Επιτήρηση: Ας γυρίσουμε για λίγο τον χρόνο πίσω. Όχι πολύ. Μόλις λίγα χρόνια, στο όχι και τόσο μακρινό 2020. Μια εποχή που ζήσαμε όλοι, μα που σήμερα μοιάζει σαν να ειπώθηκε βιαστικά και να ξαναθάφτηκε στις σκοτεινές αποθήκες της συλλογικής μας μνήμης. Ήταν τότε που ο κόσμος άλλαξε βίαια, απότομα. Οι κοινωνίες λύγισαν, οι άνθρωποι απομονώθηκαν, και ο κοινωνικός ιστός διαλύθηκε σχεδόν ακαριαία.
Μα δεν ήταν ένας πόλεμος με όπλα και εχθρούς στο πεδίο. Ήταν ένας διαφορετικός πόλεμος — αόρατος, σιωπηλός και απρόσωπος. Ένας εχθρός που παρουσιάστηκε ως υγειονομική απειλή, αλλά πίσω του κουβαλούσε πολιτικά σχέδια, κοινωνικούς πειραματισμούς και μια νέα μορφή ελέγχου. Ήταν τότε που η δημοκρατία φόρεσε μάσκα, η ελευθερία τέθηκε σε καραντίνα και η ανθρώπινη συνείδηση παραδόθηκε στην πιο ύπουλη μορφή χειραγώγησης.
Ο ανθρωπομηδενισμός είναι το νέο όπλο μαζικής καταστολής. Και αν δεν αντιδράσουμε, δεν θα μείνει τίποτα από τον Άνθρωπο. Ούτε οι λέξεις του, ούτε τα όνειρά του, ούτε η φωνή του, ούτε η ανάμνηση του…
Και κάπου εκεί, σε αυτή τη συγκυρία, έρχεται στο προσκήνιο μια ιδέα: ο “Προσωπικός Αριθμός”. Φαντάσου να υπήρχε ήδη τότε. Ένα ψηφιακό φίμωτρο, κλειδωμένο στο gov.gr. Η ηλεκτρονική θηλιά, θα είχε σφίξει τόσο, που κάθε απόπειρα ανάσας θα μεταφραζόταν σε παράπτωμα.
Μέσα στην απομόνωση του 2020, η εφαρμογή ενός ενιαίου, υποχρεωτικού, απόλυτα συνδεδεμένου αριθμού για κάθε πολίτη, θα σήμαινε την πλήρη κατάργηση της ατομικότητας. Εμβολιασμοί, μετακινήσεις, πρόσβαση στην αγορά, στην εργασία, στο φάρμακο και στην ίδια τη ζωή — όλα υπό τον έλεγχο ενός κωδικού. Δεν θα ήταν πια επιλογή, αλλά προϋπόθεση ύπαρξης.
Με ένα απλό σκανάρισμα, η προσωπική αξιοπρέπεια θα μηδενιζόταν. Το κράτος θα ήξερε τα πάντα, ενώ ο πολίτης τίποτα. Η ιδιωτικότητα θα εξαφανιζόταν κάτω από τόνους δεδομένων. Ο άνθρωπος θα μετατρεπόταν σε “χρήστη”, και η ελευθερία θα γινόταν προνόμιο – όχι δικαίωμα.
Όσοι αντιστέκονταν, θα σημαδεύονταν. Η “ανυπακοή” δεν θα χρειαζόταν καταδίκη — θα έφτανε η σιωπηλή διαγραφή. Δεν εμβολιάστηκες; Δεν ταξιδεύεις. Μίλησες εναντίον του συστήματος; Κλειδώνεται ο τραπεζικός λογαριασμός. Δεν υπέγραψες υποταγή; Είσαι αόρατος. Ένας αριθμός εκτός λειτουργίας.
Και έτσι, χωρίς στρατό, χωρίς βία, χωρίς μάχες, η νέα εξουσία θα εδραιωνόταν. Με αλγόριθμους. Με big data. Με τεχνοκρατικές εντολές. Μια φυλακή χωρίς κάγκελα, μα με κλειδαριές παντού — σε apps, σε πλατφόρμες, στα ίδια σου τα δικαιώματα. Στο βλέμμα σου.
Ανθρωπομηδενισμός δεν είναι ιδεολογική διαφορά. Είναι η αποδόμηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Ο αργός, σιωπηλός θάνατος της ελευθερίας, η υποκατάσταση της προσωπικότητας από ένα barcode. Εκεί που κάποτε υπήρχε άνθρωπος, τώρα στέκει ένα ψηφιακό ίχνος. Ένα ΑΜΚΑ. Ένας QR κωδικός. Μια IP διεύθυνση. Μια ψηφιακή καρτέλα.
Η επιστήμη αντικατέστησε τη σκέψη. Η υπακοή αντικατέστησε την κρίση. Η συμμόρφωση έγινε αρετή. Και όποιος τόλμησε να αμφισβητήσει, να ρωτήσει, να κρατήσει αποστάσεις, στιγματίστηκε. Τον έδειξαν με το δάχτυλο άνθρωποι πίσω από μάσκες. Όχι με γνώση, αλλά με φόβο. Όχι με αλήθεια, αλλά με προπαγάνδα.
Αυτός ο νέος κόσμος δεν φορά στρατιωτική στολή. Φορά γραβάτα, έχει χαμόγελο, χαμηλό τόνο φωνής και λέει: “είναι για το καλό σου”. Και πίσω από κάθε “καλό μας”, κρύβεται ένα νέο κάτεργο. Ήρεμο, αποτελεσματικό, αποστειρωμένο.
Το ανθρώπινο συναίσθημα αποσύρεται. Η φαντασία φιμώνεται. Η αμφισβήτηση ποινικοποιείται. Και η πνευματική αξιοπρέπεια αντικαθίσταται από μια καλοστημένη, αλγοριθμική υπακοή.
Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι το σενάριο που ήδη γράφεται, και οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς. Μια κοινωνία κλειδωμένη σε οθόνες. Μια ζωή διαχειριζόμενη από dashboards. Όποιος παρεκκλίνει από το προβλεπόμενο, διαγράφεται. Όχι απλώς από τα συστήματα, αλλά από τον κοινωνικό ιστό.
Η ελευθερία δεν καταργείται με νόμους, αλλά με συγκατάθεση. Και όταν οι άνθρωποι αποδεχθούν ότι είναι φυσιολογικό να επιτηρούνται, τότε η φυλακή γίνεται σπίτι τους.
Μέσα σε αυτή την τεχνολογική παγίδα, χάνεται η ουσία του ανθρώπου. Το βλέμμα, το άγγιγμα, η φωνή, το συναίσθημα. Ό,τι δεν μπορεί να μετρηθεί, δεν θεωρείται χρήσιμο. Και έτσι, ο άνθρωπος δεν έχει αξία, παρά μόνο ως αριθμός.
Μια κοινωνία χωρίς αντιδράσεις, χωρίς παλμό, χωρίς επαναστατικότητα. Μια χώρα χωρίς αναμνήσεις. Μια ύπαρξη χωρίς ψυχή.
Η ώρα δεν είναι πια αύριο. Είναι τώρα. Ήρθε η στιγμή της μεγάλης απόφασης. Δεν υπάρχει πια περιθώριο για εφησυχασμό, για άλλο “θα δούμε”. Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο:
Θα ζήσεις ελεύθερος, υπερασπιζόμενος την ψυχή σου και το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος — ή θα παραδοθείς, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο, χωρίς μνήμη, σε μια ψηφιακή σκλαβιά όπου θα υπάρχεις μόνο ως αριθμός;
Δεν χρειάζονται συνθήματα. Χρειάζεται στάση.
Και η στάση αυτή είναι η πιο κρίσιμη απόφαση της εποχής μας.
Εσύ ποιος είσαι; Άνθρωπος ή Αριθμός;
primenews.