Η επιλογή του Υπουργού Εξωτερικών προκαλεί εύλογα ερωτήματα και έντονες αντιδράσεις. Ποια ακριβώς συμφέροντα εξυπηρετεί; Γιατί ανοίγει διαύλους με εχθρικά προς την Ελλάδα καθεστώτα;
Και το κυριότερο: είναι έτοιμη η χώρα να δεχθεί νέο μεταναστευτικό τσουνάμι από τα λιβυκά παράλια, την ώρα που η κυβέρνηση φαίνεται ανίκανη να χαράξει εθνική στρατηγική;
Η κυβέρνηση στη δυτική Λιβύη έχει πέσει προ πολλού στην αγκαλιά της Τουρκίας
Πίσω από τις εξελίξεις τρέχει η ελληνική κυβέρνηση, αδυνατώντας να αναλάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία σε διεθνές επίπεδο.
Η κυβέρνηση πληρώνοντας το τίμημα της ανοιχτής στήριξης της Kamala Harris στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ αλλά και της κριτικής κατά του νυν προέδρου Donald Trump, βλέπει την Τουρκία και τον Recep Tayyip Erdogan να κάνουν παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο. Μόνο τυχαίο δεν θεωρείται το γεγονός ότι στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη, ο Erdogan συναντήθηκε με τον Trump, σε αντίθεση με τον Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μάταια αναζητούσε έστω μια… χειραψία. Ούτε θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι λίγες ώρες μετά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, η Τουρκία υπέγραψε με τη Λιβύη ένα Μνημόνιο Συνεργασίας (MoU) μεταξύ της κρατικής τουρκικής TPAO και της λιβυκής κρατικής εταιρείας πετρελαίου (NOC). Στόχος της συμφωνίας είναι η γεωλογική και γεωφυσική διερεύνηση τεσσάρων θαλάσσιων περιοχών στο κεντρικό-ανατολικό τμήμα της Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης διμέτρικής σεισμικής έρευνας (2D) συνολικής έκτασης ~10.000 χιλ., με επεξεργασία των δεδομένων εντός 9 μηνών. Κι όλα αυτά επί τη βάσει του τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019…
Σειρά είχε το φιάσκο με την ευρωπαϊκή αποστολή (με τη συμμετοχή και του Έλληνα υπουργού, Θάνου Πλεύρη), όπου οι λιβυκές Αρχές δεν επέτρεψαν ούτε την αποβίβαση των αξιωματούχων, οι ορδές μεταναστών που καταφτάνουν στην Κρήτη από τη Λιβύη και τελικά η ρηματική διακοίνωση της κυβέρνησης της Τρίπολης, που αμφισβητεί την ελληνική ΑΟΖ και ουσιαστικά επιχειρεί να επαναφέρει το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019.
karditsastakra