Ένα ντόμινο περιφερειακών και πολιτισμικών επιπτώσεων που «ρίχνει» και την Ελλάδα
Ο κλοιός των τζιχαντιστών σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω από κομβικές πόλεις της Συρίας, με τους ισλαμιστές δολοφόνους, οι οποίοι στο πέρασμά τους σφάζουν ανηλεώς και όσους περισσότερους Χριστιανούς μπορούν, να κυνηγούν το «Άγιο Δισκοπότηρο»: τη Δαμασκό. Με τις ευλογίες μάλιστα του Ταγίπ Ερντογάν, καθώς η Τουρκία είναι εκ των βασικότατων υποστηρικτών των τρομοκρατών.
Πληροφορίες και αναφορές των τελευταίων ωρών, θέλουν τους τζιχαντιστές να οδεύουν ταχέως προς την πρωτεύουσα της Συρίας για την τελική (;) μάχη κατάληψής της και εκδίωξης του Μπασάρ αλ Άσαντ.
Τι θα συμβεί όμως αν η Δαμασκός όντως πέσει στα χέρια των τρομοκρατών;
Το εφιαλτικό αυτό σενάριο θα έχει απρόβλεπτες γεωπολιτικές συνέπειες, οι οποίες δεν θα αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο. Ούτε και την Ελλάδα, η οποία δυστυχώς μένει θεατής των δραματικών εξελίξεων, στις οποίες καίριο ρόλο παίζει η Τουρκία.
Μια Τουρκία καθοδηγούμενη από την ονείρωξη του νέο-οθωμανισμού, η οποία αν «κερδίσει» τη Δαμασκό δεν θα διστάσει να «απλώσει» χέρι σε Λίβανο και Ιορδανία, παίζοντας ταυτόχρονα και το ρόλο της ηγέτιδας του μουσουλμανικού κόσμου.
Δεν θα διστάσει επίσης να «ενεργοποιήσει» τους εκατομμύρια μουσουλμάνους που έχουν εισβάλει στην Ευρώπη (σ.σ. σκεφτείτε πόσοι εξ αυτών βρίσκονται στην Ελλάδα) ως πέμπτη φάλαγγα…
Μέσα σε δέκα ημέρες, η συριακή κυβέρνηση έχασε τις πόλεις Χαλέπι και Χάμα, τη δεύτερη και την τέταρτη μεγαλύτερη της χώρας. Αποσύρεται από τη Χομς, φαινομενικά προς την ακτή.
Οι κυβερνητικές δυνάμεις αποσύρονται επίσης από την Dar’a στα νότια και το Deir Ezzor στα ανατολικά. Η τελευταία απόσυρση είναι κρίσιμη, καθώς κόβει τη γραμμή ανεφοδιασμού προς το Ιράκ και το Ιράν.
Η κυβέρνηση δεν μάχεται σε καμία από αυτές τις περιοχές. Μάλλον οι δυνάμεις της αποσύρονται, άλλες προς την ακτή, άλλες προς την πρωτεύουσα.
Οι κατακτητικές δυνάμεις είναι ένα συνονθύλευμα ισλαμιστικών και τζιχαντιστικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Τουρκία, με την πιο εξέχουσα και ικανή από αυτές να είναι η Hayat Tahrir al-Sham, πρώην Jabhat al-Nusra, παρακλάδι της Αλ Κάιντα.
Επιπτώσεις
Η μάχη της Δαμασκού
Μια βασική άγνωστη μεταβλητή είναι η διάρκεια της μάχης για τη Δαμασκό. Με τους «πληρεξούσιους» του Ιράν και τις κυβερνητικές δυνάμεις να συγκεντρώνονται εκεί, η κυβερνητική πλευρά μπορεί να προσφέρει ισχυρότερη αντίσταση από ό,τι μέχρι τώρα.
Η Τουρκία και η Ρωσία πιθανότατα θα καταλήξουν σε συμφωνία για να αποφύγουν μια τέτοια μάχη. Η Ρωσία χρειάζεται την Τουρκία πολύ περισσότερο από το Ιράν. Και η Τουρκία δεν έχει ανάγκη να διακόψει τις σχέσεις με τη Ρωσία και να συμπαραταχθεί πλήρως στο ΝΑΤΟ.
Ως εκ τούτου, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι μια έξοδος του Άσαντ μετά από διαπραγματεύσεις και η Ρωσία να διατηρήσει τις βάσεις της στη Μεσόγειο. Η εναλλακτική είναι μια σκληρή μάχη τόσο για την ακτή όσο και για τη Δαμασκό.
Σύγκρουση των πολιτισμών
Εάν η Δαμασκός περιέλθει σε Τούρκους «πληρεξούσιους», αυτό θα σήμαινε το τέλος του σύγχρονου εθνικού κράτους της Τουρκίας και την αναγέννηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το σύντομο κοσμικό πείραμα του Ισλάμ θα είναι νεκρό. Καθοριστικά, η κατάληψη της Δαμασκού θα έδινε όχι μόνο τη Συρία, αλλά και τον Λίβανο και πιθανώς την Ιορδανία, στη νεο-οθωμανική αυτοκρατορία.
Όταν ο Ερντογάν προσευχηθεί στο Μέγα Τέμενος των Ομεϋαδών (σ.σ. βρίσκεται στη Δαμασκό και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής σε όλο τον κόσμο), ολόκληρος ο μουσουλμανικός κόσμος θα δει αυτόν ως ηγέτη. Αυτό μας φέρνει πίσω στη σύγκρουση των πολιτισμών. Η αναζωπύρωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι κακά νέα για τους Έλληνες, τους Σλάβους και τους Πέρσες και για όλη την Ευρώπη, ειδικά με τόσους πολλούς μουσουλμάνους μετανάστες εκεί.
Σε μια εποχή που οι θρησκευτικές και φυλετικές συγκρούσεις στη Δύση πρόκειται να ενταθούν, η Τουρκία θα αναδειχθεί ως ο βασικός πολιτισμικός αντίπαλος για τη Δύση για άλλη μια φορά, υπερασπίζοντας τις δυνάμεις του Ισλάμ εναντίον του Χριστιανικού κόσμου.
Η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει τους μουσουλμάνους της Ευρώπης ως πέμπτη φάλαγγα, με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τα Βαλκάνια, καθώς και τη Γερμανία, τη Βρετανία και τη Γαλλία, να είναι ιδιαίτερα ευάλωτες.
Η άνοδος της Τουρκίας δίνει νέα ώθηση στην Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία να επιδιορθώσουν τις σχέσεις τους με τη Μόσχα. Όσο περισσότερο επιβιώνει η δέσμευση των δυτικών κυβερνήσεων στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και στη μετανάστευση, τόσο ασθενέστερη είναι η δυτική πολιτική επιρροή σε αυτές τις χώρες.
Η κατάληψη τόσων συριακών εδαφών θα ανοίξει τη δυνατότητα να τερματιστεί η συζήτηση για εδαφική ακεραιότητα και να αναγνωριστεί το πολύ πιο νόμιμο Δικαίωμα της Κατάκτησης. Αυτό θα άνοιγε το δρόμο για προσαρμογές των συνόρων στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, με επίκεντρο τη Συρία, το Ιράκ και την Ουκρανία.
Ομοίως, η πολιτική των συμμαχιών και των αρχών θα έχει πλέον τελειώσει. Θα επιστρέψουμε στην πολιτική ισορροπίας δυνάμεων: μια ισχυρή Τουρκία κάνει το Ιράν να μοιάζει πολύ λιγότερο ως απειλή και δεν είναι σαφές εάν η Τουρκία, η Ρωσία ή η Κίνα είναι η μεγαλύτερη απειλή για τη Δύση ανά πάσα στιγμή. Οι επιτήδειοι της εξωτερικής πολιτικής, αν υπάρχουν στη Δύση, θα έχουν ως στόχο να διαχωρίσουν αυτές τις δυνάμεις.
Μια νέα Μέση Ανατολή
Το πείραμα του έθνους-κράτους στο Λεβάντε πεθαίνει. Η ανεξαρτησία της Συρίας, του Ιράκ, του Λιβάνου και σε μικρότερο βαθμό της Ιορδανίας, ήταν μια καταστροφή για τους δικούς τους λαούς.
Ενδέχεται να ζητηθεί από τον τουρκικό στρατό να παρέμβει απευθείας στη Συρία και τον Λίβανο για να προστατεύσει τους Χριστιανούς, τους Δρούζους, τους Ισμαηλίτες και τους Αλαουίτες υπό κάποια διεθνή εντολή και για να αποτρέψει τις εσωκομματικές συγκρούσεις μεταξύ συριακών πολιτοφυλακών ή μεταξύ των πολιτοφυλακών και της Χεζμπολάχ.
Τα αραβικά κράτη του Κόλπου δεν θέλουν μια ισχυρή Τουρκία, καθώς αυτό θα αποτελούσε απειλή για τη δική τους νομιμότητα. Θα ταχθούν στο πλευρό του Ιράν εναντίον της Τουρκίας και θα μεσολαβήσουν μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ.
Οι απώλειες του Ιράν στη Συρία, τον Λίβανο και τη Γάζα δυσφημούν την Ισλαμική Επανάσταση και καθιστούν μια σταθερή διαδοχή του Χαμενεΐ λιγότερο πιθανή.
Θα εμφανιζόταν μια εθνικιστική κυβέρνηση βασισμένη στα απομεινάρια του IRGC (σ.σ. Φρουροί της Ισλαμικής Επανάστασης), αλλά θα αντιμετώπιζε την αμφισβήτηση από ομάδες Αζέρων, Μπαλούχων, Κούρδων και αραβικών ομάδων, ανοίγοντας τον δρόμο για ξένη επέμβαση.
Με τη μείωση της επιρροής του Ιράν στη Συρία και τον Λίβανο, η πιθανότητα συμφωνίας με τις ΗΠΑ είναι πολύ μεγαλύτερη. Οι ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ και οι Άραβες, μπορεί να θέλουν να φέρουν σε κόντρα το Ιράν με την Τουρκία.
Λίβανος
Η ικανότητα των Ιρανών να επηρεάσουν τη Συρία και τον Λίβανο είναι πλέον σημαντικά μειωμένη. Εάν ήθελαν να εφοδιάσουν τους συμμάχους τους στη Συρία με ανθρώπινο δυναμικό ή υλικό, δεν είναι σαφές πώς θα μπορούσαν να το κάνουν χωρίς την άδεια των ΗΠΑ ή του Ισραήλ.
Η εμφύλια σύγκρουση στον Λίβανο είναι όλο και πιο πιθανή. Η Χεζμπολάχ δεν θέλει έναν εμφύλιο πόλεμο, ούτε οι εχθροί της, αλλά σουνιτικές φατρίες στην Τρίπολη, το Khalde, το Hermel, τη Σιδώνα και τη βόρεια Beka’a έχουν πολλά να τακτοποιήσουν με τη Χεζμπολάχ και μπορεί να λάβουν την υποστήριξη των Τούρκων και Σύριων τζιχαντιστών για να το κάνουν.
Οι Κούρδοι, το Ιράκ και η σύγκρουση με το Ιράν
Οι Τούρκοι τελικά θα στρέψουν την προσοχή τους εναντίον των Κούρδων των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ ενδέχεται να προσπαθήσουν να μεσολαβήσουν σε μια συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών πριν αποσυρθούν.
Η παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ και τη Συρία είναι πλέον πολύ λιγότερο απαραίτητη για την ασφάλεια του Ισραήλ, δεδομένου ότι οι γραμμές ανεφοδιασμού του Ιράν προς τον Λίβανο έχουν κοπεί. Αυτό δίνει στις ΗΠΑ μια πολιτική δικαιολογία για να αποσυρθούν, αφήνοντας το Ισραήλ, το Ιράν και την Τουρκία τη μία απέναντι στην άλλη.
Η Τουρκία θα θέλει να αποκτήσει τον έλεγχο του Σιντζάρ, του Κιρκούκ, της Μοσούλης και του Ερμπίλ στο Ιράκ, προκειμένου να εκκαθαρίσει το PKK και να αποκτήσει ενεργειακή ανεξαρτησία χρησιμοποιώντας τα αποθέματα της KRG (σ.σ. Περιφερειακή Κυβέρνηση Κουρδιστάν) και του Κιρκούκ.
Αυτό αυξάνει τον κίνδυνο επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και δολιοφθορών, με στόχο την ενεργειακή υποδομή στο βόρειο Ιράκ. Ωστόσο, οι ολικές διαγραφές γεωτρήσεων και άλλων ενεργειακών υποδομών είναι απίθανες.
Το Ιράν θα κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει το νότιο Ιράκ, τουλάχιστον, και το τμήμα του στην KRG (Σουλεϊμανίγια), μεταξύ άλλων χρησιμοποιώντας τις πολιτοφυλακές του για να πολεμήσει τις κυβερνητικές δυνάμεις. Αυτές οι μάχες θα αυξήσουν τον κίνδυνο επιθέσεων εκβίασης κατά της ενεργειακής υποδομής και απόπειρες αποδυνάμωσης της κυβέρνησης της Βαγδάτης με τη διακοπή των εσόδων της από το πετρέλαιο.
Η πρόσβαση στα αποθέματα πετρελαίου του Κιρκούκ θα μείωνε την εξάρτηση της Τουρκίας από το Ιράν και τη Ρωσία και θα άνοιγε το δρόμο για περισσότερες συγκρούσεις και με τις δύο χώρες.
Ισραήλ και Ιορδανία
Το Ισραήλ θα συνεχίσει να δίνει προτεραιότητα στην εδραίωση στη Δυτική Όχθη. Αυτό μπορεί να αποσταθεροποιήσει την Ιορδανία, σε μια εποχή που υπάρχουν Σιίτες τζιχαντιστές στα ανατολικά της σύνορα και Σουνίτες τζιχαντιστές στα βόρεια σύνορά της και οι δύο, θεωρητικά, επιθυμούν να πολεμήσουν το Ισραήλ.
Εάν οι «πληρεξούσιοι» της Τουρκίας καταλάβουν τη Δαμασκό, θα είναι σε θέση να απειλήσουν το Αμμάν. Η Ιορδανία θα πρέπει να συναινέσει σε οποιεσδήποτε τουρκικές απαιτήσεις, καθώς οι Χασεμίτες δεν έχουν τη νομιμότητα να αντιταχθούν στην Τουρκία. Η Ιορδανία είναι πλέον εξαιρετικά ευάλωτη.
Οποιοσδήποτε ισραηλινο-τουρκικός «μήνας του μέλιτος» θα είναι βραχύβιος. Η ισλαμική νοοτροπία του Ερντογάν απαιτεί από αυτόν να παραμείνει εχθρικός προς το Ισραήλ. Η ηγεσία του ήταν τόσο μεταμορφωτική που ακόμη και η κοσμική τουρκική αντιπολίτευση, πλέον καυχιέται για τα ισλαμικά της διαπιστευτήρια.
Η τουρκική επιρροή στην Ιορδανία μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε εφιάλτη για το Ισραήλ.
