Με εντυπωσιακές τιμές υποδέχθηκε η Μόσχα την αμερικανική αποστολή, μετατρέποντας την άφιξη του Στιβ Γουίτκοφ και του Τζάρεντ Κούσνερ σε μια σχεδόν τουριστική εμπειρία: συνοδεία πολυτελών οχημάτων από το αεροδρόμιο, γεύμα σε εστιατόριο με αστέρι Michelin και βόλτα στην Κόκκινη Πλατεία.
Πίσω όμως από τη λαμπερή εικόνα, το διπλωματικό μήνυμα ήταν ήδη διατυπωμένο – έξι ώρες μετά την άφιξή τους, όταν ξεκίνησαν οι επαφές στο Κρεμλίνο, είχε γίνει σαφές πως η Ρωσία δεν προτίθεται να αποδεχθεί το νέο αμερικανικό σχέδιο ειρήνης.
Καθώς οι Αμερικανοί απεσταλμένοι απολάμβαναν το επίσημο δείπνο, ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατηγορούσε δημόσια την Ευρώπη ότι εμποδίζει τις συνομιλίες, επιβάλλοντας στη Μόσχα όρους που θεωρεί απαράδεκτους. Σύμφωνα με ανάλυση του Sky News, η Μόσχα δείχνει εμφανώς μεγαλύτερη διάθεση «θερμής» διπλωματίας προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, στη λογική της απομάκρυνσής τους από τους ευρωπαίους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ – παρότι η επίσημη ρητορική απέναντι στην ΕΕ παραμένει επιθετική.
Με φόντο την πρόσφατη ανακοίνωση της κατάληψης της Ποκρόβσκ, στρατηγικού στόχου στο Ντονέτσκ, η Ρωσία εμφανίζεται βέβαιη ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος και επιδιώκει την επιστροφή σε δικό της, 28σέλιδο σχέδιο που ικανοποιεί τις απαιτήσεις της. Το μήνυμα της Μόσχας είναι ότι οι εξελίξεις στο πεδίο της μάχης της δίνουν το δικαίωμα να διεκδικεί περισσότερα και όχι να κάνει παραχωρήσεις.
Παράλληλα, ο Πούτιν φαίνεται να πιστεύει ότι η Ουάσινγκτον και η Μόσχα μοιράζονται έναν κοινό στόχο: την οικοδόμηση στενότερων διμερών σχέσεων μετά τον πόλεμο. Η στάση των ΗΠΑ ενισχύει αυτή την πεποίθηση, καθώς στις επαφές με το Κίεβο απαιτούν από τους Ουκρανούς να ταξιδεύουν οι ίδιοι σε αμερικανικό έδαφος, ενώ στη Ρωσία οι Αμερικανοί απεσταλμένοι μεταβαίνουν πρόθυμα και περιμένουν επί ώρες για μία συνάντηση με τον Πούτιν. Η εικόνα που διαμορφώνεται είναι ότι, απέναντι στη Μόσχα, η Ουάσινγκτον επιλέγει κατευνασμό αντί πίεσης.
Το Κρεμλίνο ανακοίνωσε πως οι δύο πλευρές συμφώνησαν να μη δημοσιοποιήσουν λεπτομέρειες των συνομιλιών. Υπό αυτές τις συνθήκες και με το ρήγμα να βαθαίνει, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο Ζελένσκι έχει λόγους να αισιοδοξεί.