Συρία: οι δολοφόνοι έχουν μόνο ένα κίνητρο, τη θρησκευτική διαφορά. Η ταυτότητα έχει γίνει μαχαίρι και το ”ανήκειν” κατηγορία.
Οι Αλαουίτες σφαγιάζονται σιωπηλά… και το αίμα τους δεν βρίσκει κανέναν να φωνάξει τα ονόματά τους.
Στην καρδιά της Χομς, όπου τα πεζοδρόμια κάποτε θυμόντουσαν τα ονόματα των παιδιών και οι τοίχοι απέπνεαν ιστορίες αγάπης, μερικές γειτονιές δεν κοιμούνται πια, γιατί ο θάνατος τώρα περνάει κάθε βράδυ, χτυπώντας πόρτες χωρίς άδεια και φεύγοντας από τα σοκάκια χωρίς να αντηχεί.
Ο Ιμπραήμ αλ-Αλί, που δεν είναι πολιτικός ειδικός, η Σουάντε Γουάνους που δεν ξέρει πώς να κρύψει τη θρησκευτική της πεποίθηση, και ο Ρατζέχ Ακόουλ, που τρέφει μόνο ένα όνειρο ασφάλειας, επέστρεψαν στη γειτονιά που αγαπούσαν. Αλλά όλοι σφαγιάστηκαν επειδή ήταν Αλαουίτες. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.
Η ταυτότητα έχει γίνει μαχαίρι και η αίσθηση του ανήκειν κατηγορία.
Στη Χομς, οι δολοφόνοι έχουν μόνο ένα κίνητρο: τη θρησκευτική διαφορά. Το παιδί ερωτάται για το όνομα του πατέρα του, εξετάζονται τα χαρακτηριστικά της μητέρας του και η γειτονιά καταδικάζεται για το λευκό χρώμα του δέρματος και τα μπλε μάτια της…
Οι Αλαουίτες σφαγιάζονται σιωπηλά, γιατί οι φωνές ερμηνεύονται πλέον ως υποκίνηση, το κλάμα ως αδυναμία και το γράψιμο ως προδοσία. Σφαγιάζονται μέρα μεσημέρι, οι πόρτες τους είναι κλειδωμένες, τα ονόματά τους ξεχνιούνται στα αρχεία των μέσων ενημέρωσης και τα πρόσωπά τους σβήνονται από την εθνική μνήμη.
Αλλά τους θυμόμαστε.
Θυμόμαστε τον Ιμπραήμ, που άνοιξε το μαγαζί του σαν να ήταν ακόμα δυνατή η ζωή. Θυμόμαστε τhν Σουάντε, που έσπειρε ζεστασιά στην καρδιά ενός ανθρώπου που πολιορκούνταν από φόβο. Θυμόμαστε τον Ρατζέ, που δεν κρατούσε όπλο, αλλά καρδιά.
Τους θυμόμαστε επειδή η σιωπή είναι προδοσία και επειδή το αίμα δεν μπορεί να ξεπλυθεί από αυτή τη σιωπή. Δεν θα μείνουμε σιωπηλοί μπροστά σε μια γειτονιά που αδειάζει από τους κατοίκους της, μια θλιμμένη μητέρα, ένα ορφανό παιδί ή μια καταδικασμένη αίρεση στην αυγή των οπαδών της. Δεν θα μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στην τρομοκρατία του Άχμεντ αλ-Σαράα, που περνάει κρυφά με μοτοσικλέτα και δολοφονεί ζωές σε ένα κάποτε φωτεινό σοκάκι.
Η Χομς αιμορραγεί, η Χομς κλαίει και ο ουρανός χαράζει τα ονόματα των μαρτύρων με ένα άσβεστο φως.
Στον Θεό ανήκουμε και σε Αυτόν θα επιστρέψουμε.
dimpenews.com