειτουργούν — η καταστροφή αρχίζει από την ίδια τη διαδικασία κατασκευής τους. Κάθε ανεμογεννήτρια απαιτεί τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών, όπως χαλκό, ορυκτά σπάνιων γαιών, χάλυβα και σκυρόδεμα. Η εξόρυξη αυτών των υλικών έχει προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον: έχει καταστρέψει το έδαφος, δηλητηριάσει το νερό και εκτοπίσει ολόκληρες κοινότητες.
Η εξόρυξη χαλκού, που είναι απαραίτητη για την παραγωγή των ανεμογεννητριών, έχει προκαλέσει εκτεταμένη αποψίλωση των δασών και απορροή τοξικών λυμάτων που ρυπαίνουν το περιβάλλον. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ορυχείο χαλκού Resolution στην Αριζόνα, το οποίο απειλεί τα εδάφη των Απάτσι, με τις τοπικές φυλές να αγωνίζονται σθεναρά για να σταματήσουν την ανάπτυξή του και να προστατεύσουν την περιοχή τους. Στη Χιλή και το Περού, τεράστια ορυχεία χαλκού έχουν προκαλέσει σοβαρές περιβαλλοντικές καταστροφές, μολύνοντας ποτάμια και αναγκάζοντας οικογένειες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω της μόλυνσης και των επιπτώσεων στην υγεία τους.
Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο με την εξόρυξη σπάνιων γαιών. Στην Μογγολία, τα ραδιενεργά απόβλητα που προέρχονται από τα διυλιστήρια σπάνιων γαιών έχουν δηλητηριάσει ολόκληρες περιοχές, αφήνοντας πίσω τους τοξικές λίμνες όπου η ζωή αδυνατεί να αναπτυχθεί και κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει. Η εξόρυξη αυτών των υλικών δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο καταστροφής, καθώς κάθε βήμα προς την «πράσινη» ενέργεια επιφέρει τεράστιες περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνέπειες.
Αλλά η καταστροφή δεν περιορίζεται μόνο στη γη. Οι υπεράκτιες ανεμογεννήτριες, οι οποίες τοποθετούνται σε θαλάσσιες περιοχές, προκαλούν επίσης σοβαρές ζημιές στους ωκεανούς, πλήττοντας τα οικοσυστήματα και τις θαλάσσιες ζωές που εξαρτώνται από αυτούς τους χώρους για να επιβιώσουν.
Η καταστροφή των θαλάσσιων βιότοπων
Η καταστροφή των θαλάσσιων βιότοπων που προκαλεί η αιολική ενέργεια είναι εξίσου σοβαρή με τις επιπτώσεις της στην ξηρά. Οι σεισμικές δοκιμές, η τοποθέτηση πασσάλων και η συνεχής λειτουργία των αεριοστροβίλων συνδέονται με μαζικούς θανάτους θαλάσσιων θηλαστικών, περιλαμβανομένων των απειλούμενων φαλαινών του Βόρειου Ατλαντικού.
Οι αναφορές περιβαλλοντικών επιπτώσεων από το Γραφείο Διαχείρισης Ενέργειας των Ωκεανών (BOEM), που είναι υπεύθυνο για την προστασία της θαλάσσιας πανίδας, αναγνωρίζουν ότι οι υπεράκτιες ανεμογεννήτριες διαταράσσουν τα ωκεάνια ρεύματα, παρεμβαίνουν στη μετανάστευση των ψαριών και καταστρέφουν θαλάσσιους οικοτόπους. Παρά τις σοβαρές αυτές επιπτώσεις, τα έργα συνεχίζουν να προχωρούν χωρίς να λαμβάνονται επαρκή μέτρα για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Στο Νιου Τζέρσεϊ, οι ψαράδες έχουν καταθέσει αγωγές κατά των κατασκευαστών αιολικών έργων, υποστηρίζοντας ότι η υπεράκτια ανάπτυξη έχει οδηγήσει στην κατάρρευση των ιχθυαποθεμάτων. Οι αγωγές αυτές καθιστούν σαφές ένα πράγμα: η αιολική ενέργεια όχι μόνο έχει καταστρέψει τις τοπικές οικονομίες, αλλά δεν έχει καταφέρει να προσφέρει τα περιβαλλοντικά οφέλη που είχε υποσχεθεί.
Η αιολική ενέργεια επιβιώνει μόνο χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις, καθώς η βιομηχανία δεν είναι οικονομικά βιώσιμη. Αν η αιολική ενέργεια ήταν τόσο επιτυχημένη και αποδοτική, δεν θα χρειαζόταν δισεκατομμύρια από τα χρήματα των φορολογουμένων για να παραμείνει ενεργή. Το 2024, η Νέα Υόρκη ακύρωσε τρία μεγάλα υπεράκτια αιολικά έργα λόγω της εκτόξευσης του κόστους και της έλλειψης επενδύσεων.
Στο Νιου Τζέρσεϊ, αξιωματούχοι ακύρωσαν τα σχέδια για επιπλέον υπεράκτια έργα, καθώς συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν μια υπεύθυνη απόφαση να προχωρήσουν σε νέα συμβόλαια. Η Christine Guhl-Sadovy, πρόεδρος του Συμβουλίου Δημοσίων Υπηρεσιών του Νιου Τζέρσεϊ, τόνισε ότι η ανάθεση νέων συμβάσεων δεν θα ήταν υπεύθυνη απόφαση σε αυτό το σημείο. Η Πολιτεία έκανε πίσω, αναβάλλοντας τις νέες παρακλήσεις για έργα. Η ακύρωση αυτών των έργων δεν ήταν απλώς μια καθυστέρηση, αλλά μια αναγνώριση της οικονομικής πραγματικότητας.
Ένα ακόμη σημάδι της κρίσης ήρθε από τη Shell, η οποία αποχώρησε από το πρώτο υπεράκτιο αιολικό έργο του Νιου Τζέρσεϊ, ένα έργο που κάποτε θεωρούνταν ως «αλλαγή του παιχνιδιού» για τον ενεργειακό τομέα. Όταν μία από τις μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρείες στον κόσμο αποφασίζει να εγκαταλείψει ένα τέτοιο έργο, αυτό δείχνει ότι η αιολική ενέργεια δεν είναι το «θαυματουργό» μέσο που παρουσιάζεται συχνά.
Οι παράγοντες του Νιου Τζέρσεϊ περίμεναν να επωμιστούν το βάρος του έργου μέσω συμφωνιών αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας που είχαν συμφωνηθεί από το κράτος. Ωστόσο, καθώς τα κόστη ανέβαιναν κατακόρυφα και τα έργα είχαν σοβαρά προβλήματα, ακόμη και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν το αυτονόητο: η υπεράκτια αιολική ενέργεια είναι απλώς υπερβολικά ακριβή για να δικαιολογηθεί.
Η Μασαχουσέτη, που ήταν μια από τις πιο επιθετικές πολιτείες υπέρ της αιολικής ενέργειας, πήρε την απόφαση να ακυρώσει ένα ακόμη υπεράκτιο έργο. Ο λόγος ήταν απλός και αμείλικτος: οι αριθμοί δεν ευσταθούν. Είχαν υποσχεθεί φθηνή και αξιόπιστη ενέργεια, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αντίθετα, οι φορολογούμενοι πλήττονται από εκτοξευόμενα κόστη, οικονομικές απώλειες και έργα που δεν μπορούν να σταθούν χωρίς τεράστιες κρατικές επιδοτήσεις. Το Project Commonwealth State Wind στην Μασαχουσέτη κατέρρευσε και έγινε παραδεκτό ότι δεν ήταν πλέον «οικονομικά βιώσιμο». Με άλλα λόγια, χρειαζόταν περισσότερη κρατική χρηματοδότηση για να παραμείνει στη ζωή.
Αυτή η αποτυχία δεν είναι μεμονωμένη. Το Cape Wind, το οποίο κάποτε θεωρείτο το καμάρι για την υπεράκτια αιολική ενέργεια στην Αμερική, «πέθανε» το 2017 όταν οι εταιρείες κοινής ωφέλειας υπαναχώρησαν από τις συμφωνίες τους, συνειδητοποιώντας ότι ξόδευαν χρήματα χωρίς αντίκρισμα. Και τώρα, ακόμη και η Μασαχουσέτη, μία από τις πιο υποστηρικτικές πολιτείες της αιολικής ενέργειας, παρακολουθεί τη βιομηχανία να καταρρέει. Το κόστος είναι πολύ υψηλό και το υποτιθέμενο μέλλον της «καθαρής ενέργειας» μοιάζει περισσότερο με μια απάτη που χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους.
Νέα Υόρκη: Η Νέα Υόρκη ακύρωσε τρία μεγάλα υπεράκτια αιολικά έργα τον Απρίλιο του 2024, συνολικής ισχύος άνω των 4 γιγαβάτ. Η Αρχή Έρευνας και Ανάπτυξης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (NYSERDA) κατηγόρησε «τεχνικές και εμπορικές πολυπλοκότητες» για τις ακυρώσεις.
Κονέκτικατ: Η εταιρεία Avangrid αποσύρθηκε από το έργο Park City Wind τον Οκτώβριο του 2023, ένα προγραμματισμένο υπεράκτιο αιολικό πάρκο που προοριζόταν να τροφοδοτήσει την πολιτεία. Το αυξανόμενο κόστος ανάγκασε την εταιρεία να ακυρώσει τη σύμβασή της και να πληρώσει πρόστιμο 16 εκατομμυρίων δολαρίων.
Φλόριντα: Η πολιτεία έχει απαγορεύσει τελείως τα υπεράκτια αιολικά πάρκα, διπλασιάζοντας αντ’ αυτού τα ορυκτά καύσιμα. Περισσότερο από το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας της Φλόριντα προέρχεται τώρα από φυσικό αέριο και άνθρακα.
Οκλαχόμα: Σε εξέλιξη βρίσκεται μια κίνηση για την απαγόρευση νέων έργων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, συμπεριλαμβανομένης της αιολικής ενέργειας. Αυτή η ώθηση αντανακλά την αυξανόμενη αντίθεση στην ανάπτυξη αιολικής ενέργειας σε ορισμένες περιοχές της χώρας.
Ακόμη και η Δανία – μια χώρα που έχει ωθήσει την αιολική ενέργεια για χρόνια – προσπάθησε να δημοπρατήσει 10 γιγαβάτ υπεράκτιας αιολικής ενέργειας αλλά έλαβε μηδενικές προσφορές όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε να παράσχει περισσότερες επιδοτήσεις. Εάν ο ιδιωτικός τομέας δεν θα επενδύσει στην αιολική χωρίς εγγυημένες επιδοτήσεις , γιατί να το κάνουν οι φορολογούμενοι;
Οι λανθασμένες πολιτικές – Ο εφιάλτης του κόστους της υπεράκτιας αιολικής ενέργειας
Η υπεράκτια αιολική ενέργεια έχει θεμελιωθεί πάνω σε λανθασμένες πολιτικές υποσχέσεις, επιδοτήσεις που χρηματοδοτούνται από τους φορολογούμενους και ρυθμιστικές παραχωρήσεις που στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό και την αγορά. Παρά τις υποσχέσεις για καθαρές, ανανεώσιμες και φθηνές πηγές ενέργειας, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η υπεράκτια αιολική ενέργεια είναι πολύ πιο ακριβή και προβληματική από ό,τι είχε παρουσιαστεί αρχικά. Ακόμα και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της φαίνεται να αρχίζουν να απομακρύνονται από την ιδέα, καθώς η αποτυχία των έργων γίνεται ολοένα και πιο προφανής.
Παρά τις πολλές συζητήσεις γύρω από την υπεράκτια αιολική ενέργεια ως το «μέλλον», η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε οικονομικά βιώσιμη χωρίς τη συνεχιζόμενη και σημαντική χρήση ορυκτών καυσίμων. Κάθε έργο υπεράκτιας αιολικής ενέργειας εξαρτάται από ένα συνεχώς διευρυνόμενο σύνολο ομοσπονδιακών φορολογικών εκπτώσεων, κρατικών επιδοτήσεων και συμφωνιών που μεταθέτουν τον οικονομικό κίνδυνο στους φορολογούμενους και τα κράτη. Παρά αυτή τη συντριπτική κρατική υποστήριξη, τα έργα παραμένουν ασταθή και συνεχίζουν να καταρρέουν κάτω από το βάρος των οικονομικών τους δυσκολιών.
Μια πρόσφατη μελέτη της Always on Energy Research (AOER) για το ISO New England, τον οργανισμό που διαχειρίζεται το ηλεκτρικό δίκτυο στις έξι πολιτείες της Νέας Αγγλίας, εκθέτει την αλήθεια με ωμό τρόπο: η υπεράκτια αιολική ενέργεια είναι μία από τις πιο ακριβές πηγές ενέργειας στο περιφερειακό δίκτυο. Δεν εκπληρώνει τις υποσχέσεις της για φθηνές και αξιόπιστες πηγές ενέργειας. Η μελέτη της AOER εντόπισε τρία βασικά προβλήματα: πρώτον, η υπεράκτια αιολική ενέργεια αυξάνει το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας για οικογένειες και επιχειρήσεις, δεύτερον, υπονομεύει την αξιοπιστία του δικτύου λόγω της διακοπτόμενης φύσης της ενέργειας που παρέχει, και τρίτον, εξαρτάται πλήρως από μόνιμες κρατικές επιδοτήσεις για να επιβιώσει.
Η μελέτη της AOER επιβεβαιώνει αυτό που οι ειδικοί του κλάδου γνώριζαν ήδη εδώ και χρόνια: η υπεράκτια αιολική ενέργεια είναι μία οικονομική καταστροφή που αναμενόταν να συμβεί. Παρά την επικρατούσα αισιοδοξία στην αρχή της ανάπτυξής της, η πραγματικότητα έχει δείξει ότι τα έργα αυτά δεν είναι βιώσιμα χωρίς τεράστιες κρατικές ενισχύσεις και δεν μπορούν να ανταγωνιστούν με άλλες πηγές ενέργειας.
Τελικά, φαίνεται ότι οι κυβερνητικοί φορείς αρχίζουν να κατανοούν την κλίμακα της αποτυχίας αυτών των έργων. Οι πολιτικές που υπήρξαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Donald Trump, οι οποίες περιλάμβαναν την κατάργηση ή αναστολή διαφόρων υπεράκτιων αιολικών έργων, φαίνεται να ήταν μία ένδειξη ότι η κυβέρνηση αρχίζει να αφουγκράζεται την πραγματικότητα. Οι ακυρώσεις αυτών των έργων, παρά τις αρχικές τους υποσχέσεις, δείχνουν ότι η αιολική ενέργεια, αν και παρούσα, δεν είναι η πανάκεια που διαφημιζόταν.
Τον Ιανουάριο του 2025, ο Πρόεδρος Donald Trump παρενέβη δυναμικά στην υπεράκτια αιολική βιομηχανία, εκδίδοντας ένα εκτελεστικό διάταγμα που αναστέλλει τις νέες υπεράκτιες μισθώσεις για αιολική ενέργεια και απαιτεί πλήρη αναθεώρηση των οικονομικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεών τους. Ο υπουργός Εσωτερικών, Doug Burgum, ανέλαβε να ηγηθεί αυτής της αναθεώρησης, η οποία για πρώτη φορά φέρνει τη βιομηχανία υπό σοβαρό έλεγχο. Η εντολή αυτή σταματά τις νέες εγκρίσεις, άδειες και χρηματοδοτήσεις για έργα αιολικής ενέργειας, τόσο για χερσαία όσο και για υπεράκτια, αναγκάζοντας τις εταιρείες να επανεκτιμήσουν τις επενδύσεις τους και να αναθεωρήσουν τα σχέδιά τους.
Η απόφαση αυτή έρχεται ως αναγκαία αντίδραση στην ολοένα και αυξανόμενη καταστροφή που προκαλεί η αιολική ενέργεια στο περιβάλλον, την οικονομία και τις τοπικές κοινότητες. Αν αυτή η καταστροφή συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία, ειδικά σε τομείς όπως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο ή άλλες «καθαρές» πηγές ενέργειας, οι ακτιβιστές θα απαιτούσαν άμεση λογοδοσία για τις επιπτώσεις. Είναι καιρός για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να σταματήσουν να εγκρίνουν νέα αιολικά έργα χωρίς πλήρη διαφάνεια και λογοδοσία για τις επιπτώσεις τους.
Επιπλέον, η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να χρησιμοποιεί χρήματα των φορολογουμένων για να στηρίξει μια βιομηχανία που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να συντηρηθεί οικονομικά και περιβαλλοντικά. Η αιολική ενέργεια, παρά τις υποσχέσεις της ως λύση του μέλλοντος, αποδεικνύεται ένα αποτυχημένο πείραμα, το οποίο έχει αφήσει πίσω του μια κληρονομιά περιβαλλοντικής καταστροφής, οικονομικής αποτυχίας και ένα αυξανόμενο πρόβλημα απορριμμάτων που θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί τις επόμενες γενιές.
primenews.