Δεν είναι εύκολο να γράφεις για φίλους, που μέσα σε μια στιγμή η ζωή τους άλλαξε δραματικά όταν ο χρόνος σταμάτησε σε μια οδυνηρή στιγμή της ζωής τους, εκείνη τη στιγμή που έπαψαν να είναι όπως τους γνώριζες, όπως τους ήξερες, όπως τους είχες συναντήσει…
Λένε ότι η δύναμη των ανθρώπων είναι περιορισμένη, δεν μπορούν να κάνουν θαύματα, όμως αν… αν ξέρατε (όλοι εσείς που διαβάζετε τις γραμμές αυτές αυτή την ώρα) ότι μπορείτε, ότι έχετε τη δύναμη, ότι περνάει από το χέρι σας να φέρετε την αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου, να του προσφέρετε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, τότε θα δρούσατε;
Πιστεύω πως ναι! Κι έτσι, θα είχατε ως άνθρωποι συντελέσει στο να συμβεί ένα θαύμα! Για ένα τέτοιο θαύμα θα σας μιλήσω. Για ένα θαύμα που είναι εφικτό να γίνει. Ένα θαύμα που θα χαρίσει τη ζωή σε ένα παλικάρι που αυτή τη στιγμή βρίσκεται κατάκοιτο στο κρεβάτι του, εδώ και μήνες, μετά από βαρύ εγκεφαλικό που έπαθε την ώρα που εργαζόταν.
Είναι ο Παναγιώτης Σχίζας, ετών 45, με καταγωγή από τις Συκιές Άρτας. Ο Παναγιώτης τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, εν ώρα εργασίας υπέστη ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να του αφήσει την δεξιά πλευρά του παράλυτη και να χάσει την ομιλία του.
Στην τοπική κοινωνία είναι γνωστός ως ένα «πολύ καλό παιδί, με ευγένεια ψυχής, που πάντα έτρεχε να βοηθήσει όποιον τον χρειαζόταν!». Ο πατέρας του πέθανε πριν χρόνια από ανακοπή, αφήνοντας τον ίδιο πίσω ως κουβαλητή της οικογένειας, καθώς η μητέρα του και η αδερφή του στηρίζονταν στον ίδιο. Εργαζόταν σε μεγάλα ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής ως μάγειρας, παρόλο που οι γιατροί με το βεβαρυμμένο ιατρικό ιστορικό του όσον αφορά την καρδιά του, του έλεγαν να είναι προσεκτικός στη διαχείριση του άγχους και της καθημερινής πίεσης.
Δυστυχώς… η υπευθυνότητά του, η αγάπη του για τη μητέρα του και την αδερφή του, αλλά και η αίσθηση καθήκοντος που ένιωθε ως μεγάλος αδερφός δεν του άφηναν περιθώρια να προστατέψει τον εαυτό του… Τραγικό κι όμως τόσο αληθινό… Το να νιώθεις ότι η ευθύνη σου απέναντι στην οικογένειά σου είναι ανώτερη από τον ίδιο σου τον εαυτό! Πόσο σπάνιο είναι πια αυτό…
Κι όμως, όσες φορές μιλούσαμε και μου έλεγε για τα προβλήματα υγείας που του παρουσιάζονταν, του πρότεινα να αλλάξει δουλειά, μήπως να έμενε άνεργος λαμβάνοντας κάποιο επίδομα από το κράτος, όμως πάντα μου έλεγε ότι δεν είχε επιλογή… Δεν είχε επιλογή…
Το κράτος δεν του παρείχε επίδομα, παρόλο που είχε πρόβλημα με την καρδιά του, διότι δεν συμπλήρωνε το απαιτούμενο ποσοστό αναπηρίας, και το να εργάζεται με μια βεβαρυμμένη καρδιά ήταν απλά μονόδρομος…
karditsastakra.