Ας κρατήσουν οι πνευματικοί χοροί και θα βρούμε στέκια αλλιώτικα.. εκεί που συχνάζουν οι Άγιοι ”ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος’‘ που εκπέμπει σε άλλες συχνότητες.
Ο Νιόνιος δεν μας τα έλεγε καλά κι από την αρχή, μισές αλήθειες….
Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται.. Αν υπήρχε θάνατος τραγούδια και χοροί απαγορεύονταν. Στο πένθος το να μην ακούγονται τραγούδια ήταν αναπόσπαστο μέρος των εθίμων πένθους του λαού μας. Σήμερα λες και κάποιος τους είπε μακάριοι οι διασκεδάζοντες το εκκοσμικευμένο πνεύμα των ημερών επιτάσσει αδιαλείπτως διασκεδάζετε εν παντί ψυχαγωγείστε ... και όμως που είναι η χαρά .. μελαγχολία κατάθλιψη νεύρα στενοχώριες θλίψη.. Την μεγάλη θλίψη θα την φέρει η διαρκής η αδιάλειπτη διασκέδαση..
Όταν ο Χριστός λέει μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί θα παρηγορηθούν μιλάει και για τώρα όχι μόνο για το επέκεινα.. Και ποιοι είναι οι πενθούντες … και τι πενθούν τον Αναστημένο; όχι βέβαια απλά δεν μετέχουν στο άνευ λόγου κι αιτίας ακατάπαυστο πάρτι των ημερών ( σσ είδαμε και τελευταία τι τέλος έχουν καμιά φορά τα πάρτι) που έκανε τη χαρά αυτοσκοπό..και έφερε την απελπισία.. ..Αυτοί είναι οι πενθούντες αυτοί που απέχουν από το πνεύμα της πειθαναγκαστικής ευφορίας της δήθεν ψυχικής ευημερίας των ημερών.. το πένθος είναι και αποχή είναι νηστεία.. Και όχι από απαγορευτική διάθεση και κανόνα αλλά απλά γιατί δεν τους κάνει κέφι.. Και ποια η παρηγοριά τους.. η χαρά .. θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί κι αλλιώς μακάριοι οι χαίροντες εν Κυρίω πάντοτε. «χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε» (Φιλιπ. 4,4) Αυτό το ”πάντοτε” εδώ υποδηλώνει και το ότι ”καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν. (Ιω.16:22)
Βρήκα τέτοιους ανθρώπους .. Πολλά φεγγάρια όχι ένα, έζησα στην Αιγιαλεία.. εκεί πάνω από την Πάτρα υπάρχει το ιστορικό μοναστήρι Ομπλού/ Ομπλός.. Ανέβηκα κάποιες Κυριακές και καθημερινές…. ήταν ένας μοναχός κάπως σαλούλης της σιωπής άνθρωπος δεν άκουσα ποτέ από το στόμα του ούτε μια κουβέντα μεσήλικας είχε ωραίο ρυθμό χαριτωμένο στο βάδισμά του καλογερίστικο..Από το κελί του έβγαιναν συνέχεια ψαλμωδίες. Είχε φαίνεται κάποιο ραδιόφωνο και έβαζε συνέχεια ψαλτική.. ήταν σε διαρκές πνευματικό γλέντι και ξεφάντωμα..η ψυχή του. Βίωνε την Ανάσταση. Όταν έμπαινε στο ναό μου έκανε εντύπωση που έκανε το σταυρό με τις χερούκλες του από την κορυφή ως τα νύχια όχι από το μέτωπο αλλά ευλογούσε και την κορυφή του. Στρωτές μετάνοιες.. Ιδιόρρυθμος αλλά έδειχνε το πάθος του είχε νταλκά για το Χριστό όχι ψευδοκαταστάσεις και ημίμετρα. Πάντα έτσι χορταστικό σταυροκόπημα.. Ήταν σε πνευματικό χάσιμο με τις υμνωδίες του και τις προσευχές του και ένα πρόσωπο ιλαρό και βάδισμα χαρωπό μετείχε στον πνευματικό χορό... Ευχή δεν θυμάμαι αν πήρα σίγουρα θα του γύρεψα αν και δεν είναι κι εύκολο να πλησιάσεις τέτοιους ανθρώπους αποπνέουν δέος.. Αλλά αισθάνθηκα ότι την πήρα. Τέτοιες παρουσίες ακτινοβολούν ευχές προς κάθε κατεύθυνση δωρεάν λάβατε δωρεάν δότε δεν χρειάζεται να τη ζητήσεις την μοιράζουν απλόχερα με την παρουσία τους αδιακρίτως ή και να τη ζητήσεις απλά δεν είναι ότι θα στη δώκει εκείνη τη στιγμή. Πως αγιάστηκε ο Άγιος Πορφύριος από το μοναχό το Ρώσο που έκανε μετάνοιες στο ημίφως του ναού.. Υπάρχουν τέτοιοι κρυμμένοι θησαυροί αναμεταδότες ενέργειας και χάριτος..όπου κι αν πήγα τoυς συνάντησα συνήθως…υπό σκιάν…καθώς επισκιάζει η χάρις..
Πιο πέρα από τον Ομπλό ήταν ένα άλλο μοναστήρι πάνω από την Χαλανδρίτσα η Παναγία η Χρυσοποδαρίτισσα (είναι ανδρώα κοινοβιακή μονή, που ιδρύθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα…άβατο για τις γυναίκες, μ‘ εξαίρεση την ημέρα της πανήγυρής της. Χρυσοποδαρίτισσα με το «χρυσό», δηλαδή θαυματουργό πόδι. Κατά μια εκδοχή, η ονομασία οφείλεται στη θεραπεία, από την Παναγία, του ποδιού ενός πιστού. Ορίστε για τα πόδια Χρυσοποδαρίτισσα ).. Όνομα και πράγμα εκεί τότε πήγαινες με τα πόδια. Άφηνες το αμάξι πιο εδώ και περνούσες μια ρεματιά κι απέναντι στην πλαγιά ήταν η μονή. Εκεί πάλι ο ηγούμενος ήταν όλα τα λεφτά.. Πατρινός που ήξερε την πόλη από μέσα κι απέξω. Μια χαρά άνθρωπος κι όμως έπιασε τη ραχούλα και όπως έλεγε και διαπιστωμένα έτσι ήταν πολύ ακολασία και πολύ μαγεία στην πόλη αυτή ( μοιρασμένη η πόλη)… Συνειδητοποιημένος και με διάκριση όπως οι γεροντάδες του παλιού καιρού και μάλλον πολύ μορφωμένος. Έβγαζε πολύ αγάπη, μειλίχιος και με γλύκα Παναγιάς που τον είχε στο κατώφλι της. Κι αυτός πάντα με ένα μειδίαμα αφού γλίτωσε από το γης Μαδιάμ….
dimpenews.com