Πολλοί κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες βρίσκονται σε σύγκρουση, χωρίς να υπάρχει ενδεχόμενο συμφωνίας, ενώ το κλίμα είναι τόσο τοξικό που καθίσταται αδύνατο να συζητηθεί οποιαδήποτε πολιτική με ουσιαστική προοπτική
ΗΠΑ: Η πρόσφατη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ και του Ίλον Μασκ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, χωρίς όμως να διαφαίνεται η αρχή μιας νέας. Οι δύο αυτοί δισεκατομμυριούχοι υπόσχονται να απομακρύνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από τις τρέχουσες δυσκολίες, αναλαμβάνοντας δράση για την αποδόμηση του παλιού, φθαρμένου συστήματος και την εγκαθίδρυση ενός νέου μοντέλου. Οι επιδιώξεις τους παραπέμπουν στην εποχή του Ρόναλντ Ρίγκαν, με τον ίδιο ακριβώς στόχο να επαναφέρουν την αμερικανική ένδοξη πορεία…
Ωστόσο, το να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο. Υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις και δυνάμεις που εργάζονται εναντίον αυτής της κατεύθυνσης. Η αμερικανική κοινωνία παρουσιάζει βαθιές διχόνοιες, οι οποίες καθιστούν αδύνατη τη δημιουργία μιας βασικής συναίνεσης για την επίλυση των υπαρχόντων προβλημάτων. Ακόμη δεν φαίνεται να ξημερώνει μια νέα ημέρα για την Αμερική. Το πρωί αργεί να έρθει, αν και αν έρθει καθόλου…
Αυτό που αναμφίβολα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη είναι μια μαζική και εκρηκτική κοινωνική αντίδραση.
Ο Τραμπ και ο Μασκ φαίνεται να εκπροσωπούν την αιχμή αυτής της αντίδρασης, η οποία στρέφεται εναντίον διαφόρων πυλώνων της παραδοσιακής εξουσίας: οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών και αυτοκρατορικών. Υπάρχει έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια προς το αχαλίνωτο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια, το οποίο έχει κάνει το αμερικανικό όνειρο ανέφικτο για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Η απόρριψη του φιλελεύθερου και προοδευτικού πολιτιστικού μοντέλου, το οποίο υιοθετήθηκε από το μεγαλύτερο μέρος του κατεστημένου, θεωρείται πλέον από πολλούς ως κάτι που προάγει την ηθική, εκπαιδευτική και κοινωνική υπεροχή, και έχει οδηγήσει σε ολοένα και μεγαλύτερη αντίθεση, καθιστώντας το όλο και πιο ακραίο και αντιδραστικό στην αμερικανική πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα, συντελείται μια σφοδρή αντιπαράθεση στον οικονομικό τομέα, όπου οι ισχυρότερες δυνάμεις μάχονται μεταξύ τους με κριτήριο τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τις παλιές και τις νέες μεγάλες τεχνολογικές και ψηφιακές εταιρείες, όπου πολλοί από τους ηγέτες τους έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η υποστήριξη και η προώθηση της λεγόμενης κουλτούρας “woke” πλήττει τα συμφέροντά τους, οδηγώντας τους στην απόφαση να την απορρίψουν και να την καταργήσουν.
Η εστίαση αποκλειστικά στα επιφανειακά στοιχεία αυτού του φαινομένου μπορεί να παραπλανήσει, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο στόχος της αντίδρασης αφορά μόνο τους Δημοκρατικούς. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη και βαθαίνει σε θεμελιώδη ζητήματα. Η εξέγερση αυτή είναι ενάντια σε βασικούς πυλώνες του συστήματος, οι οποίοι υπήρχαν και λειτουργούσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες από την εποχή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην ουσία, πρόκειται για μια αναμέτρηση με το ίδιο το οργανωτικό μοντέλο του κράτους, δηλαδή με την κυριαρχία της τεχνοκρατίας και τη διακυβέρνηση των ειδικών, οι οποίοι κατηγορούνται σήμερα ότι λειτουργούν ως βαρίδι για τη χώρα, αδιαφορώντας για τον δημοκρατικό έλεγχο.
Αυτός ο αγώνας ενισχύεται από τη βαθιά δυσπιστία προς τα πανεπιστήμια και το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο κατηγορείται ότι αναπαράγει την τεχνοκρατική άρχουσα τάξη, υποστηρίζοντας ότι δήθεν στηρίζεται στην αξιοκρατία.
Αυτή η “αξιοκρατία”, ωστόσο, θεωρείται από πολλούς ως ένα σύστημα που ευνοεί τις ελίτ και τις οικογένειες των πατρικίων, εξασφαλίζοντας για τα παιδιά τους θέσεις εξουσίας, ενώ παράλληλα περιορίζει την κοινωνική ανέλιξη των υπολοίπων. Πρόκειται για έναν μηχανισμό επιλογής που επικεντρώνεται στην ανώτατη ευφυΐα (IQ), ο οποίος θεωρείται ότι υπονομεύει την ίση πρόσβαση και ευκαιρία για όλους.
Επιπλέον, υπάρχει μια σαφής απόρριψη της αποστολής της Αμερικής ως λυτρωτικής δύναμης στον κόσμο. Η ιδέα της απεριόριστης αυτοκρατορίας, η οποία είχε παρουσιαστεί ως δρόμος προς τον τελικό θρίαμβο, καταρρίπτεται από την πραγματικότητα των ατελείωτων πολέμων που δεν έχουν οδηγήσει σε σταθερότητα ή υπεροχή.
Αυτό δεν συνιστά, ωστόσο, μια αποκήρυξη της ιδέας της αμερικανικής εξαίρεσης ή του απομονωτισμού, καθώς τέτοιες έννοιες δεν υφίστανται στην πραγματικότητα. Αντίθετα, πρόκειται για μια αξίωση σεβασμού και για έναν πιο περιορισμένο και σαφή ορισμό των εθνικών συμφερόντων, με στόχο την αναμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής και την επιστροφή σε πιο ρεαλιστικά και στρατηγικά συμφέροντα.
Η πιθανότητα επιτυχίας της εξέγερσης παραμένει αβέβαιη, τουλάχιστον για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Αν και η καθαρή εκλογική νίκη του Τραμπ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για την πιθανότητα μιας “επανευθυγράμμισης” της χώρας, αυτή η έννοια υποδηλώνει την ύπαρξη μιας νέας, σταθερής πλειοψηφίας που θα μπορούσε να θεμελιώσει εκ νέου το αμερικανικό σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να κερδίσουν τη λαϊκή ψήφο για πρώτη φορά από το 2004, ενώ οι Δημοκρατικοί περιορίζονται σε λίγες (αν και πλούσιες) αστικές και προαστιακές περιοχές. Επιπλέον, η συμμετοχή των ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις εκλογές είναι η υψηλότερη από το 1928 σε σχέση με εκείνη των Δημοκρατικών.
Ωστόσο, η επιτυχία του Τραμπ δεν ήταν απόλυτη. Η διαφορά στη λαϊκή ψήφο ήταν η μικρότερη σε πρόσφατη ιστορία, και αν 250.000 ψηφοφόροι στις Πολιτείες της Μεσοδυτικής Αμερικής είχαν ψηφίσει διαφορετικά, η αντίπαλός του θα είχε κερδίσει.
Ένας καθοριστικός παράγοντας στην εκλογική αναμέτρηση ήταν η αποδοκιμασία των Δημοκρατικών, και όχι τόσο ο ενθουσιασμός για τους Ρεπουμπλικάνους. Παρά το γεγονός ότι το αποτυχημένο μοντέλο του παρελθόντος προσφερόταν για έναν σαρωτικό θρίαμβο, το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο καθοριστικό όσο θα μπορούσε να είναι.
Παρά τις ενδείξεις ότι η Αμερική του 20ού αιώνα έχει περάσει ανεπιστρεπτί, η αβεβαιότητα για το μέλλον της είναι έντονη. Η παλιά Αμερική έχει πια παρέλθει και ανοίγεται ο δρόμος για τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου χώρας, στην οποία οι Τραμπ και Μασκ θα παίξουν σημαντικό ρόλο.
Οι δύο αυτοί δισεκατομμυριούχοι διαθέτουν αναμφίβολα μεγαλύτερη ικανότητα από τους αντιπάλους τους και είναι απολύτως έτοιμοι να προχωρήσουν σε αυτό το εγχείρημα, χωρίς να δείχνουν ίχνος αναστολών. Ωστόσο, το πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί αυτή η νέα Αμερική είναι άγνωστο. Ιδιαίτερα για τον Μασκ, ο οποίος φαίνεται να έχει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση προς τον Άρη, αλλά ενδεχομένως να βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπος με τις σφοδρές αντιφάσεις της ίδιας της Γης.
Η Αμερική δεν έχει ξεφύγει από την καταιγίδα που την πλήττει. Οι κοινωνικές δομές και οι θεσμοί διαλύονται, και οι θεμελιώδεις αξίες του έθνους, όπως η ελευθερία της έκφρασης και η κοινή λογική, είναι στο επίκεντρο μιας σφοδρής αντιπαράθεσης. Η συναίνεση γύρω από τον αμερικανικό τρόπο ζωής έχει καταρρεύσει, και πολλοί κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες βρίσκονται σε σύγκρουση, χωρίς να υπάρχει ενδεχόμενο συμφωνίας. Το κλίμα είναι τόσο τοξικό που καθίσταται αδύνατο να συζητηθεί οποιαδήποτε πολιτική με ουσιαστική προοπτική.
Φανταστείτε την προσπάθεια να συμφωνήσουν όλοι σε ένα εθνικό σχέδιο ανανέωσης. Αν μια επανάσταση και μια νέα εποχή ηρεμίας είναι ακόμη δυνατές για τη χώρα, αυτό θα απαιτήσει πολλά χρόνια και ενδεχομένως μεγάλες θυσίες.
Η Αμερική βρίσκεται στο επίκεντρο της καταιγίδας, στο μάτι της εξέγερσης. Κι αυτό, σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, είναι το πιο επικίνδυνο από όλα: η έλλειψη προοπτικής και η αδυναμία πρόβλεψης του μέλλοντος σε ένα τόσο ασταθές και επικίνδυνο περιβάλλον.
primenews.