Η αιολική ενέργεια γνώρισε για πολιτικούς λόγους μία επενδυτική φρενίτιδα, αλλά με ένα μοτίβο που θυμίζει παράξενα την το πυρετό της εξόρυξης πετρελαίου στην Πενσυλβάνια του 19ου αιώνα, τα αιολικά πάρκα κατασκευάζουν ολοένα και μεγαλύτερους αεριοστρόβιλους για να παράγουν αιολική ενέργεια όλο και πιο μακριά από τις ακτές.
Αυτή η τάση εγκυμονεί κινδύνους, ειδικά καθώς οι τουρμπίνες έχουν ένα σημαντικό κρυφό κόστος.
Η ενέργεια από αυτές φαίνεται να μην είναι τόσο φθηνή όσο τα οικονομικά μοντέλα υπόσχονταν υπερκέρδη και οι επενδύσεις καταρρέουν.
Όλο και περισσότερα στοιχεία υποδηλώνουν ότι παρόλο που οι μεγαλύτεροι αεριοστρόβιλοι μπορούν να παράγουν περισσότερη ενέργεια, σε ένα ορισμένο σημείο το κόστος συντήρησης και παροπλισμού μεγάλων ανεμογεννητριών που βρίσκονται μακριά από την θάλασσα θα υπερτερεί των οφελών της παραγωγής ενέργειας, σύμφωνα με άρθρο του Harvard Business Review.
Εάν οι φορείς εκμετάλλευσης αιολικών πάρκων θέλουν να αποφύγουν τη πρόκληση περιβαλλοντικής και οικονομικής καταστροφής μακροπρόθεσμα, πρέπει να αρχίσουν να συνυπολογίζουν στις προβλέψεις τους το ρεαλιστικό κόστος συντήρησης και παροπλισμού.
Η.. πράσινη τρέλα
Το 2021, η παγκόσμια αιολική δυναμικότητα αυξήθηκε κατά 94 GW, με επικεφαλής κυρίως έξι χώρες: τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, τη Γερμανία, την Ινδία, την Ισπανία και τη Βραζιλία.
Αυτή η αύξηση της αιολικής ενέργειας συνοδεύτηκε από δραματικές μειώσεις του κόστους, καθιστώντας την αιολική ενέργεια όλο και πιο ανταγωνιστική.
Το κόστος της χερσαίας αιολικής ενέργειας μειώθηκε κατά 68% και των υπεράκτιων κατά 59%, με το 2021 να σημειώνει περαιτέρω μείωση 15% και 13%, αντίστοιχα.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας από το 2010 έως το 2021, η χερσαία αιολική παραγωγική ικανότητα τετραπλασιάστηκε, ενώ η υπεράκτια δυναμικότητα αυξήθηκε 11 φορές.
Μεγαλύτερα πτερύγια στους αεριοσρόβιλους
Μεγάλο μέρος αυτής της ανάπτυξης προήλθε από την αύξηση των αεριοστροβίλων.
Τα μεγαλύτερα πτερύγια σε στροβίλους που βρίσκονται μακρύτερα στην ανοικτή θάλασσα συλλαμβάνουν τον άνεμο πιο αποτελεσματικά, απαιτούν λιγότερες τουρμπίνες για την ίδια απόδοση και προσφέρουν πιο συνεπή παραγωγή ενέργειας λόγω πιο σταθερών υπεράκτιων ανέμων.
Αυτοί οι παράγοντες μειώνουν επίσης το κόστος που σχετίζεται με την ενοποίηση της παραγωγής ενέργειας στα εθνικά δίκτυα.
Θέλοντας να επιταχύνουν αυτή την τάση, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο προσφέρουν διάφορα οικονομικά κίνητρα. Η Γαλλία, για παράδειγμα, επιδοτεί μακροπρόθεσμα συμβόλαια αγοράς αιολικής ενέργειας και υποστηρίζει προγράμματα έρευνας και ανάπτυξης που στοχεύουν στη βελτίωση της της ενεργειακής οικονομικής αποδοτικότητας της υπεράκτιας αιολικής τεχνολογίας.
Ο κύκλος ζωής των αιολικών πάρκων
Δυστυχώς —και κατά ειρωνικό τρόπο— φαίνεται επίσης ότι η επιχείρηση αιολικής ενέργειας θα μπορούσε να επαναλαμβάνει τα λάθη των γεωτρύπανων της Πενσυλβάνια, αφήνοντας στο κοινό μια κληρονομιά που είναι εξίσου προκλητική για την κοινωνία.
Μια βιασύνη για τη δημιουργία δυναμικότητας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς μια ολοκληρωμένη προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη ολόκληρο τον κύκλο ζωής των αιολικών πάρκων μπορεί να έχει επιζήμιες συνέπειες τόσο για το περιβάλλον όσο και για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα αυτών των projects.
Για να διασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των projects αιολικής ενέργειας, οι σχεδιαστές και οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη διάφορους παράγοντες σε ολόκληρο τον κύκλο ζωής ενός αιολικού πάρκου, συμπεριλαμβανομένων των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και του κόστους του κύκλου ζωής: κεφαλαιουχικές δαπάνες, λειτουργικές δαπάνες και κόστη ολοκλήρωσης του κύκλου ζωής (EOL).
Καθώς τα μεγαλύτερα έργα αιολικής ενέργειας κινούνται μακρύτερα στις υπεράκτιες περιοχές για να αξιοποιήσουν πιο συνεπείς και ισχυρούς ανέμους, μια αναλογική κλιμάκωση του κόστους σε διάφορες κατηγορίες είναι αναπόφευκτη.
Οι κεφαλαιουχικές δαπάνες δεν είναι απλώς ένας παράγοντας του κόστους του αεριοστροβίλου.
Περιλαμβάνουν επίσης τα έξοδα που σχετίζονται με τη δημιουργία στιβαρών και ανθεκτικών υπεράκτιων πλατφορμών, θαλάσσιας επιμελητείας και εκτεταμένης υποθαλάσσιας καλωδίωσης για τη σύνδεση αυτών των απομακρυσμένων στροβίλων πίσω στο δίκτυο της ξηράς.
Οι λειτουργικές δαπάνες παρουσιάζουν επίσης αξιοσημείωτη αύξηση λόγω της πολυπλοκότητας και της πρόκλησης των εργασιών τακτικής συντήρησης και επισκευής σε συνθήκες ανοικτής θάλασσας.
Αυτές οι εργασίες γίνονται τεχνικά δύσκολες και δαπανηρές καθώς αυξάνεται η απόσταση από την ακτή, απαιτώντας συχνά εξειδικευμένα σκάφη και εξοπλισμό, για να μην αναφέρουμε τους αυξημένους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι.